ณ ห้องแต่งตัว เด็กหนุ่มและเด็กสาวสบตากัน บรรยากาศตึงเครียดเกิดขึ้นรอบๆตัวพวกเขา

เหงื่อไหลลงมาตามหลังของเด็กชายราวกับน้ำตก หญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าเขานันโจว คิสะ เธอช่างสวยงาม

ผิวของเธอขาวและอวบอิ่ม คุณจะสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลเพียงแค่มองดูเธอ เอวที่บางและกระดูกไหปลาร้าที่งดงามของเธอช่างมีสเน่ห์

เธอช่างงดงามจริงๆ นิ้วที่อ่อนนุ่มของเธอกำลังอยู่ที่กระโปรงของเธอ

“คิย๊าห์”

“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยว เดี๋ยว!”

ขณะที่คิสะกำลังจะกรีดร้อง คิทามิคาโดะ มิคาโดะก็หยุดเธอไว้

“…เดี๋ยวนะ? นายคิดว่านายมีสิทธิ์สั่งฉันจริงๆเหรอคิทามิคาโดะคุง คิทามิคาโดะคุงผู้มาที่ห้องแต่งตัวของผู้หญิงเพื่อจะถ้ำมองและถ่ายรูป”

เมื่อได้ยินแบบนั้น มิคาโดะก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เขากำลังเล็งกล้องจากสมาร์ทโฟนไปที่คิสะแล้ว

“นี่ไม่ใช่แบบที่เธอคิดนะ! ฉันจะเข้าไปในห้องแต่งตัวของของผู้ เพื่อดูตารางงานสำหรับวันนี้!”

คิสะส่งสายตาใส่มิคาโดะ

“เป็นข้อแก้ตัวที่ง่ายดีนะ มันจะทำให้เหมือนกับว่านายเข้าไปในห้องแต่งตัวของผู้หญิงโดยไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

“มันไม่ใช่ข้ออ้างนะ! และฉันก็ไม่ได้มาผิดห้อง! ฉันแน่ใจว่าฉันกำลังจะเข้าไปในห้องแต่งตัวของผู้ชาย! ฉันมาที่นี่นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ดังนั้นมันไม่มีทางผิดพลาดแน่นอน…!”

มิคาโดะกำลังถอยหลังออกไปและตรวจดูป้ายห้อง

“ถ้านายขยับแม้แต่ก้าวเดียว ฉันจะกรี๊ดให้ดังระดับ 100 เดซิเบลไปเลย”

“100 เดซิเบล?!”

ระดับเสียงนั้นเทียบได้กับเสียงเครื่องบินเจ็ตเลยนะ แน่นอนว่าเท้าของมิคาโดะหยุดชะงักทันที

“…ขอผมตรวจสอบสักครู่นะครับ”

“ไม่! ถ้าไม่อยากให้ฉันกรี๊ด เชื่อฟังแล้วอยู่เฉยๆซะ”

“ฮึก…”

ชายหนุ่มอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก มิคาโดะกัดฟันแน่น

“มันไม่สมเหตุสมผลเลย…ทำไมเธอถึงสงบและนิ่งได้ขนาดนี้? เธอไม่อายที่ฉันเห็นร่างกายท่อนบนของเธออยู่แบบนี้เหรอ?

คิสะยักไหล่

“มันขึ้นอยู่กับบุคคล”

“ขึ้นอยู่กับบุคคล…? แล้วเธอสบายใจไหมถ้าเป็นฉัน”

เมื่อมิคาโดะพูดไปแบบนั้น ใบหน้าของคิสะก็เริ่มกลายเป็นสีแดง

“ห-ห๊ะ! ตรรกะอะไรของนายเนี่ย! เป็นไปไม่ได้!หลงตัวเองเกินไปรึเปล่า! นายเอาอะไรมามั่นใจห๊ะ?!”

“ก็… ขอโทษนะ”

แม้ว่าไม่อยากจะยอมรับมัน แต่มิคาโดะก็มีความหวังขึ้นเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคิสะ เขาก็ขอโทษทันที ความจริงแล้ว

การถูกปฏิเสธแบบนี้อาจทำลายหัวใจและจิตวิญญาณของเด็กชายธรรมดาๆได้ทันที คิสะส่ายชี้นิ้วใส่เขา

“เหตุผลที่ฉันยังนิ่งอยู่…ก็เพราะว่านี่เป็นส่วนหนึ่งในแผนของฉันไงล่ะ ใช่แล้ว! นายไม่ใช่คนผิด… ที่ฉันใส่ร้ายนายแบบนี้ ฉันเองที่มาเปลี่ยนชุดที่ห้องแต่งตัวของผู้ชาย!”

“แสดงว่าเธอเป็นพวกวิปริต!”

“ฉันไม่ใช่คนวิปริตนะยะ! ฉันไม่ได้มาเปลี่ยนชุดที่นี่เพื่อให้ผู้ชายเห็นหรอก

คิทามิคาโดะ มิคาโดะ เพื่อที่จะวางกับดักนาย ฉันเอานักเรียนชายทั้งหมดที่อยู่รอบๆห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านี้ออกไปเรียบร้อยแล้ว!”

“แล้วเธออยากใช้เห็นเธอโป๊…แบบนี้เหรอ…?”

“หยุดพูดแบบนี้สักทีได้ไหม!” น้ำเสียงของคิสะเริ่มโมโห

พอเขาคิดย้อนไป มิคาโดะไม่เจอใครเลยที่โถงทางเดินระหว่างทางที่นี่ เขาไม่เข้าใจว่าเธอสร้างสถานการณ์เช่นนี้ได้ยังไง แต่เมื่อพิจารณาว่านั่นคือนันโจว คิสะ

มันจึงมีอาจเป็นไปได้ เรื่องราวที่แท้จริงของตระกูลนันโจวนั้นถูกบิดเบือน และแท้จริงแล้วตระกูลของพวกเขาควบคุมบริษัทมืดที่อยู่ในญี่ปุ่นมากมาย

“ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปล็อคประตูซะ ฉันไม่ต้องการให้ใครมาขัดจังหวะ” คิสะสั่งผมด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจ

ราวกับเจ้าหญิงผู้สูงส่งและสง่างาม ผู้ซึ่งคิดว่าโลกจะรอบฝ่ามือของเธอ

“แล้วเธอจะอยู่ที่นี่กับฉันตามลำพังเหรอ…เธอโอเคนะ”

“เอ่อ…น-แน่สิ…นายหมายความว่ายังไง” คิสะตกใจเล็กน้อย

“เธอไม่คิดว่าฉันอาจจะจับเธอกดลงตรงนั้นและบังคับให้เธออยู่เงียบๆบ้างเหรอ”

“น-นั่นก็จะไม่เกิดขึ้นเหมือนกัน…”

“จะไม่เกิดขึ้นเหมือนกัน…อะไรนะ?” มิคาโดะขมวดคิ้ว

คิสะตอบสนองโดยการปัดมือไม่มา

“ม-ไม่มีอะไรหรอก! ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น!”

“เมื่อกี้เธอกำลังจะพูดอะไร?”

มิคาโดะรู้สึกเหมือนได้ยินอะไรบางอย่างที่ไม่อาจอยู่นิ่งได้

“ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น! อย่างไรก็ตาม ฉันรู้ดีว่าคิทามิคาโดะซังไม่ใช่คนที่จะทำอย่างนั้นหรอก ฉันมั่นใจว่าฉันจะสามารถโชว์เรือนร่างของฉันในนายดูได้ และมันจะไม่เป็นอะไร”

“ฉัน-ฉันเข้าใจแล้ว… นั่นเป็นความคิดที่บ้ามากเลยนะ…”

“อ-อื้ม…ขอบใจละกัน…”

ขณะที่คิสะหันไปมาแถมยังหน้าแดง มิคาโดะก็รู้สึกทรมาณอย่างหนัก

“แต่ฉันไม่เชื่อเธอ ดังนั้นฉันไปก่อนล่ะ!”

“ไม่!”

คิสะแสดงท่าทีตื่นตระหนกและรีบพุ่งเข้าไปคว้าแขนของมิคาโดะ ที่กำลังจะรีบออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

ความนุ่มนวลของหญิงสาวกระทบแขนของเขา พร้อมทั้งกลิ่นหอมหวานที่พร้อมจะทำลายเซลล์สมองของเขา มิคาโดะรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเธอ ตอนนี้มิคาโดะกำลังตัวแข็งทื่อ

“ฉันจะไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้นแหละ…จนกว่านายจะฟังฉัน ฉันไม่อนุญาตให้นายออกจากห้องนี้…”

“ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเรื่องนี้กำลังกวนใจฉัน…เราจะทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเหรอ…?”

“มันจะต้องไม่จบแบบนี้! นายรู้ไหมว่าฉันอายแค่ไหน ช่วยเลิกวิ่งหนีเถอะนะ!” เสียงของคิสะฟังดูเหมือนเธอรู้สึกไม่สบายใจจริงๆ

“แล้วถ้าฉันยังไม่ยอมแพ้ เธอจะเกาะฉันแบบนี้ต่อไปเหรอ”

“หยุดคิดเรื่องงี่เง่าแบบนั้นสักทีจะได้ไหม!?”

มิคาโดะพบว่าตัวเลือกนี้ก็ไม่เลวร้ายเสมอไป การโดนนันโจว คิสะที่สวมแค่ชุดชั้นในกอดเป็นสิ่งที่คุณจะไม่มีทางได้รับเป็นครั้งที่สองหรอก

“ย-ยังไงก็เถอะ มานี่หน่อย! ฉันจะกรี๊ดจริงๆนะ ถ้านายจะพยายามหนี”

“ก-ก็ได้…”

มิคาโดะเดินออกจากประตูและเดินตามคิสะเข้าไปในห้องน้ำด้วยความระวัง

“…เอาล่ะ ตอนนี้นายอยู่ในสถานการณ์ค่อนข้างแย่แล้วใช่ไหมล่ะ คิทามิคาโดะคุง? แม้ว่านี่คือห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของผู้ชาย

แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่านายกำลังแอบดูผู้หญิงเปลี่ยนชุด… ดังนั้น นายเป็นคนผิด!”

“ฉันเหรอ!”

“ใช่แล้วล่ะ.. จากภาพ นายแยกไม่ได้หรอกว่านี่เป็นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของผู้ชายหรือผู้หญิงหญิง…”

“รูปภาพ…?”

มิคาโดะรู้สึกไม่สบายทันทีที่เขามองไปรอบๆห้องและเขารู้ว่าเขากำลังมองหาอะไร เขาพบมันทันที…กล้องถูกซ่อนอยู่ทุกมุมห้อง ในล็อกเกอร์ บนเพดาน ในช่องว่างระหว่างพื้น ผ้าม่าน

มิคาโดะถูกถ่ายจากทุกมุมเท่าที่จะเขาจินตนาการได้

คิสะเอานิ้วมาแตะริมฝีปากของเธอและแสดงรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา

“หลักฐานที่แสดงว่านายกำลังดูฉันเปลี่ยนชุดได้ถูกอัปโหลดไปยังเซิร์ฟเวอร์หลักของตระกูลนันโจวแล้ว… บางทีภาพนี้อาจจะถูกแชร์ให้คนทั้งโลกเห็น

ถ้ามันเกิดขึ้น ฉันสงสัยจริงๆว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับการงานที่รุ่งโรจน์ของนาย…? ผู้ที่จะแบกรับอนาคตของญี่ปุ่น คิทามิคาโดะ มิคาโดะซัง”

“……!”

เลือดเริ่มหยดจากริมฝีปากจากการกัดฟันของมิคาโดะ ตระกูลคิทามิคาโดะเป็นตระกูลที่โด่งดังมาตั้งแต่ยุคเมจิ ผู้สร้างนายกรัฐมนตรีมาแล้วหลายรุ่น

ตระกูลมิทามิคาโดะคือตระกูลที่ชี้นำอนาคตของญี่ปุ่นในวิถีที่ต่างไปจากเดิม นับตั้งแต่มิคาโดะเกิดมา เขาถูกเลี้ยงดูมาเพื่อให้มีความประพฤติที่ดีและมีศีลธรรมอันสูงส่ง เขาเดินบนเส้นทางที่เหมาะสมกับตระกูลมาโดยตลอด

สำหรับมิคาโดะ นี่เป็นเรื่องอื้อฉาวที่ไม่ควรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย

เขาต้องการที่จะก้มกราบบรรพบุรุษของเขาและขอโทษ ถ้าพวกเขาบอกให้เขาคว้านท้องของเขาเพื่อชดใช้บาปของเขา เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำเช่นนั้น

“เป้าหมายของเธอคืออะไร…เงินเหรอ?” มิคาโดะกำหมัดแน่น

“เงินเหรอ? ฉันไม่ต้องการมันหรอก ด้วยเงินทั้งหมดที่ตระกูลนันโจวมี ฉันสามารถซื้อทั้งประเทศได้ถ้าฉันอยากได้มัน”

“แล้วอะไรล่ะ? ชีวิตของฉัน?”

“ฉันจะไม่ฆ่านายหรอก! ฉันต้องการให้นายมาเล่นเกมของฉัน”

“วิดีโอเกม…หรือเกมไพ่…?”

“ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง”

“ฉันไม่ได้เล่นเกมที่ต้องแลกเปลี่ยนเงินตราหรอกนะ”

“นั่นก็ไม่เหมือนกัน… มันคือเกมแห่งความรัก”

“เกมแห่งความรัก…?”

มิคาโดะไม่คุ้นเคยกับเกมประเภทนั้น มิคาโดะเกิดในตระกูลคิทามิคาโดะ มิคาโดะนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้มีความรัก

ซึ่งรวมไปถึงอนิเมะและภาพยนตร์ที่มีความรักและความสัมพันธ์เป็นธีมหลัก เขาเคยเห็นเพื่อนร่วมชั้นเล่นเกมความรักนี้บนสมาร์ทโฟน แต่เขาก็ไม่คุ้นเคยกับมันเลย

“และไม่ใช่แค่นั้น เกมนี้มีผู้เล่นแค่สองคนเท่านั้น”

“เธอกับฉัน เอ่อ…”

“ถูกต้อง เราทั้งคู่จะต้องทำให้อีกฝ่ายตกหลุ่มรัก และคนที่แพ้จะต้องละทิ้งครอบครัวของตัวเอง และเป็นทาสของผู้ชนะไปชั่วชีวิต…เราจะเดิมพันกันแบบนี้”

คิสะกระซิบเบาๆข้างๆผม

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความปราดเปรื่อง

เปล่งประกายจนมิคาโดะไม่สามารถละสายตาจากมันได้ แม้ว่าเธอจะไม่ได้ทาลิปกลอส แต่ริมฝีปากของเธอก็แดงเหมือนเลือด

“เธอกำลังวางแผน…จะทำลายตระกูลคิทามิคาโดะ…งั้นเหรอ?” เมื่อมิคาโดะถาม คิสะก็ยักไหล่

“ใครจะรู้? ถ้านายเล่นเกมกับฉัน ฉันจะฝังเรื่องนี้ไว้ในความมืด ฉันคิดว่านั่นเป็นทางเลือกที่ดีกว่าการละทิ้งทุกสิ่งที่นายสร้างมาจนถึงตอนนี้ เอายังไงล่ะ”

“ให้เวลาฉันคิดแปปนึง”

มิคาโดะเริ่มใช้สมองของเขาอย่างเต็มศักยภาพ

โดยพื้นฐานแล้ว สิ่งที่คิสะต้องการคือสงครามจิตวิทยา การเดิมพันครั้งนี้สำคัญมาก แต่ทั้งหมดที่เขาต้องทำคือชนะ แน่นอนว่าคิสะจะโจมตีด้วยกลอุบายทุกรูปแบบ

แต่มิคาโดะรู้ว่าเขาจะไม่แพ้ ไม่ ในฐานะสมาชิกของตระกูลคิทามิคาโดะที่มีชื่อเสียง ความล้มเหลวไม่ได้รับอนุญาตให้เกิดขึ้น การล้มเลิกกลวิธีต่างๆของเด็กสาวม.ปลายย่อมหมายความว่าเขาคงไม่รอดในโลกแห่งความเป็นจริงอยู่ดี

“…เราต้องการกติกาที่ชัดเจนเพื่อกำหนดว่าการ ‘ตกหลุมรักกัน’ งั้นการที่ยอมรับว่าตกหลุมรักต่ออีกฝ่ายจะเป็นฝ่ายแพ้ล่ะ?”

ถ้าเป็นเช่นนั้น มิคาโดะก็มั่นใจว่าเขาจะไม่พูดอะไรออกมา

“ดูสมเหตุสมผลดีหนิ เราสามารถตรวจสอบด้วยตนเองว่าคำพูดของอีกฝ่ายมีอาการแสดงออกถึงความรักหรือไม่ ผู้มีความยุติธรรมจากตระกูลคิทามิคาโดะคงจะไม่มีโต้แย้งเรื่องนี้ใช่ไหม”

“แน่นอนว่าไม่มีทาง แม้ว่าตระกูลนันโจวจะเป็นพูดออกมา”

“หยาบคาย แม้แต่ด้านมืดก็มีกฎเกณฑ์นะ ถ้าไม่อย่างนั้นระบบก็พังกันพอดี”

“ถ้าอย่างนั้นก็จะเป็นเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น…”

“มีอีกอย่างนึงที่…” คิสะหยุดมิคาโดะพี่กำลังจะพูด“ขอให้คนอื่นตัดสินผู้แพ้กันเถอะ”

“ตัดสิน…ยังไง”

“มันควรจะชัดเจน”

“แล้วถ้าฉันพูดว่า ‘ไว้เจอกันนะ’เธอจะคิดยังไง?”

“ไม่ นั่นไม่ใช่… น-นายน่าจะรู้… นั่นแค่อย่างเดียวเองนะ ,ใช่ไหม” คิสะดูหงุดหงิดผิดปกติ

“ฉันขอโทษ แต่ฉันไม่มีอะข้อเสนออะไร แต่ถ้าเธอไม่ยอมระบุกฎให้ชัดเจน เกมนี้ก็จะไม่เริ่ม เธอต้องการเพิ่มเงื่อนไขอะไรอีกไหม”

เมื่อมิคาโดะถามด้วยสีหน้าจริงจัง แก้มของคิสะก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจางๆ เธอกำหมัดแน่นแล้วจ้องไปที่มิคาโดะ

“ฉัน-ฉันกำลังพูดถึง…เรื่องลามก…เพื่อ…กฎแบบนั้น”

“เธอหมายถึงเซ็กส์เหรอ!”

“แล้วนายจะพูดออกดังๆเพื่ออะไร!” หน้าของคิสะแดงเหมือนมะเขือเทศแล้ว

“อา…ฉันขอโทษ…ฉันแค่แปลกใจนิดหน่อยคือ…รวมถึงการจูบด้วยหรือเปล่า”

“แน่นอนอยู่แล้ว! ฉันไม่เคยแม้แต่จะจูบใครมาก่อนเลยนะ!”

“เข้าใจแล้ว…งั้นถ้าฉันขอจูบแรกจากเธอล่ะ…?”

“แน่นอน! นั่นเป็นเหตุผลที่ดีมาก!” คิสะเน้นย้ำขณะที่เธอจ้องไปที่มิคาโดะ

ด้วยความงามระดับนี้แถมการเป็นผู้สืบทอดของตระกูลนันโจว จูบแรกของเธอจึงมีค่ามหาศาล

“แบบนั้น’ขอชั้นจับเธอหน่อย’ ก็ไม่ใช่ว่าจบเกมแล้วเหรอ?”

“ก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ การจับมือกันในกรณีฉุกเฉินนั้นก็อาจเกิดขึ้นได้”

เนื่องจากมิคาโดะต้องการหมายเงื่อนไขอย่างชัดเจน เขาจึงยังคงตั้งคำถามต่อไป

“แล้วการสัมผัสแบบไหนจะถือว่าแพ้? ฉันจะโดนตัวเธอแบบไหนได้บ้าง”

“อ-อืม…มือ…และหัวมั้ง…”

“งั้นจับมือแล้วลูบหัวเบาๆล่ะ”

“น-นั่น… มันจะทำให้เราดูเหมือนคู่รัก…” คิสะเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย

“นั่นหมายความว่าเกมจบแล้ว สินะ…”

“น-นายต้องการที่จะสัมผัสมันเหรอคิทามิคาโดะซัง…?” เธอเงยหน้ามองและถามเขา

“ไม่…”

แน่นอนว่าเขาต้องการจะทำมันจริงๆ และเขาก็อยากรู้มากว่าคิสะจะทำหน้ายังไงถ้าเขาเริ่มลูบหัวเธอ

“อ่า ตราบใดที่มันไม่ได้ทำให้เราดูเหมือนคู่รัก ฉันจะสัมผัสเธออย่างที่ฉันต้องการได้สินะ”

“ฟังดูเหมือนนายต้องการลวนลามฉัน!” คิสะถึงกับน้ำตาซึม

“ฉันขอโทษ”

มิคาโดะรู้สึกได้ถึงเลือดที่กำลังขึ้นมาที่หน้าของเขา เขากำลังรู้สึกอาย

“แล้วเราจะเพิ่มกฎอีกข้อหนึ่ง ถ้าผู้แพ้ถูกเรียกร้องโดยผู้ชนะ ผู้ชนะเองต้องตอบรับคำขอนั้นโดยไม่มีเงื่อนไข…?”

“อย่างไม่มีเงื่อนไข…เธอว่าอะไรนะ”

โดยพื้นฐานแล้ว เพื่อแลกกับการเป็นทาสของเธอ มิคาโดะสามารถเรียกร้องร่างกายที่สวยงามของนันโจ คิสะและทำทุกอย่างที่เขาต้องการ

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่สมาชิกของตระกูลคิตามิคาโดะอีกต่อไป การที่จะยอมจำนนต่อสิ่งล่อใจเช่นนี้ เขาจะไม่ยอมหลงเสน่ห์และเสน่ห์ของเธอ แต่ถึงอย่างนั้น

เขาก็ยังต้องกลืนน้ำลาย

“เป็นอย่างไรบ้างคิทามิคาโดะซัง? นายอยากเล่นเกมนี้กับฉันไหม” คิสะกระซิบเบาๆ

และคิตะมิคาโดะ มิคาโดะก็พยักหน้าตอบรับอย่างสง่างาม

“…ดีมาก ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนที่ลงเอยด้วยการเป็นทาสก็ตาม”

“นั่นเป็นความมั่นใจที่น่าชื่นชม แม้ว่าชะตากรรมของนายจะถูกตัดสินแล้ว และคุณจะคร่ำครวญแทบเท้าของฉัน สารภาพรักกับฉัน”

“จริงเหรอ? ฉันค่อนข้างแน่ใจว่านั่นจะเป็นเธอนะ นันโจว”

ทั้งสองสบตากัน

“เรามาสร้างสัญญากะนเถอะ เพื่อที่เราจะไม่สามารถพูดถึงตัวเองได้”

“ดีมาก และเลือดของเราจะเป็นตราประทับ…”

สัญญาที่ทั้งสองทำนั้นเรียกได้ว่าเป็นสัญญามาร พวกเขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากสมุดบันทึก จดเงื่อนไขและพิมพ์ลายมือเลือดลงไป

เมื่อทำสำเนาสองชุดเสร็จ พวกเขาก็ยัดมันลงในสมุดนักเรียน

“ตอนนี้ถอยไม่ได้แล้วนะ” คิสะหรี่ตาลงอย่างมีเสน่ห์

“ฉันรู้นา นี่จะเป็นจุดจบสำหรับเธอและตระกูลนันโจว”

มุมปากของมิคาโดะยกขึ้น

“ฟุฟุฟุฟุฟุฟุ…”

“ฮิฮิฮิฮิฮิ…”

มีประกายไฟระยิบระยับระหว่างพวกเขา ขณะที่เสียงหัวเราะอันน่าสะพรึงกลัวของพวกมันเต็มไปทั้งห้องเปลี่ยนชุด

นี่คือช่วงเวลาที่การต่อสู้ระหว่างเหนือและใต้และเกมความรักที่เคราะห์กรรมที่พวกเขาจะได้รับเริ่มต้นขึ้น [1]

เมื่อเห็นมิคาโดะเดินไปตามทางเดินไกลออกไป คิสะก็กอดสมุดนักเรียนไว้แน่นพร้อมสัญญาอยู่ข้างใน

“ฉันทำได้! ฉันทำมันไปแล้ว!”

เธอไม่สามารถเก็บอาการได้อีกต่อไป คิสะกระโดดด้วยความดีใจเล็กน้อย มันเป็นอย่างที่เธอหวังไว้ มิคาโดะก็ถูกดึงเข้าสู่เกมคว่มรักที่เธอคิดขึ้น

เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนั้น เธอยอมที่โดนมองขณะที่เธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่

และนั่นไม่ใช่ทั้งหมด

การเรียกช่างเสริมสวยมาดูแลว่าผิวของเธอจะดูสวยเป็นพิเศษในวันนี้และสวมชุดชั้นในที่น่ารักที่สุดที่เธอมี ทั้งหมดก็เพื่อทำให้ความรู้สึกของมิคาโดะที่มีต่อเธอขึ้น

เพื่อจัดการกับพวกผู้ชายคนอื่น เธอจึงวางกับดักในโถงทางเดินเพื่อกำจัดคนอื่นๆ แผนทั้งหมดนั้นใช้เวลาประมาณสองเดือน ไม่นานถ้านับถึงเวลาก่อนที่เธอจะย้ายไปที่โรงเรียนโซว์เซย์

โรงเรียนที่มิคาโดะเข้าเรียนอยู่ แต่สุดท้าย…เธอสามารถยืนที่จุดเริ่มต้นได้ ที่เหลือก็แค่พยายามทำให้มิคาโดะตกหลุมรักเธออย่างเต็มกำลัง

เพื่อให้เขาเป็นทาสของเธอทั้งร่างกายและจิตใจ ถ้าเธอทำสำเร็จ วันที่เธอฝันถึงมาโดยตลอดก็จะรอเธออยู่ในที่สุด

“ฉันจะ…ทำให้นายเป็นของฉันอย่างแน่นอน…!!!” คิสะพึมพำขณะดูรูปของมิคาโดะที่แสดงบนสมาร์ทโฟนของเธอ

 

———————————

 

[1]คิทามิคาโดะเขียนด้วยคันจิสำหรับทิศเหนือ แลนันโจวเขียนด้วยคันจิสำหรับทิศใต้

มาแล้วนะครับสำหรับตอนเกริ่นนำ ถ้ามีอะไรแนะนำสามารถแนะนำได้เลยครับ

ติดตามผู้แปลได้ที่  แปลด้วยพลังใบ