LIAR LIAR After Story - ตอนที่ 48 【 ชิอินะ สึมุกิ 】 - จอมมารกำลังเดินเล่น

 

 

「 ～♪ ｣

ข้าง ๆ ฉันมีเด็กสาว ม.ต้น ในชุดโกธิคเดินด้วยความอารมณ์ดี

ไม่แปลกซะทีเดียว

ตลอดชั่วโมงครึ่งที่ผ่านมา

ฉันและเธอ

—เด็กสาวอัจฉริยะที่ชอบเรียกตัวเองว่าเป็นจอมมาร “ชิอินะ สึมุกิ” เดินสำรวจรอบ ๆ มือข้างถืออุปกรณ์ ส่วนอีกข้างจับมือผมไว้แน่น

( พูดก็พูดเถอะ… คุณคากายะก็คิดอะไรล้ำดีเหมือนกัน… )

[ ซ่อนหาไขปริศนา ]

เกมที่แบ่งฉันกับชิอินะเป็นฝ่ายค้นหา ส่วนคุณคากายะเป็นฝ่ายซ่อน ซึ่งเริ่มต้นด้วยภาพถ่ายจากคุณคากายะ ซึ่งต้องใช้เบาะแสจากสิ่งที่อยู่ในภาพและพื้นหลังเพื่อค้นหาสถานที่ในรูป

หากหาถูก เราก็จะได้ภาพถัดไป และไขปริศนาต่อ

—แบบนี้เรื่อย ๆ

เกมนี้เหมือนกับเกมไขปริศนาทั่วไปที่ต้องเดินตามหาเบาะแสในเมืองมากกว่าจะเป็นการ “ดวล”

ชิอินะที่มาพร้อมชุดโกธิคตามปกติ เดินอย่างกระฉับกระเฉงโดยไม่มีอาการเบื่อ มือขวาเธอจับมือของฉัน ส่วนอีกมือซ้ายกอดตุ๊กตาเบรอสที่เธอตั้งชื่อว่า “ลอยด์”

「 เหนื่อยมั๊ย ชิอินะ ? ｣

ผมถาม

「 ไม่เลยค่ะ ! ｣

เธอเงยหน้ามองผมด้วยดวงตาคู่ต่างสี

「 ถ้าที่นี่เป็นโลกมารล่ะก็ ขี่ภูติแว้บเดียวก็ถึง ｣

「 แต่ได้เดินเล่นกับพี่ชายแบบนี้ มันสนุกมาก ๆ เลย ! ｣

เธอยิ้มแย้มจนแก้มป่อง

「 …งั้นก็ดีแล้ว ｣

ปกติเราก็เล่นกันในบ้านซะส่วนใหญ่และเธอก็เคยออกไปเที่ยวกับคุณคากายะด้วยสินะ ?

「 เอ๋ ? อืม… ไม่ค่อยเลยค่ะ ｣

「 ถึงจะเล่นด้วยกันบ่อย แต่แทบไม่เคยพาไปข้างนอกเลย ｣

「 อ้อ… ก็ฟังสมเป็นเขาดีนะ ｣

คุณคากายะ สวยเสียของที่หน้าดีแต่มักใส่เสื่อวอร์ม ผมยุ่งอยู่เสมอ คงเพราะไม่ค่อยได้ออกไปไหน

( ว่าแต่… )

เมื่อกลับมาโฟกัสที่ “ซ่อนหาไขปริศนา” ต่อ…

เบาะแสก่อนหน้านี้เป็นภาพที่นำพามาถูกจุดตลอด แต่คราวนี้เบาะแสสุดท้าย : [ พี่สาวอยู่ที่ไหนเอ่ย ? ]

ไม่มีภาพและอะไรเพิ่มเติมอีก

นี่มันจะปริศนาที่แทบไม่มีใครไขได้เลย…

「 อ่ะเเฮ่ม ! ｣

ชิอินะทำท่าเชิดหน้าอย่างภูมิใจ

ใช่แล้ว…

—ปริศนานี้ เธอไขได้เรียบร้อย

「 หนูรู้แล้วล่ะ พี่ชาย ! ｣

「 พี่สาวอยู่บ้าน ! 【เนตรมนตรา】ของหนูบอกแบบนั้น ! ｣

「 อืม… คิดเหมือนกันเลย ｣

แม้จะไม่มี【เยตรมนตรา】แบบเธอ แต่ผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่าคุณคากายะคงอยู่ที่บ้านตัวเอง หรือไม่ก็บ้านของฉัน เพราะนอกนั้นเธอแทบจะไม่เคยไปไหน

「 แต่ว่า… มันกำลังจะจบแล้วสินะ ｣

ชิอินะที่เดินอยู่ข้าง ๆ ดูมีความสุข แต่ก็แฝงความเศร้านิด ๆ บนสีหน้า เหมือนเวลาที่เกมสนุก ๆ กำลังใกล้จะจบลง

เพราะแบบนั้นเอง—

「 อื้ม… แต่เราเล่นใหม่ก็ได้นี่ ｣

「 เล่นใหม่ ? หมายถึง… ? ｣

「 ตามนั้นแหละ ถ้ามันทำให้ยากขึ้น หรือเปลี่ยนเป็นฉันที่ซ่อนบ้าง เราก็เล่นได้อีกหลายรอบเลยล่ะ ｣

「 เล่นได้หลาย ๆ รอบ !? ｣

「 พรุ่งนี้ก็ได้ ? หรือวันมะรืน ? ｣

「 พี่ชายกับพี่สาวจะเล่นกับหนูอีกงั้นเหรอ ? ｣

「 แน่นอนสิ ｣

「 คุณคากายะก็ไม่น่าจะปฏิเสธหรอกนะ ｣

「 เย้… เอะเฮะเฮะ ｣

เธอยิ้มกว้างขึ้น มือเล็ก ๆ ที่จับมืออยู่บีบเบา ๆ เส้นผมสีดำของเธอพลิ้วไหว

ขณะที่เธอพูดอย่างร่าเริงไร้เดียงสา ราวกับนางฟ้าในคราบ “จอมมาร”

「 พี่ชาย พี่สาว ทุกคน… รักที่สุดเลย ! ｣