LIAR LIAR After Story - ตอนที่ 38 【 ไซออนจิ ซาราสะ 】 จักรพรรดินีผู้เมามาย

 

「 …เออ ชิโนฮาราา ｣

「 ขออีก… อีกแก้ววหน่อย ｣

「 อะ… อืม ｣

「 …เธอไหวมั๊ยเนี้ย ? ไซออนจิ ｣

เกาะแห่งการศึกษามีร้านกาแฟที่เป็นร้านลับซึ่งอยู่ที่ชายแดนของเขต 3 กับ 4

ไซออนจิและฉันที่ซึ่งมักจะต้องโกหกอยู่ตลอดเวลา เรามักจะใช้ร้านนี้เพื่อ “การพูดคุยลับ ๆ” กัน ซึงไซออนจิจะบุคลิกต่างจากตอนเป็น [จักรพรรดินี] โดนสิ้นเชิง

แก้มและคอของเธอแดงก่ำ ดวงตาว่งซึม เสียงที่พูดไม่เป็นคำ ง่าย ๆ ก็คือกำลังเมานั้นเอง

( อืม… )

ไม่ใช่ว่าอ้งว่าเป็นประชุมลับเลยแอบดื่มทั้งทียังอายุไม่ถึงหรอกนะ

แต่เมนูใหม่อย่าง [ Whiskey Bonbon ] ดันมีอยู่ในร้านกาแฟเนี้ยสิทั้งที่ไม่มีลุกค้าคนอื่น

ฉันเลือกช็อกโกแล็ตที่ทำจากเหล้าตะวันตก (ได้รับการแนะนำมา) เป็นของว่างยในประชุมนี้

ทำให้เมาเร็วมาก

ช็อกโกแล็ตที่เหลืออยู่ชิ้นสุดท้าย เมื่อลองดมกลิ่นอีกครั้ง

「 กลิ่นแรงชะมัด… ｣

ไม่รู้ว่าแอลกอฮอล์แรงแค่ไหน ทำเอารู้เสียนหัวเลยแหะ

「 …ฉันม่ายด้ายเมาาาสักหน่อยย ｣

「 มันไม่ควรที่จะเมาเพราะของหวานด้วยซ้ำ ｣

「 ฉันหมายยถึงชิโนฮาราา… น่านนมานนของฉันนะ ｣

「 อะไร ? ｣

ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ไซออนจิพูดด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างจากปกติ

ทันใดนั้นเธอก็วางมือลงบนโต๊ะ โน้มตัวไปข้างหน้า และเข้ามาหาฉันด้วยใบหน้างดงามของเธอ

สีแดงและดวงตางดงามดั่งทับทิม

จากนั้นไซออนจิก็หยิบช็อกโกแลตจากนิ้วของฉันเข้าปาก

「 เออ… หวานนน ｣

ไซออนจิเลียริมฝีปากด้วยปลายลิ้น

ในขณะที่ฉันยังคงเอนกายลงบนโต๊ะ ใบหน้าแนบชิดสนิทไปกับโต๊ะแทบจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจ

เสียงหวานใสดังขึ้น

「 นายก็กินมันเหมือนกาานไม่ช่ายเหรออ ชิโนฮาระ ｣

「 คือว่า… ｣

「 แค่ไม่กี่ชิ้นเอง… ｣

「 ไม่กินให้มาก ๆ ระวังจะม่ายโตเอานะ ｣

「 มัน… ไม่เหลือแล้วนะ ｣

ชิ้นสุดคือของที่ไซออนจิกินเข้าไป

「 …รู้อยู่แล้วนาา ｣

ไซออนจิเห็นและพยักหน้าด้วยความภาคภูมิใจ

จากนั้นเธอก็หันหน้าที่แดงก่ำเหมือนเป็นไข้เล็ก ๆ มาทางฉันอีกครั้ง

「 …ชิโนฮาระ ｣

ถ้าแค่รสชาติก็ยังคงอยู่…

「 ทำอย่างไรดีล่ะ ? ｣

นี่คงเป็นไซออนจิที่เวลาปกติคงไม่มีทางได้เห็น （น่ากลัวชะมัด ）

ในทางกลับกัน

ฉันพยายามที่จะระงับหัวใจที่เต้นรัวให้สงบลง

และ—

「 …คิคิคิคิคิคิคิคิคิ ｣

「 เฮ้ย… จะนอนตรงนี้เหรอ ? ｣

ฉันกอดไหล่ของไซออนจิ

ขณะที่เธอสลบสไลด์หลับไหลลงกับโต๊ะไป

ประมาณหนึ่งชั่วโมงถัดมา…

ไซออนจิก็ตื่นขึ้นมา ซึ่งเธอจำตอนที่เมามายสำมะเรเทเมาได้อย่างชัดแจ่มแจ้ง

เธอตะโกนตัวใบหน้าแดงก่ำ

「 ลืมไปซะ ลืมมันไปซะ ลืมมันไปให้กมด ๆ เลยนะยะ ｣

เธอยังคงตะโกนไม่หยุดหย่อน