LIAR LIAR After Story - ตอนที่ 33 【 ไซออนจิ ซาราสะ 】 - เส้นแบ่งระหว่างการเสแสร้งและความรู้สึกที่แท้จริง

เหตุการณ์ก่อนหน้า

เกาะแห่งการศึกษานั้นมีองค์กรขนาดใหญ่ที่คอยควบคุม และจัดกิจกรรมถ่ายทอดสดเพื่อความตื่นเต้นอย่าง 【ไลบร้า】

โดยในรอบนี้เป็นการโปรโมทแนะนำผู้เล่นที่โดดเด่นของแต่ละโรงเรียนที่มีความโดดเด่น ฉลาด และมากความสามารถ

อาจจะประหม่าไปสักนิด แต่ครั้งนี้ดันมีฉัน “ชิโนฮาระ ฮิโรโตะ” ได้ออกหน้าซะด้วยสิ

「 คงไม่มีใครไม่รู้จักเขา เขตที่ 4 เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก… ｣

「 เก่งกาจดุจดั่งราชา ขุนเขาไร้ผ่าย ชายที่แข็งแกร่งที่สุดบนเกาะแห่งการศึกษา 【เซเว่นสตารส์】 ชิโนฮาระ ฮิโรโตะ ｣

ภาพปรากฏชายที่เอามือล้วงกระเป๋า ชายเสื้อโบกสะบัดไปตามสายลม

เป็นเช่นนั้นแหละ…

「 จะไม่เวอร์ไปหน่อนเหรอ ชิโนฮาระ ｣

คนที่พูดคือเด็กสาวผู้สมรู้ร่วมคิด ไซออนจิ ซาราสะ

สถานที่พวกเราดูถ่ายทอดสดก็คือ ห้องอาหารในคฤหาสน์ที่ติดตั้งฟังก์ชั่นสุดไฮเทคเอาไว้

ภาพที่กำลังฉายอยู่นั้นเป็นดั่งสิ่งที่ฉันจินตนาการเอาไว้

「 กะ…ก็มันช่วยไม่ได้นี่ ｣

ฉันพยายามพูดเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายเอาไว้

การปรับเปลี่ยนพื้นหลังให้มันดูเหมือนจอมมาร แต่ก็ไม่คิดว่าจะอลังการขนาดนี้ด้วยสิ

「 หืม? ｣

「 แต่นายก็ไม่เห็นต้องให้ถ่ายใหม่ก็ได้มั๊ย ｣

「 แค่สามครั้งเองนะ ｣

「 แล้วนายจะไปแอ็คทำบ้าอะไรย่ะ ｣

ไซออนจิทำสีหน้าเบื่อหน่ายพลางจ้องมาทางฉัน

「 เดี๋ยวนะ! ไม่ได้มีแค่ฉันสักหน่อย ｣

ฉันคัดค้านสุดความสามารถ ก่อนภาพที่ฉายไปยังตัวแทนเขตที่ 3

「 ความสามารถที่ล้นหลาม! มากด้วยปัญญา! ความงามไม่เป็นรอง! พรสวรรค์รอบด้าน! ｣

「 ได้เวลาทวงบัลลังค์สุดแกร่งคืนจากนักเรียนแลกเปลี่ยนแล้ว! ｣

「 【จักรพรรดินีแห่งโอกะ】 ไซออนจิ ซาราสะ! ｣

มีหญิงสาวคนหนึ่ง ไม่ได้ถ่ายจากด้านหน้าเช่นกัน แต่เป็นภาพที่ดูดีที่ถ่ายจากใจกลางเมือง เต้นรำเบา ๆ ผมสีแดงสยายไปตามลม มือซ้ายลูบเส้นผม เธอดูผ่อนคลาย

「 เธอก็เล่นใหญ่เหมือนกันนะ! ｣

「 หมายความว่าไงย่ะ? ｣

ไซออนจิที่หันหน้าเข้าหาฉัน เม้มริมฝีปาก

「 จะมองยังไงก็แค่ภาพธรรมดาชัด ๆ ｣

「 หา? ｣

(นี่ไม่ใช่เธอตั้งใจเหรอ? ก็เลือกถูกจังหวะด้วย)

มุมมองของกล้อง และพื้นหลังแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากผู้เล่นคนอื่นอย่างเห็นได้ชัดเลย

「 ไม่มีทางถ้าเธอไม่ขอเอาไว้น่ะ ｣

「 มะ-ไม่ได้ขอให้ทำถ่ายใหม่สักหน่อย…แค่ห้าครั้งเอง ｣

「 เธอขอมากกว่าฉันซะอีกเหอะ? ｣

ฉันยิ้มอย่างขมขื่นขณะที่การโต้กลับของฉันประสบความสำเร็จ

เขาผ่อนคลายเล็กน้อยแล้วพูดต่อ

(หากตัดสินใจอย่างมีเหตุผล มันค่อนข้างจะน่ารักกว่าปกติด้วยซ้ำ…)

「 ……หืม? ｣

สักพักหนึ่ง ฉันสังเกตเห็นว่าสีหน้าของไซออนจิผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เธอวางศอกข้างหนึ่งลงบนโต๊ะแล้วพูดหยอกล้อ เธอพูดออกมา…

「 นายมีอะไรจะบอกเพิ่มบ้างมั๊ย? ｣

「 ว่าไงนะ? ｣

「 เปล่า ฉะ…ฉันไม่ได้อะไรสักหน่อย ｣

「 ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีนะ ｣

「 เธอเขินเหรอไง? ｣

จักรพรรดินีส่งสายตามายังฉัน

สีหน้าเหมือนบอกว่าตัวเองไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น แต่ก็พอเดาได้อยู่…

「 ก็ดูน่ารักกว่าปกตินะ ｣

「！」

เหมือนฉันได้ยินเสียงจากเธอ

เมื่อฉันมองไปที่ไซออนจิ ใบหน้าของเธอแดงพอ ๆ กับสีผมของเธอเลยล่ะ