LEON! ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะขอกำหนดทางเดินเอง! - ตอนที่ 2 ความขุ่นเคืองในใจ
“อืมมม..ผ้าห่ม..อืออ”
เมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่นาทีลีออนเปิดเปลือกตาขึ้นเป็นครั้งที่สองของวันเขาที่กำลังสลึมสลือรู้สึกถึงความอบอุ่นและสัมผัสนุ่มๆที่หน้าอก เนื่องด้วยอากาศรอบตัวที่ค่อนข้างหนาวเย็นเขาจึงใช้มือของเขาคว้านหาผ้าห่มแต่เมื่อเขาคว้าผ้ามาห่มเป็นผลสำเร็จ ขาของเขากลับรู้สึกได้ถึงผิวสัมผัสที่นุ่มนิ่มและเรียบเนียน
“ว้ายย! ท่านลีออนคะ นั่นกระโปรงของฉันค่ะ ไม่ใช่ผ้าห่มนะคะ”
ในคราวในลีออนสะดุ้งตื่นตาสว่างในทันที ภาพที่เขาเห็นตรงหน้าตอนนี้เป็นอะไรที่ดูลามกเสียเหลือเกินสาวใช้ที่กำลังหน้าแดงและพยายามดึงกระโปรงลงเพื่อปกปิดผ้าสามเหลี่ยมสีขาวผืนน้อยของเธอ ลีออนได้เห็นภาพนั้นก็รู้สึกเลือดสูบฉีดไปยังใบหน้าจนร้อนผ่าว สะบัดหน้าหนีเหตุการณ์ตรงหน้าในทันที
“ท่านลีออนคะ..ได้โปรดกรุณา..ลุกออกไปด้วยค่ะ”
เด็กสาวที่ตอนนี้จัดการกับกระโปรงของตนเองจนเรียบร้อยแล้วหันมาสะกิดลีออนด้วยใบหน้าแดงก่ำไม่แพ้เด็กหนุ่มเลยทีเดียว ถึงลีออนจะหันหน้าหนีแต่เขาก็ไม่ยอมลุกออกไปเสียทีจนเธอทนไม่ไหวจนต้องสะกิดบอกกับเขา
“อุ๊บ!โทษที”
ลีออนที่พึ่งรู้ตัวดันตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เด็กสาวเห็นดังนั้นก็ค่อยๆลุกขึ้นมาและจัดเสื้อผ้าของเธอเล็กน้อยในระหว่างที่ลีออนหลับอยู่นั้นเธอโดนกอดรัดฟัดเหวี้ยงจนชุดสาวใช้ของเธอในตอนนี้ยับไปหมด ถึงแม้เธอจะพยายามจัดมันให้ดูเรียบร้อยแต่มันก็ยังเห็นรอยยับอย่างเห็นได้ชัดอยู่ดี
“ดิฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขออภัยที่เสียมารยาทกับท่านลีออนอีกครั้งค่ะ”
เด็กสาวโค้งตัวลงอีกครั้งแต่ลีออนไม่ยอมรับคำขอโทษของเธอเป็นแน่ในครั้งนี้เขามั่นใจว่าเขาเป็นฝ่ายผิดเขาไปจับไหล่ของเด็กสาวเอาไว้
“ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายผิดขอโทษด้วยนะฟีโอ”
เด็กสาวที่ได้ยินลีออนเรียกชื่อของตนก็เบิกตากว้างตกใจเป็นครั้งที่สามของวันหรือว่าเจ้านายของเธอจะไม่ได้เสียความทรงจำอย่างที่เธอคิดในตอนแรกกันนะ
“ท่านลีออนจำฉันได้เหรอคะ”
ลีออนได้ยินคำถามของฟีโอก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยในตอนนี้เขาจำมันได้ทั้งหมดแล้ว และสิ่งที่เขาจำได้เพิ่มขึ้นมาไม่ใช่แค่ชื่อของฟีโอหรือเขาในตอนนี้เป็นใครแต่เป็นความทรงจำทั้งหมดเลยต่างหาก
“ผมจำมันได้ทั้งหมดนั้นแหละ ไม่สิจำมันได้มากกว่าที่เคยด้วยนะ”
เด็กหนุ่มที่ชื่อลีออนที่ล้มป่วยก่อนหน้านี้เขาไม่มีความทรงจำของกรรณเลยแม้แต่น้อยแต่หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาเขาก็รู้สึกว่าเขานี่แหละคือชายที่ชื่อว่ากรรณแล้วถ้าอย่างนั้นลีออนคือใคร?
กรรณไม่รู้จะอธิบายมันออกมายังไงแต่หลังจากสลบไปอีกครั้งตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าไม่ว่าใครก็เป็นตัวเขาเช่นกันแต่สับสนนิดหน่อยใน ด้านลำดับของเวลาก่อนหลังความทรงจำ
เท่าที่จำได้ในส่วนของกรรณล่าสุดคือเขากำลังนอนหลับระหว่างอยู่บนเครื่องบิน ทำเอาเขาอดคิดไม่ได้เลยว่าที่นี่อาจเป็นเพียงแค่ความฝันหนึ่งตื่นของชายที่ชื่อว่ากรรณก็เป็นได้
“โอ้ย”
เขาหยิกเข้าที่แก้มของตัวเองเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้ฝันไป แต่การกระทำของเขาก็ทำให้สาวใช้ตรงหน้ารีบลนลานเขามาดูอาการบาดเจ็บของเขาในทันที ทำเอาเขาแอบรู้สึกผิดนิดๆเลยทีเดียว
“ท่านลีออน หยิกแก้มตัวเองทำไมคะเป็นอะไรมากรึเปล่า..ระ..หรือว่าท่านยังมีอาการสับสนจากอาการป่วยอยู่ให้ดิฉันไปตามหมอดีกว่านะคะ!”
ฟีโอเข้ามาลูบแก้มของเขาและพลิกหน้าเขาไปมาดูรอยแดงแล้วเธอยังใช้ฝ่ามือวัดไข้ให้เขาอีกด้วย ช่างเป็นการกระทำที่ดูเกินกว่าเหตุจนน่าตลกจริงๆ ในสายตาลีออน ฟีโอนั้นเป็นเด็กที่น่ารักราวกับสัตว์ตัวเล็กๆที่ตื่นตูมไปกับทุกเรื่อง
“ผมไม่เป็นไรฟีโอ ขอบใจนะเดี๋ยวผมจะบอกให้ท่านพ่อมอบโบนัสพิเศษให้แล้วกัน”
กรรณโต้ตอบกลับฟีโอได้อย่างเป็นธรรมชาติ เขาสามารถพูดคุยกับเธอได้รื่นไหลราวกับเป็นเรื่องปกติ จนเขาเริ่มจะสับสนอีกครั้งว่าความทรงจำไหนกันแน่ที่เป็นเพียงความจริง
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้ว”
ฟีโอที่ได้ยินดังนั้นก็ปฏิเสธพัลวัน เธอไม่กล้าบอกนายน้อยที่ยิ้มแย้มอย่างใสซื่อตรงหน้าได้ว่าจริงๆแล้วเธอถูกสาวใช้รุ่นพี่กล่าวโทษว่าเพราะเธอดูแลไม่ดีเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องป่วยด้วยซ้ำ
สำหรับการล้มป่วยของเจ้านายย่อมโดนโทษไปความผิดของผู้ที่คอยรับใช้อยู่แล้วฟีโอที่เป็นสาวใช้ส่วนตัวของลีออนจึงเป็นคนรับเคราะห์จากฝีปากของคนอื่นๆในคฤหาสน์ยิ่งลีออนป่วยเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาให้หายได้จากเวทย์มนต์รักษาด้วยแล้วยิ่งหนักเข้าไปใหญ่
ใช่แล้วโลกใบนี้ของลีออนนั้นเป็นโลกที่มีพลังงานที่เรียกว่าพลังเวทย์หรือที่เรียกอีกอย่างว่ามานาลอยอยู่ในอากาศไม่ต่างอะไรกับออกซิเจนเลย ซึ่งสิ่งมีชีวิตต่างๆบนโลกใบนี้ก็สามารถนำมันมาใช้ได้ สำหรับกรรณที่มีความทรงจำที่ตนเป็นเด็กที่ชื่อลีออนเพียงไม่กี่ปีนั้นภายในใจลึกๆยังคงต่อสู้ขัดแย้งที่จะยอมรับความเป็นอยู่ในปัจจุบันที่สุดแสนแฟนตาซีนี้อยู่
เพราะความไม่มั่นคงทางจิตใจกรรณไม่สิลีออนจึงตัดสินใจบอกกับฟีโอให้อยู่เป็นเพื่อนเขาในวันนี้ส่วนเรื่องแจ้งว่าเขาฟื้นแล้วกับคนอื่นๆในคฤหาสน์ให้ทำในภายหลัง
หลังจากที่ลีออนฟื้นขึ้นมาเขาก็ใช้โอกาสนี้นั่งคุยกับฟีโอแล้วก็พบว่าความทรงจำของเขานั้นถูกต้องทั้งหมดนั่นหมายความว่าความทรงจำส่วนที่เขาเป็นผู้ชายชื่อว่ากรรณก็มีโอกาสที่จะถูกต้องทั้งหมดเช่นกันซึ่งมันก็สร้างความสงสัยให้กับอดีตชายนักธุรกิจว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เขาหลับบนเครื่องบินกันแน่
โครกก
เสียงท้องร้องดังขึ้นมาในห้องที่มีอยู่เพียงสองคนไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะต้องเป็นของคนใดคนนึงในห้องเป็นแน่ซึ่งบุคคลในห้องย่อมต้องรู้ดีที่สุด
“ฟีโอหิวแล้วเหรอ เอออืมจริงๆผมก็ควรหิวเหมือนกันจากที่ฟีโอเล่า ผมหลับไปหลายวันสินะ?”
จริงๆลีออนก็แปลกใจกับร่างกายของตนเช่นกันนอกจากรูปลักษณ์ภายนอกที่ซูบผอมและความทรงจำที่เพิ่มเข้ามาแล้วเขาแทบไม่มีความผิดปกติอะไรเลยซ้ำยังแข็งแรงจนน่าประหลาดด้วยซ้ำ แม้แต่เมื่อครู่ก็ยังไม่ใช่เสียงท้องร้องของเขา บางทีระบบย่อยอาหารของเขาอาจจะหยุดทำงานไปแล้วก็เป็นได้
“ขออภัยจริงๆค่ะฉันลืมเสียสนิทเลยทั้งๆทีควรจัดสำรับอาหารให้ท่านลีออนเป็นสิ่งแรกแท้ๆ”
“ฟีโอเตรียมของตัวเองมานั่งทานด้วยกันได้รึเปล่า”
ก่อนที่ฟีโอที่เขินอายจนใบหน้าแดงก่ำจะลุกขึ้นเตรียมจะออกจากห้องไปเพื่อไปบอกคนครัวให้เตรียมสำรับอาหารให้กับเขาลีออนก็ออกปากชวนเธอ เขาทราบดีว่าศักดินาเขากับเธอต่างกันโดยปกติแล้วเด็กชายจะวางตัวให้ห่างแต่เนื่องจากความทรงจำของกรรณตื่นขึ้นมาเขาเลยรู้สึกว่าเหงา และ อยากจะผูกสัมพันธ์อย่างเท่าเทียมกับฟีโอมากกว่า
สำหรับชายผู้มีสองความทรงจำแล้วประสบการณ์การเป็นชนชั้นสูงของลีออนแค่สิบกว่าปีมีหรือจะเทียบประสบการณ์ความเป็นคนธรรมดาสามัญของกรรณกว่าครึ่งค่อนชีวิตได้
“คงจะ..ไม่เหมาะสมค่ะ”
ลีออนคาดเดาคำตอบของฟีโอเอาไว้ล่วงหน้าแล้วจึงไม่คาดคั้นสาวน้อยต่อเขายอมปล่อยไปง่ายๆเพราะเขาใจดีว่าคาดคั้นต่อไปแทนที่จะได้สิ่งที่ต้องการจะกลายเป็นการทำให้เธอลำบากใจแทน
ในช่วงนี้ลีออนคงจะต้องนั่งทานคนเดียวไปก่อนคาดว่าอีกสักพัก ถ้าหากลองชวนดูบ่อยๆ อาจจะประสบผลสำเร็จก็เป็นได้ หลังจากที่ฟีโอเดินออกจากห้องไปแล้วลีออนก็เริ่มครุ่นคิดเกี่ยวกับตัวเขาอีกครั้ง
ร่างกายนี้ลีออนคือบุตรชายคนเดียวของดยุกซิลเวอร์เรียรวมไปถึงเป็นผู้ที่จะต้องสืบทอดตำแหน่งและตระกูลในอนาคตด้วย เนื่องจากดัชเชสซึ่งเป็นแม่ของเขาไม่สามารถมีลูกได้อีกหลังจากที่คลอดลีออนจึงทำให้เขาเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวในคหฤหาสน์แห่งนี้
แล้วตอนนี้ที่นี่ก็มีเพียงเขากับพวกคนงานเนื่องจากเป็นช่วงงานเฉลิมฉลองการประสูติขององค์ชายคนแรกของอาณาจักรทำให้พ่อของเขาที่มีศักดิ์เป็นถึงดยุกต้องไปร่วมแสดงความยินดีกับราชาด้วยตนเองโดยงานดังกล่าวก็ถูกจัดขึ้นที่เมืองหลวงอย่างยิ่งใหญ่เนื่องจากราชินีคนปัจจุบันมีลูกยากทำให้การมีบุตรชายคนแรกเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งตอนนี้ในเมืองหลวงคงเต็มไปด้วยความครื้นเครงเป็นแน่
“เห้ออ”
ลีออนถอดถอนหายใจ เมื่อเทียบความสัมพันธ์ในครอบครัวของเขากับครอบครัวของกรรณซึ่งก็เป็นเขาอีกเช่นกันทำไมมันช่างแตกต่างกันเสียเหลือเกิน ว่ากันตามตรงลีออนอยากจะเป็นกรรณมากกว่าเป็นเขาในตอนนี้เองเสียอีกตอนนี้เขาทำได้แค่เพียงเฝ้าถามตัวเอง
‘ทำไมกันนะ’
ทำไมเขาถึงเป็นลีออน? ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่? ทั้งๆที่เขาอยากเป็นกรรณมากกว่าแท้ๆ ตอนนี้เขาทั้งคิดถึงและเป็นห่วงแก้วน้องสาวของเขา เด็กชายหวังว่าช่วงเวลาในตอนนี้จะเป็นเพียงฝันหนึ่งตื่นบนเครื่องบิน
ส่วนที่แห่งนี้ไม่มีความจำเป็นจะต้องมีเขาหรอกในทุกๆวันก่อนที่เขาจะล้มป่วย ลีออนจะต้องเข้าเรียนกับอาจารย์ที่ท่านพ่อของเขาจ้างมาสอนให้ที่คหฤหาสน์เป็นวิชาการปกครอง คณิตศาสตร์และเวทย์มนต์ แต่เมื่อเทียบกับความรู้ของกรรณแล้วสิ่งที่เขาได้รับรู้มาตลอดมันช่างปลอมเปลือก คร่ำครึโบราณ ในโลกที่ชนชั้นสูงเป็นใหญ่นี้ภายในจิตใจของเขาปฏิเสธไม่ต้องการที่จะอาศัยอยู่
ลีออนที่เห็นว่าฟีโอออกไปนานพอสมควรแล้ว ในตอนก่อนที่เขาจะล้มป่วยเมื่อเธอออกไปไม่นานก็กลับมาแล้ว ด้วยความแปลกใจเขาจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองที่สุมอยู่เต็มอก