“ฉันอยากมีอินะโมริคุงมาอยู่เคียงข้างและตามใจจนเสียคนเลย! ไม่สิ! จะเอาให้ถึงขั้นอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉันเลยค่ะ! ไม่ต้องพูดบอกว่าพูดเกินจริงนะคะเพราะฉันจะทำให้ดู!!”

“เอ๊ะ…?”

ถามจริงนี่เธอพูดอะไรออกมาน่ะ?

ในตอนที่เธอโพสท่าบ้าๆออกมา โทโจซังก็ประกาศออกมาอย่างชัดเจน

คำพูดและการกระทำที่ประหลาดๆทำให้หัวของผมเย็นลงทันที

“ถ้าอินะโมริคุงแต่งงานกับฉัน ฉันสัญญาเลยว่าจะดูแลไปตลอดชีวิต ฉันจะไม่ทำให้ชีวิตของอินะโมริคุงลำบากอีกเลยและจะทำให้มีความสุขที่สุดเลย”

“มันฟังดู… เป็นสิ่งที่ดีมากเลยนะ”

ตอนแรกผมนึกว่าจะถูกชวนเชิญให้เข้าลัทธิบางอย่าง

ทุกคำที่เธอพูดมาจนถึงตอนนี้เหมือนจะผูกมัดจิตใจผมไว้ มันอาจจะเป็นการล้างสมองก็ได้—

“คิดว่าฉันน่าสงสัยเหรอคะ?”

“เพราะ… ที่พูดมามันดีเกินไป”

“มู่~ ฉันคิดว่าฉันต้องอธิบายว่าทำไมฉันถึงตกหลุมรักอินาโมริคุงดีเพิ่มอีกหน่อยสินะ”

โทโจซังปรับอารมณ์ให้เย็นลงแล้วจิบชาที่ชงไว้

“เอิ่ม… อินะโมริคุงรู้ไหมว่าฉันเป็นคนแบบไหน”

“ผมไม่เคยคุยกับโทโจซังจริงๆเลย ผมเลยไม่รู้อะไรมากนัก แต่ผมคิดว่าโทโจซังเป็นคนร่าเริง เข้ากับได้กับทุกคน และก็ใจดีกับทุกคน”

“ฉันดีใจจังดูเหมือนว่าฉันได้รักษารูปลักษณ์ของฉันไว้ได้อย่างเหมาะสม”

เธอเอามือวางที่หน้าอกด้วยความโล่งใจ

ผมไม่แน่ใจว่าได้ยินถูกหรือเปล่า

หากเธอบอกว่า ‘รักษาภาพลักษณ์’ ไว้ แสดงว่านั่นไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเธอ

“ตอนที่ฉันอยู่มัธยมต้น ฉันใช้เวลาทั้งวันอยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ เหมือนกับตอนนี้”

“แต่ความจริงไม่ใช่อย่างนั้นเลย”

โทโจซังพูดด้วยความไม่พอใจบนใบหน้าของเธอ

“บางครั้งพวกเขาจะพูดว่า ช่วยแบ่งเงินให้พวกเราใช้บ้างสิ เราเป็นเพื่อนกันใช่มั้ย’ “

“อื้ม…”

“พวกเขาไม่เคยคิดว่าฉันเป็นเพื่อนจริงๆ ฉันเดาว่าพวกเขาคิดว่าฉันเป็นเพียงถุงเงิน ดังนั้น ตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย ฉันก็พยายามเป็นศูนย์กลางเสมอ เพื่อไม่ให้ถูกเอารัดเอาเปรียบอีกต่อไป”

อ้อ นั่นเป็นเหตุผลสินะ

“ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบคนที่เข้าหาฉันเพื่อเงิน นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันสามารถเห็นอกเห็นใจความรู้สึกตอนที่อินะโมริคุงที่ยอมทิ้งเงินให้ญาติ และฉันคิดว่าถ้าเป็นอินะโมริคุงที่เข้าใจความรู้สึกนี้จะไม่เข้าหาฉันด้วยเรื่องของเงินแน่นอน”

“…”

“ไม่คิดจะอยู่ด้วยกันหน่อยเหรอ?”

ผมกำลังจะถูกโน้มน้าวใจ แต่ตอนนี้ผมยอมรับสิ่งที่เธอพูดแล้ว แต่ยังมีอย่างอื่นที่กวนใจอยู่

“แต่ถ้าผมแต่งงานกับโทโจซัง นั่นไม่ได้หมายความว่าผมต้องการเงินเหมือนกันเหรอ?”

“ฉันเป็นคนเสนอเอง ดังนั้นไม่เป็นไร!”

“เอ๊ะ…?”

“ตั้งแต่แรกฉันเป็นคนพยายามใช้เงินมาล่อลวงอินะโมริคุงเองนินา ดังนั้นไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน”

มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?

ไม่ว่าเธอจะอธิบายมากแค่ไหน มันก็ฟังดูเหมือนเรื่องไร้สาระอยู่ดี แต่ยังไงก็ดูเหมือนจะสมเหตุสมผลในใจของเธอ

“ฉันจะต้องรับช่วงต่อ โทโจกรุ๊ป จากพ่อทันทีที่จบมหาวิทยาลัย ตอนที่ฉันเรียนอยู่มัธยมปลาย ปี 1 ฉันก็ลองทำธุรกิจง่ายๆเองดู บ้านหลังนี้ไม่ได้ใช้เงินพ่อชื้อมา แต่ใช้กำไรที่ฉันหามาได้ด้วยตัวเองชื้อมาจากพ่อ”

“เอ๊ะ?

“… อืม ฉันซื้อมาด้วยการให้พ่อของฉันเซ็นในฐานะผู้ค้ำประกัน แต่สิ่งที่อยากบอกก็คือฉันมั่นใจว่าจะทำอินาโมริคุงจะไม่ลำบากแน่อน! แน่นอนว่ามีบางอย่างที่ฉันอยากให้อินะโมริคุงทำเช่นกัน!”

“ให้ทำอะไรเหรอ…?”

เธอจ้องมาที่ผมด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเป็นพิเศษ

อินาโมริคุงจะต้องตามใจฉันทุกอย่า ตอนที่ฉันกลับมาถึงบ้านหลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน!”

“… อืม?”

“ลูบหัวฉัน อาบน้ำกับฉัน กินข้าวเย็นกับฉัน และนอนบนเตียงกับฉันในอ้อมแขนของอินาโมริคุง ฉันต้องการให้ทำสิ่งนี้ทุกวัน!”

“อืม… ผมสามารถทำงานบ้านและอะไรแบบนั้นได้…”

“เรื่องทำความสะอาดฉันจะให้พวกเมดทำให้ และฉันจะทำอาหารเย็นให้อินาโมริคุงทาน การทำอาหารเป็นงานอดิเรกที่ฉันชอบมาก แม้ว่าฉันจะต้องการให้คนอื่นช่วย แต่ฉันจะไม่มอบการทำอาหารให้คนอื่น!”

เป็นข้อเสนอที่เหลือเชื่อมาก

“สิ่งที่ยากที่สุดที่อยากให้อินะโมริคุงทำ ฉันจะบอกว่า…”

“บอกว่า…?”

“—ฉันอยากให้อินะโมริคุงเป็นคนใจดี”

ดวงตาของโทโจซังหรี่ลงราวกับว่าเธอกำลังดูวัตถุขนาดจิ๋ว

ผมแน่ใจว่าเมื่อมองเธอ ตาของผมอาจจะเป็นเหมือนกัน

โทโจซัง นั้นรู้สึกโหยหาผม

มันเป็นความจริง แต่มันไม่รู้สึกเหมือนเป็นความจริงเลย

“ฉันต้องการอินะโมริคุง ฉันอยากให้มาอยู่เคียงข้างฉัน จนกว่าแสงสว่างในชีวิตของฉันจะดับลง ฉันต้องการให้อินะโมริคุงอยู่ในหลุมศพเดียวกันกับฉัน และถ้าเป็นไปได้ ฉันก็ต้องการอยู่ด้วยกันในชีวิตหน้าของเรา”

“ผมรับปากไม่ได้หรอกนะ แต่….”

“มันไม่ใช่แบบนั้น แต่หมายถึงความรู้สึกของฉันที่มีต่ออินะโมริคุงนั้นจริงจังแค่ไหน”

　อาจเป็นเพราะผมหลงไหลในคำพูดของเธอที่ฟังดูเหมือนโกหกทั้งๆ ที่มันไม่ควรเป็นความจริง

..

แต่ — ผมกับโทโจไม่เคยเกี่ยวข้องมาก่อน และไม่ว่าอีกฝ่ายจะพูดว่าหาข้อมูลเกี่ยวกับผมมามากแค่ไหน แต่ก็ยังมีเรื่องเกี่ยวกับโทโจซังที่ผมไม่เข้าใจจากมุมมองของผมมากเกินไป

“… ผมอยากรู้ว่าผมคิดถูกหรือเปล่า ที่โทโจซังชอบผมและเต็มใจที่จะคอยดูแลผมตลอดชีวิตที่เหลือเพื่อแลกกับการแต่งงาน…?”

“ใช่ ฉันอยากให้อินะโมริคุงมาเป็นแมงดาของฉันจริงๆ”

นั่นไม่ใช่สิ่งที่ควรพูดออกมาเลย

“แน่นอนว่า พวกเราสองคนยังเด็กเกินไปแต่งงานกันได้ ดังนั้นเราจะไม่จดทะเบียนสมรสในทันที เมื่ออินะโมริคุงเรียนจบมัธยมปลายแล้ว พวกเราสองคนจะจดทะเบียนสมรสและกลายเป็นคู่รักอย่างเป็นทางการ จนกว่าจะถึงเวลานั้นพวกเราสองคนจะหมั้นหมายกันไว้ก่อน”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น จะเกิดอะไรขึ้น… กับการศึกษามหาวิทยาลัยของผม”

“ถ้าอินาโมริคุงอยากไป ฉันจะจ่ายให้เองค่ะ แต่ถ้าไม่อยากไปก็อยู่ที่บ้านผักผ่อนได้ แน่นอน ถ้าอินะโมริคุงอยากทำงานจริงๆ ฉันก็จะสนับสนุนเองแม้ว่าจะไม่เต็มใจก็ตาม”

โทโจซังไม่อยากให้ผมไปจากเธอเลย

เธอคิดว่าเป็นการดีกว่าสำหรับผมที่จะอยู่บ้านแทนที่จะทำงานเพื่อที่ฉันจะได้ใช้เวลากับเธอมากขึ้น

มันเป็นเรื่องดีเกินกว่าจะเป็นจริงได้

ชีวิตที่ไม่ทำงานและเพียงแค่รัก โทโจซัง ที่มีความงามที่เหมือนนางแบบ

อาจเป็นเรื่องน่าสมเพชในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่รู้สึกสนใจชีวิตแบบนี้

ยังไงก็ตาม…

“มู่~… นายดื้อรั้นจัง ฉันคิดว่าอินะโมริคุงจะยอมรับฉันได้ง่ายๆ ฉันมันไม่มีเสน่ห์เหรอ?”

“ไม่ใช่ว่าโทโจซังไม่มีเสน่ห์…. แต่ผมรู้สึกกังวลหลายอย่างเลย”

“กังวลอะไรหรอคะ?”

“ผมแค่ไม่แน่ใจว่าผมจะแต่งงานโดยปราจากความรักได้”

ผมคิดว่าได้พูดสิ่งที่ชัดเจนที่สุดแล้ว แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง โทโจซังกลอกตาและทำหน้าบึ้ง

ผมกำลังคิดว่าผมพูดอะไรแปลก ๆ โดยไม่รู้ตัวหรือเปล่า แต่เธอก็อ้าปากและเริ่มหัวเราะ

“อินะโมริคุงเป็นคนที่น่ารักซะจริงๆนะ อินาโมริคุงได้รับความทุกข์ทรมานมามากก็ควรซื่อสัตย์ต่อความปรารถนาของตัวเองมากขึ้นนะ”

“โทโจซังกำลังพูดเรื่องอะไรเหรอ?”

“ฉันขอยืมมือนายหน่อยนะ”

จู่ๆ โทโจซังก็จับมือผมแล้วดึงเข้าไปที่หน้าอกของเธอเอง

มือของผมมีลูกโป่งขนาดใหญ่สองอันโอบรอบมือของผมอยู่ จมลงสู่ความนุ่มนวลและความอบอุ่นอย่างที่สุด

ใจของฉันก็ว่างเปล่าทันที

เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันสามารถคิดได้เพียงว่าสมองของฉันมีการลัดวงจรเนื่องจากความสับสนอย่างมาก

“อินะโมริคุง..รู้สึกยังไงหรอ!?”

“อา… นุ่มมาก”

ความนุ่มนวลของ หน้าอก ของเธอดูเหมือนจะเป็นความรู้สึกจริงๆของผม

ถึงเวลาที่ผมจะเปิดเผยความรู้สึกที่จริงๆออกไป แต่มันก็สายเกินไปแล้ว

แก้มของผมร้อนผ่าวด้วยความเขินอายและผมอยากจะขอโทษ ผมก็เลยรีบดึงมือออกมา

แก้มของโทโจซังยิ่งแดงกว่าผมซะอีก และถึงแบบจะไม่ถนัดเรื่องแบบนี้ แต่ผมก็เห็นภาพลวงตาที่มีไอน้ำพุ่งออกมาจากหัวของเธอ

แม้จะอับอาย แต่โทโจซังก็ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อดึงดูดผม

อะไรคือสิ่งที่ถูกต้องที่ต้องทำ?

ในฐานะผู้ชายอย่าง ฮารุยูกิ อินะโมริ ผมควรทำยังไงดี?

“ขอเวลาหน่อยได้ไหม….?”

“เอ๊ะ?”

“ผมอยากได้เวลาที่ใช้ตกหลุมรักโทโจซัง แต่ผมไม่สนหรอกว่าจะได้จากการเป็นเพื่อนหรืออย่างอื่น…”

ผมรู้สึกว่าฉันอย่างน้อยต้องการเวลาในการยอมรับถึงความตั้งใจที่แน่วแน่ของโทโจซัง

ผมจะยังไม่ให้คำตอบอะไรได้กับเธอในตอนนี้

“—ฉันเข้าใจความรู้สึกของ อินาโมริคุง แล้ว ถ้าอย่างนั้นเริ่มต้นด้วยช่วงทดลองใช้งานหนึ่งเดือนล่ะ”

“ช่วงทดลอง?”

“อื้ม ในช่วงระยะเวลาหนึ่งเดือนอินะโมริคุงจะได้สัมผัสกับชีวิตที่ฉันเพิ่งเสนอไปโดยมีข้อจำกัดบางอย่าง หลังจากนั้น ถ้าต้องต้องการดำเนินการต่อ เราก็สามารถหมั้นกันได้…”

หลังจากได้ยินข้อเสนอของโทโจซัง ผมก็เอามือวางที่อก

หนึ่งเดือน. ด้วยเวลานั้น ผมมั่นใจว่าเธอจะได้เห็นด้านที่น่ารังเกลียดของผมแน่ๆ

ถ้าผมทำให้เธอท้อใจ และทำให้เธอเกียจผม

หลังจากคิดในใจอยู่นาน มันคงไม่ดีถ้าจะปฏิเสธ

พื้นที่ส่วนกลางควรอยู่ที่ไหนสักแห่งในบริเวณนี้

“อื้ม….ถ้ายังงั้นช่วยดูแลผมด้วยนะ”

“เย้! ฝากตัวด้วยนะคะ”

หลังจากนั้น โทโจซังก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่สุดเลย

 

 

สามารถติดตามผลงานได้ที่ เพจ   เเปลเรื่องที่สนใจ 

ลงหน้าเพจก่อน 1 วันนะครับ