ความหิวน่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้ผมมองอุด้งเนื้อชามนี้ได้น่าอร่อยขนาดนี้ แต่พอกินเข้าไปทำให้ผมรู้เลยว่าอุด้งเนื้อของโทโจซังนั้นอร่อยมากจริงๆ

น้ำซุปไม่ข้นหรือเค็มเกินไป และรสชาติค่อนข้างอ่อนโยน ผมไม่สามารถหยุดตะเกียบที่คีบอุด้งเนื้อขึ้นมากินได้เลย

“ฉันดีใจจังที่ อินะโมริคุง ชอบอาหารที่ฉันทำ.”

“อร่อยมากเลย” ผมตอบพลางตักใส่ปาก

“ฟุฟุ ค่อยๆกินนะค่ะไม่ต้องรีบทานขนาดนั้น”

หลังจากที่เธอบอกแบบนั้น ผมก็อดไม่ได้ที่จะกินต่อไป

สุดท้ายแล้ว ผมก็ทานอาหารเสร็จภายในเวลาไม่ถึงห้านาที และคืนชามที่กินแล้วด้วยความรู้สึกเสียใจที่มันหมดซะแล้ว

“ฟู่… ขอบคุณสำหรับอาหารนะ”

“ อื้ม ฉันจะเตรียมชาหลังอาหารให้นะ”

“ขอบคุณนะครับ.”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการจะทำเอง”

ผมไม่คิดเลยว่าในโลกนี้จะมีคนที่ใจดีขนาดนี้อยู่ด้วย ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในดวงตาของเธอ

“นี่ค่ะ ชา”

“ขอบคุณมาก… แต่ผมกำลังจะกลับ—”

“ฉันกำลังเติมน้ำร้อนลงในอ่าง ช่วยไปอาบน้ำก่อนนะ ฉันแน่ใจว่า อินะโมริคุง มีเหงื่อออกจากการทำงานหนัก และถ้าเข้านอนทั้งแบบนี้ อินะโมริคุง จะรู้สึกไม่สบายเอาได้นะ”

“เอ๊ะ? อื้ม แต่ผมไม่อยากรบกวนไปมากกว่านี้…..”

“ฉันจะไปเตรียมที่นอนให้นะ อินะโมริคุงชอบที่จะนอนบนฟูกหรือเตียงมากกว่ากันคะ? ถ้าเป็นคนประเภทที่ไม่ยอมนอนกับหมอนใบใหม่ ฉันจะส่งคนไปเอาให้อินะโมริคุงที่บ้าน”

“ห๊ะ?… เดียวก่อนนะ!”

“อื้ม?”

โทโจซังทำหน้างง

เธอมองมาที่ผมราวกับว่าไม่รู้ว่าผมกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ผมนี่สิที่ต้องงงว่าคิดเธอจะทำอะไรกันแน่

“ผมขอพูดสิ่งที่ผมคิดหน่อยนะ เป็นไปได้ไหมที่โทโจซังอาจจะคิดว่าผมจะพักที่บ้านของเธอ”

“อื้ม ฉันเตรียมตัวมาตั้งแต่ต้นแล้ว”

ผมไม่เข้าใจเลย

แน่นอนผมจะต้องจากไปในตอนกินอาหารเสร็จ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่นานเกินไป

ผู้ชายและผู้หญิงในวัยเดียวกันไม่ควรใช้เวลากลางคืนด้วยกันตามลำพัง

แม้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่สมควรทำเลย

“—อ่า นายพูดถูก ฉันขอโทษ ฉันพูดข้ามขั้นมากเกินไปและทำให้นายสับสน…”

“เอ่อ…เธอหมายความว่ายังไง…?”

“ผมขอคุยกับอินะโมริคุงเรื่องนี้ก่อน ฉันขอเวลาอีกสักสองสามนาทีได้ไหม”

ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เพราะเธอกำลังจะอธิบาย ผมจึงหยุดฟัง

ตอนแรกผมกำลังจะลุกขึ้น แต่ผมนั่งลงบนโซฟาเหมือนเดิม

“จริงๆฉันอยากสนิทกับอินะโมริคุมากกว่านี้ก่อน… ..แต่ฉันจะอธิบายทุกอย่างให้อินะโมริคุงฟัง”

“ครับ”

พอเห็นสีหน้าเงียบๆ ของเธอ ผมก็แปลกใจนิดหน่อย

เธอโค้งคำนับผมด้วยความรู้สึกตึงเครียดแปลกๆ

“อินะโมริคุง ช่วยแต่งงานกับฉันได้ไหมคะ”

-ฮะ?

“โทโจซัง หมายความว่ายังไงหรอ…?”

“ฉันขออธิบายก่อนนะ”

โทโจซังอธิบายโดยไม่สนใจความสับสนที่เพิ่มขึ้นของผมเลย โทโจซัง พยายามพูดต่อ

ยังไงก็ตาม บางทีมันอาจจะเป็นเพียงความคิดของผม แต่ดูเหมือนว่าเธอจะอารมณ์ไม่ค่อยดี

ราวกับว่าเธอกำลังเขินอายที่จะพูดออกมา

ผมรู้สึกเหมือนเธอกำลังหน้าแดง

อย่างไงก็ตาม ผมบอกได้เลยจากใบหน้าของเธอว่าเธอกำลังเขินอายอยู่

“ที่จริงแล้ว ฉันคอยเฝ้ามอง อินะโมริคุง มาโดยตลอด”

“เอ๊ะ?”

“ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ได้พบอินะโมริคุงที่ทำงานในวันนี้ ฉันรวบรวมข้อมูลด้วยอำนาจของ โทโจกรุ๊ป ที่เป็นบริษัทของพ่อแม่ และนั่นเป็นเพียงเพราะอยากรู้ว่าอินะโมริคุงทำงานอยู่ที่ไหน ฉันเลยหาไปถึงที่ทำงานได้”

ผมไม่สามารถเข้าใจเรื่องราวของเธอได้อย่างง่ายดาย

‘เพราะอะไร? ทำไม?’ ผมครุ่นคิดเมื่อพบว่าไม่สามารถหาคำอธิบายที่เกินจริงได้

“ฉันรู้สึกกังวลมาตลอดเลยว่า อินะโมริคุง จะรู้สึกเหนื่อยล้ามากแค่ไหนในแต่ละวัน นายปฏิเสธ่เวลามีเพื่อนมาชวนไปเที่ยวตลอด และนายออกจากโรงเรียนทันทีที่เลิกเรียนทุกวันใช่ไหม นายยังกินแค่ขนมปังแค่ชิ้นเดียวสำหรับมื้อกลางวัน… ฉันหยุดคิดถึงเกี่ยวกับอินะโมริคุงไม่ได้เลย”

โทโจซังพูดออกมาราวกับจะยืนยันเรื่องของผม

เธอพูดออกมาแบบไม่มีความละอายหรือความอับอายในเสียงของเธอเลย

มันทำให้ผมรู้สึกราวกับว่าเธอป็นเด็กที่เล่าให้แม่ฟังถึงการกระทำที่ผิดของเธอ

เมื่อผมใจเย็นลงแล้ว ผมไม่สามารถพูดได้ว่าสิ่งที่โทโจซังทำนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ผิดได้ แต่ผมสามารถรับรองได้เลยว่าเธอเป็นสตอล์กเกอร์อย่างแน่นอน

“และ… ฉันรู้ด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นกับอินะโมริคุงบ้าง”

“!?”

โทโจซังเล่าต่อ

“ก่อนที่อินะโมริคุงจะเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย รถของพ่อแม่ของ อินะโมริคุง ถูกคนขับรถบรรทุกที่หลับในชน ทำให้ทั้งสองคนเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ

รถบรรทุกไม่เพียงทำลายรถของพ่อแม่เท่านั้น แต่ยังชนเข้ากับเสาโทรเลขที่อยู่ใกล้เคียงด้วย คนขับเสียชีวิตขณะนำส่งโรงพยาบาล

สิ่งที่เหลืออยู่สำหรับ อินะโมริคุง คือค่าชดเฉยจากบริษัทที่คนขับรถบรรทุกทำงาน และทรัพย์สินที่พ่อแม่สะสมไว้

ยังไงก็ตาม ญาติๆ ได้พยายามใช้ประโยชน์จาก อินะโมริคุง โดยเล็งไปที่ทรัพย์สินที่ได้มา

เพื่อที่จะปฏิเสธพวกเขาอย่างราบรื่น อินะโมริคุง ได้มอบทรัพย์สินทั้งหมดของตัวเองให้ยกเว้นค่าเล่าเรียนและออกมาอยู่คนเดียวพร้อมกับทำงานพาร์ทไทม์ “

“โทโจซัง รู้ทุกอย่างเลยสินะ”

ผมได้แต่เก็บเงียบเกี่ยวกับอดีตของผมเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบพูดถึง

ผมไม่โกรธที่เธอรู้ ยังไงก็ตาม ผมสงสัยว่าเธอไม่แยแสกับผมไหม เพราะเธอเห็นสิ่งที่ผมต้องแบกรับไว้

ผมคิดว่าเธอจะคิดแบบนั้น และผมก็รู้สึกไม่สบายใจในทันที

“มันไม่ใช่แค่อดีตแบบนั้น… ที่ฉันได้รู้มา”

เธอค่อย ๆ วางมือของเธอบนหลังของผม ให้ความสนใจกับผม

ดูเหมือนว่าอุณหภูมิร่างกายของเธอจะต่ำกว่าผม ดังนั้นนิ้วของโทโจซังจึงรู้สึกเย็นเล็กน้อย

“ฉันรู้ดีถึงความใจดีของอินะโมริคุงในตอนที่คอยเฝ้ามอง”

“ความใจดี…?”

“อื้ม ตอนที่่อินะโมริคุงทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านสะดวกซื้อ ก็ได้ช่วยปกปิดความผิดพลาดของเพื่อนร่วมงาน และเมื่อทำงานช่วงกลางคืนที่เป็นคนโบกรถที่ไซต์ก่อสร้าง อินะโมริคุง ได้ช่วยเหลือคนงานที่ปวดหลังทั้งๆ ที่ตัวเองเหนื่อย”

“นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย…”

“อินะโมริคุง รู้ไหมว่าฉันรู้อะไรอีก? บนรถไฟก็สละที่นั่งให้สตรีมีครรภ์และผู้สูงอายุ และฉันเห็นนายช่วยหญิงชราขนสัมภาระหนักข้ามถนนถึงสองครั้งในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา”

ในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา? นานแค่ไหนที่เธอเฝ้าดูผม?

ผมไม่ได้โกรธ แต่ผมเริ่มกลัวเธอนิดหน่อย

“อินะโมริคุง ต้องมีชีวิตที่ยากลำบาก แต่ก็ยังคงเอื้อมมือออกไปช่วยคนที่เดือนร้อนโดยไม่ลังเลอยู่เสมอ ฉันเลยเผลอตกหลุมรัก อินะโมริคุง เข้าให้แล้ว”

“ผมก็แค่ทำในสิ่งที่คนปกติทั่วไปทำกันเท่านั้นเอง”

“ฉันรักคนที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นได้ราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติทั่วไปนั้นล่ะค่ะ”

เธอยิ้มหลังจากบอกผม และผมก็รู้สึกถึงแสงที่อ่อนโยนเหมือนแสงจันทร์จากรอยยิ้มของเธอ

　ใบหน้าของเธอถูกจัดวางอย่างสวยงามและผมสีเงินของเธอนั้นหายากในญี่ปุ่น

　เธอมีบรรยากาศที่ลึกลับ คำว่า “เทพธิดา” เหมาะกับเธอที่มากที่สุดแล้ว

‘เป็นคนที่สามารถช่วยผู้อื่นได้’ คือคำพูดที่พ่อแม่ทิ้งผมไว้ และผมยังคงทำตามคำสอนพวกท่านแม้ว่าพวกท่านจะจากไปแล้ว

เป็นเพราะผมพยายามเป็นคนแบบนั้นที่ญาติของผมมองว่าผมเป็นเหยื่อ

บางทีผมอาจไม่ได้ใช้ชีวิตที่ถูกต้อง—

มันคงเป็นเรื่องโกหกถ้าผมบอกว่าผมไม่เคยคิดแบบนั้น แต่การที่โทโจซังยืนยันแบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด

ผมรู้สึกว่าคำพูดของเธอมีน้ำหนักสำหรับผมมาก

“การที่คนอย่างโทโจซังพูดแบบนั้นกับผม… ทำให้ผมดีใจนะที่ยังมีชีวิตอยู่”

“ฉันยังมีความสุขมากที่ อินะโมริคุง ยังมีชีวิตอยู่และสบายดีในตอนนี้”

บางทีคนคนนี้อาจเป็นเทพธิดาจริงๆ

ผมอายมากจนต้องเกาแก้มเพื่อปกปิดมัน

“แล้ว… อินะโมริคุง จะแต่งงานกับฉันได้ไหมคะ”

นี่อาจเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด—

 

 

 

สามารถติดตามผลงานได้ที่ เพจ   เเปลเรื่องที่สนใจ 

ลงหน้าเพจก่อน 1 วันนะครับ