“เอ่อ…ฉันขอโทษเป็นเพราะฉัน อินะโมริคุงถึงโดนไล่ออก…”

“ไม่เป็นไรหรอก เพราะผมโกหกเรื่องอายุแล้วมาทำงานเอง ผมคงโดนลงโทษนั้นล่ะ

หลังจากออกจากที่ทำงาน ผมตัดสินใจจะไปส่งโทโจซังกลับบ้าน

นี่เกือบเที่ยงคืนแล้ว ผมจะปล่อยให้ผู้หญิงกลับบ้านคนเดียวไม่ได้

“ดีแล้วล่ะที่มันไม่กลายเป็นเรื่องใหญ่ โทโจซังไม่ต้องรู้กังวลมากหรอกครับ”

“แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้… เพราะอินาโมริคุงเข้ามาช่วยฉันไว้ แล้วนายต้องมาโดนไล่ออกเพราะฉัน”

เธอดูหดหู่มากและดูเหมือนว่าเธอก้มหน้าร้องไห้

ผมไม่คิดว่าเธอจะสนใจเรื่องของผมมากขนาดนี้ ผมเลยไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี

“–จริงสิ อินาโมริคุง กินข้าวเย็นหรือยัง?”

“ห๊ะ? ยังเลย ผมคิดว่ากำลังจะไปหาอะไรกินเหมือนกัน”

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมนายไม่ไปทานอาหารเย็นกับฉันล่ะ? ฉันไม่คิดว่ามันจะชดเชยความผิดที่ทำลงไปได้ แต่อย่างน้อยฉันก็อยากจะตอบแทนที่ช่วยฉันเอาไว้…”

ผมกำลังจะบอกว่า “โกโจซัง ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกนะ” แต่เพียงเธอชวนไปกินอาหารเย็นก็ทำให้ท้องของผมร้องเสียงดังออกมา

ผมกินขนมปังแค่ชิ้นเดียวแทนอาหารกลางวันที่โรงเรียน และหลังจากนั้นก็ไม่กินอะไรอีกเลย

ผมไม่ได้สังเกตเพราะว่าผมกำลังจดจ่ออยู่กับอย่างอื่น แต่เมื่อผมรู้เรื่องนี้แล้ว แมลงในท้องของผมก็ส่งเสียงครวญครางไม่หยุด

“ฟุฟุ ฉันสามารถตอบแทนนายได้ด้วยวิธีนี้ถึงแม้จะเล็กน้อยก็ตาม”

“เอ่อ…… ถ้าเธอต้องการแบบนั้น… ผมยินดีที่จะรับมันไว้”

“แน่นอน ไปกันเลยไหม”

“ ผมอยากจะถามว่าเราจะไปกินที่ไหนกัน”

ตอนนี้นี้ร้านอาหารส่วนใหญ่จะปิดแล้ว

แม้ว่าผับและบาร์จะเปิด แต่ถ้าพวกเขาเห็นหน้าพวกเราในที่ที่มีแสงสว่างเพียงพอ พวกเขาจะรู้ว่าพวกเรายังไม่บรรลุนิติภาวะ

ในการตอบคำถามของผม โกโจซัง ก็ยิ้มออกมาอย่างซุกซน

“ที่บ้านฉัน”

◇◆◇

“ว..ว๊าว….”

โทโจซังพาผมไปที่อพาร์ตเมนต์ขนาดใหญ่ ซึ่งเกือบจะเหมือนตึกระฟ้าแล้ว

ความแตกต่างระหว่างอพาร์ทเมนต์ 1K ที่พังของผมกับอพาร์ทเมนท์นี้ ถ้าจะให้ผมยกตัวอย่างมาเปรียบเทียบ ก็เหมือนสวรรค์กับนรก

[ผู้แปล : 1K ​​เป็นหนึ่งห้องนอนพร้อมห้องครัวในตัว น่าจะประมาณ ในเรื่องจอมมารแมคโดนัล]

ตามที่คาดไว้ สถานที่ที่พวกคนรวยอาศัยอยู่อย่างน้อยก็มีลำดับความสำคัญต่างกันกับที่ผมอาศัยอยู่มาก

“ฟุฟุ นั่นเป็นปฏิกิริยาที่น่ารักดีนะ”

“เอ๊ะ!?”

“เดียวเราเข้าไปในห้องกันก่อน แล้วฉันจะบอกเพิ่มเติมเมื่อเข้าไปด้านใน”

ผมได้แต่เฝ้ามองอย่างกังวลใจเมื่อโทโจซังเดินเข้าไปในห้องอย่างสบายๆ ราวกับว่าเธอเคยชินกับมัน

เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าผมหยุดเดิน เธอหันกลับมามองผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มราวกับว่าเธอเป็นห่วงผม

“ที่นี่… มันเป็นระบบล็อคอัตโนมัติ ฉันอยากให้นายเข้ามากับฉัน”

“–อ่า โอเคร นี่คือ ระบบล็อคอัตโนมัติใช่ไหม”

“ฉันควรจะอธิบายให้นายฟังก่อน… ฉันขอโทษ”

“ผมก็ต้องขอโทษสำหรับความไม่รู้ของผมด้วย”

บอกตรงๆ ผมรู้สึกอายมาก

ตอนที่พ่อแม่ของผมยังมีชีวิตอยู่ เราอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์แต่ก็ไม่มีระบบล็อคอัตโนมัติ และไม่มีเพื่อนของผมคนไหนที่มีระบบนี้เหมือนกัน

มันเป็นเรื่องใหม่สำหรับผมที่จะเห็นประตูอัตโนมัติในอพาร์ตเมนต์ และผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเวลาเจอแบบนี้

“เข้ามาด้านในได้เลย ลิฟต์ใช้เวลาสักครู่ก่อนจะถึงห้อง”

โทโจซังดึงแขนเสื้อผม แล้วผมก็ก้าวเข้าไปด้านในอพาร์ตเมนต์

อย่างที่เธอบอกเลย ผมก็เข้าไปในลิฟต์ผ่านทางประตูใหญ่ และผมรู้สึกประหลาดใจที่ใช้ลิฟต์ใช้เวลานานกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก

ห้องของโทโจซังอยู่สูง—หรือมากกว่านั้นคือเธออยู่ชั้นบนสุดเลย

ผมควรพูดอะไรดีที่จะไม่ทำให้บรรยากาศรอบตัวเราแย่ลง ผมคิดไม่ออกเลยว่าจะพูดอะไรออกไป

“ที่นี่คือบ้านของฉัน ทำตัวเหมือนอยู่บ้านตัวเองได้เลยนะ”

“ผมว่ามันคงจะทำยากนะ แต่ว่า…”

ผมเปิดประตูหน้าและเข้าไปในห้อง

ดูผ่านๆแล้วน่าจะมีอย่างน้อยสามห้องนอน

มันสะอาดมากและมีกลิ่นหอมโชยอกมา

“ฉันขอโทษนะ เพราะอยู่ๆพามากระทันหัน ห้องก็เลยดูไม่ค่อยเป็นระเบียบ…”

“ไม่ ไม่ มันเหมือนไม่มีฝุ่นเลยมากกว่าและห้องก็เป็นระเบียบมากเลย”

“ฉันขอโทษ ที่จริงแล้วนายเป็นคนแรกเลยที่เข้ามาที่บ้านนี้ นอกจากเวลาที่ครอบครัวมาเยี่ยมและแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด”

มันเป็นความจริงที่ทำให้ผมรู้สึกอายๆ

แต่มีอย่างนึงที่ผมต้องถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกแย่ที่ต้องถามแบบนี้ออกไป

“เธอหมายความว่ายังไงที่พูดว่า… เมื่อครอบครัวมาเยี่ยม”

“อ๋อ ฉันอยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ เป็นการศึกษาทางสังคมเพื่อให้มีประสบการณ์การอยู่คนเดียวได้”

เธออาศัยอยู่ในบ้านสามห้องนอนนี้ด้วยคนเดียว?!

เราน่าจะอายุใกล้เคียงกัน และถึงแม้เธอจะอยู่ตรงหน้า แต่ผมก็รู้สึกว่าเธออยู่ไกลจากผมมาก

เพิ่มความจริงที่ว่าตอนนี้มีเพียงผมและโทโจซังในบ้านนี้

ในสถานการณ์ปัจจุบัน ความจริงข้อนี้เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด

“นายเป็นห่วงเหรอที่มีแค่เราสองคนในบ้าน?”

“มันไม่ดีเลยนะที่มีแค่ผู้ชายและผู้หญิงที่ต้องอยู่ด้วยกันบ้านเดียวกันแบบนี้…?”

“อย่ากังวลไปเลย ฉันจะไม่จู่โจมอินะโมริคุงแน่นอน”

ห๊ะ ปกติแล้วควรเป็นผมสิที่พูดคำนั้นออกมา

“นั่งรอที่โซฟาก่อนนะ ฉันจะทำอาหาร…”

“ห๊ะ? ไม่สั่งอาหารมากินหรอ?”

“การสั่งอาหารฟาสต์ฟูดมากินที่บ้านตอนกลางคืนอาจจะทำให้สุภาพไม่ดีได้นะ อินะโมริคุงอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?”

“ไม่… ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ”

“ฉันดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ ฉันค่อนข้างมั่นใจในทักษะการทำอาหารของฉันมากเลย”

เธอสวมผ้ากันเปื้อนทับชุดลำลองและมุ่งหน้าไปที่ห้องครัวพร้อมฮัมเพลง

ผมจะได้กินข้าวที่บ้านของโทโจซังแล้วเหรอ?

ถ้าเพื่อนร่วมชั้นของผมรู้ พวกเขาจะฆ่าผมแน่นอน

“มีอาหารอะไรไหมที่ไม่ชอบหรือแพ้ไหม”

“เอ่อ…ผมกินได้ทุกอย่างเลย”

“นายประหม่าหรอ?”

“นิดหน่อยน่ะ”

ความจริงที่ว่าผมอยู่ในความงุนงงมานานแล้วเป็นนับหลักฐานที่ดีเธอเลยถามมาแบบนั้นสินะ

“ฉันอยากให้นายผ่อนคลายมากกว่านี้หน่อย แต่ถึงแม้ว่าฉันจะพูดอย่างนั้น มันอาจจะยากไปซะหน่อย ตอนนี้นั่งดูTV รออาหารไปก่อนนะ”

“… ครับ”

ผมหุบขาเหมือนแมวที่ยืมมา จากนั้นก็หยิบรีโมทTVขึ้นมาและเปิดหน้าจอ

[ผู้แปล : “แมวที่ยืมมา” โดยทั่วไปแล้วเมื่อคุณทำตัวขี้อายและเงียบในที่ที่ไม่คุ้นเคย]

นานมากแล้วที่ผมไม่ได้เห็นคนดังคุยในจอแบบนี้ตั้งแต่ที่บ้านผมไม่มีทีวี

(…ภาพสวยจริงๆ)

　เมื่อเทียบกับทีวีที่ผมรู้จัก หน้าจอมีขนาดใหญ่กว่ามากและสีสดชัดมาก

　โทโจซัง ก็ดูหนังบนหน้าจอนี้ใช่ไหมนะ

　ผมคิดว่ามันน่าอิจฉาเล็กน้อย

“—–ฮารุยูกิคุง อาหารทำเสร็จแล้วนะ”

“เอ๊ะ?”

　เมื่อผมจ้องไปที่หน้าจอ ผ่านไปประมาณ 20 นาทีแล้วก่อนที่ผมจะรู้ตัว

　บางทีผมอาจจะหมดสติไปเพราะความเหน็ดเหนื่อย

　ผมรีบปรับท่าทางและเงยหน้าขึ้น จากนั้นชามสำหรับสองคนวางบนโต๊ะหน้าโซฟา

“มันคืออุด้งเนื้อ ฉันอยากทำอาหารที่ละเอียดกว่านี้อีกหน่อยย แต่นายรู้ดูเหนื่อยมากจนไม่ควรรอนาน ฉันก็เลยลดวัตถุดิบลงนิดหน่อย”

　ต่อหน้าโทโจซังที่กำลังขอโทษผมอยู่ ผมส่ายหัวอย่างสุดกำลัง

　อย่าดูถูกว่ามันเป็นเพียงอุด้งเนื้อ

　เนื้อที่อยู่ในชามมันดูน่าอร่อยมาก นอกจากนี้ หัวหอมสีเขียวบนนั้นยังให้สีที่สวยงาม และกลิ่นของซุปและเนื้อสัตว์ได้พยายามกระตุ้นความอยากอาหารให้ถึงขีดจำกัด

“ผมกินได้จริงๆหรอ?”

“อื้ม กินได้เลย”

　หลังจากประสานมือและกล่าวขอบคุณก่อนรับประทานอาหารเสร็จ ผมก็หยิบตะเกียบที่ใช้แล้วทิ้งที่ได้รับมาและคีบอุดงเข้าปาก

 

 

 

สามารถติดตามผลงานได้ที่ เพจ   เเปลเรื่องที่สนใจ 

ลงหน้าเพจก่อน 1 วันนะครับ