เปลี่ยนชื่อเรื่อง คาเอเดะV2 เลยไหมละเจ้า ชอบไปล้อน้อง55+

“ตอนนี้… อ่างอาบน้าน่าจะพร้อมแล้ว เข้าไปอาบน้ำก่อนเลยนะค่ะ ฉันเตรียมเกลืออาบน้ำไว้ให้แล้ว เลือกใช้ได้ตามใจชอบเลย”

“เกลืออาบน้ำ?”

“เคยใช้มาก่อนหรือเปล่าคะ?”

แม้แต่ตอนที่ผมอยู่กับครอบครัว ผมก็ไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลย ในตอนที่ผมเริ่มอยู่คนเดียว ผมก็ไม่มีเงินซื้อของพวกนี้

อันที่จริง ผมไม่เคยแช่ตัวในอ่างอาบน้ำมาก่อนเลย

“ฉันจะอธิบายให้ฟังนะ”

ผมเดินตามโทโจซังไปที่ห้องน้ำ

เมื่อผมเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอหยิบถุงเล็กๆ จำนวนมากบนอ่างล้างหน้ามาให้ดู

ถุงเล็กๆทั้งหมดอยู่ในแพ็คเกจสีสันสดใส และแต่ละอันก็มีชื่อกลิ่นที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษไว้อยู่

ดูแบบผ่าน จะดูเหมือนว่าจะเป็นชื่อดอกไม้

“ฉันมีแค่แบบกลิ่นมาตรฐานอย่างกุหลาบและลาเวนเดอร์และอื่นๆเล็กน้อย แต่…”

“อืม ผมไม่คุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้เลยจริงๆ… โทโจซังใช้อันไหนบ่อยเหรอ?”

“นายอยากใช้กลิ่นเดียวกับฉันจริงๆเหรอ!?”

โทโจซังทำหน้าเคลียดขึ้นมาทันที

ผมเกือบจะกดดันกับบรรยากาศอีกครั้ง แต่ผมพยักหน้าออกไป เพราะผมไม่สนใจเรื่องแบบนี้

อันที่จริงผมคิดว่าถ้าใช้ตามกันจะได้ไม่มีอะไรผิดพลาด

“ถ้าอย่างนั้นก็ใช้ ยูซุ นี่สิ มันเป็นกลิ่นโปรดของฉันเลย”

“อ่า ขอบคุณ”

ผมหยิบเกลืออาบน้ำกลิ่นยูซุขึ้นมาแล้ววางมือบนเสื้อผ้าตอนที่ฉันกำลังจะเข้าห้องน้ำ แต่

“เอิ่ม… โทโจซังช่วยออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ไหม”

“ ไม่อยากให้ฉันเห็นร่างเปลือยอินะโมริคุงเหรอคะ?”

“ไม่แน่นอน! มันน่าอายนะ!”

“อย่าอายไปเลย! เราสองคนอาจจะได้เป็นสามีภรรยากันสักวัน!”

“เราสองคนยังไม่ได้แต่งงานกัน ดังนั้นห้ามดู!”

โทโจซังดูเหมือนจะยอมแพ้ในที่สุดหลังจากที่ผมปฏิเสธอย่างจริงจัง

แก้มของเธอบวมและเธอก็ค่อนข้างไม่มีความสุข แต่ดูเหมือนเธอจะยอมแพ้และเดินออกจากห้องแต่งตัว

“ฟุ่…”

เมื่ออยู่คนเดียวในที่สุดผมก็ถอดเสื้อผ้าออก

เหงื่อผมออกมากจนเสื้อที่สวมใต้ชุดทำงานมีกลิ่นเหม็นเลย

ตอนที่เธอกำลังจะออกไป เธอบอกให้ผมใส่เสื้อผ้าไว้ในเครื่องซักผ้า แต่บอกตามตรง ผมรู้สึกไม่สบายใจเลย แต่มันไม่มีอย่างอื่นที่ผมทำได้

“… ช่วยไม่ได้”

ผมใส่เสื้อผ้าลงในเครื่องซักผ้า รู้สึกผิดหวังกับตัวเองมาก

แต่ผมทิ้งเสื้อผ้าเหล่านี้ให้สกปรกไม่ได้ เพราะผมต้องคืนไปคืนภายหลัง

ผมเปิดประตูห้องน้ำและก้าวเข้าไป

“กว้าง…”

ผมอดไม่ได้ที่จะบ่นกับตัวเอง

เมื่อเทียบกับที่ผมรู้ ห้องอาบน้ำในบ้านนี้ใหญ่เป็นสองเท่าเลย

อ่างอาบน้ำใหญ่มากจนผู้ใหญ่สองคนอาบพร้อมกันได้ และติดตั้งจอภาพอยู่ที่ผนังด้วย

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมจึงกดปุ่มบนจอภาพ และดูเหมือนว่าจะเปิดขึ้นและเริ่มเล่นรายการทีวีเดียวกันกับที่ด้านนอก

(ทำไมมีทีวีในที่แบบนีันะ…)

ผมนั่งลงบนเก้าอี้อาบน้ำและเริ่มอาบน้ำด้วยความรู้สึกแปลก ๆ

อุณหภูมิของฝักบัวซึ่งต่ำในตอนแรก ค่อยๆ อุ่นขึ้นและไม่นานก็ถึงอุณหภูมิที่เหมาะสม

“เอ่อ อินะโมริคุง”

ผมรู้สึกทึ่งกับขนาดของอ่างจนเกือบลืมว่าต้องใส่เกลืออาบน้ำลงไป

ด้วยมือที่เปียกเล็กน้อย ผมแกะถุงเกลืออาบน้ำและเทลงในอ่าง

น้ำเปลี่ยนเป็นสีออกเหลืองๆ มีกลิ่นหวานอมเปรี้ยวของยูซุลอยออกมา

ผมกลับไปนั่งที่เก้าอี้แล้วสระผมด้วยแชมพู

การอาบน้ำหลังจากเหงื่อออกจะทำให้ทั้งร่างกายและจิตใจสดชื่น

ตอนที่ผมกำลังจะหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อเช็ดร่างกาย ประตูห้องน้ำก็เปิดออกอย่างช้าๆ และเท้าเปล่าไร้ตำหนิคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้น

ผมอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามอง และนั่นเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดของผม

ผมสบตากับโทโจซังที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบร่างกายของเธอ และจิตใจของผมก็ว่างเปล่า

“อินาโมริคุง ให้ฉันล้างหลังให้ไหมคะ?”

แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย และเธอก็ค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องน้ำ

ถึงผมจะบอกว่าเธอมีผ้าเช็ดตัวพันรอบร่างกาย แต่ถ้ามองดีๆ จะสังเกตเห็นว่าเธอกำลังถือมันด้วยมือเท่านั้นเอง

บางทีอาจเป็นเพราะเธอกำลังถือผ้าเช็ดตัวไว้รอบหน้าอก หน้าอกขนาดใหญ่ของโทโจซัง ทำให้ผมละสายตาไม่ได้เลย แถมหน้าอกก็เกือบจะทะลักออกมาจากผ้าเช็ดตัว

นอกจากนี้ผ้าเช็ดตัวยังปิดต้นขาของเธอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันทำให้ผมไม่รู้จะเอาตาไปมองที่ไหนดี

 

“เธ..เธอเข้ามาทำอะไรที่นี่!?”

“ไม่เป็นไร! ไม่มีอะไรต้องกลัว! ฉันจะไม่ทำร้ายอินะโมริคุงแน่นอน!”

“นั่นไม่ใช่ประเด็น!”

“อย่าตกใจสิ! มันจะทำให้ผ้าเช็ดตัวหลุดนะ.…”

“เอ่อ ขอโทษครับ”

คำพูดนี้ของโทโจซังเป็นกับดัก

ตอนที่ผมรีบตั้งสติแล้วกลับมาเป็นตัวของตัวเอง เธอฉวยโอกาสจากช่วงเวลานั้นและเดินมาด้านหลังผม

“พื้นห้องน้ำมันลื่น อย่าดิ้นล่ะ”

“แต่…”

“ ไม่ต้องกังวล ฉันจะจะไม่ล้ำเส้นอินะโมริคุงแน่นอนฉันจะทำให้นายได้ผ่อนคลาย”

นั่นไม่ใช่ปัญหา และผมคิดว่าตอนนี้เราสองคนข้ามเส้นนั้นกันไปแล้ว

ก่อนที่ผมจะขอทำให้เธอหยุด โทโจซังก็หยดสบู่ลงบนผ้าเช็ดตัวเพื่อขัดหลังให้ผม

เธอถูผ้าให้เกิดฟองแล้วเริ่มขัดหลังของผมด้วยผ้าขนหนู

“ถ้าเจ็บบอกได้เลยนะคะ”

“อื้ม แต่…”

สักพัก เสียงเดียวในห้องน้ำก็คือการขัดหลังผม

ผมอยากจะพูดอะไรซักอย่าง แต่สการที่ไอดอลของโรงเรียนมาขัดหลังให้ผม ทำให้ฉันพูดไม่ออก และผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี

จู่ๆผมก็รู้สึกถึงอะไรนุ่มๆมาโดนที่หลังผม [ผู้แปล : จะมีอะไรนอกจากน้มหน่มละ!!]

“เอ๊ะ!?”

“อินะโมริคุงรู้สึดยังไงบ้าง? ฉันมั่นใจในขนาดและความนุ่มของฉันมากเลยนะ”

ด้วยคำพูดของเธอ ผมรู้เลยว่าสิ่งที่อยู่ข้างหลังคืออะไร

แม้ว่าจะมีผ้าเช็ดตัวคั่นไว้ แต่ไม่มีอะไรในโลกที่จะเทียบกับความนุ่มนี้ด้

มันเป็นความฝันของผู้ชายทุกคนเลย

ความฝันที่เต็มไปด้วยความปรารถนา กับภูเขาสองลูก ที่สามารถทำให้คนเป็นบ้าได้

ความรู้สึกนั้นชัดเจนมาก ยิ่งกว่าตอนที่ผมสัมผัสมันด้วยมือก่อนหน้านี้

(นี่นะเหรอ ความนุ่มของหน้าอก!)

ผมได้เข้าถึงความจริงของโลกนี้แล้ว และขอบเขตอันไกลโพ้นในจิตใจของผมก็ขยายออก

พูดให้ถูกคือ ผมแค่จินตนาการถึงจักรวาลและหลบหนีจากความเป็นจริงที่เกิดดขึ้นอยู่

“ถ้าอินะโมริคุงแต่งงานกับฉัน จะรักฉันได้ใช่ไหม”

“ผมคิดว่าโทโจซังบอกว่า… นี่เป็นช่วงทดลองงาน”

“ใช่แล้ว ฉันต้องทำให้อินะโมริคุตกหลุมรักฉันภายในเดือนนี้ ดังนั้นฉันจะใช้ทุกอย่างเท่าที่ทำได้”

น้ำเสียงของโทโจซังจริงจังมากจนทำให้ผมรู้สึกหนาวสั่น เพราะผมได้แต่คิดถึงอนาคตอันใกล้นี้เท่านั้น

—เธอจริงจังมาก

เธอมีความมุ่งมั่นมากกว่าที่ผมคิดซะอีก และเธอจะไม่ยอมแพ้เพียงเพราะผมปฏิเสธเธอเพียงเล็กน้อย

พฤติกรรมของโทโจซังที่ดูจะแย่ไปเสียทุกอย่าง กลับดูเหมือนจริงใจขึ้นมาในทันที

ไม่ บางทีผมอาจพูดเกินจริงไปถ้าผมบอกว่าเธอดูจริงใจ

ผมคิดว่ามันแค่ไม่ดีต่อสุขภาพแน่นอน

“หุหุ มันเริ่มร้อนแล้วใช่ไหมล่ะ? ทั้งที่น้ำไม่ได้ร้อนขนาดนั้น แต่เป็นเพราะหัวใจเต้นเร็วใช่ไหมล่ะ”

“น…นี่มันมากเกินไปแล้ว”

“….อินะโมริพูดถูก นี่มันน่าจะล้ำเส้นมากเกินไป”

ความรู้สึกที่หลังของผมจางหายไป

ผมรู้สึกโล่งใจ แต่ในขณะเดียวกันผมก็รู้เสียดาย และผมอยากจะชกหน้าตัวเอง

“ฉันจะไปรอข้างนอก แช่ตัวในอ่างอาบน้ำได้เลยนะ ก่อนออกไปเดียวฉันจะอาบน้ำสักหน่อยนะค่ะ”

โทโจซังอาบน้ำเบา ๆ เพื่อล้างฟองสบู่บนร่างกายของเธอก่อนออกจากห้องน้ำ

ผมถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง แล้วกุมหัวด้วยความอาย

ผมไม่แน่ใจว่าต้องทำยังไงดี… แต่ผมคิดว่าการปฏิเสธมันไม่มีประโยชน์

“อื้อออ~!”

“อินะโมริจะรังเกียจฉันไหมนะ…? แต่ฉันเคยอ่านเจอในอินเทอร์เน็ตว่านี่คือวิธีเอาชนะใจผู้ชาย… ฉันเขินนะ แต่ฉันต้องพยายาม! “

นอกห้องน้ำ ผมไม่มีทางรู้ได้เลยว่าโทโจซังกำลังเผชิญกับความอายเช่นเดียวกับผม