Kuro no Maou (มารดำ) - ตอนที่ 25: ช่างทำเครื่องมือหมู่บ้านไอริส

บทที่ 25 – ช่างทำเครื่องมือหมู่บ้านไอริส

“ ยินดีต้อนรับ”

ผมได้ยินเสียงของผู้ชายคนหนึ่งจากภายในร้านที่วุ่นวายเมื่อผมเปิดประตูเข้าไป

เป็นชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นช่างทำเครื่องมือในหมู่บ้านไอริส “คิชเช่”

“สวัสดีผมเป็นนักผจญภัยมือใหม่ที่เพิ่งลงทะเบียนกิลด์เสร็จ และผมมาที่นี่เพื่อซื้อไอเท็มที่จำเป็น”

“ โอ้ใช่แล้ว เรามีทุกสิ่งที่คุณต้องการอยู่ในร้าน ฉันชื่อ คิชเช่ และฉันหวังว่าคุณจะชอบร้านของฉัน ด้วยการอุดหนุนร้านของฉันในอนาคต”

“ครับ ผมชื่อคุโรโนะผมจะมาอุดหนุนคุณบ่อยๆ”

เจ้าของร้านยิ้มแย้ม ดูเหมือนว่าแม้จะอยู่คนละโลก แต่รอยยิ้มของธุรกิจก็เป็นทักษะพื้นฐานสำหรับพ่อค้า

“ อย่างไรก็ตามคุโรโนะซัง สิ่งที่คุณแบกไว้บนบ่าอาจจะ……”

“ ลิลลี่กำลังหลับ ผมอยากให้เราพูดอย่างเบาที่สุด”

ลิลลี่ที่จบหลักสูตรพื้นฐานในฐานะครูสอนการนอนหลับยังคงเดินทางในดินแดนแห่งความฝันแม้ว่าผมจะเดิมออกจากกิลด์แล้วก็ตาม

ช่วยไม่ได้ ผมเลยมาที่ร้านโดยแบกเธอไว้บนหลัง

“ไม่ต้องเกรงใจ คุณอยากจะวางเธอบนเก้าอี้ตัวนี้ไหม”

“ ขอโทษนะแล้วก็ขอบคุณ”

ด้วยการอนุญาตจากเจ้าของร้าน ผมค่อยๆ วางลิลลี่ลงบนโซฟา ตัวลิลลี่เบากว่าที่คิด ผมสงสัยว่าเป็นเพราะเธอเป็นแฟรี่ มันจะไม่สะดวกที่จะเดินไปรอบ ๆ ร้านโดยแบกเธอ และดูเหมือนว่าเธอจะฝันร้ายถ้าผมขยับมากเกินไป

“ ฉันรู้สึกประหลาดใจ คุณกับลิลลี่รู้จักกันไหม”

เป็นไปดังคาด ลิลลี่ซังเธอมีชื่อเสียงมาถึงที่นี่

“ใช่เราเป็นเพื่อนกัน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปผมจะอยู่กับเธอ”

“ อย่างนั้นเหรอ? ทำไมคุณถึงอยากอยู่กับเธอล่ะ”

“ มีหลายอย่างเกิดขึ้น และผมจะขอบคุณถ้าคุณไม่สอดรู้สอดเห็นมากเกินไป”

“ อย่างไรก็ตามผมคิดว่าจะทำงานเป็นนักผจญภัยในหมู่บ้านแห่งนี้สักพักหนึ่งดังนั้นโปรดดูแลผมตั้งแต่นี้ไป”

“ นั่นเป็นข้อเสนอที่น่าซึ้งใจสำหรับพวกเราด้วยซ้ำเพราะการสนับสนุนนักผจญภัยไม่เพียงแต่เป็นงานของกิลด์เท่านั้น ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องการเตรียมตัวที่จะทำงานเป็นนักผจญภัยใช่มั้ย?”

“ ใช่ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำสิ่งนี้ และผมไม่รู้ว่าผมจะต้องเตรียมอะไรบ้าง คุณสามารถช่วยผมในการเลือกอย่างเหมาะสมได้หรือไม่”

ผมขอความช่วยเหลืออย่างตรงไปตรงมาโดยไม่อ้อมค้อม แม้ว่าผมจะซื้อมากเกินไปก็ไม่มีทางที่ราคาจะเกิน 20 เหรียญทองได้

“แน่นอนฉันช่วยแนะนำได้ แต่อย่างที่คุณเห็นนี่คืออุปกรณ์สำหรับนักผจญภัยมือใหม่”

“ นั่น……ฟังดูเหมือนสะดวกมาก”

“ เป็นเรื่องปกติที่ผู้มาใหม่จำนวนมากจะพลาดสิ่งที่สำคัญดังนั้นการขายสิ่งที่จำเป็นในชุดจะดีกว่ามาก”

“ โอ้ดูเหมือนว่าจะมีความต้องการชุดดังกล่าวมากทีเดียว”

“ อืม? คุโรโนะซังพอจะรู้คำว่า ‘ความอยาก’ คุณเป็นลูกชายของเจ้าของร้านไหม วิธีการพูดของคุณก็สุภาพมากเช่นกัน ―― โอ้ฉันบอกว่าฉันจะไม่สอดรู้สอดเห็นเรื่องของคุณ จากความคิดของฉันคุโรโนะซังเป็นนักผจญภัยและจะมาซื้อของที่ร้านของเรานั่นคือสิ่งสำคัญใช่ไหม?”

“ขอบคุณ”

“ ฉันจะไปเตรียมชุดอุปกรณ์ใหม่ของคุณดังนั้นโปรดรอสักครู่”

มันเรียกว่า ‘ชุดอุปกรณ์นักผจญภัย’ ใช่มั้ย? ชื่อรายการค่อนข้างตรงไปตรงมา แต่สำหรับผมในปัจจุบันมันเป็นสิ่งที่จำเป็น ผมขอขอบคุณจากใจจริง ดูเหมือนว่าผมจะซื้อสินค้าได้อย่างราบรื่น

“ โอ้ใช่แล้วชุดอุปกรณ์ดังกล่าวราคา 2 เหรียญทอง ขอขอบคุณที่มาอุดหนุน”

ชุดอุปกรณ์สำหรับมือใหม่ที่ผมซื้อเป็นชุดที่แพงที่สุด

มันไม่เหมือนกับว่าผมถูกเอาเปรียบเนื่องจากชุดนี้มีเต็นท์สำหรับนอนกลางแจ้งจึงมีราคาแพง ในตอนแรกมันเป็นสิ่งที่ผมไม่มีและการเพิ่มสิ่งต่าง ๆ ในการซื้อของผมมันก็มาถึงราคานี้

สิ่งที่ทำให้ผมประทับใจมากที่สุดในการซื้อครั้งนี้คือยาฟื้นฟู ผมอ่านเกี่ยวกับการรวบรวมส่วนผสมสำหรับปรุงยาในคำอธิบายของเควส แต่เมื่อได้เห็นของจริงตรงหน้ามันช่างน่าประทับใจจริงๆ

ยา มาในรูปแบบของเหลวที่บรรจุอยู่ในขวดบาง ๆ เหมือนกับที่คุณเห็นในเกม RPG ของเหลวที่อยู่ภายในไม่ใช่สีหลักเช่นสีแดงหรือสีเขียว แต่เป็นสีขาวอมเทา โพชั่น เป็นยาเหลวนอกจากนี้ยังมีขี้ผึ้งสำหรับรักษาบาดแผลด้วย

สำหรับการบาดเจ็บภายนอกเช่นเลือดออกให้ใช้ครีมและในระหว่างการต่อสู้อาจจะเร็วกว่ามากในการปิดบาดแผลเมื่อเทียบกับยา

ไม่ว่าในกรณีใดผมซื้อชุดสำหรับมือใหม่พร้อมสิ่งต่างๆในราคา 2 เหรียญทอง มันทำให้ผมมีความสุขที่คิดว่าตอนนี้มันเป็นทรัพย์สินทั้งหมดของผม

“ คุโรโนะซังกระเป๋าค่อนข้างหนักคุณแน่ใจหรือว่าแบกกลับได้”

เขาเตือนผมว่าผมไม่มีกระเป๋าเลยนับประสาอะไรกับรถม้า ในขณะที่ถือกระเป๋าเดินทางด้วยแขนข้างเดียวผมรู้ว่ามันมากเกินไปสำหรับคน ๆ เดียว แต่โชคดีที่ผมเป็นจอมเวทย์มนต์ดำ!

“ ไม่เป็นไรทุกอย่างจะเรียบร้อย ”

เงาทอดยาวออกมาจากเท้าของผมและเข้าไปในชุดอุปกรณ์มือใหม่ที่อยู่ข้างในเหมือนหล่ม

“ นี่คือ…ฉันแปลกใจที่คุณได้เรียนรู้เวทมนตร์เชิงพื้นที่ด้วย”

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าผมเป็นจอมเวทย์มนต์ดำจากการดูการ์ดกิลด์ของผม แต่เขาก็แปลกใจเพราะเขาคิดว่ามือใหม่คงไม่มีทักษะระดับนี้? นี่จึงเรียกว่าเวทมนตร์เชิงพื้นที่

ตอนนี้ผมได้รู้แล้วว่าเป็นเรื่องไม่ปกติที่มีคนรู้จักเวทมนตร์นี้ในระดับต่ำ

“ คุโรโนะดูเหมือนคุณจะมีทักษะในการใช้เวทมนตร์มากมาย แล้วคุณเตรียมอาวุธไว้หรือยัง”

“ อาวุธเหรอ? ผมพอจะมีอยู่บ้าง”

ผมมีขวานใหญ่ต้องสาป

“อย่างนั้นเหรอ สำหรับอาวุธมีโรงตีเหล็กอยู่ที่ชานเมือง คงจะดีถ้าคุณมุ่งหน้าไปที่นั่นพวกเขาซ่อมทุกอย่างยกเว้นอาวุธพิเศษ พวกเขาไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องไม้เท้าหรือเวทมนตร์ แต่คุณสามารถดูได้มากหรือน้อยในร้านของพวกเขา พวกเขาประเมินสินค้าและอาวุธด้วย ถ้าคุณเจออะไรแบบนั้นในดันเจี้ยนให้ไปประเมินราคาที่นั่น”

“ คุณหมายถึง “การประเมินราคา”

“ คุณรู้ไหมว่ามีของเช่นอาวุธพิเศษ”

“ ใช่ผมเคยเห็นพวกเขาหลายครั้งและยังใช้มันที่นี่และที่นั่นด้วย”

“ ถ้าคุณมีประสบการณ์มาบ้างก็ดีแล้ว ผู้ประเมินของเราสามารถอธิบายได้ว่าอาวุธพิเศษมีพลังประเภทใดวิธีใช้และอื่น ๆ อีกมากมาย”

“ การประเมินความคมของใบมีดหรือทักษะหรือคาถาใดที่มีอยู่นอกขอบเขตความเชี่ยวชาญ คุณสามารถไปที่โรงตีเหล็กได้หากคุณอยากใช้บริการตามปกติ”

“ ผมเข้าใจว่า…อาวุธต้องคำสาปสามารถประเมินได้ด้วยเหรอ”

“อุ อาวุธต้องสาปเหรอ? มันอันตรายและประเมินค่าไม่ได้หากเราไม่รู้จักคำสาป เราสามารถประเมินได้ไม่มากก็น้อย”

“ เป็นอย่างนั้นเหรอ -”

ผมแอบตื่นเต้นเล็กน้อยในขณะที่หยิบขวานต้องสาปออกจากเงา

“ คุณประเมินราคานี้ได้ไหม”

ฉันวางไว้บนเคาน์เตอร์ เป็นสีดำทึบตั้งแต่ด้ามถึงใบมีด

มันเป็นเวทมนตร์ของฉันหรือความอาฆาตพยาบาทของขวาน ออร่าที่น่ากลัวเริ่มไหลออกมาจากใบมีด

“ นะ นี่คือ…คุณมีของแบบนั้นด้วยเหรอ?”

เจ้าของร้านหันหน้ากลับ บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคนปกติมีอาวุธต้องสาปวางอยู่ตรงหน้าพวกเขา ไม่หรอกอาจจะเป็นเพราะเขาเป็นพ่อค้าเขาถึงได้มีปฏิกิริยามากขนาดนี้ 

“ คุโรโนะซัง……คุณล้างคำสาปด้วยความบังเอิญ…ไม่คุณเขียนทับคำสาปด้วยมนต์ดำใช่ไหม”

“ เรียกว่าเขียนทับ? ผมไม่รู้ แต่ว่าเพื่อที่ผมจะได้ใช้มันผมจึงหุ้มมันด้วยมนต์ดำ”

“ อย่างนั้นเหรอ? คุณทำได้ยอดเยี่ยมมากที่สามารถระงับความมุ่งร้ายของคำสาปเกือบทั้งหมดการที่จะ ‘เขียนทับ’ กระบวนการในตัวมันเองนั้นง่ายมาก แต่มันใช้พลังเวทย์มนตร์จำนวนมาก คุโรโนะซังคุณมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม”

“ อย่างนั้นเหรอ เช่นนั้นมันเป็นสิ่งที่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ ก็แค่คิดว่าเพราะมนต์ดำของผมเข้ากันได้ดีกับคำสาปจึงสามารถใช่มันได้อย่างง่ายดาย”

“ ยอดเยี่ยม! คุโรโนะซังคุณเป็นประเภทที่หายากมาก สามารถใช้อาวุธต้องสาปได้โดยไม่มีเปลี่ยนแปลงใด ๆ ถ้าคุณไม่เป็นไรฉันสามารถขายอาวุธต้องสาปที่เรามีอยู่ที่นี่ในราคาถูกให้คุณได้”

“ อะ โอเคไหม”

“โดยธรรมชาติอาวุธต้องสาปนั้นใช้ยาก แต่ถึงแม้จะเก็บไว้อย่างปลอดภัยก็เป็นเรื่องยุ่งยาก หากไม่มีตราประทับที่สมบูรณ์บนคำสาปจะไม่สามารถใช้อาวุธได้อย่างง่ายดายแม้ว่าจะมีตราประทับหากไม่ได้รับการดูแลเป็นระยะใครจะรู้ว่า ภยันตรายใดที่อาจเกิดขึ้นกับผู้ใช้ ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาจะประสบกับโชคร้าย”

“ผมเห็นด้วย แต่เมื่อใช้ตามปกติมันมีพลังมหาศาล”

“ ไม่ว่ามันจะทรงพลังแค่ไหนหากคุณใช้มันอย่างประมาทคุณจะไม่สามารถกลับมามีชีวิตอีกได้หลังจากนั้น แล้วเป็นอย่างไรบ้าง”

“ ผมอยากรู้จริงๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่สำหรับวันนี้ผมขอตัวก่อน”

พระอาทิตย์ยังคงขึ้นและส่องแสง แต่ถ้าเราออกจากหมู่บ้านในช่วงพระอาทิตย์ตกเราจะต้องเดินบนถนนท่ามกลางความมืดมิด

“เข้าใจแล้ว ดังนั้นผลการประเมินจะได้รับในวันพรุ่งนี้ ได้ไหม?”

“ เอาล่ะถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมจะมาหา ก็คงจะดีถ้าคุณสามารถแสดงอาวุธต้องสาปให้ผมดู ผมอยากให้คุณดูอาวุธอื่น ๆ ของผมด้วย”

“ ขอความกรุณาด้วย”

ผมหยิบมีดเล่มเล็กและกระบองสีดำออกมาจากเงาของผม พวกเขาอยู่ในกล่องสมบัติพร้อมกับเสื้อคลุม ผมไม่เข้าใจวิธีใช้มีด และผมก็เข้าใจวิธีใช้กระบองเพียงผิวเผิน ไม่มีอันตรายใด ๆ ในการประเมินราคา

“ ราคาประเมินต่ออาวุธคือ 2,000 เหรียญเงิน คุณโอเคไหม”

ดูเหมือนว่าการประเมินอาวุธจำเป็นต้องใช้เวทมนตร์พิเศษพร้อมกับวัสดุที่จำเป็นสำหรับการเรียกใช้เวทมนตร์ “ตัวเร่งปฏิกิริยา” ดูเหมือนว่าราคานี้จะไม่แพงมากและเป็นเรื่องธรรมดาที่นี่

“ ขอความกรุณาด้วย”

“ แน่นอน แล้วเจอกันพรุ่งนี้”

ผมฝากอาวุธไว้กับเจ้าของร้านและออกจากร้านแล้วหยุดเดิน

ผมลืมมันไปเสียสนิทตอนนี้ผมสวมแค่ชุดชั้นในใต้เสื้อคลุม ผมมีอุปกรณ์ระดับเดียวกับพวกนิสัยแปลกๆ ที่บางครั้งปรากฏบนทางระหว่างไปโรงเรียน

สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผม ไม่ใช่ทั้งอาวุธพิเศษหรือสิ่งของ แต่เป็นเสื้อผ้าปกติ

“ ขอโทษนะผมจะซื้อเสื้อผ้าและชุดชั้นในได้ที่ไหน”

โดยไม่พูดสิ่งที่ไม่จำเป็นผมถามเจ้าของร้านอย่างใจเย็นโดยแสร้งทำเป็นสวมเสื้อผ้าอย่างมิดชิด

“ร้านขายเสื้อผ้าและชุดชั้นในเหรอ?”

ผมรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับการซื้อที่สำคัญที่สุดและคราวนี้จะออกจากร้านด้วยวิธี “เจ๋ง ๆ ” ยังไงซะลิลลี่ก็ยังหลับอยู่