Kuro no Maou (มารดำ) - ตอนที่ 22: ยินดีต้อนรับสู่กิลด์นักผจญภัย (2)

บทที่ 22 – ยินดีต้อนรับสู่กิลด์นักผจญภัย (2)

เมื่อฉันไปถึงเคาน์เตอร์ต้อนรับของกิลด์คนที่ยืนอยู่ที่นั่นคือ

“ อะ คุณพนักงานเสิร์ฟแมวนี่!”

“ อะ คุณลูกค้าคนเมื่อสักครู่นี่!”

พนักงานเสิร์ฟแมวกำลังยืนอยู่ที่แผนกต้อนรับ พวกเขาอาจขาดแคลนพนักงานหรือไม่?

“ คุณกำลังมองหาคำขอหรือไม่”

“ ไม่ ผมมาที่นี่เพื่อลงทะเบียนเป็นนักผจญภัย”

“ ฉันเข้าใจแล้วคุณเป็นมือใหม่!”

“ ใช่ ผมเป็นแค่มือใหม่ที่ไม่รู้อะไรเลย ดังนั้นผมไว้วางใจคุณอยากให้คุณแนะนำผม”

“ ………. คุณเป็นคนค่อนข้างสุภาพ”

“ เป็นอย่างนั้นหรือ”

“ใช่  คนเดียวที่พูดจาสุภาพกับลูกน้องอย่างฉันมีเพียงหัวหน้าหมู่บ้านเท่านั้น คนอื่น ๆ ส่วนใหญ่เป็นนักผจญภัยที่หยาบคาย”

ตอนนี้ผมเพิ่งจะคิดได้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านก็ใจดีพอที่จะดูแลเด็กขี้สงสัยอย่างผมเช่นกัน เธอเป็นแบบนั้นกับทุกคนหรือเปล่า?

นอกจากนี้นักผจญภัยที่หยาบกระด้างและหยาบคายก็เป็นไปตามที่พวกเขาคาดไว้ กลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่ในล็อบบี้ล้วนเป็นคนที่มีรูปร่างใหญ่ แม้แต่ผมที่โดดเด่นในฐานะผู้ชายตัวใหญ่ในโรงเรียนมัธยมก็จะดูเป็นเรื่องปกติในหมู่พวกนั้น

“ อา ฉันยังไม่ได้ถามชื่อคุณ ฉันชื่อเนียนโกะ”

“ เนียนโกะ?” (T / N: Nyanko ยังหมายถึงแมวน้อย / คิตตี้ในภาษาญี่ปุ่น)

“ ฉันชื่อ เนียนโกะ! ดูเหมือนคุณจะหยาบคายด้วย!”

“ เอ๊ะขอโทษอืมเนียน… .. ไม่นะเนียนโกะซังฉันชื่อคุโรโนะ”

ดูเหมือนว่ามนุษย์แมวจะมองว่ามันหยาบคายที่ได้รับการปฏิบัติเหมือนแมวทั่วไป ฉันได้เรียนรู้สิ่งใหม่

“ ใช่ ใช่แล้วคุโรโนะซัง อา ไม่จำเป็นต้องเป็นทางการกับฉัน คุณเหนื่อยใช่ไหม”

“ อ๊ะคุณรู้ด้วยเหรอ”

“ ใช่มันแสดงออกจากสีหน้า ถึงกระนั้นหากต้องการใช้คำพูดที่เป็นทางการกับคนอื่นดูเหมือนว่าคุโรโนะซังจะได้รับการศึกษาที่เหมาะสม คุณอยู่โรงเรียนไหน”

“ ฮ่า ฮ่า ผมจะดีใจถ้าคุณไม่ถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของผมมากเกินไป ผมมาที่นี่เพราะผมได้ยินมาว่าใคร ๆ ก็สามารถเป็นนักผจญภัยได้โดยไม่ต้องมีหลักฐานยืนยันตัวตน”

“ ฉันเข้าใจแล้วคุณมีสถานการณ์พิเศษบางอย่าง”

“ถูกตัอง”

“ เข้าใจแล้ว จากนั้นทั้งฉันและกิลด์นี้จะไม่ถามอะไรอีก ตอนนี้โปรดกรอกรายละเอียดในแบบฟอร์มใบสมัคร”

ฉันได้รับกระดาษและปากกา

“ อา ถ้าคุณเขียนไม่ได้ฉันจะเขียนให้คุณได้แต่ต้องมีค่าบริการเป็นเงินจำนวน 200 เหรียญ”

เข้าใจแล้ว เนื่องจากการศึกษาและโรงเรียนยังไม่แพร่หลาย อัตราการรู้หนังสือก็จะต่ำเช่นกัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่จะมีบริการนี้รองรับด้วย

โชคดีที่มันไม่จำเป็นสำหรับผม

“ไม่เป็นไร”

ผมไม่เคยเขียนตัวอักษรที่ใช้ในโลกนี้ แต่ความรู้ที่มีอยู่ในหัวของผม ดังนั้นผมจึงสามารถเขียนอักษรของโลกใบนี้ด้เช่นกัน

ผมต้องการเขียนด้วยตัวเอง แม้ว่าผมจะไม่สามารถเขียนได้อย่างราบรื่นหรือรวดเร็วก็ตาม 

ผมคิดว่าผมควรจะต้องฝึกฝนการเขียน ผมกรอกรายละเอียดในแบบฟอร์ม

สิ่งเดียวที่ผมต้องเขียนคือ ชื่อ อายุ และเพศ แต่ 

“อาชีพนี่คืออะไร”

“นั่นคือข้อมูลที่คุณจะระบุว่า คุณเป็นนักดาบ หรือจอมเวทย์ โดยพื้นฐานแล้วคุณจะพูดถึงวิธีการต่อสู้ของคุณ นี่อาจจะเป็นหนึ่งในเกณฑ์ในการจัดปาร์ตี้ รวมถึงความเข้ากันได้ของธาตุของคุณกับมอนสเตอร์ที่จะต้องล่า ฯลฯ จะต้องใช้ในการตัดสินใจที่สำคัญอื่น ๆ ด้วย แน่นอนว่านักผจญภัยไม่เหมือนกองทัพดังนั้นพวกเขาจึงไม่ถูกแบ่งแยกตามอาชีพที่เหมาะสม ดังนั้นทุกคนเขียนสิ่งที่พวกเขาอยากจะเป็น ชื่ออาชีพควรใกล้เคียงกับวิธีการต่อสู้ของพวกเขามากที่สุด ถ้าคุณนึกอะไรไม่ออกก็ใช้อาวุธที่คุณชำนาญเป็นอาชีพ”

“ ผมมองว่ามันเป็นวิธีการต่อสู้ของผม “

ผมคิดตัวอักษรในหัวของผมและเขียนด้วยปากกา

“จอมเวทย์มนต์ดำ ใช่ไหม”

“ใช่ผมคิดไม่ถึงว่า จะฟังดูเท่แบบนี้ จอมเวทย์มนต์ดำหายากหรือไม่”

“ใช่แล้ว เวทย์มนต์ดำมีความลึกลับมากเกินไป ดังนั้นจึงไม่มีนักผจญภัยที่สามารถใช้เวทย์มนต์ดำได้”

“จอมเวทย์ หรือนักดาบเวทมนตร์ส่วนใหญ่ใช้พลังเวทย์ ธาตุหลัก เช่น ไฟ น้ำแข็ง เป็นต้น”

“ส่วนใหญ่ทุกคนที่ใช้เวทมนตร์ก็เป็นเช่นนั้น แม้แต่ผู้ใช้เวทมนตร์อัญเชิญ และเวทมนตร์รักษาก็มีเวทย์ธาตุหลักอย่างน้อยหนึ่งธาตุ”

“เข้าใจแล้ว ฉันใช้เวทย์มนต์ธาตุหลักไม่ได้ ในตอนแรกผมไม่ค่อยคุ้นเคยกับเวทมนตร์”

“ ถ้าคุณต้องไปที่เมืองคุณสามารถเข้าร่วมการบรรยายเกี่ยวกับเวทมนตร์ได้ แต่ที่นี่เราจะอธิบายเฉพาะพื้นฐานสำหรับนักผจญภัยเท่านั้น”

การบรรยายเกี่ยวกับเวทมนตร์ถ้าผมมีโอกาสผมจะลองเข้าร่วมบ้าง อย่างน้อยผมควรตระหนักถึงสิ่งที่ผมกำลังใช้อยู่

“ ตอนนี้คุณจะให้คำอธิบายพื้นฐานสำหรับนักผจญภัยหรือไม่” (คุโรโนะ)

“ ใช่ตอนนี้ต้องอธิบายกฎง่ายๆ เท่านั้น หากมีสิ่งที่คุณสงสัย สามารถยื่นแบบฟอร์มเพื่อรับฟังได้” (เนียนโกะ)

“ ผมเข้าใจแล้ว…อืม เพื่อนของผมกำลังรออยู่ถ้าต้องใช้เวลาสักพักผมขอให้เธอฟังด้วยกันได้ไหม”

“ เพื่อนคุณหมายถึงลิลลี่ซัง?”

“คุณรู้จักเธอ? ลิลลี่มีชื่อเสียงจริงๆ”

“ ไม่มีใครที่ไม่รู้จัก หลังจากที่เธอขายยามหัศจรรย์ของแฟรี่ในราคาถูกมาตลอด 30 ปีที่ผ่านมา”

“ โอ้ ยาของลิลี่นั้นยอดเยี่ยมมากตั้ง 30 ปีเลยเหรอ!”

“ถูกตัอง ปีนี้ลิลลี่ซังจะอายุ 32 ปีถ้าฉันคาดเดาถูกต้อง”

“ เอ๋……อออออออ!?”

พูดจบก็กรีดร้อง

ผู้คนรอบข้างมองมาทางผมด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นั่นไม่เกี่ยวข้องกับผมที่เพิ่งได้ยินความจริงที่น่าตกใจอย่างยิ่ง

“ อายุ 32 ปี!? เอาจริงดิ!?”

“ ฉันพูดจริง”

จนถึงตอนนี้ผมคิดว่าเธออายุแค่ 5-6 ขวบ ไม่สิ โดยปกติความคิดของผมไม่ผิด

ไอ้บ้าเอ้ย อายุ 32 ปีนั่นหมายความว่า นรกจริง…….

“ ไม่ต้องแปลกใจขนาดนั้น แฟรี่อาศัยอยู่นานมากแล้ว และรูปลักษณ์ของพวกเธอก็ไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน อายุไม่ได้มีความหมายเหมือนกับเราสำหรับพวกเขา”

“ ผ ผมเข้าใจว่า… .. โดยพื้นฐานแล้วเธอมีอายุทางจิตเดียวกันตั้งแต่ตอนที่เธอเกิด”

“ ถูกต้อง แต่พวกเธามีความจำที่ดี ดังนั้นพวกเธาจึงรู้สิ่งต่าง ๆ มากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งลิลลี่ซังผู้ซึ่งมาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านของมนุษย์ใกล้กับน้ำพุแห่งแสงนั้น รู้ดีเกี่ยวกับพื้นที่นี้เป็นอย่างดี เธอคุ้นเคยกับหัวหน้าหมู่บ้าน กัวร์ ด้วยเช่นกัน”

“ เป็นอย่างนั้นเหรอ….?”

เมื่อผมหันไปรอบ ๆ อย่างขี้อายผมก็เห็นลิลลี่นั่งอยู่ที่ล็อบบี้

เมื่อรู้ว่าผมกำลังมอง เธอก็โบกมือให้ผม

เจ้าตัวน้อยน่ารักตัวนั้นอายุ 32 ปี…….

ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่า……ไม่ นี่คือโลกแห่งเวทย์มนตร์แฟนตาซีอะไรแบบนี้มันเป็นไปไม่ได้

“ ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็ไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่าเธอคือลิลลี่”

“ อ่าคุณจะเข้าฟังบรรยายระดับต้นกับลิลลี่ซังไหม ราคาอยู่ที่ 1,000 เหรียญเงิน ฉันจะไม่ใช้ส่วนแบ่งราคาของลิลลี่ซัง”

“ขอความกรุณาด้วยครับ”

หยิบเหรียญเงินขนาดใหญ่ออกมาจากกระเป๋าเงินของผม (เพื่อให้ถูกต้องมันมาจากเงาของผม) ผมให้มันกับ เนียนโกะซัง

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะเตรียมการบางอย่าง ดังนั้นคุโรโนะซังโปรดรอที่ล็อบบี้พร้อมกับลิลลี่ซัง”

“ เข้าใจแล้ว”

ดังนั้นผมจึงกลับไปที่ทีนั่งที่ลิลลี่อายุ 32 ปีรอผมอยู่

ผมแคร์อายุของเธอมากเกินไปหรือเปล่า……?