King propose - ตอนที่ 5 แม่มด Part 4

「────อาเระ?」

 

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด

มุชิกิกำลังนั่งอยู่ในห้องเรียน

ไม่ใช่แบบที่มีอยู่ในอาคารเรียนกลางของ〈อุทยาน〉แต่เป็นห้องเรียนแบบทั่วไปของโรงเรียนธรรมดา

ไม่สิ ใช้คำว่าทั่วไป──ก็คงไม่ถูกล่ะมั้ง ทิวทัศน์ภายนอกหน้าต่างเป็นสีขาวโพลน ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้

โดดเดี่ยวเดียวดายในโลกอันว่างเปล่าที่ไม่มีสิ่งใดนอกจากห้องเรียนแห่งนี้

 

「ที่นี่คือ…..ไม่สิ ที่สำคัญกว่านั้น…..」

 

ความทรงจำที่หายไปหวนคืนกลับมา มุชิกิมองลงไปที่มือตัวเอง

 

「นั่นสินะ ฉันโดนคุณไซกะจากอนาคตจัดการ…..」

 

แต่ว่า มุชิกิก็หยุดพูดลงตรงนั้น

เหตุผลนั้นง่ายมาก เพราะมือนั้น ไม่ได้เป็นของไซกะ แต่กลายเป็นของจริงของตัวเองยังไงล่ะ

แน่นอนว่า ไม่ใช่แค่มือเพียงอย่างเดียว แต่ร่างกายทั้งหมดที่อยู่ใต้สายตา กับรูปลักษณ์ของใบหน้าที่สัมผัสได้จากปลายนิ้ว กลับเป็นของมุชิกิ ไปเกิดการสับเปลี่ยนตัวตนตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

ไม่สิ อาจจะเป็นสิ่งที่ถูกเรียกว่าโลกหลังความตายก็ได้ ถ้าเกิดว่าสิ่งนั้นมีตัวตนอยู่จริงๆ รูปลักษณ์หลังความตายของมุชิกิ ก็คงไม่เป็นของไซกะ

 

「นี่ฉัน…..ตายแล้ว…..เหรอ?」

 

เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอ ด้วยสติที่มีอยู่เพียงครึ่งหนึ่ง  

แต่ว่า ทั้งความรู้สึกแปลก ความเศร้า และความเสียใจกลับไม่เอ่อล้นขึ้นมา ฟังเสียงตัวเองอย่างใจเย็นที่ราวกับเป็นเรื่องของคนอื่น

 

「…..ซ」

 

แต่ว่า ความเป็นไปได้ที่ปรากฏขึ้นในหัวในวินาทีต่อมา ทำให้หัวใจของมุชิกิบีบรัดอย่างรุนแรง

การตายของมุชิกิก็หมายความว่า ร่างเนื้อของไซกะจะต้องตายไปด้วย──และยังปล่อยให้ไซกะจากอนาคต เลือกทางเลือกที่เลวร้ายที่สุดไปเสียแล้ว

 

「นี่ฉัน…..」

 

กำหมัดแน่นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในความไร้พลังของตัวเอง แล้วทุบลงกับโต๊ะ

แต่ว่า──

 

「──ไม่จำเป็นต้องเสียใจขนาดนั้นหรอกนะ เพราะเธอน่ะ ยังไม่จบยังไงล่ะ」

 

「……….!」  

 

เสียงที่ดังก้องขึ้นในวินาทีต่อมา ทำให้มุชิกิตกใจเงยหน้าขึ้น

ความตกใจทำให้หัวใจหดตัว แต่นั่นหาได้เกิดจากการถูกเรียกกระทันหัน หรือเนื้อหาในคำพูดไม่

──แต่เป็นเพราะเสียงนั้น เป็นเสียงที่เคยได้ยินต่างหาก

 

「อะ──」

 

มุชิกิเบิกตาจนเป็นวงกลม แล้วหันไปมองหน้าชั้นเรียน

ที่อยู่ตรงนั้น คือกระดานดำ, เวทีกับโต๊ะของอาจารย์

และข้างบนโต๊ะนั่น──มีเด็กสาวคนหนึ่ง กำลังนั่งอยู่อย่างสบายอารมณ์

 

「คุณคือ──」

 

รูปร่างที่เห็น ทำให้คำพูดที่มีอยู่หายไป  

 

「──ถ้าแม้แต่ตัวฉัน ยังเป็นคู่มือให้กับเธอไม่ได้ ในโลกใบนี้ ไม่ว่าที่ไหน ก็คงไม่มีใครที่สามารถเอาชนะเธอได้อีกแล้วล่ะ แต่ว่า──」

 

เด็กสาว ค่อยๆยื่นมือเข้ามาหา

 

「──จะพูดอีกครั้ง、ในตอนนั้น คนที่ปรากฏเข้ามาเป็นเธอน่ะ มันดีจริงๆนะ」

 

 

「……….」

 

คุโอซากิ ไซกะถอนหายใจเบาๆ แล้วสลายวิวรณ์บทที่ 4 ที่กำลังทำงานอยู่

ตราสัญลักษณ์วงที่ 4 ที่ลอยอยู่ข้างบนหัวสลายหายไปพร้อมกับเมืองที่กลืนกินมุชิกิ กลับเป็นทิวทัศน์สวนหน้าคฤหาสยามค่ำคืน

ทว่า ตราสัญลักษณ์ตั้งแต่วงที่ 3 ลงไปยังหลงเหลืออยู่ แม้ความต่างของพลังจะชัดเจน แต่ก็เป็นร่างกายของตัวเองในอดีต จนกว่าจะตรวจสอบร่างไร้วิญญาณก็คงประมาทไม่ได้  

แต่ว่า  ท้ายที่สุดก็เป็นแค่มาตรการเพื่อความมั่นใจ

ส่วนการตอบสนองไม่ผิดแน่ ตัวเองในอดีต กับคุกะ มุชิกิที่กลายเป็นหนึ่งเดียวกันได้ตายไปแล้ว

โลกที่ไร้ราชา ถ้าปล่อยไว้ก็จะเริ่มบุบสลาย ก่อนที่สิ่งนั้นจะเกิดขึ้น ไซกะจะต้องไปให้ถึงเก้าอี้ราชา

 

「…..สุดท้าย ก็ดีแต่พูดสินะ」

 

ไซกะพูดพึมพำอย่างดูสิ้นหวัง

จากนั้นก็รู้ตัว──ความสิ้นหวัง คือความรู้สึกที่เกิดจากความคาดหวัง ไม่ใช่ความรู้สึกที่เหมาะสมกับตัวเองในตอนนี้

แต่ว่า ถ้าจะบอกว่าไม่รู้สึกเจ็บปวดหัวใจเลยก็คงโกหก เขาคนนั้น ก็เป็นส่วนหนึ่งของโลกที่ไซกะรัก เป็น 1 ในมนุษย์ที่จำเป็นต้องช่วยเหลือ

รูริก็เหมือนกัน เด็กสาวที่รักไซกะคนนั้นอยู่ข้างกายไซกะในอดีตตลอด ไม่แยกออกก็คงไม่ได้ เลยให้บาดแผลที่ไม่ถึงกับความตาย ไม่อย่างนั้น ก็คงอยากสู้ตัดสินกันตั้งแต่ตอนนั้น

…..ไม่สิ พอถึงตอนนี้ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเรื่องตลก ไซกะกะส่ายหน้าด้วยความรู้สึกเยาะเย้ยตัวเอง

 

「…..เอาล่ะ──」

 

ไซกะมองไปรอบๆเพื่อตามหาร่างไร้วิญญาณของตัวเองในอดีตที่ถูกปล่อยออกมาจากวิวรณ์บทที่ 4 ──แล้วในตอนนั้น

 

「────」

 

ณ สวนหน้าคฤหาส ในจังหวะที่มีสายลมหมุนวนพัดผ่านเข้ามา

ที่จุดศูนย์กลาง มีร่างของมนุษย์คนหนึ่งปรากฏขึ้น

ในตอนแรก ก็คิดว่าเป็นร่างของไซกะในอดีต แต่ว่า──ไม่ใช่

สิ่งที่อยู่ตรงนั้น คือร่างของเด็กหนุ่มที่กำลังนอนคว่ำหน้าอย่างไร้กำลัง

ผมสีจาง กล้ามเนื้อแขนขาที่ไม่สามารถเรียกว่าแข็งแกร่ง นอกจากนั้น ก็ไม่มีลักษณะพิเศษอะไรอย่างอื่น

 

「อะไรน่ะ…..」

 

พอเห็นสิ่งนั้น ไซกะก็ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

มันแน่นอนอยู่แล้ว เพราะคนที่อยู่ในที่แห่งนี้ มีเพียงไซกะกับไซกะในอดีต และสาวใช้ที่นอนหมดสติอยู่ตรงมุมสวน

 

「…..ไม่สิ นี่มัน──」

 

ทว่า ไซกะเข้าถึงความเป็นไปได้ และจ้องมองเด็กหนุ่มด้วยความระมัดระวัง

 

「──สับเปลี่ยนตัวตน โดยมีการ『ตาย』ของร่างกายที่อยู่เบื้องหน้าเป็นสาเหตุ แล้วแสดงร่างกายเดิมที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังออกมา」

 

「……….」

 

แล้วอยู่ๆเด็กหนุ่ม──มุชิกิ ก็เงยหน้าพรวดขึ้นมาเหมือนเป็นการตอบรับคำพูด

สภาพที่ไม่สามารถตัดสินได้ว่ามีสติหรือไม่มิ ดวงตาที่ว่างเปล่า จ้องมองไปยังใบหน้าของไซกะ

แต่ไซกะกลับไม่ลุกลน เพิ่มแรงให้กับมือที่กำลังบีบคทา

ใช่ การที่มุชิกิยังมีชีวิตอยู่ก็หมายความว่า ไซกะในอดีตยังไม่ตายลงอย่างแท้จริง

เพราะโดนการโจมตีของไซกะ ทำให้อาจจะอยู่ในสภาพเหมือนตาย แต่ว่า ตราบเท่าที่มุชิกิที่ใช้ชีวิตร่วมกันยังมีชีวิตอยู่ ก็สามารถรักษาจากเบื้องหลังของร่างกายได้  

 

「ขอโทษทีนะ ไม่ได้เกลียดชังอะไรเธอหรอก แต่ว่า จะปล่อยให้『ตัวฉัน』มีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้」

 

พูดแล้วก็ยกคทาขึ้น──แล้วตราสัญลักษณ์วงที่ 4 ก็ปรากฏขึ้นบนหัวไซกะอีกครั้ง

 

「──อย่างน้อยเพื่อเป็นของขวัญจากลา จะมอบความตายแบบเดียวกับ『ตัวฉัน』ให้แล้วกัน」

 

ทันใดนั้น รูปลักษณ์ของโลกก็เปลี่ยนไปโดยมีไซกะเป็นศูนย์กลาง

ท้องฟ้าสีน้ำเงินที่ไร้ขอบเขต และ ตึกระฟ้าที่ขยายตัวออกไปจากข้างบนและใต้ตาสายตาราวกับคมเขี้ยว

ในหมู่ทิศทัศน์ที่ถูกสร้างขึ้นโดยวิวรณ์บทที่ 4 ของไซกะ นับเป็นหนึ่งในทิศทัศน์ที่ใกล้เคียงกับทิวทัศน์ต้นกำเนิด──ภาพที่บิดเบี้ยวของเมืองในยุคปัจจุบัน

แต่ว่าสำหรับไซกะ การสร้างทิวทัศน์อันไร้ที่สิ้นสุดนั้น ไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าผลพลอยได้

เพราะเดิมทีแก่นแท้ของเวทย์มนต์ไซกะ──คือการสังเกตความเป็นไปได้และตัวเลือก

พลังในการควบคุมโชคชะตา และชักจูงอนาคตแบบที่ต้องการ

ในอาณาเขตแห่งนี้ ผู้ที่สามารถเอาชนะไซกะ จึงไม่มีทางที่จะมีตัวตนอยู่

 

「วิวรณ์บทที่ 4 ──【Void • garden(โลกแห่งความเป็นไปได้)】」

 

พร้อมกับเสียงของไซกะ

กองตึกขนาดมหึมา พุ่งเข้าใส่มุชิกิราวกับกรามของสัตว์อสูร

มุชิกิ ไม่ขยับ ไม่สิ เรียกว่าขยับไม่ได้น่าจะถูกต้องกว่า เพียงรอรับความตายที่พุ่งเข้าใส่จากข้างบนและข้างล่างอย่างเงียบสงบ

แล้วในที่สุด คมเขี้ยวทั้งสองฝั่งก็เข้ามาสัมผัส และซ้อนทับกันราวกับจะบดขยี้ตัวของมุชิกิโดยสมบูรณ์

แต่ว่า──

 

「……….?」

 

วินาทีต่อมา ไซกะก็ขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

กองตึกระฟ้าที่ขบเคี้ยวเข้าหากัน ในตอนที่คิดว่าจุดศูนย์กลางเกิดรอยแตกเล็กๆ ผนังที่แข็งแกร่งด้านนอกก็ถล่มลงมาราวกับประสาททราย

 

「อะไรกัน…..?」

 

ปรากฏการณ์แบบนี้เพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก วินาทีนั้นไม่สามารถทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น และเบิกตาออกมา

จากนั้น ข้างในศูนย์กลางที่พังทลาย──

 

「────」

 

มุชิกิที่ไม่มีบาดแผลเลยแม้แต่นิดเดียว ค่อยๆปรากฏตัวขึ้น

 

「น่ะ…..」

 

พอเห็นสิ่งนั้น ไซกะก็เผลอส่งเสียงร้องออกมา

ทว่า เรื่องนั้นมันแน่นอน

เพราะข้างบนหัวมุชิกิ มีตราสัญลักษณ์โปร่งใส่ ที่มีหน้าตาเหมือนเหลี่ยมหรือหนามปรากฏขึ้น 1 วง