「เอาล่ะ ถ้างั้นข้อที่สาม ข้อควรระวังข้อสุดท้ายค่ะ───」

 

ณ ห้องอาจารย์ใหญ่ที่ตั้งอยู่ชั้นบนสุดของอาคารเรียนกลาง

 

คุโรเอะที่กำลังอธิบายข้อควรระวังเมื่อเข้าเรียนใน〈อุทยาน〉อยู่นั้น พอชูนิ้วที่ 3 ขึ้นมาได้ก็หยุดชะงัก

แล้วเงียบไปหลายวินาทีเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง 

 

「…..? ข้อที่ 3 …… คืออะไรครับ?」

「……อ่า ลืมไปเถอะค่ะ น่าจะไม่เป็นอะไร」

「เอ๊ะ อะไรเหรอครับ อยากรู้ขึ้นมาแล้วนะ」

 

「เรื่องนี้รู้ไว้ไม่เยอะอาจจะดีกว่าก็ได้ค่ะ รู้ล่วงหน้าจะทั้งรับมือยากขึ้น 
กรณีที่เลวร้ายที่สุด ดิฉันจะเป็นฝ่ายจัดการให้เองโดยตรง เพราะฉะนั้นอย่าได้เป็นห่วงค่ะ」

 

คุโรเอะทำหน้านิ่งแล้วพูดออกมา มุชิกิบุ้ยปากด้วยความไม่พอใจ

 

「…….นี่คุโรเอะ จงใจพูดให้อยากรู้สินะครับ?」

「เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ」

 

คุโรเอะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ หลบสายตา แล้วตอบกลับมา

 

 

「อย่าบอกนะว่า หมายถึงเรื่องนี้…….!?」

 

คิดเป็นอย่างอื่นไม่ออกเลย ก็จริงอยู่ที่เรื่องนี้มันป้องกันไม่ได้ ถ้ารู้ล่วงก่อนอาจจะกังวลจนไม่กล้าทำอะไร 

ไม่สิ ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ถ้าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ก็ขอให้บอกกันก่อนดีกว่า

 

「ท่านแม่มด! ท่านแม่มด! เป็นอะไรหรือเปล่าคะ!? จะเปิดเข้าไปแล้วนะ!?」

「……!?」

 

รูริพูดด้วยเสียงที่ดูเป็นกังวลออกมาพร้อมกับเคาะประตู

มุชิกิสะดุ้งตกใจจนไหล่สั่น

ที่นี่คือห้องอาบน้ำที่ตั้งอยู่ในห้องเปลี่ยนชุดหญิง แล้วในตอนนี้มุชิกิก็เป็นผู้ชาย

จะให้เปิดประตูเข้ามาตอนนั้ไม่ได้เด็ดขาด มุชิกิเผลอพูดห้ามออกไปโดยไม่รู้ตัว

 

「ช่วยรอเดี๋ยวเถอะ ฉันไม่เป็นไร──」

「…..!? เสียงเมื่อกี้มัน….!?」

「──อ๊ะ」

 

ซวยแล้วไง ถึงจะยกมือขึ้นปิดปากตอนนี้ก็สายไปแล้ว

เสียงฮือฮาของเหล่านักเรียนหญิงกำลังขยายออกไปที่อีกฟากของประตู

 

「เอ๊ะ….อะไรน่ะ? เสียงผู้ชาย…..?」

「ที่เข้าไปไม่ใช่ท่านแม่มดหรอกเหรอ?」

「แอบเข้าไปซ่อนในห้องอาบน้ำก่อนหน้านี้เหรอ…..!?」

「พวกโรคจิตไฮเลเวล──」

「ท่านแม่มดรู้ตัวขึ้นมา ก็เลยเข้าไปจัดการด้วยตัวคนเดียว!?」

「จะเข้าไปช่วยเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ ท่านแม่มด….!」

「เดี๋ยวก่อน ก่อนอื่นขอใส่เสื้อผ้า…..!」

 

แล้วห้องเปลี่ยนชุดก็เกิดความครึกครื้นขึ้นมา

 

มุชิกิเผลอร้อง 「ฮี้」ออกมาจากลำคอ

จะปล่อยให้ถูกเจอตัวไม่ได้เด็ดขาด ถึงจะพูดแบบนั้น แต่จะหนีออกทางห้องเปลี่ยนชุดก็ไม่ได้ หน้าต่างห้องอาบน้ำก็เล็กเกินกว่าที่มุชิกิในร่างผู้ชายจะเล็ดลอดออกไป

 

「กะ ก่อนอื่นต้องติดต่อคุโรเอะ──」

「──เรียกหรือคะ?」

「เหวอ!?」

 

พอกำลังจะเปิดหน้าต่าง คุโรเอะก็โผล่หน้าออกมา

มุชิกิลื่นล้มก้มกระแทกพื้น

 

「โอ๊ย เจ็บๆ…..」

「โปรดระมัดระวังด้วยค่ะ ตอนนี้ร่างกายของคุณน่ะ ก็ถือเป็นร่างกายของท่านไซกะเหมือนกันนะคะ」

 

คุโรเอะพูดแล้วบิดตัว ส่งตัวเองเข้ามายังห้องอาบน้ำ เดิมทีก็เป็นประเภทผอมเรียวอยู่แล้ว แถมยังคล่องแคล่วอีก รู้สึกเหมือนกำลังดูนักโทษแหกคุกหรือนักกายกรรมอยู่ก็ไม่ปาน

 

「รู้สึกถึงความปั่นป่วนของพลังเวทย์ก็เลยรีบมาค่ะ ──เกิดการสับเปลี่ยนตัวตนจริงๆด้วย」

「สับเปลี่ยนตัวตน? นั่นมันอะไร…..」

「เรื่องรายละเอียดยิบย่อยไว้ทีหลังค่ะ รีบจัดการปัญหาก่อนดีกว่า」

 

พูดจบคุโรเอะก็ขยับเข้ามาหามุชิกิ

จะว่าไปก็คุโรเอะก็พูดไว้ว่าจะจัดการให้นี่นะ

 

「มีวิธีแก้ไขสถานการณ์ตอนนี้อยู่ใช่ไหมครับ!? ขอร้องล่ะ ช่วยรีบๆ──」

 

แล้วมุชิกิก็หยุดพูดที่กลางประโยค

เหตุผลนั้นง่ายมาก เพราะอยู่ๆคุโรเอะก็ต้อนมุชิกิไปติดกำแพง แล้วกระแทกมือข้างหนึ่งไปที่ข้างใบหน้าของมุชิกิ (คาเบะด้ง)

 

「เอ่อ คุโรเอะ? นี่มันอะไร…..」

「ช่วยอยู่นิ่งๆด้วยค่ะ มือไม้อยู่ไม่สุขแล้ว ──ไม่สิ ต้องบอกว่าเป็นปาก….สินะคะ」

 

ในระหว่างที่คุโรเอะพูด ก็ยื่นมืออีกข้างหนึ่งเข้ามาเชยคางมุชิกิ

แล้วค่อยๆยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้

ทั้งจมูกและแก้มถูกลูบไล้ด้วยลมหายใจของคุโรเอะ

ผิวพรรณที่ละเอียดอ่อน ดวงตาดำสนิทราวกับจะดูดกลืนที่ประดับด้วยขนตาเรียวยาวคู่นั้นขยายเข้ามาเต็มสายตา 

หัวใจของมุชิกิถูกบีบแน่น

 

「คุโรเอะ เดี๋ย──」

「อื๊อ….」

ราวกับเพื่อหยุดการขัดขืนของมุชิกิ คุโรเอะกดริมฝีปากตัวเองลงบนริมฝีปากของมุชิกิ

ความรู้สึกที่แสนอ่อนนุ่ม เสียงสัมผัสที่เปียกชุ่มเล็กน้อย และกลิ่นอายที่ราวกับจะจี้ให้ประสาทด้านชา ทุกสิ่งผสมรวมเข้าด้วยกัน 

ทำให้ทั้งร่างกายและประสาทของมุชิกิถูกรุกราน

 

「───」

 

ภายใต้จิตที่สับสนวุ่นวาย แต่ไม่รู้เพราะอะไร มุชิกิกลับนึกถึงจูบที่แลกเปลี่ยนกับไซกะในคืนนั้นขึ้นมา

 

「───ท่านแม่มด! เป็นอะไรหรือเปล่าคะ!?」

 

รูริที่ใส่เสื้อพละกลับหลังมั่วซั่วเปิดประตูโพล่งเข้ามาพร้อมกับเสียงตะโกน

 

ฮิซุมิและเหล่าเพื่อนร่วมชั้นยืนรอกันอยู่ด้านหลังพร้อมกับความตึงเครียดที่เล็ดลอดออกมาทางสีหน้า ถึงจะไม่มีตราสัญลักษณ์ปรากฏขึ้นมา แต่ก็อยู่ในสภาพพร้อมรบ

ตอนแรกก็ดูเหมือนจะอยากบุกเข้ามาเร็วกว่านี้ แต่ยังดีที่ฮิซุมิร้องขอว่า「ระ รูริจัง อย่างน้อยก็ใส่เสื้อพละก่อนสิ…..!」เลยกินเวลาไปนิดหน่อย

รูริกวาดสายตาไปรอบๆอย่างเร่งรีบราวกับตั้งใจจะทดแทนเวลาที่หายไป──

 

「……อาเระ?」

 

พอมองดูภาพที่ขยายออกไปที่อีกฟากของประตู รูริก็ส่งเสียงอุทานออกมาเหมือนผิดหวัง

ข้างในห้องอาบน้ำ ไม่มีอะไรอยู่นอกจากไซกะในชุดพละ

 

「ท่านแม่มด….? ผู้ชายที่แอบซุ่มอยู่ล่ะคะ…..?」

「…..หือ? พูดเรื่องอะไรอยู่กันนะ? ที่นี่น่ะ ไม่มีใครอยู่หรอกนะ」

 

ไซกะตอบคำถามของรูริ

 

……แต่ว่าทำไมกันนะ กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรแปลกๆอยู่ ก็เลยเอียงคอแล้วถามไปอีกที

 

「คือว่า ท่านแม่มด」

 

「อะไรรึ?」

 

「ทำไมอยู่ๆถึงเข้ามาในห้องอาบน้ำล่ะคะ?」

 

「อ่า แบบว่า…กะจะเข้ามาล้างเหงื่อน่ะ」

 

「แล้วทำไมถึงนั่งพิงกำแพงอยู่ล่ะคะ?」

 

「อา….เผลอลื่นล้มนิดหน่อยน่ะนะ」

 

「….แล้วทำไมถึงหน้าแดงขนาดนั้นล่ะคะ?」

 

「เรื่องนั้นน่ะ……」

 

ไซกะยกปลายนิ้วแตะที่ริมฝีปากแล้วตั้งขึ้น

 

「……ความลับ, น่ะนะ?」

 

 

「───ดูเหมือนจะทันเวลาพอดีเป๊ะเลยสินะคะ」

 

หลังจาก 『จัดการ』 เสร็จเรียบร้อย  คุโรเอะที่มุดออกจากหน้าต่าง สะบัดปลายกระโปรงที่เปียกชุ่มแล้วพึมพำออกมา 

กว่าจะแห้งคงต้องรออีกสักพัก แต่ก็นะ เพราะปีนกำแพงห้องอาบน้ำออกมาก็คงช่วยไม่ได้

 

「แต่ว่า แค่วันแรกก็เกิดการสับเปลี่ยนตัวตนขึ้นมาแบบนี้ อาจจะจำเป็นต้องจัดการอีก──」

 

แล้วก็หยุดพูดที่กลางประโยค

 

「………..」

 

คุโรเอะทรุดตัวย่อลงกับพื้น แล้วยกมือขึ้นปิดหน้า

 

───ราวกับว่า กำลังเก็บซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำขึ้นมา

 

「………ทั้งที่เตรียมใจไว้แล้วแท้ๆ พอถึงเวลาจริงกลับน่าอายกว่าที่คิดนะ…..」

 

แล้วก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบาจนไม่มีใครสามารถได้ยิน

 

「……เอาล่ะ」

 

คุโรเอะที่กลับมาคงสีหน้าไร้อารมณ์ลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปทางพื้นที่ของ 〈อุทยาน〉ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น