─── คาบเรียนที่ 5 กับ 6 ผ่านไปอย่างราบลื่นและจบลงโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษ

 

เพราะถูกอัลเวียตว่ามา หลังจากนั้นเลยได้แต่เฝ้าดูชั้นเรียนเฉยๆโดยไม่ได้ทำอะไร

แต่ว่ามุชิกิก็ไม่ได้มีอะไรที่ไม่พอใจ จริงๆแล้ว มุชิกิรู้สึกขอบคุณกับมาตรการนั้นด้วยซ้ำ

เพราะยังไงตอนนี้ก็ยังหาวิธีใช้พลังเวทย์อันเอ่อล้นของไซกะไม่ได้ โอกาสที่จะได้ดูศาสตร์เวทย์ของพวกนักเรียนแบบนี้ก็ไม่ได้หาง่ายๆ 

สำหรับพวกนักเรียนเอง การมีอาจารย์ใหญ่ไซกะมาคอยดูอย่างใกล้ชิดแบบนี้ก็ถือเป็นแรงกระตุ้นที่ดี 

ถึงจะเพราะความบังเอิญ แต่อัลเวียตก็ได้เลือกสถานการณ์ที่ดีที่สุดให้กับทั้งสองฝ่ายไปแล้ว

 

「───เอาล่ะ ถ้างั้นไปกันเลยมั้ยคะ ท่านแม่มด ฮิซุมิ」

 

หลังจากอัลเวียตออกไปไม่นาน รูริก็ยืดตัวแล้วถามออกมา

มุชิกิที่นั่งชันเข่าอยู่พยักหน้าตอบแล้วลุกออกจากที่ตรงนั้น

 

「หึหึ  เพราะไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นชั้นเรียนใกล้ขนาดนี้เท่าไหร่ ถือเป็นแรงกระตุ้นที่ดีเลยล่ะ」

「อะฮะฮะ……พูดตามตรงว่าประหม่าจนจำไม่ได้ว่าทำอะไรลงไปบ้างเลยล่ะค่ะ…..」

「เอ๋? น่าเสียดายออก ท่านแม่มดไม่ได้มาช่วยดูศาสตร์เวทย์แบบนี้บ่อยๆแท้ๆ」

 

ทั้งสามคนคุยกันระหว่างเดินไปยังห้องเปลี่ยนชุดที่อยู่ติดกับลานฝึก

 

「───อ๊ะ」

 

พอเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด มุชิกิก็หยุดกระทันหัน

เหตุผลนั้นง่ายมาก เพราะข้างในห้องเปลี่ยนชุดหญิงมีเพื่อนร่วมชั้นอยู่เต็มไปหมด───

และส่วนใหญ่ก็อยู่ในสภาพนุ่งแต่ชุดชั้นในอย่างไม่อายฟ้าอายดิน

 

「……!」

 

หัวใจเต้นแรงขึ้น มุชิกิได้แต่สาปแช่งให้กับความเลินเล่อของตัวเอง

แต่พอคิดดูดีๆก็ถือเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้ว มุชิกิในตอนนี้อยู่ในรูปร่างของไซกะ ดังนั้นที่ต้องใช้ก็คือห้องเปลี่ยนชุดหญิง 

และมุชิกิก็เข้าใจสิ่งนั้น ก่อนเริ่มคาบที่ 5 ก็เลยรอดูให้แน่ใจว่าทุกคนเปลี่ยนชุดกันหมดแล้วจึงค่อยเข้าไปใช้ห้องเปลี่ยนชุดทีหลังสุด

แต่ว่าเพราะรอบนี้คุยกับรูริและฮิซุมิไปด้วยก็เลยลืมเรื่องนั้นเสียสนิท หรืออาจจะเพราะเลิกชั้นเรียนวันแรกก็เลยเผลอปล่อยตัวเกินไปด้วย 

สวนต้องห้ามของเหล่าเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า ร่างกายขยับไม่ได้ไปพักหนึ่ง

 

「เฮ้อ─….. รอบนี้เหนื่อยกว่าปกติอีกแหะ….」

「ก็น้า─ แต่ถือเป็นเกียรตินะ ท่านแม่มดอุตส่ามาดูด้วยตัวเองเนี่ย」

「อาจารย์อันวี่ตอนลนเนี่ย ก็น่ารักดีเนอะ?」

「เข้าใจเลย จะว่าไปทฤษฏีผู้ชายที่แกล้งทำเป็นร้ายจะอ่อนแอตอนถูกโจมตีเสียเองเนี่ย ช่วงนี้ก็ฮิตในหมู่นักเรียนนะ」

「อ๊ะ เสร็จแล้วขอยืมสเปรย์หน่อยสิ─」

「อื้อ──」

 

──อะไรประมาณนั้น

 

พวกสาวๆกำลังเม้ากันอย่างสนุกสนาน โดยไม่สนใจว่าตัวเองกำลังเปิดเผยเนื้อหนัง

หน้าอกและบั้นท้ายที่ในเวลาทั่วไปไม่มีทางได้เห็น ตอนนี้เรียงรายกันอยู่หน้ามุชิกิในสภาพที่ถูกปิดด้วยผ้าบางๆเพียงชั้นเดียว

 

「…….., ───」

 

ถึงมุชิกิจะตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบและตั้งมั่นซื่อสัตย์กับไซกะเพียงคนเดียว แต่ถ้าถามว่าไม่มีความรู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนอื่นเลยเหรอ ก็คงต้องตอบว่าไม่

ช่างน่าเศร้านัก แต่มันคือธรรมชาติของสัตว์สืบพันธุ์ 

ผิวอันแสนนุ่มนวลของเหล่าเด็กสาววัยแรกรุ่น เสียงที่ใช้พูดคุยและก็กลิ่น กระตุ้นให้สมองของมุชิกิด้านชา

 

「……? เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ท่านแม่มด」

「สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยนะคะ…..」

 

ไม่รู้เพราะเห็นสภาพของมุชิกิหรือเปล่า รูริกับฮิซุมิถามด้วยน้ำเสียงที่ดูสงสัย

 

「อะ อา เปล่า──」

 

มุชิกิส่ายหัวแล้วตอบกลับไป พยายามที่จะกลบเกลื่อน

แต่ว่า พอได้เห็นสภาพของทั้งคู่ ร่างกายก็กลับไปแข็งทื่ออีกครั้ง

ดูเหมือนในระหว่างที่มุชิกิกำลังยืนทื่ออยู่ รูริกับฮิซุมิจะเริ่มเปลี่ยนชุดไปส่วนหนึ่งแล้ว

สรุปก็คือ ── ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในสภาพที่ถอดชุดพละออก สวมแต่ชุดชั้นในเหมือนกับเด็กสาวคนอื่น

 

「────」

 

รูปโฉมนั่น เผลอจ้องไปแล้ว

รูริเนี่ยยังไงก็เป็นน้องสาว สมัยก่อนเคยอาบน้ำด้วยกันด้วยซ้ำ ถึงจะเป็นสภาพชุดชั้นใน แต่ก็ไม่มีทางถูกช่วงชิงสายตาเป็นอันขาด

───มุชิกิเคยคิดเช่นนั้นจนถึงเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้า

 

ทว่า ร่างกายแสนเย้ายวนของน้องสาวที่ไม่เห็นหน้ากันมาหลายปี กลับมาเขย่าโสตประสาทของมุชิกิด้วยความเด่นชัดที่คาดไม่ถึง

บรากับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินอ่อนที่ดูเรียบๆ ร่างกายที่ถูกห่อหุ้มอยู่นั้น ช่างดูประณีตราวกับตัดทุกสิ่งที่ไม่จำเป็นออกไป 

นักรบกับเด็กสาว องค์ประกอบทั้งสองที่ดูขัดแย้งกลับมาอาศัยอยู่ร่วมกันกลายเป็นร่างกายที่ดูผอมเรียว มุชิกิถึงกับเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

 

ในทางกลับกัน รูปร่างของฮิซุมิก็เป็นขั้วตรงข้ามกับรูริ สิ่งที่ชุดชั้นในสีอุ่นกำลังโอบไว้อย่างอ่อนโยนก็คือ อาวุธพลังทำลายล้างสูงที่ไม่อาจสังเกตได้ผ่านเครื่องแบบหรือชุดพละ

『ซ่อนรูป』─── ในหัวมุชิกิตอนนี้ มีศัพท์ในตำนานที่ถูกสลักไว้ในเอกสารโบราณลอยขึ้นมา 

หน้าตาที่ดูใสซื่อไร้พิษภัยแบบฮิซุมิกับรูปร่างที่ดูลามกยั่วยวน เมื่อทั้งสองอย่างรวมกันเป็นร่างเดียวก็ทำให้สมองของมุชิกิถูกตีดึ่งสู่ก้นบึ้งแห่งความวุ่นวาย

 

───ไม่ดี เจ้านี่มัน ไม่ดีแน่ๆ

 

มุชิกิรู้สึกถึงเหงื่อที่ผุดขึ้นจากกลางใบหน้า แค่สิ่งที่เหมือนการโจมตีสายฟ้าแลบนั่นก็ทำเอาใจสั่นจะแย่อยู่แล้ว การโจมตีรอบสองนี่มันยิ่งอันตรายมากๆ ไม่เคยคิดเลยแม้แต่น้อย ว่าเรือนร่างในชุดชั้นในของคนรู้จักจะทำให้จิตใจว้าวุ่นได้ขนาดนี้ 

ต้องทำอะไรสักอย่างให้ใจสง───

 

「……!? เอ๊ะ อ──」

 

ทันใดนั้น ร่างกายของมุชิกิก็รู้สึกร้อนขึ้นมา

ในแวบแรก ก็เข้าใจว่าเกิดจากการตื่นเต้นจนหน้ามืด แต่ว่านี่มัน──ไม่ใช่

ความรู้สึกที่ราวกับเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในตัวกำลังเดือดพล่านขึ้นมานี่คือ ───

 

「…………!」

 

มุชิกิเหมือนถูกกดดันจากรู้สึกร้อนใจอย่างไม่ถูก รีบพุ่งเข้าไปหลังประตูที่อยู่ด้านในของห้องเปลี่ยนชุด แล้วปิดกระแทกสุดแรง

 

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่มีความรู้สึกว่า จะอยู่ตรงนั้นต่อไม่ได้

ที่ๆมุชิกิพุ่งเข้ามาเหมือนจะเป็นห้องอาบน้ำ ด้านในมีฝักบัวเรียงกันอยู่หลายอัน พื้นที่ถูกแบ่งด้วยฉากกั้นแบบง่ายๆกับประตูที่มีช่องว่างที่ด้านบนและด้านล่าง

เพราะเป็นแค่ระดับคาบเรียนปฏิบัติเลยไม่มีคนใช้ห้องอาบน้ำ หรือว่าเพราะล้างเหงื่อกันไปหมดแล้วก็ไม่รู้ แต่ไม่เห็นร่างของผู้คนอยู่เลย มุชิกิถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

 

『ท่านแม่มด!? เป็นอะไรไปคะ!? 』

 

เสียงพูดที่ดูเหมือนตกใจจนกลืนฟองของรูริดังขึ้นจากอีกฟากของประตู

ก็แน่ล่ะ อยู่ๆไซกะก็พุ่งตัวเข้าไปขังตัวเองในห้องอาบน้ำแบบนั้น

 

「อะ อา….. อย่าห่วงไปเลย ก็แค่──」

 

ระหว่างที่มุชิกิกำลังพูดแก้ตัวกับรูริอยู่ คำพูดก็หยุดลง

ร่างกายเริ่มเรืองแสงอ่อนๆขึ้นมา

 

「น่ะ นี่มัน…..」

 

ได้แต่จ้องตาโต ไม่รู้ว่าว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตัวเอง

 

───ผ่านไปหลายวินาที พอคิดว่าแสงกำลังเริ่มจางหายไป ความรู้สึกแผดเผาที่ได้รับจนถึงเมื่อกี้ก็เริ่มบรรเทาลงด้วย

 ก่อนอื่น ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร มุชิกิลูบอกและถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

 

「เมื่อกี้มันอะไรเนี่ย เกิดอะ──」

 

ทว่า

ระหว่างที่มุชิกิกำลังบ่นพึมพำ ก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติอันใหญ่หลวง

เสียงที่ออกมาจากลำคอนั้น กลายเป็นเสียงที่ไม่รู้จัก──ไม่สิ กลายเป็นเสียงที่คุ้นเกินไปเลยต่างหาก

 

「……….!?」

 

มุชิกิหยุดลมหายใจ แล้วลดสายตาไปยังมือของตัวเอง

── ไม่ใช่

ที่อยู่ตรงนั้นไม่ใช่นิ้วที่งดงามของไซกะ แต่เป็นนิ้วที่หยาบเล็กน้อยและมีเนื้อหนังของเด็กหนุ่มต่างหาก

ไม่ใช่แค่นั้น แม้แต่หน้าอกที่แสนสง่างามก็หายไปไหนไม่รู้

 

「อย่าบอกนะว่า───」

 

มุชิกิกวาดสายตาไปโดยรอบ แล้วจึงวิ่งไปที่ข้างกำแพง แล้วมองไปยังกระจกหน้าต่างที่อยู่สูงขึ้นไปเล็กน้อย

 

「────────────」

 

เมื่อเห็นใบหน้าที่สะท้อนกลับมา มุชิกิก็หมดคำพูดไปช่วงหนึ่ง

นั่นเพราะว่าเลยเข้าไปในกระจก สิ่งที่จ้องมุชิกิกลับมาด้วยสีหน้าประหลาดใจก็คือ──

 

『คุกะ มุชิกิ』คนๆนั้นยังไงล่ะ

 

「ทำไม……ผม……?」

 

ใช่ ผมหน้าที่ยาวสะดุดตา ดวงตาที่ดูเหม่อลอยไปที่ไหนสักแห่ง กับผิวขาวซีด

นั่นไม่ใช่ความไขว้เขว แต่เป็นรูปร่างของมุชิกิก่อนที่จะรวมร่างกับไซกะ

 

จริงอยู่ที่ถูกบอกไว้ว่า ทั้งสองคนอยู่ในสถานะรวมร่าง เพียงแค่ตอนนี้องค์ประกอบของไซกะเป็นส่วนที่แสดงออกมาอย่างแข็งขันก็แค่นั้น

แต่ว่า ถึงจะพูดอย่างนั้น ตอนนี้อยู่ดีๆก็───

 

「อะ……」

 

แล้วในตอนนั้น มุชิกิก็นึกขึ้นมาได้

ถึงข้อควรระวังข้อสุดท้ายที่คุโรเอะพูดขึ้นมาเมื่อวาน