King propose - ตอนที่ 1 หลอมรวม part 2

นับจากเหตุการณ์ที่น้ำพุ ผ่านไป 20นาที

คุโรเอะพามุชิกิเข้าไปยังอาคารหลังใหญ่――อาคารเรียนกลางที่อยู่สุดทางเดิน

ชั้นบนสุด ที่ห้องที่สลักคำว่า『ห้องอาจารย์ใหญ่』ไว้ที่หน้าประตู

ภายในห้องติดตั้งอุปกรณ์ทันสมัยและมีพื้นที่กว้าง

ทว่าชั้นวางหนังสือที่ริมกำแพงกลับอัดแน่นไปด้วยหนังสือที่ดูเก่าแก่ อีกทิ้งบริเวณโดยรอบยังมีเครื่องมือเก่าๆวางกระจัดกระจายเต็มไปหมด ทำให้ห้องดูรก 

มุชิกิที่ถูกพามาในห้องกำลังอธิบายสถานการณ์ของตัวเองไปพรัอมๆกับการ――

ด้วยเหตุผลอะไรไม่ทราบ มุชิกิถูกจับมานั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่โดยมีคุโรเอะที่ยืนอยู่ข้างหลังหวีผมให้อย่างเบามือ

เห็นบอกว่า、ถ้าปล่อยให้ออกไปเดินผมยุ่งๆข้างนอกจะแย่เอาค่ะ、 ล่ะนะ

 

「――อย่างนี้นี่เอง ระหว่างกลับจากโรงเรียนหลงเข้าไปในมิติแปลกๆแล้วไปเจอท่านไซกะนอนจมกองเลือดอยู่ จากนั้นก็ถูกใครบางคนโจมตีจนหมดสติ สุดท้ายก็มาอยู่ตรงนี้สินะคะ」

 

พอคุโรเอะพูดทวนเรื่องที่มุชิกิเล่า มุชิกิก็ตอบ「ครับ」กลับไป

 

「มิติแปลกๆที่ว่าเนี่ย หน้าตาเป็นยังไงคะ ?」

「แบบว่า….จะให้พูดยังไงดี、มีแต่ตึกสูงๆเต็มไปหมด รู้สึกเหมือนเป็นเขาวงกตล่ะมั้งครับ……」

「……การจำแลงระดับ 4 ――เป็นจอมเวทย์อย่างที่คิดจริงๆด้วย……แต่ว่าคนที่สร้างมิติแบบนั้น…」

「เอ๊ะ?」

「เปล่าค่ะ、ขอบคุณมาก พอจะเข้าใจสถานการณ์โดยรวมแล้วค่ะ」

 

คุโรเอะส่ายหน้าปัดคำถามแล้ววางหวีลงบนโต๊ะ จากนั้นหยิบริบบิ้นขึ้นมาผูกผมให้มุชิกิ

ที่อยู่ในกระจกคือสาวสวย และสาวสวยคนนั้นกำลังก้าวขึ้นไปสู่จุดที่สูงส่งยิ่งกว่าเดิม มุชิกิพ่นลมหายใจออกมาอย่างตกตะลึง

 

「สุดยอดไปเลย……อย่างกับไม่ใช่ตัวเองแน่ะ……」

「จริงๆก็ไม่ใช่อย่างที่พูดนั่นแหละค่ะ」

「ถึงจะว่างั้นก็เถอะน้า」

 

แล้วมุชิกิก็หมุนเก้าอี้ไปทางคุโรเอะ

 

「ถ้างั้น……คุณคาราสุมะ?」

「คุโรเอะก็พอค่ะ โดนหน้านั่นเติมคุณใส่แล้วมันขนลุก」

「…………」

 

มุชิกิชักเริ่มเป็นห่วงความสัมพันธ์ของนายบ่าวคู่นี้

 

「อ่า…งั้นคุโรเอะ、ทางนี้ก็มีเรื่องที่อยากจะถามเหมือนกันน่ะครับ」

「ค่ะ จะรู้สึกสับสนก็ไม่แปลก ถ้าอยากรู้เรื่องอะไรก็เชิญถามมาได้เลยค่ะ ถ้าเป็นเรื่องที่ดิฉันตอบได้ก็จะตอบให้ทุกเรื่องค่ะ」

 

คุโรเอะพยักหน้าเป็นการคะยั้นคะยอให้ถาม

มุชิกิก็เอาตามที่คุโรเอะพูด แล้วถามต่อ

 

「เด็กผู้หญิงคนนี้……เห็นบอกว่าชื่อคุณไซกะสินะครับ」

「ใช่ค่ะ」

「คุณไซกะเนี่ย……ชอบผู้ชายแบบไหนเหรอครับ… ?」

「……คะ?」

 

พอมุชิกิถามออกไปด้วยท่าทีเขินอายเล็กน้อย คุโรเอะก็เอียงคอด้วยใบหน้าที่ยังคงไร้อารมณ์

 

「อ๊ะ、อาจจะถามละลาบละล้วงกระทันหันเกินไปสินะครับ งั้นก่อนอื่นเอาเป็นพวกอาหารที่ชอบ…」

「เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ」

 

คุโรเอะหมุนคอกลับมาตำแหน่งเดิมแล้วจ้องไปที่มุชิกิแล้วพูดต่อ

 

「สิ่งแรกที่จะถามคือเรื่องนั้นหรอคะ? คิดว่ามีจุดอื่นที่น่าสนใจกว่านั้นอยู่นะคะ」

「เรื่องนั้นก็มีแหละครับ…เอ、แต่จะดีเหรอครับ? ถามเรื่องแบบนั้นเนี่ย ของแบบนี้คิดว่าน่าจะเป็นความลับมากกว่า…」

 

「สถานการณ์แบบนี้จะยังมาเกรงใจอะไรอีกคะ กลับกัน ได้โปรดถามมาเถอะค่ะ ทางนี้ก็อยากให้คุณเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ก่อน」

「ถะ、ถ้างั้นไม่เกรงใจล่ะนะครับ…」

 

มุชิกิกระแอมออกมา จากนั้นก็ยิงคำถามด้วยแก้มที่แดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย

 

「เอ่อ…ทรีไซส์ของคุณไซกะเนี่ย….」

「ก็บอกว่าไม่ใช่แบบนั้นไงคะ」

 

คุโรเอะรีบขึ้นเสียงขัดมุชิกิ

 

「เอ๊ะ? นี่บ้าหรือคะ? หรือว่าท่านไซกะแค่กำลังล้อเล่นอยู่กันแน่คะ? เรื่องอื่นกว่านั้นน่ะก็ยังมีอยู่ไม่ใช่หรือคะ อย่างที่นี่ที่ไหน ทำไมตัวเองถึงกลายเป็นท่านไซกะอะไรพวกนี้น่ะ」

「อ๊ะ、จะว่าไปก็จริงนะครับ ช่วยอธิบายมาด้วยครับ! ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงมายังไงกันแน่!?」

「………..」

 

พอเห็นมุชิกิยอมถามอย่างว่าง่าย คุโรเอะก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดต่อ

 

「งั้นจะเล่าตามลำดับเลยนะคะ――ตามที่ได้พูดไปเมื่อกี้、ท่านผู้นี้คือท่านคุโอซากิ ไซกะ จอมเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก เจ้าของสถาบันฝึกฝนจอมเวทย์ 〈อุทยานแห่งความว่างเปล่า〉ค่ะ」

「ครับ、ต่อให้ได้ยินชื่อกี่ทีก็ยังรู้สึกงดงามอยู่ดี…..」

「…… 、จริง ๆแล้วทางนี้อยากให้สะกิดใจคำว่า『จอมเวทย์』มากกว่าน่ะค่ะ」

「อ๊ะ、ขอโทษทีฮะ」

 

จะว่าไป、ทางนู้นก็พูดคำพูดที่น่าสนใจออกมาอยู่นี่นะ ยอมขอโทษละกัน

 

「จอมเวทย์ที่ว่าเนี่ย….พวกที่ร่ายคาถาแล้วปล่อยไฟกับรักษาพวกพ้อง พวกนั้น?」

「ถึงจะฟังดูนามธรรม บวกกับเป็นอิมเมจของเมื่อหลายยุคก่อน แต่ก็ไม่ผิดแน่นอนค่ะ」

「ของแบบนั้นน่ะ มีจริงๆหรอครับ?」

「เรื่องที่คุณเจอกับตัวอยู่ตอนนี้เนี่ย ก็อธิบายด้วยสำมัญสำนึกทั่วไปไม่ได้นะคะ?」

「…..ก็จริง、นั่นสินะครับ」

 

มุชิกิพยักหน้าเล็กน้อยให้กับคำพูดของคุโรเอะ ที่เขาว่าหลักฐานสำคัญกว่าคำพูดมันแบบนี้นี่เอง

ก็จริงที่ถ้าไม่มีเรื่องแบบนั้น ก็คงหาอะไรอธิบายการที่มุชิกิกลายร่างเป็นเด็กสาวชื่อไซกะไม่ได้

 

「จะรู้สึกสับสนน่ะมันแน่นอนอยู่แล้วค่ะ แต่ต่อจากนี้อยากให้ถามคำถามโดยระลึกถึงการมีอยู่ของเวทมนตร์ค่ะ 」

「เข้าใจแล้วครับ……ถ้างั้น, มันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผมกันแน่ครับ?」

 

พอมุชิกิถามออกไปด้วยใบหน้าเคร่งขรึม คุโรเอะก็ชูนิ้วขึ้นมาแล้วจิ้มไปที่กลางอกของมุชิกิ

 

「ถ้าพูดแบบย่อๆ――ตอนนี้คุณกับท่านไซกะ、อยู่ในสถานะรวมร่างกันค่ะ 」

「อะ…….ระ、เรื่องแบบนั้นมัน……!」

「จะรู้สึกกระวนกระวายก็เป็นเรื่องปกติค่ะ、แต่ยังไงขอให้ใจเย็นๆ――」

「เรื่องแบบนั้นน่ะ、ต้องแต่งงานกันให้เรียบร้อยก่อนค่อยทำกันไม่ใช่หรือไง….!?」

 

คุโรเอะหรี่ตา…..แล้วจ้องไปที่มุชิกิด้วยสายตาราวกับมองสิ่งโสโครก

 

「ต่อให้รูปร่างจะเหมือนท่านไซกะแค่ไหน、ก็จะซัดให้คว่ำเลยนะคะ」

「ขอโทษทีฮะ、คำพูดมันยั่วเกินไปหน่อย….」

 

มุชิกิทำท่าไหล่หดด้วยความสำนึกผิด、คุโรเอะที่เหมือนจะรวบรวมสติได้แล้วก็พูดต่อ

 

「คุณมุชิกิสินะคะ、ตามที่ว่ามา เมื่อคืนท่านไซกะได้รับบาดเจ็บสาหัสนอนทรุดอยู่กับพื้น、ดูจากสถานการณ์น่าจะถูกใครสักคนโจมตีสินะคะ」

「ครับ ……มีคนร้ายในใจหรือเปล่า?」

「ไม่มีหรอกค่ะ」

「ไม่มีคนที่ผูกใจเจ็บ…….อะไรแบบนี้หรอครับ」

「เปล่าค่ะ、ถ้าพูดถึงคนที่ผูกใจเจ็บน่ะ คิดว่ามีพอ ๆกับดาวบนฟ้าเลยล่ะค่ะ」

「…………」

 

มุชิกิถึงกับเหงื่อตกกับคำพูดยืนยันของคุโรเอะ

แล้วคุโรเอะก็พูดต่อ

 

「―― แต่ว่า…… ไม่มีทางที่จะมีตัวตนแบบนั้นบนโลกนี้ได้หรอกนะคะ คนที่สามารถฆ่าจอมเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุด แม่มดหลากสี คุโอซากิ ไซกะได้น่ะ」

「―――」

 

เป็นการพูดอย่างเยือกเย็น แต่ก็อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกที่รุนแรงจนมุชิกิถึงกับหยุดหายใจ

 

「ขอโทษทีครับ มาต่อกันเถอะ」

 

คุโรเอะที่ดูเหมือนจะสังเกตเห็นท่าทีของมุชิกิได้ กระแอมออกมาเบาๆ

 

「แค่ความน่าจะเป็นนะคะ――คนที่เข้ามาโจมตีท่านไซกะ กับคนที่เข้ามาโจมตีคุณ น่าจะเป็นคนๆเดียวกันสินะคะ 」

「ครับ…….ผมก็คิดแบบนั้น」

 

ความทรงจำเมื่อตอนนั้นไหลกลับเข้ามา

มุชิกิที่วิ่งเข้าไปหาไซกะถูกแทงอย่างไร้ความปราณี

ถึงจะไม่เห็นหน้าคนร้าย、แต่แผลที่ทิ้งไว้บนตัวของมุชิกิ ใกล้เคียงกับของที่อยู่บนตัวไซกะมาก

 

「พอลงเอยแบบนั้น、ท่านไซกะที่กำลังใกล้ตายกับคุณมุชิกิที่กำลังใกล้ตาย ถ้าปล่อยไว้แบบนั้นทั้งคู่ก็คงจะต้องตายลงอย่างแน่นอน ――ท่านไซกะก็เลยรวบรวมพลังที่เหลือ แล้วใช้เวทมนตร์บทสุดท้าย 」

「เวทมนตร์บทสุดท้าย…. มันคืออะไรกันแน่ครับ」

 

พอมุชิกิถาม คุโรเอะก็ยกมือสองข้างชูนิ้วชี้ซ้ายกับขวา แล้วค่อยๆนำมาแตะกัน

「วิชาหลอมรวม คำนวณเลขแบบง่ายๆ ถ้าปล่อยทิ้งไว้ก็จะตายทั้งคู่ค่ะ ถ้างั้นทำให้เหลือรอดไปได้สักคนก็ยังดี

0.5+0.5=1

 

―――ท่านไซกะเอาตัวเองที่ใกล้ตายกับคุณที่ใกล้ตายมาหลอมรวมกัน ให้กลายเป็นหนึ่งชีวิตแล้วรอดต่อไปได้ค่ะ」

 

「หลอมรวม …」

 

เพราะคำพูดของคุโรเอะ

มุชิกิลูบแก้มตัวเอง――จะเรียกว่าของตัวเองดีหรือเปล่านะ――พร้อมเปล่งเสียงออกมาโดยไม่รู้ตัว

 

「ค่ะ、ถ้าพูดตรงๆ ก็เหมือนกับการรวมร่างนั่นแหละค่ะ」

「…… แต่ถ้าพูดแบบนั้น ตอนนี้ไม่เห็นดูตรงไหนจะเป็นผมเลยนะครับ ….」

「ร่างกายของท่านไซกะได้รับบาดเจ็บน้อยกว่า, หรืออาจจะเพราะปริมาณพลังเวทย์ภายในก็มิทราบ, แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะใช้ร่างของท่านไซกะเป็นเบสค่ะ

แต่วางใจเถอะค่ะ ร่างของคุณไม่ได้ถูกกลืนหายไปหรอก เพียงแค่หลบอยู่เบื้องหลังเท่านั้น ตอนนี้เข้าใจว่าอาจจะกำลังช่วยค้ำจุนร่างที่บาดเจ็บของท่านไซกะอยู่ก็ได้ค่ะ」

「เอ๊ะ、ขนาดนั้น――」

「เข้าใจว่าช็อคค่ะ แต่อย่างน้อยก็อยากให้ช่วยฟังจนจ――」

「ให้เกียรติกันขนาดนั้นจะดีเหรอครับ…..?!」

「ถึงจะแค่นิดหน่อยแต่ช่วยหยุดทำให้ตัวฉันที่คิดเห็นใจคุณรู้สึกเหมือนตัวเองมันโง่เต็มที่จะได้ไหมคะ?」

 

คุโรเอะหรี่ตาจ้องไปที่มุชิกิ、ถึงมุชิกิจะรู้สึกว่าไร้เหตุผลก็เถอะ แต่ก็ยอมขอโทษไว้ก่อน

 

「….จริงอยู่、ที่มองจากภายนอกร่างกายเป็นของท่านไซกะ แต่ว่า――จิตข้างในเป็นของคุณมุชิกิ、ของคุณเองสินะคะ」

「อะ….」

 

พอได้ยินแบบนั้น มุชิกิก็หยุดหายใจ

ก็จริงอย่างที่พูด

ถ้าจิตใจของมุชิกิกับไซกะสลับกัน――แปลว่าในโลกนี้จะต้องมีคนที่ร่างกายเป็นมุชิกิแต่จิตใจเป็นไซกะอยู่ที่ไหนสักแห่ง

แต่ถ้าร่างกายของมุชิกิเปลี่ยนรูปร่างเป็นไซกะ――แปลว่าจะต้องมีไซกะธรรมดาอยู่ด้วย 

แต่ถ้าตามที่คุโรเอะพูด、ถ้าเพื่อที่มุชิกิกับไซกะที่ใกล้ตายจะได้ค้ำจุนกัน เลยหลอมรวมกันเป็นคนหนึ่งคนเพื่อให้มีชีวิตรอดแล้วละก็ มีสิ่งหนึ่งที่ต้องเกิดขึ้น 

 

「จิตของคุณไซกะ……..ใจกลางน่ะ, ไปอยู่ที่ไหนกันล่ะครับ…?」

 

มุชิกิพูดถามด้วยเสียงสั่น、คุโระเงียบหายไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆหมุนคอส่ายหน้าอย่างช้าๆ

 

「ไม่สามารถรู้ได้ค่ะ อาจจะหลับใหลอยู่ลึกลงไปในร่างกาย、หรือไปเป็นวิญญาณเร่ร่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง หรือไม่ก็อาจจะ――」

 

หลังจากนั้น、ก็ไม่มีคำพูดอะไรออกจากปากคุโรเอะ 

ถึงแม้จะเป็นความเป็นไปได้อีกทางหนึ่ง、แต่ก็คงไม่อยากพูดออกมา、มุชิกิเองก็ไม่คิดจะไล่ต้อนไปมากกว่านั้น

 

「…….แต่ก่อนอื่น、 ตอนนี้เรามาคุยกันเรื่องต่อจากนี้กันก่อนดีกว่าค่ะ ――ตอนนี้ถือเป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน จะบอกว่าโลกกำลังเผชิญกับวิกฤตการณ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็ได้ค่ะ」

 

คุโรเอะพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

แต่มุชิกิได้แต่เอียงคอกับความทำเป็นเรื่องใหญ่ของคุโรเอะ

 

「โลกเหรอครับ…..? ไม่สิ、ก็จริงอยู่ที่สาวสวยระดับคุณไซกะถ้าหายไปก็คงเรียกได้ว่าเป็นความเสียหายของโลก……」

 

ในตอนนั้นเอง

 

「……เอ๊ะ? 」

 

ในวินาทีที่มุชิกิพูดออกไป、สัญญานเตือนก็ดังก้องไปทั่วในอาคารเรียนกลาง

ในเวลาเดียวกัน เสียงเนือยๆของผู้หญิงก็ดังขึ้นจากลำโพง

『――อัศวินเอลูลูก้า เฟรเอล่าประกาศ、ยืนยันการปรากฏตัวของปัจจัยแห่งการล่มสลาย คาดเดาค่าพลังระดับสงครามจนถึงระดับภัยพิบัติ ระยะเวลากำจัดเพื่อฟื้นคืน 24 ชม. หน้าที่กำจัดมอบหมายให้อัศวินอัลเวียต สวาลน่า พวกที่เหลือก็คอยเฝ้าระวัง อย่าขี้เกียจกันล่ะ』

 

「……? อะไรกันครับเนี่ย ประกาศเมื่อกี้」

「――ฮึ่ม」

 

คุโรเอะยกมือขึ้นมาแตะคาง พอผ่านไปไม่นานก็เงยหน้าขึ้น

 

「เป็นโอกาสดีเลยค่ะ、ออกไปข้างนอกกันเถอะ ――ไปดูเบื้องหลังของโลกกัน」