Invincible Combat Strength System ระบบสงคราม - ตอนที่ 75

ICSS บทที่ 75: อยากให้ฉันป้อนนายไหม?

วันนี้เปลี่ยนไป 3 และอีก 2

“คุณพนักงานคะ ในเมื่อเราจองห้องเพรสิเดนเชียล สวีททั้งหมด 1 ปี งั้นเราจะได้ส่วนลดไหมคะ? ลด 20% เราขอส่วนลด 20% ค่ะ”

เมื่อได้เห็นว่าหนิงเทียนหลินตัดสินใจไปแล้ว ชูหยิชานก็ยอมแพ้และช่วยต่อรอง นี่มันมากกว่า 30 ล้าน ถ้าได้ลด 10! ก็จะประหยัดไปได้อีกหลายล้านเลย! บางทีนี่อาจจะมากกว่าที่เธอจะหาได้ทั้งชีวิตอีก

“ขอโทษนะคะ ที่แวนด้าเราไม่มีส่วนลด ไม่ว่าจะห้องประเภทไหนค่ะ”
ในเวลานี้พนักงานดูเหมือนคนโมโหหน่อยๆ แวนด้าก็คือแวนด้า และต้องจัดงานเท่านั้นถึงจะได้รับส่วนลด ถึงแม้สองคนนี้จะจ่ายทีเดียว 30 ล้านก็เถอะ

“งั้นเราไม่เอาใบเสร็จ”

“เวลาไม่ออกใบเสร็จมันก็จะต้องถูกกว่า”

ชูหยิชานรู้ว่าตราบใดที่ออกใบเสร็จก็จะต้องถูกคิดค่าภาษีเพื่อจ่ายให้ประเทศด้วย อย่างไรก็ตามถ้าไม่ขอใบเสร็จ โรงแรมก็จะประหยัดค่าพวกนี้ให้ได้ ภาษีจะถูกคิดที่ 5% ซึ่งก็มากกว่าล้านหยวนอยู่ดี
ตัวอย่างง่ายๆก็เหมือนเวลาที่เราไปกินอาหารในร้านอาหาร เราต้องจ่าย 2-3 ร้อยหรือแม้แต่ 70-80 หยวน เราสามารถขอให้ทางร้านออกใบเสร็จได้ แต่คนส่วนใหญ่ไม่ได้ขอใบเสร็จเพื่อนำไปขอคืนเงิน ทางร้านก็จะต้องจ่ายภาษีนี่เป็นสิทธิของเรา
โดยทั่วไปเจ้าของโรงแรมจะบอกว่าไม่มีใบเสร็จหรือมีใบเสร็จ เราก็สามารถขอคุยกับหัวหน้าได้และเขาก็มักจะให้เครื่องดื่ม หรือสิทธิพิเศษอื่นๆ ซึ่งหัวหน้าก็จะเห็นด้วยเสมอ
โดยปกติแล้วเขาต้องจ่ายภาษี

“ ขอโทษนะคะ เราไม่มีการเลี่ยงภาษีค่ะ เราจะต้องออกใบเสร็จค่ะ”

พนักงานตอบด้วยรอยยิ้ม ตอนที่เธอเข้ามาทำงานแรกๆ ทางบริษัทบอกเธอว่าลูกค้าจะต้องออกใบเสร็จด้วยทุกครั้ง ทางแวนด้าไม่ได้สนใจเรื่องเงินพวกนั้น

“หยิชาน”

หนิงเทียนหลินมองไปที่ชูหยิชานที่พยายามสู้ดวยเหตุผลต่างๆนานา มันก็ตลกอยู่หน่อยๆ เหมือนพวกแม่บ้านแต่เขาก็รู้ดีว่าเธอมีเจตนาดีและอยากจะช่วยเขาประหยัดเงิน วันนี้หนิงเทียนหลินไม่สนใจ เงินล้านก็แค่คะแนนพลังงานนิดหน่อยเอง เขาหาได้ภายในครึ่งชั่วโมง โดยไม่ต้องเสียเวลามาคุยให้มากเรื่องด้วยและเธอรู้ดีว่าถ้ายังยืนยันเรื่องส่วนลดแบบนี้ เธอก็คงจะได้ส่วนลดถ้าเขาเรียกตัวผู้จัดการออกมา ยังไงซะมันก็ตั้ง 30 ล้านหยวน! แต่ในเวลาแบบนี้ เธอจะทำให้หนิงเทียนหลินเสียเวลา!

“กดรหัสด้วย”

หนิงเทียนหลินยิ้มให้ชูหยิชานแล้วหันไปคุยกับพนักงาน

“ค่ะ”

พนักงานพยักหน้า พยายามบังคับจังหวะการเต้นของหัวใจ พร้อมทั้งเริ่มกดจำนวนยอดเงินลงไปและกดรหัสศูนย์ทั้ง 6 ตัว เธอรู้ว่าถ้าในบัตรมีเงินมากขนาดนั้น งั้นคนที่เธอเห็นอยู่ตอนนี้ก็ต้องโคตรรวยเลย! ที่ยอมเสียเงินเป็นสิบๆล้านแค่เพื่อจะเอาชนะ!
ในใจเธอ เธอเชื่อว่าคนตรงหน้าเธอพวกนี้พยายามที่จะเอาชนะกันอยู่! โดยไม่รู้เลยว่า หนิงเทียนหลินแค่อยากจะทำให้ชูหยิชานประทับใจว่าเขาเป็นคนรวย

“กำลังดำเนินการ!”

“กำลังดำเนินการ!”

ในเวลานี้ทุกคนต่างก็กลั้นหายใจ ดวงตาเบิกกว้าง จ้องมองไปที่เครื่องรูดบัตร จะรูดได้ 30 ล้านจริงๆเหรอ!

“สำเร็จ!”

ในเวลาแค่ 2-3 วินาที ดวงตาของพนักงานก็เปล่งประกายและเริ่มหายใจอย่างหนักหน่วงเพราะกระดาษ “สลิป” ที่ค่อยๆออกมาจากเครื่องรูดบัตร

“มี…มีเงิน 30 ล้านจริงๆด้วย!”

ดวงตาของชูหยิชานก็เบิกกว้างเช่นกัน มองไปที่เครื่องรูดบัตรด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ ปฎิกิริยาแรกคือเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเธอคนนั้น เขามีเงินมากขนาดนี้เลยเหรอ เขารวยจริงๆด้วย! ระบะเวลาเป็นปีในโรงเรียนเธอไม่รู้เรื่องนี้เลย!

“รูด…รูดผ่าน”

ชายวัยกลางคนรู้สึกงุนงงในหัวไปหมดพร้อมทั้งโกรธมาก! เด็กนักเรียนจนๆที่เขาเพิ่งจะเยาะเย้ยไปมีเงินมากกว่า 30 ล้านจริงๆ มากกวาเงินที่เขาหาได้ทั้งหมดซะอีก! อีกอย่างนี่แค่เงินสดของอีกฝ่ายนะ ยังไม่รวมถึงทรัพสินอย่างอื่นอีก บางทีเขาอาจจะยังมีเงินอีกเยอะเลยที่เหลืออยู่ในบัตร!
นี่…เขาเพิ่งจะดูถูกใครไปเนี่ย!

“คนพวกนี้…”

นี่คือปฎิกิริยาต่อมาของชายอ้วนวัยกลางคน แล้วเขาก็เปลี่ยนใจทันที มาคิดว่าเขาจะจัดการเรื่องต่อไปยังไงดี กุญแจรถนี่ เขากลื่นเข้าไปไม่ได้แน่ๆ เขาต้องทำกระเพาะเป็นรูและอาจจะเลือดออกด้วยซ้ำ!

“คุณคะ กรุณาเช็นต์ที่ใบสลิปด้วยค่ะ”

หลังจากรออยู่ครึ่งนาที พนักงานก็พูดขึ้นมาพร้อมทั้งส่งสลิปจากเครื่องรูดบัตรให้หนิงเทียนหลิน

“โอ้!”

หนิงเทียนหลินหยิบปากกาและเซ็นชื่อลงไป แม้ว่าเขาจะเซ็นชื่อมันก็ไม่จำเป็นต้องจริงจังมาก

“ฉันขอบัตรประชาชนคุณด้วยค่ะเดี๋ยวฉันจะได้ลงทะเบียนให้ค่ะ”

ในเวลานี้พนักงานเปลี่ยนเป็นเรียก “คุณ” ด้วยความนอบน้อม ถึงแม้จะเป็นการเปลี่ยนแปลงแค่เล็กๆ แต่เธอก็ยังรู้สึกตกใจในตัวเองเลย เธอเคยเจอคนรวยๆมาก็เยอะแต่ที่โคตรรวยแบบนี้ ที่สามารถใช้เงิน 30 ล้านเช่าห้องได้แบบนี้เธอยังไม่เคยเจอ!

ปกติแล้วจะต้องต้องขอบัตรประชาชนมาลงทะเบียนก่อนที่จะจ่ายเงินแต่มีแค่ตอนนี้ที่เธอไม่เชื่อว่าหนิงเทียนหลินจะมีปัญญาจ่ายเงินมากขนาดนั้น เธอเลยยังไม่ได้ลงทะเบียนในทันที

“หยิชานใช้บัตรเธอแหละกันนะ นี่จะเป็นห้องของเธอ ฉันเตรียมไว้ให้เธอ” หนิงเทียนหลินยิ้ม เมื่อได้เห็นว่าชูหยิชานกำลังจะเถียง ปฎิเสธข้อเสนอนี้จึงรีบพูดออกไปทันที “ฉันไม่ได้เอาบัตรประชาชนมาด้วย”
ในเวลาเดียวกันเขาก็ดึงกระเป๋ากางเกงของโรงอาบน้ำออกมาและในนั้นก็ไม่มีอะไรเลย

“งั้นก็โอเค”

เมื่อเห็นแบบนี้ ชูหยิชานก็ตกลงที่จะทำตามเธอก็คงไม่อยู่ที่นี่ถึงปีหรอก อย่างมากก็แค่ 2-3 วันแล้วเธอก็จะคืนกุญแจให้หนิงเทียนหลินแล้วกลับไปโรงเรียน เมื่อพูดจบเธอก็เดินมาข้างหน้าพร้อมทั้งหยิบใบประชาชนออกมาจากกระเป๋าที่เธอถืออยู่และส่งให้พนักงาน

“กินซะ”

“ไม่ต้องรอให้ฉันป้อน!”

ใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ หนิงเทียนหลินหันมามองที่ชายอ้วนวัยกลางคนที่อยู่ข้างเขา ในเวลาเดียวกันก็หยิบกุญแจที่เคาเตอร์หินอ่อนขึ้นมาแล้วส่งต่อให้เขา

“น้องชาย…น้องชาย…ฉันแค่ล้อเล่น…ไม่…จะทำจริงๆซะหน่อย”

ชายอ้วนวัยกลางคนจะกินกุญแจนี่เข้าไปได้ยังไง นี่มันเป้นอันตรายนะ! ใครบอกให้เขาเอาตุ๊กตารูปผู้หญิงมาห้อยกับกุญแจเนี่ย มันกลืนไม่ลงคอแน่ๆอยู่แล้ว!

“ล้อเล่นเหรอ?”

“ทำให้ฉันเสียเงินไปกว่า 30 ล้านนี่แค่เล่นๆเหรอ?”

หนิงเทียนหลินไม่มีเวลามาคุยกับเขาจึงพูดออกไปอย่างเยือกเย็น

“10 วินาที ถ้าใน 10 วินาทีนายไม่กลืนลงไป ฉันจะป้อนนายเอง!”

อันที่จริงในใจเขาก็อยากจะขอบคุณไอ้คนน่าตบคนนี้นะ ถ้าไม่ใช่เพราะ
ไอ้คนนี้เขาจะทำให้ชูหยิชานมองเขาใหม่และเข้าใจเขามากขึ้นได้ยังไง เต่เขาก็ยังต้องกลืนกุญแจเข้าไปอยู่ดี!

เขาแค่ไม่รู้ว่ามันไม่ราบรื่นแบบนี้ได้ยังไง!