Invincible Combat Strength System ระบบสงคราม - ตอนที่ 71

ICSS บทที่ 71: เปิดห้องเหรอ?

“เก็บที่เหลือไว้เถอะ เอาเสื้อผ้ามา”

ก่อนหน้านี้หนิงเทียนหลินให้เงินเขาไป 10,000 หยวน และใช้ไป 2,600 หยวน และแน่นอนยังเหลืออีก 7,400 หยวน แต่ในเวลานั้นหนิงเทียนหลินใช้เพื่อให้ได้เข้าไปในโรงอาบน้ำแล้วตอนนี้จะมาเอาคืนได้ยังไงและอีกอย่าง 7,400 หยวนสำหรับเขาวันนี้มันไม่พอสำหรับเขาด้วยซ้ำ

พลังงานเพียงเล็กน้อยก็สามารถแลกได้ตั้งหนึ่งล้านหยวนแล้ว งั้น 7,400 หยวน มันก็เล็กน้อยมากๆ!

“ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะพ่อหนุ่ม! พ่อหนุ่มใจดีมากๆเลย”

รปภ. รีบคืนเงินในทันที แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครกล้าปฎิเสธผลประโยชน์ง่ายๆแบบนี้ เงินนี่เท่ากับเงินเดือนเขา 2 เดือนเลยทีเดียว อีกอย่างเขาได้มาแบบง่ายๆเลย แล้วทำไมจะไม่เอาล่ะ?

เมื่อพูดจบเขาก็ส่งถุงเสื้อผ้าในมือให้หนิงเทียนหลินไป แล้วรีบก้มหัวขอบคุณอย่างมีความสุขแล้วกล่าวลากับหนิงเทียนหลินและชูหยิชาน

“นาย…นายสวมเสื้อผ้าราคากว่า 2,000 หยวนเลยเหรอ!”

ตอนนี้ชูหยิชานมองไปรอบๆและไม่มีใครเลยนอกจากหนิงเทียนหลิน แน่นอนเสื้อผ้านี้ถูกซื้อมาให้เขาเองแต่เธอไม่เคยคาดคิดว่าเด็กนักเรียนธรรมดาๆในความคิดของเธอจะสามารถซื้อเสื้อผ้าราคา 2,600 ได้
ถึงแม้เสื้อผ้าพวกนี้ในสายตาของคนที่รวยจริงๆ ราคานี้ยังไม่ได้กางเกงสักตัวเลยด้วยซ้ำแต่สำหรับนักเรียนราคานี้มันแพงมากๆ และส่วนใหญ่จะเป็นเสื้อผ้าแบรนด์ทั้งนั้น

สำหรับหนิงเทียนหลิน แค่อดิดาสก็ถือว่ายากแล้ว

ซื้อรวมๆกันจนราคาเป็นพันและบางทีก็ไม่ถึงพันด้วย!

ตอนนี้หนิงเทียนหลินซื้อได้แบบง่ายๆ แถมให้คนอื่นไปซื้อให้โดยที่ตัวเองไม่ได้ลองด้วยซ้ำแต่ได้เสื้อผ้ามาราคากว่าสองพันบาท เรื่องนี้ยังติดอยู่ในใจของเธอ เพื่อร่วมชั้นเรียนของเธอที่มาจากครอบครัวธรรมดาที่เธอคิดถึงอยู่เสมอ

“ทำไมฉันจะใส่แบบนี้ไม่ได้ล่ะ?”

หนิงเทียนหลินยิ้ม เขาไม่ได้บอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาใส่เสื้อผ้าราคาแพงแบบนี้

“นายใส่ได้แต่นายจะให้เงินที่เหลือกับเขาไปไม่ได้” เมื่อได้เห็นสายแต่แบบไม่แยแสของหนิงเทียนหลิน ชูหยิชานรู้สึกเป็นกังวล

“ฉันเดาว่านายให้เงินเขาไป 3,000 แล้วเหลือเงินทอนมา 400 หยวนใช่ไหม?”

หลังจากที่รอให้หนิงเทียนหลินตอบ ชูหยิชานก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

“นายให้เขาไป 400 หยวนได้ยังไง? ให้เขาแค่ 20-30 หยวนก็พอแล้ว แค่นั้นก็พอแล้ว เงิน 400 หยวนมันหาไม่ได้ง่ายๆเลยนะ” ชูหยิชานคิดว่าหนิงเทียนหลินเสียเงินไปเปล่าๆ แต่ถ้าเขาบอกให้เธอรู้ว่า 400 หยวนมันก็แค่เศษเงิน และจริงๆแล้วเงินที่ให้ไปมันแพงกว่าราคาเสื้อผ้า 2-3 เท่าด้วยซ้ำ แบบนี้เธอจะตกใจหรือเปล่า? เธอมองมาที่หนิงเทียนหลินเหมือนเขาเป็นคนโง่
“ช่างมันเถอะ”

หนิงเทียนหลินโบกมือด้วยรอยยิ้ม “ฉันเพิ่งบอกไปไม่ใช่เหรอ ว่าฉันมีเงินเป็นแสนน่ะ? ฉันไม่สนใจหรอก” เขาไม่อยากจะอธิบาย มันไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เขาแค่อยากมีความสุข อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ต้องสนใจเรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้น

“คืออย่าพูดแบบนี้เลย นายไม่จำเป็นต้องให้เงินฉัน 3,000 หยวน ฉันจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพวก รปภ. เอง ถ้านายให้มา ฉันอาจจะเอาไปซื้อเสื้อผ้าอีก”

ถึงแม้หนิงเทียนหลินจะไม่รู้ว่าทำไมชูหยิชานถึงอยากจะเป็นหมอนวดในที่แบบนี้ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเพราะเงินและคาดว่าตอนนี้เธอน่าจะมีเงิน
3,000 หยวน ไม่งั้นเธอคงไม่พูดแบบนี้ออกมา

“เธออยากจะกินอะไร? ไปหาะไรกินกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”

“ฉันขอช่วยเธอไปกินข้าวด้วยกัน”

หลังจากรอให้ชูหยิชานตอบ หนิงเทียนหลินก็รีบเป็นเรื่องคุย ช่วงนี้เขาไม่ได้กินอะไรดีๆเลย การฆ่าปลาทุกวันทำให้เขาได้กินแต่อาหารฟาสฟู้ด เขาจะไปโรงเรียนเมื่อถึงเวลาแต่ตอนนี้ไปหาอะไรอร่อยๆกินก่อนดีกว่า

“ไม่อ่ะ นายไปกินเถอะ”

ถ้าเป็นปกติดวงตาของชูหยิชานคงจะเปล่งประกายเมื่อเมื่อเขาชวนเธอไปกินข้าว เธอมีความลับเล็กๆน้อยๆ เมื่อไรก็ตามที่เธอไม่มีความสุข เธอชอบที่จะหาของกินเพื่อผ่อนคลายความเครียดเพราะเธอคิดมาเสมอว่าความกังวลพวกนี้จะค่อยๆหายไปเมื่อเธอทำแบบนี้
แต่ในครั้งนี้เธอกลับปฎิเสธเพราะเธอเพิ่งจะส่องกระจกในห้องรับรอง หน้าของเธอเขียวช้ำไปหมดและมีรอยฝ่ามืออย่างชัดเจน และที่คอก็มีรอยสีแดงซึ่งบ่งบอกชัดเจนว่าถูกซ้อมมา เธอไม่อยากเข้าไปกินในร้านอาหารด้วยสภาพแบบนี้ ถ้าไปเธอจะต้องกลายเป็นเป้าสายตาแน่ๆ

“มีอะไรเหรอ?”

เกี่ยวกับปฏิกิริยาของหนิงเทียนหลินในวันนี้ แน่นอนในตอนแรกเขาสังเกตเห็นความดีใจในสายตาของเธอ แต่ความดีใจนั้นได้จางหายไปในไม่ช้าและเดาว่าคงมีบางอย่างในใจของเธอแน่ๆ

ในก้นบึ้งของหัวใจ หนิงเทียนหลินหวังที่จะมีโอกาสได้กินข้าวกับชูหยิชาน ตอนปีหนึ่งในโรงอาหารของโรงเรียน เขาได้เจอชูหยิชานหลายครั้งและเคยได้กินอาหารค่ำกับเพื่อนร่วมห้องของเธอ เขาอยากที่จะได้แบบนั้นมากๆ เพียงแค่ตอนนั้นเขาตัวผอมเล็กและไม่มีความกล้า

“มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเงิน”

ชูหยิชานรีบโบกมือปฎิเสธและหน้าของเธอก็มีความอายอยู่เล็กน้อย ในใจของเธอ หนิงเทียนหลินช่วยเธอไว้แต่ก็ทำร้ายเธอด้วย ไม่ว่าจะกรณีไหนเธอก็ควรจะชวนหนิงเทียนหลินกินข้าวเป็นการตอบแทน
มันควรจะเป็นตอนนี้แหละ…

“สภาพ…สภาพฉันตอนนี้…ไม่ค่อยเหมาะที่จะออกไปเจอผู้คน ใครก็ตามที่เห็นก็ต้องคิดว่าฉันถูกซ้อมมาแน่ๆ แล้วก็ล้อเลียนฉัน” หลังจากนั้นก็เกดิความผิดหวังในสายตาของหนิงเทียนหลิน เธอต้องบอบช้ำแล้วมาคอยอธิบาย

“โอ้”
ในเวลานี้หนิงเทียนหลินตบไปที่หัวตัวเองอย่างแรงเหมือนกับกำลังปลุกตัวเองจากความฝัน เขานี่โง่จริงๆเลย ตอนนี้ชูหยิชานจะเดินไปตามถนนในสภาพนี้ไม่ได้ ไม่รู้หรือไงว่าผู้หญิงทุกคนห่วงเรื่องความสวย?

“งั้นฉันจะพาเธอกลับไปที่โรงเรียน”

โรงเรียนจะเปิดพรุ่งนี้ ตอนนี้มันก็บ่ายสามแล้วและมันถึงเวลาที่ต้องไปรายงานตัวแล้ว เขาก็มีแผนแบบนี้เหมือนกัน

“อย่านะ!”

ทันทีที่หนิงเทียนหลินพูดจบ ชูหยิชานก็ปฎิเสธในทันที

“ฉันไปโรงเรียนไม่ได้”

“ตอนนี้สภาพฉันแบบนี้ ฉันจะไปเจอเพื่อนๆได้ยังไง? พวกเขาจะต้องถามนั่นถามนี่แน่ๆ ฉันอยากจะตอบว่าตัวเองถูกรถชนแต่แผลที่คอมันไม่ใช่แบบนั้นเลย…”

ชู หยิชานรู้สึกเสียใจมาก เธออยากที่จะเริ่มเทอมใหม่พรุ่งนี้แต่วันนี้กลับเกิดเรื่อง

“ฉันนี่โง่จริงๆ!” เมื่อได้เห็นอารมณ์ของชูหยิชานเศร้าลงอีกครั้ง หนิงเทียนหลินก็คิดขึ้นมาได้ทันทีว่าตอนนี้ชูหยิชานกลัวที่จะต้องออกไปข้างนอกแค่เพราะเธอกลัวว่าคนอื่นจะเห็น

ร่องรอยแบบนี้เขาสามารถไปแลกยามาจากประตูแห่งการแลกเปลี่ยนได้เพื่อช่วยลบรอยพวกนี้ให้เธอ! ในประตูแห่งการแลกเปลี่ยนมีแม้กระทั่งยาอายุวัฒนะ เขาไม่เชื่อว่ามันจะไม่มียารักษาเกี่ยวกับผิวหนังเลย!
อีกอย่างเขาก็ยังพอมีคะแนนพลังงานอยู่บ้างซึ่งน่าจะเอามาแลกเปลี่ยน
ในเวลานั้นที่เขากำลังจะมองหายามาจากประตูแห่งการแลกเปลี่ยนและดูว่ามียาที่เหมาะสมหรือไม่ เสียงของชูหยิชานก็ดังขึ้นมาในหูของเขาแต่เธอดูลังเล

“เทียนหลิน บ่านนี้นายช่วยฉันหาโรงแรม แล้วเปิดห้องแล้วรอให้หน้าฉันหายสัก 2-3 ก่อนที่จะโรงเรียนได้ไหม?”