Invincible Combat Strength System ระบบสงคราม - ตอนที่ 56

บทที่ 56: เจียอี้มาซื้อปลา

เมืองปักกิ่ง

วิลล่าที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

“คุณอาหวัง จะออกไปข้างนอกเหรอคะ?”

หลินเจียอี้นอนอยู่บนโซฟา สวมชุดสีชมพูพร้อมโบว์ที่มัดอยู่บนผมที่
ยุ่งเหยิงนิดหน่อย จากบนโซฟาที่กว้างขวางนี้เธอสามารถมองเห็นทุกอย่างได้เลย นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นมือก็กำลังถือรีโมททีวีคอยเปลี่ยนช่องไปมาด้วยความรู้สึกเบื่อ

เมื่อได้เห็นคุณอาหวังกำลังจะออกไปเธอจึงถามขึ้นมา

“ค่ะคุณหลิน”

คุณอาหวังพยักหน้า “ฉันจะออกไปตลาดหน่อยค่ะเพื่อหาซื้อผักและปลามาให้คุณทานหน่อย คืนนี้ฉันจะทำปลาผัดเปรี้ยวหวานให้คุณทาน”
คุณอาหวังอยู่กับหลินมาเกือบจะ 10 ปีแล้ว หรือพูดได้ว่าเธอโตมาเพื่อดูแลหลินเจียอี้ แน่นอนว่าคุณอาหวังจะต้องรู้อย่างดีกว่าเธอชอบกินอะไรบ้างและเธอชอบกินปลา ในครั้งนี้เธอเธอตามหลินเจียอี้มาที่ปักกิ่งด้วยนั่นไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากมาคอยดูแลเธอ

“โอ้”

หลินเจียอี้ถามต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ทำไมไม่ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตละคะ? มันก็มีทุกอย่างเหมือนกัน”

คุณอาหวังยิ้ม “ถึงแม้ในซุปเปอร์มาร์เก็ตจะมีทุกอย่างแต่ผักที่ตลาดก็สดกว่าเยอะเลย และฉันได้ยินมาว่าที่ตลาดก็มีของทุกอย่างเลยนะคะทั้ง ผัก, ปลา,ไก่, เป็ด แม้แต่อาหารทะเลก็มีนะคะ นี่เป็นตลาดสดที่ใหญ่ที่สุดในปักกิ่งเลยนะคะ”

“อีกอย่างตลาดผักนี้เป็นทางผ่าน ที่ราชวงศ์ชิงตอนบ่ายสามจะมีการแสดงการประหารนักโทษด้วยความโกรธแค้น และฉันเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกและอยากที่จะไปดูซะหน่อยน่ะค่ะ”

คุณอาหวังยิ้มอย่างอายๆ ต่อหน้าหลินเจียอี้เธอไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรเลยเพราะหลินเจียอี้ไม่มีทางกล่าวโทษหรือตัดสินอะไรเธอเลย

“อะไรนะ!”

เมื่อหลินเจียอี้ได้ยินเรื่องการประหารนักโทษ โดยเฉพาะคำว่า
“ความโกรธแค้น” เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคนๆหนึ่งขึ้นมาในใจ เป็นคนๆที่ดูเหนื่อยอ่อนและสวมชุดผ้าห่อศพ ที่ช่วยชีวิตเธอไว้ เด็กหนุ่มคนนั้น
ใบหน้านี้วันนี้ได้มาโผล่อยู่ตรงหน้าเธอ ทำให้เธอดูลังเลนิดหน่อย เธอเดาว่าชายคนนี้เป็นผี ไม่ใช่คน!

ในเวลาเดียวกัน เธอก็หันไปมองห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่าและที่ชั้นสองก็ไม่มีใครอยู่ เธอรู้สึกกลัวขึ้นมานิดหน่อยจึงรีบพูดออกไปว่า

“คุณอาหวังฉันจะไปด้วยนะคะ ไปช้อปปิ้งกันเถอะค่ะ”

“ฉันก็อยากจะเห็นว่าตลาดสดในจินเปยจะเป็นยังไง จะเหมือนที่บ้านเราเหรือเปล่า”

เมื่อพูดจบ เธอก็ลุกขึ้นและรีบวิ่งกลับไปที่ห้อง

“รอฉันเดี๋ยวนะคะ ขอฉันเปลี่ยนชุดก่อน”

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็เดินคล้องแขนกันออกมาจากวิลล่าหรู…

“ติง!”

“ยินดีด้วยนะเจ้านายสำหรับการอัพเกรด ไปสู่ระดับที่ 10 แล้ว!”

มีดกำลังแกว่งไกว เมื่อหยิงเทียนหลินเริ่มฆ่าปลาอีกรอบ เสียงของการปรับระดับก็ดังขึ้นมาในหูของเขา

“เยี่ยมไปเลย! ระดับที่ 10! ฆ่ามา 2 วันแล้วในที่สุดก็ระดับที่ 10! แค่พลังการต่อสู้ทางร่างกายของฉันอย่างเดียวก็แตะที่ 40 แล้ว!”

นี่เป็นเช้าวันที่ 3 แล้วที่หนิงเทียนหลินอยู่ที่นี่ เขาเปิดประตูแห่งการแลกเปลี่ยนในวันแรกและได้คะแนนพลังงาน 20 คะแนน ส่วนที่เหลือถูกใช้เพื่ออัพเกรด 2 วันที่ผ่านมาเขาฆ่าปลาไปกว่า 200,000 ตัวแล้ว ซึ่งเท่ากับชีวิตคนกว่า 200 ชีวิต!

ปลาเกือบทั้งตลาดถูกเขาซื้อไปหมดแล้ว อย่างไรก็ตามการซื้อปลาจากร้านอื่นไม่ใช่ตัวละ 5 หยวนแต่เป็นตัวละ 6 หยวน แต่ตอนนี้เรื่องเงินไม่ใช่เรื่องที่หนิงเทียนหลินห่วงอีกแล้ว! มันค่าไม่มีอะไรเพราะเขามีคะแนน!

“เยี่ยมไปเลย! ปลานี่น่าจะจัดการได้หมดภายในเที่ยงวันนี้ แล้วตอนบ่ายก็ไปเก็บของ อาบน้ำแล้วก็ไปรายงานตัวที่โรงเรียน”

“พรุ่งนี้โรงเรียนก็จะเปิดแล้ว”

หนิงเทียนหลินตัดสินใจและเขาต้องอาบน้ำบ่ายนี้และกลิ่นมันค่อนข้างแรง กลิ่นปลาที่ตัวเขาแรงมาก และมันไม่ง่ายเลยที่จะล้างกลิ่นพวกนี้ออกหมด

“ฉับ! ฉับ!”
ด้วยมีดที่กวัดแก่ง หนิงเทียนหลินก็เริ่มที่จะฆ่าปลาอีกรอบ

…

หลังจากนั้น 1 ชั่วโมง

“อะไรนะ! ขายหมดแล้ว? ทำไมถึงไม่มีปลาเหลือเลยล่ะ? คนในจินเปยชอบกินปลากันขนาดนั้นเลยเหรอ? หรือที่นี่ไม่ได้เอาปลามาเยอะ?”

คุณอาหวังที่กำลังถือผักสดอยู่เต็มมือ มองไปที่เจ้าของร้านอย่างไม่อยากจะเชื่อ นี่เป็นร้านขายปลาร้านที่ 5 แล้วที่เธอเดินเข้ามาซื้อ แต่ก็เป็นอย่างที่คาดคือในอ่างมีปลามากมายหลายชนิด ยกเว้นปลาคาร์พ!
ไม่ใช่ว่าที่เธออยากได้ปลานี่เพราะมันแพงแต่เป็นเพราะอาหารจานโปรดของหลินเจียอี้คือปลาคาร์พผัดเปรี้ยวหวาน ถ้าไม่มีปลาคาร์พ ก็ทำผัดเปรี้ยวหวานให้อร่อยแบบนั้นไม่ได้เธอจึงยอมซื้อปลาคาร์พที่มีราคาแพง
แต่สิ่งที่ทำให้เธอสงสัยมากก็คือถนนเส้นนี้เต็มไปด้วยร้านขายปลาและร้านขายอาหารทะเลแต่กลับไม่มีร้านไหนที่มีปลาคาร์พขายเลย!

“หมายความว่าไงที่ว่าไม่มีปลาคาร์พ”

“แถวไหนของเมืองนี้ที่มีปลาคาร์พขายบ้าง? หรือร้านอาหารทะเลที่เราจะหาซื้อได้บ้าง!”

จินเปยภูมิใจในความเป็นคนจินเปยเสมอ ภายใต้รากฐานของเมืองแห่งจักรวรรดิ เขาไม่ค่อยมั่นใจ เมื่อได้ยินผุ้หญิงที่อยู่ตรงหน้าพูดอย่างไม่เต็มใจนัก

“คุณมาช้าไป ร้านนี้ขายหมดแล้ว!

“ถ้าอยากได้ปลาคาร์พ ก็ลองไปดูที่นั่น”

พูดจบ เขาก็โบกมือให้ผู้หญิง 2 คนออกจากร้ายไป
“ไม่เหลือเลยเหรอเนี่ย?”

คุณอาหวังไม่อยากจะเชื่อ นี่เป็นถนนที่ขายปลาคาร์พนะ และเธอรู้มาว่าที่นี่มีปราคลาร์พขายอยู่มากมายและทั้งหมดก็ถูกส่งมาจากข้างนอกด้วย

“พวกคุณไปเถอะ!”

“เจียอี้ เราลองไปดูตรงนั้นแล้วดูว่าจะหาปลาคาร์พได้ไหม ฉันไม่เคยเห็นปลาคาร์พถูกขายหมดไวแบบนี้เลย”

คุณอาหวังไม่อยากจะเชื่อ ปลาคาร์พทั้งตลาดหายไปไหนหมดเนี่ย? ปลาคาร์พขายดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

“ค่ะ”

หลินเจียอี้พยักหน้า ตอนอยู่ที่บ้านเธอรู้สึกกลัว เธอรู้สึกเสมอว่าผีของเด็กหนุ่มนั้นอาจจะออกมาตอนไหนก็ได้ งั้นมันก็ไม่สำคัญว่าเธอจะอยู่ที่ไหน และเธอก็รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยด้วย ที่ปลาคาร์พทั้งตลาดหายไปไหนหมด?

…

“อีกแค่ 10 นาที ก็จะเสร็จแล้ว”

หนิงเทียนหลินโบกมีด ปลา 1 ตัวต่อ 2 วินาที และทั่วทั้งห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นของปลา ในเวลาเดียวกันเขาก็พูดกับระบบการต่อสู้

“เก็บพลังงานที่เหลือทั้งหมด”

ด้วยปลาที่มากมายมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะอัพเกรดเป็นระดับอื่นอีกและคะแนนก็ยังถูกเก็บไว้ด้วย ถึงแม้มันจะเล็กน้อยมันก็สามารถแลกเป็นเงินล้านหยวนได้ ซึ่งจะเอาออกมาใช้เมื่อไรก็ได้

“เจ้าของร้านคะมีปลาคาร์พบ้างไหมคะ?”

ในเวลานั้นก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นที่นอกร้านและภายใน 3 วินาที ประตูก็ถูกผลักเปิดเข้ามา หญิงสาวและเด็กสาวที่แต่งตัวด้วยสีสันสดใสก็ยืนอยู่ที่ประตูพอดีกับที่หนิงเทียนหลินนั่งลงที่พื้นพร้อมทั้งแบกซากปลาไว้ที่หลัง เขาไม่ทันได้เห็นว่าใครที่เดินเข้ามาในร้าน ในสายตาของเขามีเพียงแค่ปลาคาร์พัวสุดท้าย

ที่ประตูหลินเจียอี้ตอนที่เธอเห็นหลังของหนิงเทียนหลิน เธอถึงกับตะลึงทั่วทั้งร่างของเธอรู้สึกเย็นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ และแม้แต่ปากของเธอก็เปิดกว้างออกด้วยความประหลาดใจ!