Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม - ตอนที่ 37: การกลับมา

ตอนที่ 37: การกลับมา

 

เมืองลีเจี้ยนทั้งหมดถูกปิดกั้น และทุกคนที่ออกจากเมืองจะถูกตรวจสอบอย่างละเอียด น่าเสียดายที่บุคคลที่พวกเขาพยายามตามหาได้ออกจากเมืองไปแล้วก่อนที่แซนเดอร์จะสั่งปิดกั้นเมือง

 

ไม่ว่าในกรณีใด แม้แต่แซนเดอร์ก็ไม่คิดว่าเขาจะอยู่ในเมืองแม้ว่าจะถูกปิดกั้นก็ตาม

 

…

 

ในขณะนี้ ลูซิเฟอร์อยู่ห่างจากเมืองลีเจี้ยนไปแล้ว 300 กิโลเมตร ความเร็วของเขาเร็วขึ้นมากในขณะที่เขาใช้พลังลมเพื่อเคลื่อนที่และรักษาความเร็วของเขาไว้อย่างรวดเร็ว แต่มันก็ได้ใช้พลังงานของเขาไปมากและทำให้เขาหิว

 

เขาไม่มีอาหารติดตัวเลย และท้องของเขาก็เริ่มจะคำราม

 

ตลอดทั้งวันเขาไม่ได้กินอะไรเลย และมันก็เป็นเวลาเย็นแล้ว

 

เขาลดความเร็วลงอย่างมาก ในขณะที่เขาคิดจะหาที่พักผ่อน

 

ลูซิเฟอร์มองไปรอบๆ ก็เห็นต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่ใกล้ๆ เขาเดินไปที่ต้นไม้และนั่งใต้ต้นไม้ ขณะที่เขาเอนหลังพิงต้นไม้

 

“อาหารกำลังกลายเป็นปัญหา ฉันทำอาหารไม่ได้ และฉันก็พกอาหารไปด้วยไม่ได้ในคราวเดียวด้วย ฉันต้องเรียนรู้วิธีทำ” ลูซิเฟอร์พึมพำ ขณะหลับตา

 

ท้องของเขายังคงคำราม แต่เขาเพิกเฉยและพักผ่อนต่อไป

 

เขาพักเป็นเวลา 6 ชั่วโมงและลุกขึ้นยืนกลางดึกก่อนจะเดินทางต่อไปอีกครั้ง พยายามเพิกเฉยต่อความหิวของเขา

 

เท่าที่ตาเขามองเห็น มีเพียงป่าเท่านั้น ไม่มีเมืองใดอยู่ในสายตา

 

…

 

เวลา 9 โมงเช้า ในที่สุดลูซิเฟอร์ก็เห็นเมืองหนึ่ง เป็นเมืองเล็กๆ ที่มีบ้านเพียงไม่กี่หลังเหมือนหลายๆ เมืองก่อนหน้านี้ มันยังดูว่างเปล่าเป็นส่วนใหญ่

 

ลูซิเฟอร์ลดความเร็วลงเมื่อเขาเข้าไปในเมือง

 

ลูซิเฟอร์เดินผ่านเมืองเพื่อค้นหาร้านอาหาร ไม่นานเขาก็รู้ว่าไม่มีสถานที่นั้น อย่างน้อยก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจำได้ทันทีว่าเป็นร้านอาหาร

 

ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจถามใครสักคนว่ามีอะไรแบบนั้นในเมืองนี้หรือเปล่า

 

ขณะที่เขาเดินไปตามถนนที่ว่างเปล่าเพื่อค้นหาคนที่จะถาม ในไม่ช้าเขาก็เห็นคนๆ หนึ่ง

 

เป็นชายหนุ่มที่ดูเหมือนเขาอายุ 20 ต้นๆ ชายผมดำมีรูปร่างผอมเพรียวราวกับไม่ได้กินอะไรมาก รอยคล้ำรอบดวงตามองเห็นได้แม้ในระยะไกล

 

ลูซิเฟอร์เดินไปหาชายคนนั้นด้วยท่าทางสงบ ไม่รีบร้อนแต่อย่างใด

 

หยุดก่อนชายคนนั้นถามว่า “มีโรงแรมหรือร้านอาหารอยู่ใกล้ ๆ หรือไม่”

 

ชายคนนั้นส่ายหัวอย่างเกียจคร้าน

 

“ที่นี่ไม่มีที่ไหนแบบนั้น ขอโทษด้วย” เขากล่าว

 

ลูซิเฟอร์เริ่มครุ่นคิดว่าจะทำอะไรต่อไปได้เมื่อได้ยินเสียงยางดังลั่น

 

เมื่อเขามองย้อนกลับไป เขาเห็นรถกำลังวิ่งมาทางเขาด้วยความเร็วที่รวดเร็ว

 

รถสีแดงสวยงามวิ่งตรงไปยังลูซิเฟอร์ ดูเหมือนตั้งใจจะชนเขาตอนที่เขาอยู่ตรงหน้ารถ และดูเหมือนรถจะไม่ช้าลง

 

ดูเหมือนว่ามันจะควบคุมไม่ได้ รถไม่ได้ลดความเร็วลง แม้จะเข้าใกล้ลูซิเฟอร์อย่างอันตราย

 

คนที่ยืนอยู่ข้างลูซิเฟอร์ก็กลัว เท้าของเขาติดอยู่กับที่ ไม่ยอมเคลื่อนไหว ขณะที่จิตใจของเขาว่างเปล่า ราวกับว่าเขาสามารถเห็นยมฑูตเดินเข้ามาหาเขาด้วยเคียวในมือเพื่อปลิดชีวิตเขา

 

โชคดีสำหรับเขา จากทางที่รถวิ่งเข้าหาพวกเขา ดูเหมือนว่ามันจะไม่ชนเด็กคนนั้น แต่ลูซิเฟอร์จะต้องโดนแน่นอน

 

รถไปถึงลูซิเฟอร์ แต่แทนที่จะกังวล จิตใจของเขาก็สงบนิ่งอย่างสมบูรณ์ เขาเคยผ่านเรื่องเลวร้ายมากว่านี้ บางสิ่งเช่นนี้จะไม่ทำให้เขาหยุดสมองหรือกลัว

 

เขาก้าวไปด้านข้างโดยใช้พลังของลมและออกจากช่วงที่รถอาจจะชนเขา

 

รถแล่นผ่านเขาไปชนกับต้นไม้ตรงหน้าบ้านก่อนจะจอดในที่สุด

 

ลูซิเฟอร์ค่อยๆ ก้าวไปทางด้านคนขับของรถ โดยไม่คิดอะไร เขาต่อยกระจกหน้าต่างแตก และดึงปลอกคอของคนขับจากด้านหลัง ศีรษะของคนขับมีเลือดออก

 

คนๆนั้นดูเหมือนผู้หญิงที่หัวนอนอยู่บนพวงมาลัยทำให้ลูซิเฟอร์ไม่เห็นหน้าเธอ

 

เขาดึงผู้หญิงคนนั้นออกจากรถแล้วโยนเธอไปข้างหลังโดยไม่สนใจ แต่ไม่นานสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เมื่อเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น มันเกิดขึ้นทันทีหลังจากที่เขาปล่อยเธอ

 

ใบหน้าซีดขาวราวกับเห็นผี โดยไม่ได้คิดอะไร เขาวิ่งตามผู้หญิงคนนั้นไปเพื่อจับเธอ และหลังจากนั้นเพียงวินาทีเดียวก่อนที่เธอจะล้มลงกับพื้น

 

ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะดูเหมือนคนที่เพิ่งจะอายุ 20 ปี หน้าผากของผู้หญิงคนนั้นมีเลือดออก แต่เธอก็ยังมีสติอยู่

 

เธอจ้องที่ลูซิเฟอร์ด้วยดวงตาสีฟ้าที่สวยงามของเธอ ผมสีเงินของเธอยาวถึงเอวของเธอ

 

“ฉัน-ฉันขอโทษ ทุกคนสบายดีไหม” ผู้หญิงคนนั้นถามขณะมองไปทางลูซิเฟอร์

 

แม้ว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ แต่เธอก็ยังดูเป็นห่วงความปลอดภัยของผู้อื่น

 

ลูซิเฟอร์มองไปที่ผู้หญิงคนนั้นโดยไม่สามารถตอบได้ ริมฝีปากของเขายังคงสั่นเมื่อพยายามจะพูด แต่ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของเขา

 

“ฉัน… ฉันรู้ว่าคุณอาจจะโกรธ แต่เชื่อฉันเถอะ มันไม่ใช่ความผิดของฉัน พวงมาลัยของฉันอยู่ๆมันก็ขยับไม่ได้ และฉันสูญเสียการควบคุมรถ ฉันเสียใจเป็นอย่างยิ่ง ฉันจะรับผิดชอบอย่างเต็มที่ “ผู้หญิงคนนั้นบอกลูซิเฟอร์ ขณะที่เธอขอโทษ

 

เลือดหยดลงมาบนใบหน้าของเธอ เธอได้รับบาดเจ็บจริงๆ

 

ลูซิเฟอร์ยกมือขวาขึ้นและนำไปที่ใบหน้าของหญิงสาว ขณะที่เขาพยายามเช็ดเลือด

 

ผู้หญิงคนนั้นมองกลับมาที่ลูซิเฟอร์ด้วยใบหน้าที่ทึ่ง

 

ลูซิเฟอร์เปิดริมฝีปากอย่างช้าๆ ขณะที่เขาโพล่งออกมาหนึ่งคำ “แม่?”

 

… ยังมีต่อ

 

————————————————————–