Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม - ตอนที่ 242: แคสเซียสกลับมา

ตอนที่ 242: แคสเซียสกลับมา

รถหยุดที่ทางเข้าคฤหาสน์ ก่อนที่คนขับจะก้าวออกไปและเคาะประตู ลูซิเฟอร์เข้าใกล้รถในเวลาเดียวกับที่เจียงเปิดประตู เจียงรับมอบและส่งคนที่ออกจากรถที่ใหญ่กว่า ซึ่งติดตามรถสปอร์ตออกไป

“นี่คือรถของเรา ฉันได้มันมาด้วยวิธีที่ผิดกฎหมาย แต่ในทางเทคนิคแล้วมันถูกกฎหมาย แค่จดทะเบียนว่าเป็นของผู้ชายที่ไม่มีตัวตนด้วยซ้ำ”

“ดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถเชื่อมโยงกับเราได้ ไม่มีแม้แต่คนที่ช่วยคลอด” เจียงบอกลูซิเฟอร์ซึ่งเพิ่งไปถึงที่นั่น

“ดีมาก ไปกันเลย เราต้องเดินทางไกล”

ลูซิเฟอร์กล่าว ขณะสัมผัสรถสปอร์ตที่สวยงามซึ่งตั้งตระหง่านอยู่นําหน้า

“ฉันพร้อมแล้ว เราไปกันได้แล้ว” เจียงตอบพร้อมยิ้มเขาไม่รังเกียจที่จะเป็นคนขับรถของลูซิเฟอร์เพราะมันมีประโยชน์มากมายอยู่แล้ว และลูซิเฟอร์ก็เป็นศัตรูของ APF และรัฐบาล ใครจะไปรู้มันอาจจะมาด้วยซ้ำ วันที่เขาปกครองประเทศ

แม้ว่าเขาจะเชื่อว่ามันยาก แต่เขารู้ว่าถ้าจะมีคนที่มีโอกาสทําได้คนๆนั้นก็คือลูซิเฟอร์ ตอนนี้เขาอยู่ในทีมแล้ว เขาตัดสินใจไปไกลแล้ว เจียงเปิดประตูรถและนั่งในที่นั่งคนขับ ลูซิเฟอร์ก็ก้าวเข้าไปข้างใน เจียงหันรถไปรอบ ๆ และเริ่มออกจากที่ดินที่ตั้งของคฤหาสน์ แต่เมื่อรถมาถึงทางเข้าพื้นที่อสังหาริมทรัพย์แห่งนั้น ตอนนั้นเองที่เจียงเหยียบเบรก เนื่องจากเขาเห็นมีคนขวางทางถนน

“เขามาทําอะไรที่นี่” ลูซิเฟอร์พึมพํา ขมวดคิ้วเขาก้าวลงจากรถ ขณะที่เดินไปหาชายรูปงามที่ถือดาบหนักอยู่บนหลัง

“ฉันคิดถูก นายอยู่ที่นี่” คนๆ นั้นบอกลูซิเฟอร์ในขณะที่เขายิ้ม

“แคสเซียส… นายมาทําอะไรที่นี่” ลูซิเฟอร์ถามพลางขมวดคิ้ว

“ก็นะ ดูเหมือนคนงี่เง่าบางคนพยายามรังแกเพื่อนของฉัน แล้วพวกเขาก็ถูกส่งไปนรกในโอกาสนั้น อะคาเดมีปิดตัวลงเป็นเวลา 1 ปี” แคสเซียสตอบพลางยิ้ม

“ตั้งแต่ฉันเป็นอิสระ ฉันตัดสินใจที่จะตรวจสอบเพื่อนของฉันที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับการฆาตกรรมเหล่านั้นอย่างแน่นอน” เขากล่าวต่อ

“ไปกันเถอะ! ทําไมนายถึงดูตกใจแบบนั้นล่ะ? นายคนเดิมที่เป็นคนดูมีความสุขอยู่ที่ไหน” เขาพูดต่อขณะกลอกตา

“ที่นี้อันตรายสําหรับนาย ออกไป” ลูซิเฟอร์บอกแคสเซียส ขณะที่หันหลังกลับและเริ่มเดินกลับไปที่รถ

“อื่ม ที่ดียิ่งขึ้น อะไรจะสนุกโดยปราศจากอันตราย” แคสเซียสตอบพร้อมยิ้ม “แล้วถ้าไม่มีข้อจํากัดบ้าๆ แบบนั้น นายจะพาฉันไปไหม”

ลูซิเฟอร์หยุดเดิน ในขณะที่เขาเหลือบมองกลับมา “นี่นายจะไม่ไปจริงๆ เหรอ”

“ฉันจะไปทําไม? นายจะให้ฉันอยู่กับนายและให้ฉันช่วยนายในสิ่งที่นายทําหรือฉันจะให้ฉันนั่งรอที่นี่ ในกรณีใด ๆ ฉันจะไม่ใช้เวลาช่วงวันหยุดของฉันในที่ที่น่าเบื่อที่บ้าน” แคสเซียสพูดอย่างหนักแน่นในขณะที่เขา ทําให้ความตั้งใจของเขาชัดเจน

“เถอะน่าเพื่อน! ฉันมาจากที่ไกลมากๆเลยนะ! ให้ฉันได้เข้าร่วมเถอะ!” เขากล่าวต่อไป

“ถ้านั่นคือสิ่งที่นายต้องการ ก็ช่างมันเถอะ” ลูซิเฟอร์ตอบพร้อมกับยอมแพ้ มันไม่สําคัญ แคสเซียสควรจะแข็งแรงพอที่จะดูแลตัวเองได้

“นายรู้วิธีขับรถเหรอ?” เขาถามแคสเซียส

“แน่นอน ฉันเรียนรู้มานานแล้วก่อนที่จะเข้าโรงเรียน นี่นายไม่รู้เหรอ?” แคสเซียสได้ตอบกลับ

ลูซิเฟอร์ไม่ตอบขณะที่เดินไปหาเจียง

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?” เจียงถามด้วยความสงสัย

“เขา… เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนายหรอก ขอกุญแจรถคันที่ 2 ให้ฉัน ฉันจะไปกับเขาด้านหลังนายเอง” ลูซิเฟอร์ตอบ ขณะยกมือขึ้นเนื่องจากรถสปอร์ตเป็นรถ 2 ที่นั่ง คน 3 คนจึงเข้าไปข้างในไม่ได้

“อืม แน่นอน” เจียงพยักหน้า ขณะมอบกุญแจรถคันที่ 2 ให้แก่ลูซิเฟอร์

“ตามฉันมา” ลูซิเฟอร์บอกแคสเซียส ขณะเดินกลับไปที่คฤหาสน์ เมื่อไปถึงรถคันที่ 2 เขาก็มอบกุญแจให้ แคสเซียส “ขับตามหลังรถคันนั้น”

ลูซิเฟอร์และแคสเซียสก้าวเข้าไปในรถ ซึ่งเริ่มตามหลังรถที่เจียงอยู่และด้วยเหตุนี้ รถสปอร์ต 2 คันจึงวิ่งไปบนถนนในเมืองเคนซิงตัน 10 นาทีแรกเงียบไปเพราะไม่มีใครพูดอะไร เพียง 10 นาทีต่อมา ลูซิเฟอร์ก็พูดว่า “นายทําได้ดี”

“ขอบคุณ ฉันเรียนรู้จากสิ่งที่ดีที่สุด อันที่จริง นายสามารถเรียนรู้ได้เช่นกัน ฉันจะสอนนายใช้เวลาเพียงไม่กี่วันในการเรียนรู้” แคสเซียสตอบ

“อาจจะหลังจากที่เรากลับมาแล้ว” ลูซิเฟอร์ตอบ

“แล้วเราจะไปไหนกันล่ะ” แคสเซียสถามลูซิเฟอร์ แม้ว่าเขาจะอยากพูดถึงอดีตของลูซิเฟอร์แต่เขาเชื่อว่าเขาต้องก้าวผ่านหัวข้อนั้นอย่างระมัดระวัง

“เราจะไปพบผู้หญิงที่ฉันต้องการให้ช่วยฉันไปสู่เป้าหมาย” ลูซิเฟอร์ตอบ

“อีกไม่นานนายก็จะรู้จักเธอ” ความเงียบก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อไม่มีใครพูดอะไรอีกนานแคสเซียสสูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เขาถอนหายใจ “ตอนนี้เราอยู่กันลําพังแล้ว บอกฉันเกี่ยวกับอดีตของนายหน่อยได้ไหม? นายรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับอดีตอันมืดมิดของฉัน และนายยังติดอยู่กับฉัน แม้ว่าจะไม่มีใครทํา แต่ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอดีตของนายเลย”

“อดีตของฉันงั้นเหรอ”ลูซิเฟอร์พึมพําขณะยิ้ม แต่ความเศร้ากลับซ่อนไว้อย่างชัดเจนหลังรอยยิ้มนั้น

“นายอาจจะคิดว่าอดีตของนายมันแย่ แล้วนายก็ได้ทําเรื่องเลวร้ายโดยบังเอิญนั่นคือการฆ่าเพื่อนของนาย แต่ฉันทําได้มากกว่านั้น มือของฉันเต็มไปด้วยเลือดคนหลายร้อยคน และฉันไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อย” ลูซิเฟอร์พูดยิ้มๆ

“ในความเป็นจริง จะมีเลือดของคนอีกมากมายในพวกเขาในภายหลัง ไม่เสียใจและไม่หันกลับมามองอีก” เขาพูดต่อขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง

“นายก็รู้ ฉันก็พูดอะไรทํานองนี้เหมือนกัน ฉันก็รู้สึกแย่ เมื่อฉันบอกนายเกี่ยวกับตัวฉันเอง แต่นายบอกว่าฉันต้องมีเหตุผล ฉันคิดว่านายไม่ได้ชั่วร้ายเลย แล้วเหตุผลของนายคืออะไร? แล้วนายไปทําอะไรมา” แคสเซียสถามด้วยความเป็นห่วง เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่อ “ได้โปรดบอกฉันที หากนายเชื่อฉันแม้แต่นิดเดียว…”

“นายเคยได้ยินชื่อเซล แอซเรลไหม” ลูซิเฟอร์ถามอย่างใจเย็น

แคสเซียสส่ายหัวเล็กน้อยพลางตอบ “ฉันคิดว่าฉันเคยได้ยินชื่อนั้นมาก่อน พ่อของฉันพูดถึงมันครั้งเดียว เป็นคนที่มีอานาจ แต่ฉันไม่รู้อะไรมากกว่านั้นอีกแล้ว ”

“เขาเป็นคนใหญ่คนโตหรือเปล่า” เขาถาม “ฉันขอโทษ แต่ที่ที่ฉันอยู่อยู่ไกลจากทวีปนี้ เลยไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่”

“ไม่เป็นไร.. พอนายโตพอนายจะเข้าใจทุกอย่าง เขาเสียไปแล้ว และฉันสงสัยว่าเมืองของนายอาจจะมีเขาอยู่ในห้องสมุด แต่สําหรับผู้คนในชาตินี้และทั่วทั้งทวีปนี้ เขาเป็นวีรบุรุษ”

ลซิเฟอร์อธิบาย “อันที่จริง เขาเป็นคนหนึ่งที่หยุดมหาสงครามครั้งใหญ่ครั้งสุดท้ายกับวอร์ล็อคคนอื่นๆ ในประเทศนี้ ฉันไม่รู้ว่านายรู้หรือไม่ เขามีส่วนอย่างมากต่อมนุษยชาติ แม้แต่ภรรยาของเขาก็ท่าเช่นเดียวกัน” เขากล่าวต่อ

“พวกเขาหยุดมหาสงคราม? ถูกต้อง ฉันได้ยินมาว่าเอลิเซียมมีส่วนอย่างมากในการยุติสงคราม แต่ไม่มีรายละเอียดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในขณะนั้น” แคสเซียสกล่าวด้วยความประหลาดใจ

“ฉันไม่รู้ว่าทําไมถึงเป็นเช่นนั้น ถ้ามีรายละเอียด ฉันแน่ใจว่าผู้ชายที่นายพูดถึงจะต้องถูกตั้งชื่อที่นั่น เขาดูเป็นคนดีจริงๆ” เขากล่าวต่อ

“ใช่ เขาเป็นแบบนั้น…” ลูซิเฟอร์พื้มฟ้า

“คืออะไร?” แคสเซียสถามพลางขมวดคิ้ว

“ใช่ และฉันคิดว่าฉันรู้แล้วว่าทําไมรายละเอียดของมหาสงครามครั้งล่าสุดจึงไม่ถูกกล่าวถึงต่อสาธารณชนทั่วไป พวกคนใหญ่คนโตไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริง อย่าว่าแต่ประเทศของนายเลย มันเป็นความลับเหมือนกันที่นี่” ลูซิเฟอร์อธิบาย

“เขาเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับนายได้อย่างไร” แคสเซียสถามอย่างสับสน

“เพราะเขาเป็นพ่อของฉัน” ลูซิเฟอร์กล่าว แคสเซียสตกตะลึง

“เขาเป็นของนายงั้นเหรอ พ่อ? วีรบุรุษแห่งทวีปแห่งนี้?” แคสเซียสถามอย่างตกตะลึง..