Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม - ตอนที่ 267: จับตัวประกัน
ตอนที่ 267: จับตัวประกัน
“คณไม่มีเวลาทั้งวันในการตัดสินใจ คิดให้เร็ว” ลูซิเฟอร์เตือนไอย์ ซึ่งดูเหมือนจะจมอยู่ในความคิดลึก ๆ ขณะที่เธอคิดว่าจะทําอย่างไร
เธอเหลือบไปที่เวราซิตี้ ซึ่งยักไหล่ราวกับว่าเธอไม่สามารถช่วยเธอได้
ไอย์เหลือบมองจานที่อยู่ข้างหน้าเธอ ซึ่งมีอาหารเหลืออยู่บ้างมีซ่อนอยู่บนจานด้วย
เธอหายใจเข้าลึกๆ เมื่อนึกได้ว่าจะทําอะไรได้ เธอตอบสนองอย่างรวดเร็วขณะวางแขนโอบไหล่ของเวราซิตี้ แล้วดึงเข้าไปใกล้
ในเวลาเดียวกัน เธอยังหยิบช้อนขึ้นมาแล้ววางปลายอีกด้านของช้อนบนคอของเวราซิตี้เหมือนเข็ม
“ฉันจะแทงที่คอของเธอ ถ้านายเข้ามาใกล้ๆ เธอเป็นส่วนหนึ่งของทีมของนาย นายคงไม่อยากดูเธอตายใช่ไหม” ไอย์ขู่ลูซิเฟอร์ที่ดูไร้ความรู้สึก ลูซิเฟอร์ลูบคางของเขาขณะที่ส่ายหัวด้วยความผิดหวัง เขาต้องการบอกให้เธอฆ่าเวราซิตี้ เพราะเขารู้ว่าไอย์ทําไม่ได้ แต่เขาไม่ได้พูดอย่างนั้น
ถ้าเขาพูดอย่างนั้น เขารู้ว่าเวราซิตี้คงจะคิดว่าเขาไม่ได้สนใจชีวิตของเธอเลยแม้แต่น้อย เธออาจเริ่มเกลียดเขาและสูญเสียความภักดีที่เธอมีต่อสาเหตุไป
“ปลดปล่อยเธอ ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บตัว” ลูซิเฟอร์พูดอย่างใจเย็น “เธอไม่รู้ตัวว่ากําลังทําอะไรอยู่”
“หัะ อย่างที่คาดไว้! นายดูแลเธออย่างดี! หี ดี ดีมาก ถ้าไม่อยากเสียเธอไป ปล่อยฉันออกไป!” ไอย์บอกลูซิเฟอร์
“ปล่อยเธอไปงั้นเหรอ” ลูซิเฟอร์ถาม
“ใช่ ถ้านายต้องการเห็นเธอมีชีวิตอยู่!” ไอย์พูดซ้ํา
“ในกรณีนี้เธอไม่สามารถตําหนิฉันได้” ลูซิเฟอร์ตอบสนศีรษะ “อย่างน้อยเธอก็กินข้าวเย็นเสร็จแล้ว และเธอจะไม่หิวตาย แม้ว่าเธอจะนอนหลับ นานกว่านี้หน่อย”
“หมายความว่าไง” ไอย์ถามพลางขมวดคิ้ว “อยากให้เธอตายไหม” ลูซิเฟอร์เปิดริมฝีปากออกดูเหมือนรําคาญขณะพูดว่า “เปิดใช้งาน” ทันทีที่เขาพูดจบไฟสีแดงกระพริบที่ Limitter ของไอย์ชั่วครู่
“อ๊าก!” เสียงกรีดร้องของไอย์ดังขึ้นทั่วทั้งห้อง ขณะที่เธอถูกไฟฟ้าช็อตอีกครั้ง เธอขยับมือไม่ได้ เมื่อรู้สึกว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านร่างกายของเธอ ดวงตาของเธอปิด และล้มตัวลงบนที่นอนทันที ช้อนในมือก็หล่นลงมาด้วย
“ไม่เป็นไรนะ” ลูซิเฟอร์ถามเวราซิตี้ ขณะที่เขาสวมถุงมืออีกครั้งขณะเดินเข้ามาหาเธอ
เขาอยากจะบอกเธอว่าเขาเสียใจที่ไม่เห็นว่าไอย์กําลังทําอะไร และเขาเสียใจกับสิ่งที่เธอต้องผ่าน
เขาอยากจะบอกเพียงเพื่อที่จะได้เข้าใกล้เวราซิตี้ และแสดงให้เธอเห็นว่าเขากังวล แต่เขาไม่ได้รู้สึกแบบนั้น ในขณะที่เขาตระหนักว่าเธอมีประโยชน์เนื่องจากเธอสามารถรับรู้การโกหกได้
เขาไม่สามารถโกหกเธอได้ และถึงแม้เขาจะโกหก มันก็ไม่เป็นผล ดังนั้นเขาจึงต้องจริงใจกับเธอไม่ว่าจะพูดหรือไม่พูดเลย
“ฉันไม่เป็นไร ไม่มีอะไรหรอก” เวราซิตี้ ตอบ ขณะที่เธอแตะคอเธอเบาๆ “เธอไม่ได้จะทําร้ายฉันจริงๆ ฉันเห็นว่าเธอโกหกเรื่องนั้น”
“ฉันรู้ว่าเธอไม่ทํา” ลูซิเฟอร์ตอบ “แต่ฉันปล่อยให้ใครฆ่าเธอไม่ได้ เธอสําคัญกับฉัน”
เมื่อคําพูดที่เขาพูดเป็นความจริงเวราซิตี้ก็ประหลาดใจ เธอไม่รู้ว่าลูซิเฟอร์จะดูแลเธอดีแบบนี้
เธอไม่รู้ว่าเธอสําคัญสําหรับเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง และนั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมสิ่งที่เขาบอกเธอถึงไม่ใช่เรื่องโกหก
“เธอจะไม่ตื่นในเร็วๆนี้ คุณทั้งคู่ไปพักผ่อนได้แล้ว เราจะพยายามอีกครั้งในคืนนี้” ลูซิเฟอร์ บอกเวราซิตี้และแคสเซียสโดยบอกให้พวกเขาออกไป
“ฉันจะไปฝึกข้างนอก บอกฉันถ้านายต้องการอะไร” แคสเซียสพูดขณะที่เขาออกไปฝึกซ้อม
เวราซิตี้ก็จากไปหลังจากเหลือบมองไอย์ครั้งสุดท้าย
หลังจากที่ทั้งสองจากไปลูซิเฟอร์ก็ลุกขึ้นยืน เขาเดินไปที่เตียง พลางเข้าใกล้ ไอย์
“การจับตัวประกันไม่ได้ผลเช่นกัน เธอติดกับดักจากทุกทิศทุกทาง สิ่งที่เธอทําได้ คือให้สิ่งที่ฉันต้องการแก่ฉัน” เขาพึมพําขณะเหลือบมองใบหน้าที่ไม่ได้สติของไอย์
เขาหยิบช้อนขึ้นมาแล้ววางลง ในจานก่อนจะวางทั้งสองลงบนโต๊ะเปล่า
เมื่อเสร็จแล้ว เขาก็เดินกลับไปที่เตียงและหยิบกล่องช็อกโกแลตขึ้นมา เขาวางช็อกโกแลตชิ้นหนึ่งไว้ในปาก และเก็บกล่องไว้บนหิ้งไว้ใช้ในภายหลัง
เขาเดินเข้าไปในห้องน้ําและเปิดน้ําเพื่อล้างหน้า เขาสาดน้ําบนใบหน้าของเขา พลางเช็ดใบหน้าด้วยผ้าขนหนู ก่อนที่จะเหลือบมองตัวเองในกระจก
ขณะที่เขาสังเกตอย่างระมัดระวังเขาก็สังเกตเห็นสีม่วงในดวงตาของเขาได้
“อะไรคือความลึกลับของดวงตานี้ ทําไมฉันถึงมีมัน ฉันมีความเกี่ยวข้องกับชายผู้อยู่เบื้องหลังประตูมิตินั้นได้อย่างไร เขาไม่ได้ก้าวเข้ามาในโลกนี้ แล้วเขาจะเกี่ยวข้องกับฉันได้อย่างไร”
“เรื่องราวของเขาไม่ง่ายอย่างที่คนอื่นรู้ มีบางอย่างที่แม้แต่น้อยคนก็รู้ และ วารันท์ก็ควรเป็นหนึ่งในนั้น” เขาพึมพําขณะขมวดคิ้ว
“ฉันพลาดอะไรไป มันควรจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นหลังมหาสงคราม”
เขาคว้าจี้ที่คอ ซึ่งมีกุญแจ “กุญแจนี้ควรเป็นกุญแจของทุกสิ่ง สิ่งที่ไม่มีใครรู้นอกจากพ่อแม่ของฉัน”
“เดี๋ยวนะ รูปแบบที่อยู่บนกุญแจอยู่ที่ไหน” เขาอุทานออกมาทันที ขมวดคิ้ว
เมื่อเห็นกุญแจครั้งแรก เขาสังเกตเห็นว่ามีอักขระแปลก ๆ 2-3 ตัวบนกุญแจที่ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวเช่นกัน แต่ตอนนี้กุญแจดูเหมือนปกติทั้งหมด ไม่มีอะไรบนกุญแจแบบนั้นอีกแล้ว
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้มีตัวอักษรแปลก ๆ อยู่บนร่างกายของเขา แทนที่จะอยู่บนกุญแจ พวกมันกำลังสร้างสิ่งที่ดูเหมือนอักษรแปลก ๆ บนหลังของเขา
เนื่องจากพวกมันอยู่บนหลังของเขา เขาจึงมองไม่เห็นพวกมันเช่นกัน
“แปลก…กุญแจนี้แปลกจริงๆ” เขาพึมพํา ขณะส่ายหัว หันหลังเดินออกจากห้องน้ําไป และเหลือบมองไปรอบๆ ห้อง เขาก็จากไปอีกครั้ง เขาไม่ลืมล็อกห้องที่อยู่ข้างหลังเขา ก่อนจะเก็บกุญ แจห้องไว้ในกระเป๋าเสื้อ
แทนที่จะออกไปฝึกซ้อมเหมือนแคสเซียส เขากลับขึ้นไปบนหลังคา
หลังคาของคฤหาสน์ก็ใหญ่โต มีพื้นที่เพียงพอสําหรับเขาแม้กระทั่งเล่นฟุตบอล ถ้าเขาต้องการ แต่เขาต้องการฝึกฝนที่นี่ เขาตัดสินใจที่จะเรียนรู้ทักษะของพ่อเพื่อที่เขาจะได้มีพลังมากขึ้น เขาเชื่อว่าหากเขาเรียนรู้ทักษะนั้น ความแข็งแกร่งของเขาจะเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเขาสามารถฆ่าศัตรูได้หลายร้อยตัวในคราวเดียว
“ตอนนี้จะเริ่มต้นจากที่ไหน นั่นคือค่าถามหลัก” เขาคิดขณะนั่งบนหลังคา..