Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม - ตอนที่ 233: เจียง
ตอนที่ 233: เจียง
ชายที่เปิดประตูดูเหมือนจะเป็นชายวัย 30 ปี เขามีผมสีเข้มที่ดูเหมือนปิดหน้าผากทั้งหมดแต่ก็ไม่นาน เขาดูเหมือนไม่ได้อาบน้ํามาเป็นเวลานาน
ชายคนนั้นสวมกางเกงสีเทาลําลองและเสื้อยืดแขนยาวสีดํา ขณะที่เขาจ้องมองที่ลูซิเฟอร์อย่างเกียจคร้าน
“คุณคือเจียง” ลูซิเฟอร์ถามพลางขมวดคิ้ว
“ใช่ คุณเป็นใคร” เจียงถามพลางกลอกตา
“ฉันเป็นพ่อของคุณ” ลูซิเฟอร์พูด ขณะที่เขาใช้ นิ้วเดียวดันเจียงเข้าไปในห้องเขายังเดินเข้าไปข้างในขณะที่เขาปิดประตู
ปั๊ก!
แม้ว่าลูซิเฟอร์จะใช้เพียงนิ้วเดียวกันชายคนนั้น เข้าไปข้างใน แต่เขาก็ไม่รั้งไว้มากเกินไปชายคนนั้นลอยกลับไปชนกับกําแพง
ลูซิเฟอร์ปิดประตู ขณะที่เขาเหลือบมองชายวัยกลางคน
“คะ-คุณเป็นใคร?” ชายคนนั้นถามอีกครั้ง แต่คราวนี้ น้ําเสียงของเขาดูน่านับถือมากขึ้น เมื่อเขาได้รับรสชาติของความแข็งแกร่งของลูซิเฟอร์
“นั่นคือโทนที่ฉันชอบไม่ยากใช่ไหม” ลูซิเฟอร์ ถามขณะเดินเข้าไปใกล้ชายคนนั้น
“เจียง จอมเวทย์ที่หาอะไรเจอได้ นั่นคือคุณใช่ไหม” เขาถาม
“แค่ก ถูกต้อง คุณมาที่นี่เพื่อขโมยของ เพราะ คุณคิดว่าฉันต้องรวยด้วยสมบัติใช่ไหม คิดดูอีกทีถ้าฉันรวย ฉันจะไม่อยู่ในบ้านเส็งเคร็งหลังนี้ คุณ จะไม่พบอะไรเลย” เจียงตอบในขณะที่เขายืนขึ้น
“อย่ากังวล ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่คนที่สามารถช่วยฉันได้ในสิ่งที่ฉันต้องการได้อยู่ที่นี่” ลูซิเฟอร์ตอบอย่างเป็นกันเอง
“คุณต้องการให้ฉันหาอะไรให้คุณไหม” เจียงถามพลางขมวดคิ้ว
“นั่นสินะ” ลูซิเฟอร์ตอบ
“ผมช่วยอะไรคุณไม่ได้” ชายคนนั้นตอบพลางส่ายหัว
“ถ้านายไม่สามารถช่วยให้ฉันได้สิ่งที่ต้องการฉันก็ไม่สามารถช่วยให้นายมีชีวิตอยู่ได้เช่นกันทางเลือกเป็นของนาย” ลูซิเฟอร์ออกหน้าขมวดคิ้ว ดูเหมือนเขาไม่รีบร้อนในขณะที่เขายืนสงบ เอนหลังพิงกับกําแพง
“คุณไม่เข้าใจเหรอ! หากฉันใช้พลังอีกครั้ง ฉันจะถูก APF จับ!” เจียงพูดออกมาอย่างหนักแน่น
“ทําไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ” ลูซิเฟอร์ถามอย่างขบขัน “พวกเขาไม่มีอะไรดีขึ้นแล้วหรือ”
“คุณไม่รู้ มีเหตุผลที่ฉันอาศัยอยู่ในบ้านที่เลวร้ายแม้จะสามารถหาสมบัติได้” เจียงตอบพลางถอนหายใจ
“เหตุผลคืออะไร?” ลูซิเฟอร์ถามด้วยความสงสัย “มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ฉันใช้พลังของฉันอย่าง เต็มที่ไม่มีใครพูดอะไรหรือเข้าไปยุ่ง ดูเหมือนว่า แม้แต่ APE ก็ไม่สนใจในตอนนั้น แต่แล้ววันหนึ่งฉันก็พบก้อนหิน”
“มันถูกฝังอยู่ลึกในดิน ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ APE ทั้งหมดตามฉันมาเพื่อหาหินก้อนนั้น” “ฉันโชคดีที่ไม่ถูกยิงหรือติดคุกตลอดชีวิต! พวก เขาปล่อยให้ฉันออกไปหลังจากที่ฉันสาบานกับ พวกเขาว่าจะไม่ใช้พลังของฉัน ถ้าใช้อีกฉันจะถูกจับหรือยิงโดยไม่มีคําถาม”
ตามที่เจียงอธิบาย ลูซิเฟอร์รู้สึกประหลาดใจ พวกเขาทําทั้งหมดนั้นเพื่อก้อนหิน?
“หินสีอะไร” ลูซิเฟอร์ถามอีกครั้งพร้อมขมวดคิ้ว “มันเป็นสีแดง” เจียงตอบ
“หินสีแดง… 1 ใน 7 ก้อนที่วารันท์เก็บไว้ก็เป็นสีแดงด้วย ต้องเป็นหินก้อนนั้น เขาอาจจะฝังมันที่ไหนสักแห่งที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่หามันเจอ แต่ ผู้ชายคนนี้ก็พบสิ่งนั้นก่อน” ลูซิเฟอร์พึมพําอย่าง พ่ายแพ้ ตัวเองอยู่ในความคิด
“นายโชคดีจริงๆ ที่พวกเขาไม่ยิงนาย ฉันแปลกใจ เนื่องจากนายสามารถหาหินก้อนนั้นได้อีก น่าแปลกใจที่พวกเขาไม่ทําอะไร” เขากล่าวกับเจียง
“คุณคิดผิด ฉันไม่สามารถหาหินได้อีก มีความเข้าใจผิดอย่างมากเกี่ยวกับพลังของฉัน ฉันไม่พบสมบัติที่ฉันต้องการ ส่วนใหญ่เป็นความ บังเอิญ” “ตอนที่ฉันเดินบนพื้น ถ้ามีบางอย่างผิดปกติภายในระยะ 2 เมตรจากฉันที่ไม่ควรจะอยู่ที่ นั่นโดยธรรมชาติ ฉันสัมผัสได้ นั่นคือวิธีการทํางานของของขวัญ ฉันจึงไม่สามารถหาหินก้อนนั้นได้อีก เว้นแต่จะเป็น ในระยะ 2 เมตรของฉัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมพวกเขาถึงไม่ฆ่าฉัน” เจียงกล่าวพร้อมถอนหายใจ
“น่าสนใจ ดังนั้นมันเป็นไปไม่ได้สําหรับนายที่ จะหาหินเก่าก้อนนั้น นับประสาอีก 6 ก้อน นั่นอธิบายว่าทําไมพวกเขาถึงไม่ฆ่านาย แต่เพื่อความปลอดภัย พวกเขาบอกนายว่าอย่าใช้พลังของนาย” ลูซิเฟอร์พึมพําอย่างเข้าใจทุกอย่าง
“ใช่แล้ว ฉันไม่สามารถใช้พลังของตัวเองได้โปรดเข้าใจ ใช้ชีวิตอย่างยากจนข้นแค้นก็พอแล้ว ฉันไม่อยากติดคุกเลย” เจียงตอบ
“อย่ากังวลเรื่อง APF นายไม่รู้หรอก พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทของฉัน จริงๆ แล้ว ฉันได้พบกับวารันท์ด้วย เขาอบอุ่นกับฉันมาก ฉันไม่เคยลืมเลย พวกเขาจะไม่ทําอะไรเลย” ลูซิเฟอร์ตอบยิ้มๆ เขาก้าวเข้ามาใกล้เคียงและหยุดห่างจากเขา 2 ก้าว
“แต่ถ้านายยังไม่ฟังฉัน นายจะไม่ต้องรอให้ APF ฆ่านาย” เขาพูดขณะยกมือขึ้น
สายฟ้าสีดําสามารถเห็นริบหรี่อยู่รอบๆ มือของเขา ภายใต้การควบคุมของเขา การได้อยู่ใกล้สายฟ้านั้นทําให้เจียงรู้สึกหนาวสั่น เขานึกไม่ออก เลยว่าจะเป็นยังไงหากถูกคนๆ หนึ่งโจมตี
“ฉันจะช่วยคุณ แต่อย่างที่ฉันบอกคุณ ฉันต้องอยู่ใกล้สมบัตินั้นหรือสูงกว่านั้นจึงจะรู้สึกได้ ถ้าคุณไม่รู้จักสถานที่เราจะลําบาก” เจียงกล่าว พยักหน้าเหมือนนกแก้ว “อย่ากังวลไป ฉันรู้จักที่แห่งนั้น เราแค่ต้องเดินไปรอบๆ นิดหน่อยแล้ว คุณจะพบสิ่งที่ฉันต้องการ” ลูซิเฟอร์พูดขณะที่ เขาวางมือบนไหล่ของเจียง
“มาเดี๋ยวฉันพาไป”
เจียงและลูซิเฟอร์ออกจากบ้านที่ทรุดโทรม และเดินไปที่ถนนสายหลัก
“คุณไม่มีรถเหรอ?” เจียงถาม ขณะเดินไปตามถนน
“ฉันเรียนรู้ทุกอย่างยกเว้นการขับรถ ดังนั้นถึงฉันจะมีรถก็คงไม่มีประโยชน์อะไร” ลูซิเฟอร์ตอบ “ใช้โทรศัพท์ของนายแล้วเรียกแท็กซี่หรือรอจนกว่าเราจะเจอ”
“พ่อมดที่ขับรถไม่เป็น” เจียงพูดออกมาพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันขับได้อย่างน้อยก็ไม่กี่วินาที ก่อนที่รถจะชนเสาหรืออะไรซักอย่าง” ลูซิเฟอร์ตอบยิ้มๆ “อยากเห็นการขับรถของฉันไหม”
“อ่า ไม่! ฉันจะจองรถแท็กซี่แทน! อย่าขับรถเลย!” เจียงบอกกับลูซิเฟอร์ด้วยความกังวลถึงชีวิตของเขา เขาไม่อยากประสบอุบัติเหตุ
“นั่นสิ ดีกว่า”
เจียงนําโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าและเรียกแท็กซี่
“นั่นเตือนฉัน ฉันควรมีโทรศัพท์ด้วย ฉันจะซื้อทีหลัง ส่วนเบอร์นั้นฉันจะดูว่าทําอะไรได้บ้าง” ลูซิเฟอร์กล่าว ขณะจําได้ว่าเขาอาจต้องการโทรศัพท์ด้วย
รถแท็กซี่หยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งสองเข้า ไปในรถโดยสาร “สถานที่ที่จะไป?” คนขับรถแท็กซี่ถามลูซิเฟอร์
“พาเราไปที่หาดโอไรออน” ลูซิเฟอร์ตอบ..