Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม - ตอนที่ 193: เขาเป็นคณบดี
ตอนที่ 193: เขาเป็นคณบดี
ทั้ง 2 คน นั่งที่นั่งสุดท้าย ในขณะที่พวกเขาพูด คุยกันราวกับว่าพวกเขากําลังโต้เถียงกันเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง แต่เสียงของพวกเขาเบามาก จนลูซิเฟอร์ไม่ได้ยินด้วยซ้ํา
“คนที่มีเขาคืออาจารย์อเล็กซี่ ส่วนคนที่สวมหน้ากากคือครูมอร์เบียส” เจสันกระซิบข้างหูของลู ซิเฟอร์
“ทั้งห้าเป็นครู? แล้วคณบดีอยู่ที่ไหน” ลูซิเฟอร์พึมพําอย่างสับสน
นั่นก็เกิดขึ้นเช่นกันเมื่อถึงเวลาที่ประตูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนเวที
ประตูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนเวที เมื่อเห็นประตูมิติ ครูทุกคนก็ยืนขึ้นยกเว้นมิราลี ซึ่งดูเหมือนจะหลับอยู่
“มิราลี ตื่นได้แล้ว ตื่นมาแล้ว!” โยวานเขย่ามิราลี ซึ่งตื่นขึ้นอย่างกะทันหัน ขณะที่เธอยืนขึ้น
นักเรียนทุกคนยืนขึ้นด้วยความเคารพ เมื่อเห็นคนอื่นๆลุกขึ้น ลูซิเฟอร์ก็ทําเช่นเดียวกัน
จากประตูมิติมีคนก้าวออกมา หลังจากนั้นไม่กี่วินาที
“ยินดีต้อนรับ นักเรียนที่รัก ยินดีต้อนรับสู่อะคาเดมีของเหล่าผู้มีพรสวรรค์ !” คนที่เพิ่งมาถึงอุทานอย่างตื่นเต้นราวกับว่าคนๆนั้นเป็นนักแสดงแทนที่จะเป็นคณบดี
เมื่อเห็นคนๆนั้น ลูซิเฟอร์อดไม่ได้ที่จะโพล่งออกมาว่า “เด็กคนนั้นคือคณบดีเหรอ?”
ขณะที่ทั้งสถานที่เงียบสงัด แม้ว่าลูซิเฟอร์จะพูดช้า ๆ แต่เสียงของเขายังก้องอยู่ในหูของทุกคน
เจสันอดไม่ได้ที่จะเหงื่อออก ลูซิเฟอร์เรียกคณบดีว่าเด็กจริงหรือ?
แม้ว่าเขาจะไม่ผิด คณบดีที่เพิ่งก้าวออกจากประตูมิติดูเหมือนเด็ก อันที่จริงเขาดูคล้ายกับลูซิเฟอร์
เขายังมีร่างกายที่คล้ายคลึงกันที่สร้างขึ้น เขายังมีผมสีเงิน แต่ผมของเขาสั้นกว่า ไม่เหมือนผมยาวของลูซิเฟอร์ ดวงตาทั้งสองของคณบดีดูเป็นสีน้ําตาลแดง ไม่เหมือนดวงตาสีน้ําเงินเข้มของลูซิเฟอร์
ยิ่งไปกว่านั้น ใบหน้าของคณบดีดูเล็กกว่าของลูซิเฟอร์ แต่เขาดูอายุไม่ต่ํากว่า 13-14 ปี
คณบดีจ้องที่ลูซิเฟอร์โดยไม่พูดอะไร วินาที่ยังคงผ่านไปเมื่อความเงียบแผ่ซ่านไปทุกหนทุกแห่ง
นักเรียนส่วนใหญ่อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจกับลูซิเฟอร์ที่ไร้เดียงสา เขาพูดแบบนั้นกับคณบดีเหรอ?
“เด็กคนนั้นต้องตายแน่ๆ” แดชคิด
แม้แต่เจสันก็ยังตกตะลึง
“ความสามารถของฉันผิดหรือเปล่า? ฉันไม่ได้เห็นว่าโชคของอเล็กซ์ไม่ดี เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นหนึ่งในคนที่ไม่สามารถคาดเดาโชคได้อย่างแม่นยําเลยที่เดียว?”
คณบดีมองไปที่ลูซิเฟอร์อย่างว่างเปล่า ทุกคนสงสัยว่าเขาจะพูดอะไร
“ฮ่าๆๆๆ!”
ไม่นานความเงียบก็ถูกทําลายลง เมื่อคณบดีควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาระเบิดเสียงหัวเราะ
“เด็กงั้นเหรอ? ฉันหวังว่าฉันจะเป็นเด็ก ชีวิตจะง่ายกว่านี้มาก” คณบดีกล่าว ขณะที่ในที่สุดเขาก็ควบคุมเสียงหัวเราะของเขา
“แต่ฉันจะถือว่านั่นเป็นคําชมนะ ฉันอาจจะดูเด็กดีกว่าดูแก่นะ จริงไหม โยวาน?” เขาถามขณะหันกลับไปหาโยวาน
“ใช่ครับ” โยวานตอบยิ้มๆ
“ทุกคนนั่งได้ ได้เวลาเริ่มการปฐมนิเทศแล้ว” คณบดีพูดพร้อมโบกมือให้ทุกคนนั่ง
ตามคําสั่งของเขา ครูและนักเรียนนั่งลง ลูซิเฟอร์ก็นั่งลงพร้อมกับมองคณบดีอย่างขอโทษ
“เอาล่ะ ให้ฉันแนะนําตัวก่อน” คณบดีพูดขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า
“ฉันชื่อ แซน อนดริล ฉันเป็นคณบดีของอะคาเดมี่ หรืออาจารย์ใหญ่ ถ้าคุณต้องการเรียกฉันแบบนั้น สําหรับรูปลักษณ์ที่อ่อนเยาว์ของฉัน นั่นไม่ใช่เรื่องโกหก จริงๆ แล้วฉันแก่กว่ามาก” แซ์นบอกกับนักเรียน “อายุเท่าไหร่ฉันไม่บอกหรอกนะ”
“คุณคงสงสัยว่าทําไมฉันถึงดูเด็กจัง” เขาถามโดยเหลือบมองไปที่ลูซิเฟอร์
“นั่นเป็นเพราะพรสวรรค์ของฉัน ยังไงก็เถอะ ก้าวต่อไป ตั้งแต่วันนี้ไป คุณจะเป็นนักเรียนของสถานศึกษาแห่งนี้ ดังนั้นสิ่งสําคัญคือคุณต้องรู้จักอาจารย์ของคุณ” เขากล่าวขณะที่หันหลังกลับ
“เขาคือมอร์บิอุส นั่นคืออเล็กซี่ รองลงมาคือโย วาน จากนั้นก็มีมิราลี่ แล้วก็ฟรานซี่ พวกเขาคือคนเก่งที่สุดของเรา และพวกเขาจะสอนคุณต่อไปอีก 5 ปี ดังนั้นจงเรียนรู้จากพวกเขาให้ดี” แซนกล่าวกับนักเรียน ขณะที่เขาชี้ไปที่ครู
“เอาล่ะ จบการแนะนําตัวแล้ว กลับมาที่เรื่องสําคัญ อย่างที่คุณรู้ การจะประสบความสําเร็จได้นั้น คุณต้องมีวินัย ความพากเพียร และความถนัด”
“ถ้าคุณมีทั้งหมดนั้น คุณจะมีโอกาสสูงที่จะสําเร็จการศึกษาจากสถาบันการศึกษาที่มีสีสันสดใส แต่คุณต้องรู้ด้วยว่าเรามีกฎเกณฑ์”
“และถ้าคุณทําผิดกฎ 3 ครั้งในช่วง 5 ปีของ คุณ คุณจะถูกไล่ออกโดยไม่มีคําถามใดๆ เลย ให้ ฉันบอกกฎให้คุณฟัง รับรองว่าคุณจะไม่ลืมกฎ เหล่านั้น” แซนอธิบาย
“กฎข้อที่ 1! คงจะดีที่สุด ถ้าคุณฟังครูของคุณ เสมอ ตราบใดที่ครูไม่ขอให้คุณตาย คุณต้องทํา ตามที่พวกเขาพูดใน 5 ปีนี้ เว้นแต่คําสั่งของพวก เขาจะขัดกับคําสั่งของครูคนอื่น” เขากล่าวต่อ “ถ้าแก้ไม่ได้ งั้นคุณก็มาหาฉันซะ แล้วฉันจะไข ปริศนาให้เอง”
น้ําเสียงของเขาสงบแต่ก็เข้าหูทุกคนอย่างชัด เจน
“กฎข้อที่ 2 ! คุณจะสู้ในห้องเรียนหรือหอพัก ไม่ได้เลย ถ้าคุณมีปัญหา โปรดติดต่อผู้ควบคุ มที่นั่นและแก้ไขด้วยคําพูด ไม่มีการสู้รบกันที่นั่น”
“แต่ถ้าคุณยังต้องการต่อสู้รู้ไว้เถอะว่าการต่อสู้นั้นสามารถทําได้ในมหาวิทยาลัย ตราบใดที่ไม่ใช่ในห้องเรียนหรือหอพัก คุณสามารถออกไปบ้าๆ ข้างนอกสถานที่เหล่านั้นได้ แต่ต้องต่อสู้โดยไม่ต้องใช้ของขวัญของตนเองเด็ดขาด!”
“จําไว้ว่าคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ของขวัญของคุณตราบใดที่คุณอยู่ในที่นี้! คุณสามารถใช้ได้เฉพาะต่อหน้าครูที่ได้รับอนุญาตเท่านั้น” แซนอธิบาย “คุณเข้าใจใช่ไหม?”
นักเรียนทุกคนพยักหน้า สําหรับลูซิเฟอร์ เขาได้เตรียมการไว้แล้ว เขาสัญญากับปู่ของเขาว่าเขาจะไม่ต่อสู้
“พวกคุณทุกคนตอบว่าใช่ แต่ฉันรู้ว่าพวกคุณส่วนใหญ่อาจจะล้มเหลวถ้าเราปล่อยมันไป เรื่องพวกนี้มันเป็นเทรนด์มาตลอดหลายปีที่ผ่านมา”
“มีการใช้ของขวัญอยู่เสมอ และนักเรียนจํานวนมากถึงกับเสียชีวิต นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมเมื่อ 5 ปีที่แล้ว อะคาเดมี่จึงเกิดแนวคิดและสร้างขอบเขตต่างๆขึ้นมา!” แซนพูดพร้อมกับปรบมือหนึ่งครั้ง
ทางเข้าหอประชุมเปิดออก เมื่อผู้คนจํานวนมากก้าวเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าที่บรรจุอะไรบางอย่าง
พวกเขานําสิ่งที่ดูเหมือนสร้อยข้อมือออกมา และมอบให้แก่นักเรียนแต่ละคน
ในท้ายที่สุด แม้แต่นักเรียนระดับ A ก็ยังได้รับสิ่งเหล่านี้
“สวมกําไลที่อยู่ในมือตอนนี้” แซนบอกกับทุกคน
ไม่มีใครคัดค้านคําสั่งของเขาและสวมกําไลที่ดูเหมือนจะหลวมเกินไปสําหรับข้อมือเล็กๆของพวกเขา แต่ทันทีที่พวกเขาสวมกําไลก็เริ่มเล็กล งก่อนที่จะรัดแน่น
อันที่จริงมันรัดแน่นพอที่จะแน่ใจว่าไม่ได้ทําร้ายใคร ในขณะเดียวกันก็ทําให้มั่นใจว่าถอดออกไม่ได้