ในห้องโทรศัพท์

ผู้คุมกำลังยืนอยู่ตรงหน้าทางเข้า

นี่คือโทรศัพท์เครื่องเดียวในสถาบันวิจัยที่ใช้ติดต่อกับโลกภายนอกได้ จากเย่นำใบอนุญาตที่บัณฑิตฉือลงนามส่งให้กับผู้คุมก่อนเข้าไป ฉือเสวียและโจวเสี้ยวเหอเองก็มาคอยควบคุมเขา

ความตื่นเต้น

ความเป็นกังวล

จางเย่ยกโทรศัพท์เก่าขึ้นมาด้วยมือสั่นเทิ้ม

แกร๊กๆๆ แกร๊กๆๆ เขาสูดลมหายใจก่อนโทร

ตู๊ดๆๆ

ตู๊ดๆๆ

รับสิ!

รีบรับเข้า!

จางเย่กระวนกระวายมาก

ทันใดก็ต่อสายติด

ที่ปลายสายเป็นเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคย “สวัสดีค่ะ? ใครโทรมาคะ?”

พอฟังเสียงนี้ จางเย่ก็หัวใจพองฟู “อู๋!”

“เย่น้อย?”

“คุณเป็นยังไงบ้าง?”

“ฉันรอคลอดอยู่ที่โรงพยาบาล ยังโอเคอยู่ เธอล่ะ?”

“ผมสบายดี”

“ดีแล้ว ทางนั้นไม่ให้เข้าเยี่ยมเลยเหรอ?”

“อื้ม ลำบากนิดหน่อยน่ะ”

“เธอโทรมาจากไหนน่ะ?”

“ผมบอกไม่ได้”

“อืม งั้นฉันจะไม่ถามมากความนะ”

“ผมคุยได้แค่สามนาที ได้ยินว่าคุณเข้าโรงพยาบาลรอคลอด ความจริงผมมีเรื่องที่อยากพูดมากมาย แต่ผมไม่รู้จริงๆ ว่าจะพูดออกมายังไง แต่ว่า อู๋ ไม่ต้องห่วงผมนะ ผมกำลังพยายามเต็มที่ที่จะให้ได้กลับบ้าน ผมต้องกลับบ้านให้ไวที่สุด!”

“ได้ ฉันจะรอคุณนะ”

ขณะนั้นฉือเสวียก็เตือนขึ้น “เหลืออีกสองนาทีค่ะ”

คุณอู๋คงได้ยินเช่นกัน

ทั้งสองเงียบไป

มีหลายอย่างเหลือเกินที่เขาอยากจะพูด

แต่จะให้พูดออกมาในเวลาสองนาทีได้อย่างไร?

“เย่น้อย”

“ครับ?”

“ร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อยสิ”

“อยากฟังผมร้องเพลงอีกเหรอ?”

“ใช่ ฉันอยากฟัง”

“โอเค”

ถ้าอยากฟัง ฉันจะร้องให้ฟัง!

ฉันจะร้องให้ฟังทั้งชีวิตเลย!

จางเย่ขยับไมค์ให้เข้าใกล้ปาก มองออกไปนอกหน้าต่าง มองฟ้าสีคราม

ก่อนร้องออกมาอย่างอ่อนโยน

“อยากจะพาคุณโบยบินไป” 

“มองโลกใบนี้ไปคู่กัน”

“ไม่มีความกังวล ไม่มีความโศกเศร้า

“ผ่อนคลาย เป็นของกันและกัน”

“ลืมความเจ็บปวด ลืมสถานที่แห่งนั้น 

“เราสองเดินทางไปด้วยกัน”

“ไม่มีเสื้อผ้างามหรูหรา”

“แต่ในใจนั้นเต็มไปด้วยความหวัง”

“อยากจะบินไปที่ไกลแสนไกล”

“ชมว่าโลกนั้นไซร้ไม่ได้หดหู่”

“อยากจะบินไปมอง ยังที่ไกลแสนไกล”

“ว่าโลกยังคงสว่างไสวกว่าแสงตะวัน”

สามนาทีหมดไปแล้ว สายโดนตัดไปตอนไหนสักตอน

แต่จางเย่ก็ยังคงร้องต่อ ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง ร้องต่ออีกเนิ่นนาน

“อยากจะบินไปที่ไกลแสนไกล”

“ชมว่าโลกนั้นไซร้ไม่ได้หดหู่”

“อยากจะบินไปมอง ยังที่ไกลแสนไกล”

“ว่าโลกยังคงสว่างไสวกว่าแสงตะวัน”

ฉือเสวียตาแดงรื้นโดยไม่รู็ตัว

โจวเสี้ยวเหอยื่นมือออกไปสองครั้ง แต่ก็ไม่กล้ารบกวนจางเย่

พวกเขานั่งฟังเงียบๆ รู้สึกได้ว่าเสียงนั้นล่องลอยออกไปทางหน้าต่าง ไปยังที่ไกลแสนไกล หอบพาหัวใจของเขาโบยบินไปด้วย