I Was Kidnapped By The Strongest Guild - ตอนที่ 45 กะหล่ำปลีของฉัน
ความสามารถในการเร่งการเจริญเติบโตของพืชของเลวีนัสกำลังสะกตจิตฉันอยู่หรือเปล่านะ?
เป็นเวลาหลายวันแล้วที่ฉันปลูกผักไปทั่วสวนสาธารณะอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
พืชแตกหน่อทันทีที่ฉันปลูก มันทำให้ฉันรู้สึกสนุกมากอย่างกับฉันกำลังเล่นเกมอยู่เลย
เมื่อมาไกลถึงขั้นนี้แล้ว ฉันก็ตัดสินใจเปลี่ยนสวนสาธารณะทั้งหมดให้กลายเป็นฟาร์ม
ถึงแม้ว่างานจะเหนื่อยมาก แต่ความรู้สึกที่ได้บรรลุผลเป็นอะไรที่รู้สึกดีเอามาก ๆ จนฉันเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาปลูกผักจนลืมความเหนื่อยล้าไปเลย
“…คยออุล พักสักหน่อยเป็นไง?”
“ขออีกแค่นิดเดียว…”
“เดี๋ยวก็ฟุบลงหรอก เด็กน้อย”
“เอ่อ…แต่ฉันยังโอเคอยู่เลย”
ฉันยังมีเมล็ดที่ยังต้องปลูกอยู่อีกเยอะเลย
ตอนนี้ฉันยังหยุดไม่ได้
ราวกับเด็กที่ติดเกมแล้วร้องไห้งอแงเพื่อขอเล่นอีกรอบ ฉันหยิบชุดเครื่องมือทำสวนของฉันขึ้นมาและมุ่งหน้าไปที่พื้นหญ้าที่ยังว่างอยู่
“เอ่อ…”
เป็นเพราะการทำงานติดต่อกันหลายชั่วโมงจนทำให้ฉันเหนื่อยหรือเปล่านะ?
จู่ ๆ ขาของฉันก็สั่น
ตาของฉันเริ่มมองไม่ชัด หัวของฉันเริ่มหมุน ราวกับว่าฉันจะฟุบตัวลงไปได้ทุกเวลา
‘อะไรกัน?’
ทำไมฉันถึงได้รู้สึกแบบนี้ล่ะ?
ในขณะที่ฉันกำลังคิด ร่างกายของฉันก็เริ่มเสียการควบคุมและฟุบลงไปกับพื้น
ตุ้บ—!
หน้าของฉันถูกฝังลงในดินสีน้ำตาลอันอุดมสมบูรณ์
ฉันหายใจไม่ออกเลยพยายามใช้มือดันพื้น แต่พวกมันก็อ่อนแอเกินไปและสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
สิ่งที่ฉันทำได้มีแค่เพียงหันหน้าไปด้านข้างอย่างช่วยไม่ได้เท่านั้น
หน้าของฉันหันไปทางโซเฟีย
“โซเฟีย ฉันขยับตัวไม่ได้”
“โอ้ เจ้าเด็กน้อยที่น่าสงสาร หลังจากที่ทำทั้งหมดนั่นแล้ว เจ้ายังคิดว่าตัวเองจะยังขยับได้อยู่อีกอย่างงั้นเหรอ…?”
“เอ่อ…อืม…”
บางทีฉันคงสนุกกับการใช้แรงกายมากเหมือนกับเกมมากเกินไปหน่อย
ฉันตระหนักได้เมื่อสายเกินไปว่าร่างกายของฉันเหนื่อยสะสม
“อุฮ่าฮ่า! เลวีนัสเอาชนะราชาได้แล้ว!”
กระโดดโลดเต้น
เลวีนัสกระโดดไปมาเหมือนกับกระต่ายและวิ่งไปที่ขอบสวนสาธารณะ
ดูเหมือนว่าเธอจะวิ่งหนีออกนอกสวนสาธารณะ แต่แล้วเธอก็ตกใจเสียงเตือนของโชคเกอร์ เธอจึงรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านสำเร็จรูป
เธอเป็นเด็กที่มีชีวิตชีวาไม่เหมือนฉัน
“…มันดีมากเลยที่ได้เห็นเด็กทำตัวเหมือนเด็ก”
โซเฟียจ้องมองเลวีนัส จากนั้นเธอก็หันกลับมามองฉัน
เธอดูราวกับคนที่อยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่พูด
“ฉ-ฉันขอโทษ ฉันหมกมุ่นมากเกินไป ฉันไม่ตระหนักคิดเลยว่าฉันทำงานหนักเกินไป”
“…ไม่เป็นไร เด็ก ๆ ก็มักจะเคลื่อนไหวร่างกายโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองเหนื่อย”
“เอ่อ…อืม…”
เธอคงจะหมายถึงร่างกายที่อ่อนเยาว์ของฉัน
บางทีอาจจะเป็นอย่างที่เธอพูด ร่างกายที่ยังอ่อนเยาว์ของฉันอาจรับรู้ความเหนื่อยน้อยลง
ก่อนหน้านั้น ฉันน่าจะรู้ตัวก่อนที่ฉันจะฟุบตัวลง
“ตอนที่ข้ายังเด็ก ข้าเคยเล่นหนักมากจนถึงขั้นหมดสติไป”
“อ-อย่างงั้นเหรอ?”
“ใช่ ปัญหาของเจ้าก็คือเจ้าหมดแรงจากการทำงานไม่ใช่การเล่น…”
ไม่ว่าจะหมดแรงจากการเล่นหรือจากการทำงาน มันก็มาจากความเหนื่อยล้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?
ฉันเอียงหัวอย่างครุ่นคิด ในขณะที่โซเฟียช่วยพยุงฉันขึ้น
“โซเฟีย ทำไมวันนี้คนรอบ ๆ แถวนี้ถึงน้อยจังเลยล่ะ?”
“ทุกคนไปพิชิตดันเจี้ยนระดับ 7 น่ะ เอนเซียและอาร์โก้ก็ไปด้วยเหมือนกัน เพื่อเอาส่วนแบ่ง”
“อ่า เข้าใจแล้ว…”
ดันเจี้ยนระดับ 7
พวกเขาคิดที่จะจัดการมังกรหรืออะไรสักอย่างอย่างงั้นเหรอ?
ฉันอดไม่ได้ที่จะกังวล เมื่อนึกถึงว่าสมาชิกกิลด์ต้องดิ้นรนแค่ไหนในดันเจี้ยนระดับ 5
เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของฉัน โซเฟียก็ตบหลังของฉันเพื่อทำให้อุ่นใจ
“อย่ากังวลมากเกินไป กิลด์มาสเตอร์ไปพร้อมกับพวกเขาด้วย”
“กิลด์มาสเตอร์?”
“ใช่ คน ๆ นั้นน่ะเป็นสัตว์ประหลาดอย่างแท้จริงเลย เขาอาจจะจัดการดันเจี้ยนระดับ 7 ได้ด้วยตัวคนเดียวด้วยซ้ำไป”
“ว้าว”
กิลด์มาสเตอร์ของกิลด์รุ่งอรุณเก่งมากเลย
ในขณะที่ฉันเงยหน้ามองไปที่ชั้นบนสุดของตึกกิลด์ที่ที่กิลด์มาสเตอร์อาจอยู่อย่างเหม่อลอย โซเฟียก็ผลักฉันไปข้างหน้า
“วันนี้ไปพักผ่อนเถอะ เจ้าดูเหนื่อยมากแล้ว”
“โอเค…”
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
มังกรที่ใหญ่ขนาดเท่าภูเขาล้มลงดังตึง
ยอรึมหายใจหอบ โดยซ่อนตัวอยู่ในเงามืดของมังกรที่ตายไปแล้ว
“เฮ้อ….”
เธอรู้สึกราวกับจะล้มลงได้ทุกเวลา
ยอรึมพยุงตัวเองด้วยดาบที่ปักอยู่ที่พื้น
“ยอรึม”
แตะ—
มีคนแตะไหล่ของยอรึม
ด้วยแรงกระแทกอันเล็กน้อยจากการแตะ ร่างกายของเธอก็ล้มลงไปด้านข้าง
“อึ๋ย”
“อ๊ะ ฉันขอโทษ”
“ไม่เป็นไร ฉันแค่เหนื่อยน่ะ”
ยอรึมนอนบนพื้นที่เต็มไปด้วยเถ้าถ่าน
ยอรึมที่กำลังนอนอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยเถ้าถ่านเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่แตะไหล่ของเธอ
เป็นฮันซองอู สมาชิกของทีมที่สามของปาร์ตี้จู่โจมดันเจี้ยนมังกรนิลกาฬ
“ฉันอยากขอบคุณ”
“ขอบคุณ?”
พวกเราทุกคนเข้ามาเพื่อจัดการมังกร
มีอะไรให้ต้องขอบคุณ?
ยอรึกยักไหล่ของเธอด้วยความงุนงง
“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะได้เข้ามาในดันเจี้ยนมังกรนิลกาฬ ทั้งหมดเป็นเพราะชาแดนดิไลออน แน่นอนว่าการซัพพอร์ตจากด้านหลังคือทุกอย่าง”
“โอ้…เรื่องนั้น”
ข้อกำหนดขั้นต่ำในการเข้าดันเจี้ยนมังกรนิลกาฬคือความต้านทานต่อเวทย์มนตร์
เนื่องจากจำเป็นต้องห่อหุ้มร่างกายด้วยมานาเพื่อป้องกันเวทย์มนตร์ จึงมีเพียงแค่ผู้ที่มีมานาจำนวนมากเท่านั้นที่จะสามารถเข้าไปได้
การได้รับบัฟจากชาแดนดิไลออนเป็นอะไรที่น่ายินดีมากสำหรับฮันซองอูที่ถึงแม้จะโด๊ปยาทุกอย่างแล้วแต่มานาก็ยังไม่พออยู่ดี
“มันโอเคจริง ๆ งั้นเหรอที่ขายชาโด๊ปแบบนี้ในราคาเพียงแค่หนึ่งแสนวอน?”
“ใช่ คยออุลอยากขายมันให้ถูกที่สุดเท่าที่จะทำได้น่ะ”
คยออุล
ฉันเคยเห็นเธอในดันเจี้ยนของมือใหม่มาก่อน
ฮันซองอูลูบคอของตัวเองโดยไม่รู้ตัว
มันเป็นความรู้สึกผิดที่ละเลยเด็กที่ขอความช่วยเหลือ
“ช่วงนี้เด็กคนนั้นทำอะไรอยู่งั้นเหรอ? ฉันเห็นบ้านสำเร็จรูปด้วยอันใหม่เมื่อเร็ว ๆ นี้ด้วย”
“ค่อย ๆ …เรียนรู้เรื่องโลกใบนี้น่ะ”
เธอเริ่มดีขึ้นทีละเล็กทีละน้อย
ยอรึมกลืนคำพูดที่เกือบจะหลุดออกมาจากปากของเธอพร้อมกับถอนหายใจออกมา
‘คิดถึงคยออุลจัง’
ตอนนี้คยออุลจะกำลังทำอะไรอยู่นะ?
ฉันไม่สามารถพูดคุยกับเธอได้เลยเนื่องจากเธอมีสมาธิกับการทำฟาร์มมาก
เธอคงไม่ทำงานจนฟุบตัวลงหรอกใช่ไหม?
เพราะว่าเราสัญญากันไว้แล้วนี่นา?
ด้วยความคิดแบบนั้น ยอรึมก็ลุกขึ้น
เธอตั้งใจที่จะรีบเก็บศพของมังกรให้เรียบร้อยแล้วรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
ในเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นก่อนรุ่งสาง ซึ่งตื่นเร็วกว่าคนอื่น ๆ
“อึ๋ย…”
มีบางอย่างทับร่างของฉันอยู่
เมื่อขยี้ตาและมองลงไปดู ฉันก็เห็นเลวีนัสนอนเหยียดแขนเหยียดขาอยู่บนท้องของฉัน
เท้าที่เหยียดออกไปของเธอกำลังดันแก้มของโซเฟียอยู่
‘ท่าไม่ดีแล้ว’
เป็นนิสัยการนอนที่แย่มาก ๆ
ฉันจัดท่าทางของเลวีนัสและก้าวเท้าออกจากบ้านสำเร็จรูปอย่างระมัดระวัง
“อึ๋ย…”
อาจจะเป็นเพราะในช่วงสองถึงสามวันที่ผ่านมาฉันทำงานหนักมากจนเกินไป
ร่างกายของฉันเลยสั่นเทาและเคลื่อนไหลได้ค่อนข้างลำบาก
ต่อให้ร่างกายของเด็กจะมีแรงกายและการฟื้นตัวที่ดีแค่ไหน ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนฉันก็ดูเหมือนว่าจะออกแรงเยอะเกินไป
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นมันก็สนุกมากเลย
ฉันไม่เสียใจเลยสักนิดเดียว
‘ฉันไปตรวจดูกะหล่ำปลีดีหรือเปล่านะ?’
ฉันปลูกมันไว้ข้าง ๆ ดอกอาซาเลีย
ฉันฝืนสังขารร่างกายที่อ่อนล้ามาดูกะหล่ำปลี
“กะหล่ำปลีของฉัน…?”
เมื่อไปถึงแปลงกะหล่ำปลี ฉันก็ไม่เห็นกะหล่ำปลีเลยแม้แต่ลูกเดียว
“กะหล่ำปลีล่ะ?”
กะหล่ำปลีทั้งหมดของฉันหายไปไหน?
ฉันวิ่งไปที่แปลงผักกาดหอม แต่ก็ไม่เห็นผักกาดหอมอยู่เลย
“ผักกาดหอมของฉัน…!”
ฉันทำงานภาคสนามแบบไม่หยุดหย่อนมาเกือบสัปดาห์
ใครกันที่เป็นคนขโมยพวกผักของฉันไปในชั่วข้ามคืน?
ฉันทรุดตัวลงไปข้างหลังด้วยความสิ้นหวัง
“ฉันถูกน้ำแข็งกัด…”
ฉันจำได้ว่าฉันเคยเห็นข่าวเรื่องของโลกนี้
กลุ่มอาชญากรที่ปิดบังตัวเองและขโมยพืชผลทั้งหมดไปโดยใช้คำว่า ‘น้ำแข็ง’ เป็นชื่อเรียก
แม้แต่พืชผลที่อยู่ในระหว่างการวิจัย กลุ่มคนพวกนั้นก็ยังขโมยมาแล้ว
ฉันไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะตกเป็นเป้าหมายของคนกลุ่มนั้น
‘นี่เป็นอาชญากรรมที่วางแผนเอาไว้แล้ว…’
พลังส่วนใหญ่ของกิลด์อยู่ที่ดันเจี้ยน
พวกเขาคงฉวยโอกาศในตอนที่คนเก่ง ๆ ไม่อยู่มาแอบขโมยพืชผลไป
แถมสถานที่ที่ฉันปลูกพืชผลก็ถูกซ่อนไว้ในส่วนลึกของสวนสาธารณะอีกด้วย
ฉันรู้สึกอิ่มเอมใจเพราะคิดว่าไม่น่าจะมีใครมาที่นี่เนื่องจากสวนสาธารณะนั้นกว้างใหญ่มาก
“อึ๋ย”
การทำงานหนักทั้งหมดในช่วงเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมานั้นไร้ค่าไปแล้ว
ในขณะที่ฉันซุกหน้าอยู่ในมือ ก็มีใครบางคนเดินเข้ามาพร้อมกับเสียงฝีเท้า
“คยออุล มาทำอะไรอยู่ตรงนี้งั้นเหรอ?”
“…ไว้ทุกข์กับการเสียของให้โจร”
“โจร?”
“ใช่ มีคนมาขโมยพืชผลทั้งหมดที่ฉันปลูกไป”
ฉันอยากร้องไห้แต่ฉันก็ไม่ได้ร้องไห้จริง ๆ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันจมอยู่กับความสิ้นหวัง
“ทำไมเธอถึงปลูกอะไรไว้ไกลขนาดนี้ล่ะ?”
“อืม ทั้ง ๆ ที่ฉันใช้เวลาหลายวันในการปลูกพืชผลพวกนั้นแบบไม่พักเลยแท้ ๆ …”
“…เธอไม่ได้พักเลยเหรอ? เธอไม่ได้ฟุบตัวลงไปจากการทำงานใช่ไหม?”
“…ตอนนี้น่ะมันไม่สำคัญหรอก”
ฉันโบกมืออย่างเมามันให้ยอรึม
เธอดูเหมือนว่าจะมีเรื่องที่อยากพูดอยู่เยอะเลย แต่เธอก็เห็นด้วยว่าการจับขโมยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้
“เอาละ มาจับหัวขโมยแล้วดูกันไหม?”
“เอาสิ เอาสิ…”
เธอหมายความว่ายังไง ‘แล้วดูกันไหม’
ฉันมองไปที่พื้นอย่างไร้จุดหมาย
‘แล้วเราจะจับหัวขโมยได้ยังไง?’
ฉันดมกลิ่นได้ดีขึ้น ฉันควรลองติดตามกลิ่นแบบสุนัขดีไหม?
ในขณะที่ฉันกำลังไตร่ตรองเรื่องนี้อย่างจริงจัง ฉันก็สังเกตเห็นรอยเท้าของใครบางคนประทับอยู่ที่พื้น
“รอยเท้าพวกนี้…?”
“ฮะ? โอ้ ของพวกหัวขโมยงั้นเหรอ?”
“ใช่”
ฉันเดินตามรอยเท้าไปพร้อมกับยอรึม
รอยเท้าพาเราเดินผ่านแปลงกะหล่ำปลี แปลงผักกาดหอม ทุ่งหัวไชเท้า และทุ่งแครอท
จนในที่สุดเราก็เห็นรถตู้สีดำคันหนึ่ง
“กะหล่ำปลีของฉัน…!”
ฉันเห็นพืชผลซ้อนกันอยู่ที่เบาะหลังของรถตู้
ฉันรีบวิ่งไล่ตามรถตู้ไปอย่างเร่งรีบ แต่รถตู้ที่สตาร์ทเครื่องแล้วก็เร่งความเร็วออกไป
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━