I Was Kidnapped By The Strongest Guild - ตอนที่ 30 ใช้ชีวิตอย่างคนมีอารยธรรม

“เฮ้อ”

 

จองยูนาถอนหายใจ ส่วนชเวจินฮยอกก็เอาแต่จ้องมองลงพื้น

 

พวกเขาทั้งสองเพียงแค่นั่งอยู่ตรงนั้นและทำท่าทางราวกับตัวเองไปทำเรื่องไม่ดีมา

 

มีเรื่องที่ไม่น่าพอใจเกิดขึ้นงั้นเหรอ?

 

ยอรึมเดินเข้าไปหาทั้งสองที่กำลังรู้สึกหมดอาลัยตายอยากอยู่มี

 

“ทำอะไรอยู่เหรอ?”

 

“อ่า ยอรึม…”

 

จองยูนาที่มักจะเต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่ตอนนี้เธอดูไร้ชีวิตชีวามาก

 

เรื่องนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับคยออุลแน่

 

“เป็นเพราะคยออุลใช่ไหม?”

 

“ใช่ พวกเราทำผิดพลาดครั้งใหญ่…”

 

“ผิดพลาด?”

 

“ใช่ อย่างที่เธอเห็นเลย…”

 

จองยูนาอธิบายทุกสิ่งที่เกิดขึ้นให้ยอรึมฟังด้วยน้ำเสียงที่อิดโรย

 

จากเรื่องที่เดินไปรอบ ๆ พร้อมกับคยออุลเพื่อแจกช็อกโกแลต ไปจนถึงเรื่องที่คยออุลกลัวจนวิ่งหนีไป

 

หลังจากที่ยอรึมได้ฟังเรื่องทั้งหมดแล้ว ยอรึมก็เดาะลิ้นของเธอ

 

“น้ำเสียงของจินฮยอกคงไปทำให้คยออุลกลัว”

 

“ก็คงจะเป็นแบบนั้น”

 

เฮ้อ

 

จองยูนาถอนหายใจอีกครั้ง

 

และชเวจินฮยอกก็ส่ายหัวตาม

 

พวกเขาทำท่าทางราวกับว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้าอยู่กับวันสิ้นโลก

 

ยอรึมปลบมือเพื่อดึงสติของทั้งสองคน

 

“หยุดโทษตัวเองกันได้แล้ว ก่อนอื่นเลย พวกเธอควรไปขอโทษคยออุล”

 

แปะ แปะ!

 

ด้วยเสียงที่ดังดูเหมือนจะทำให้พวกเขาตื่นขึ้นมาจากภวังค์ ในขณะเดียวกันดวงตาของพวกเขาก็กลับมามีชีวิตชีวากันอีกครั้ง

 

“เราควรขอโทษ แต่ว่า…”

 

เด็กจะยอมรับคำขอโทษหรือเปล่า?

 

ถ้าหากเธอไม่ยอมรับมันเพียงเพื่อต้องการหลีกเลี่ยงการมีปฏิสัมพันธ์ล่ะ?

 

ในขณะที่ชเวจินฮยอกพึมพำกับตัวเอง ยอรึมก็เห็นคยออุลวิ่งไปหาพวกเขาทั้งสองคนพร้อมกับถือตะกร้าที่มีช็อกโกแลตอยู่แบบพูน ๆ

 

แตะแตะแตะแตะ—

 

เสียงคล้ายกับแมวที่กำลังวิ่งอยู่บนพื้นไม้

 

เนื่องจากเป็นมนุษย์สัตว์ประเภทแมว เสียงฝีเท้าของคยออุลก็เลยค่อนข้างเบา

 

ทำไมคยออุลที่วิ่งหนีไปด้วยความกลัวจึงกลับมาที่นี่?

 

ในขณะที่ยอรึมกำลังครุ่นคิด คยออุลก็เดินเข้าไปหาชเวจินฮยอกด้วยสีหน้าแข็งทื่อและยกตะกร้าช็อกโกแลตขึ้น

 

“ช-ช็อกโกแลต ได้โปรดหยิบมันไปอันหนึ่ง…”

 

“อ-โอเค”

 

ชเวจินฮยอกเอื้อมมือไปที่ตะกร้าที่คยออุลเป็นคนเสนอให้

 

เขาเหลือบมองคยออุลโดยที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงกลับมา

 

ชเวจินฮยอกหยิบช็อกโกแลตไปโดยที่ไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมา หลังจากนั้นคยออุลก็กลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่และวิ่งหนีไปอีกครั้ง

 

ชเวจินฮยอก จองยูนา และยอรึมทำได้แค่เฝ้าดูร่างของคยออุลที่วิ่งหนีไป

 

บางทีคยออุลอาจจะพยายามให้ดีที่สุดในแบบของเธออยู่ก็เป็นได้

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

“แฮ่ก ๆ ”

 

ฉันยื่นช็อกโกแลตให้ชเวจินฮยอกแล้วก็กลับมาที่บ้านสำเร็จรูป

 

ในระหว่างทางกลับ ฉันมอบช็อกโกแลตหนึ่งอันให้กับพนักงานร้านสะดวกซื้อที่ดูเศร้าอยู่เสมอ

 

หัวใจของฉันเต้นแรงมาก มันเป็นเพราะการวิ่งและความกลัวต่อผู้คนรวม ๆ กัน

 

‘ฉันทำสำเร็จ’

 

ฉันมอบช็อกโกแลตให้กับชเวจินฮยอกผู้น่ากลัวได้สำเร็จแล้ว

 

ถึงแม้ว่ามันจะดูเงอะงะ แต่นั่นก็เป็นการแสดงไมตรีจิตที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้แล้ว

 

‘ก็ยังดีกว่าการไม่ทำอะไรเลย’

 

ไม่ต้องรีบ แค่ค่อย ๆ ก้าวไปที่ละก้าวก็พอแล้ว

 

วันที่ฉันจะสามารถคุยกับคนอื่นได้อย่างมั่นใจโดยที่ไม่รู้สึกกลัวจะต้องมาแน่

 

“เฮ้อ”

 

ถึงแม้ว่าก่อนทำจะรู้สึกกลัว แต่พอทำไปแล้วก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง

 

ในขณะที่ฉันสัมผัสหัวใจที่กำลังเต้นอย่างกระหน่ำด้วยความพึงพอใจ โซเฟียก็เดินเข้ามาหาฉัน

 

“เป็นไงบ้าง ให้ช็อกโกแลตไปแล้วหรือยัง?”

 

“ให้แล้ว แต่ฉันทำแค่ให้ช็อกโกแลตและไม่ได้พูดอะไรออกไปเลยสักคำ”

 

“ไม่เป็นไร ตอนนี้ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว”

 

โซเฟียพยักหน้าให้ฉัน

 

ท่าทางเรียบ ๆ ของเธอทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจ

 

“โซเฟีย นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้พูดคุยกับคนหลายคนภายในวันเดียว”

 

“เป็นแบบนั้นงั้นเหรอ?”

 

“ใช่ เพราะฉันอยู่คนเดียวมาตลอด ดังนั้นฉันจึงไม่ค่อยมีโอกาศได้คุยกับคนอื่น ๆ มากนัก”

 

“ฮ-ฮือ…”

 

ฉันพูดอะไรแปลก ๆ ออกไปงั้นเหรอ?

 

โซเฟียดูจริงจัง ริมฝีปากของเธอก็ต่ำลง

 

“สำหรับคนที่ใช้ชีวิตอยู่คนเดียว เจ้าถือว่าค่อนข้างฉลาด”

 

“ฉัน?”

 

“ใช่ ข้าได้ยินมาว่าเจ้าไม่เคยได้รับการศึกษาที่เหมาะสมมาก่อน น่าตกใจมากที่เจ้าฉลาดได้ขนาดนี้”

 

“เอ่อ คือว่า…”

 

ฉันเกาหลังศีรษะเมื่อได้ยินคำชมทางอ้อมของโซเฟีย

 

ฉันไม่เคยเข้าเรียนในโลกนี้ แต่โลกที่แล้วฉันได้รับการศึกษาที่เหมาะสม

 

ฉันรู้สึกผิดที่ฉันกำลังหลอกเธออยู่ แต่ฉันก็ไม่สามารถเปิดเผยเรื่องชาติก่อนของฉันได้

 

พวกเขาต้องคิดว่าฉันเป็นบ้าแน่ถ้าหากฉันบอกไป

 

“ในความคิดเห็นของข้า คยออุล เจ้าทำได้ดีแล้ว เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องรู้สึกแย่แค่เพราะเจ้าอยู่ตัวคนเดียวหรอก”

 

“อืม…”

 

โซเฟียพยายามปลอบใจฉัน

 

ด้วยความรู้สึกเขิน ฉันเลยรีบลุกขึ้นยืน

 

“ฉันจะไปทำงานบ้าน”

 

“ให้ข้าช่วยด้วยสิ เจ้าคิดที่จะเริ่มต้นจากอะไรก่อน?”

 

คำถามของโซเฟียทำให้ฉันเครียดอย่างไม่ทันตั้งตัว

 

ฉันกำลังเริ่มต้นก้าวเดินครั้งที่สองในการใช้ชีวิตอย่างคนมีอารยธรรม

 

ก้าวแรกคือการเข้ากันได้กับเพื่อนบ้าน ส่วนก้าวที่สองก็คือ…

 

“ฉันจะไปซักผ้า ฉันตัดสินใจแล้วว่าตั้งแต่วันนี้ฉันจะใช้ชีวิตให้เหมือนกับมนุษย์”

 

“พระเจ้า”

 

โซเฟียเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับความจริงที่ว่าฉันจะไปซักผ้า

 

ฉันก้าวไปในเต็นท์ที่ตอนนี้ฉันใช้เป็นที่เก็บของโดยที่ทิ้งโซเฟียไว้ข้างหลัง

 

ฉันจะซักผ้าด้วย ‘สบู่ซักผ้า’ ที่ฉันซื้อมาเป็นครั้งแรกในชาตินี้

 

“เจ้าคิดดีแล้ว คยออุล คนเราควรซักผ้า”

 

โซเฟียเดินตามฉันมาติด ๆ ราวกับเธอไม่ได้เจ็บขาอยู่

 

แถมเธอยังเริ่มหยิบเสื้อผ้าที่สกปรกของฉันขึ้นมา

 

“ฉันสกปรกมากเลยเหรอ…?”

 

“สกปรกเรียกพี่เลยแหละ เจ้ามันยิ่งกว่าสัตว์ตามป่าซะอีก”

 

“อย่างนั้นเหรอ…”

 

เปรียบเทียบกับสัตว์ป่า

 

ตอนนี้ฉันกลายเป็นมนุษย์สัตว์แล้ว มันคงจะเป็นคำชมละมั้ง

 

ฉันหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองในขณะที่เก็บรวบรวมผ้า แต่แล้วฉันก็พบว่ามันหายไป

 

มีเสื้อผ้าหลายตัวเลยที่หายไป

 

‘เกิดอะไรขึ้น?’

 

ฉันมีเสื้อผ้าสามสิบชิ้นแบบพอดิบพอดีที่เตรียมเอาไว้สำหรับซักผ้า

 

แต่ตอนนี้ฉันเห็นแค่สิบตัวเท่านั้น

 

“โซเฟีย คุณเห็นเสื้อผ้าของฉันบ้างไหม? ดูเหมือนว่าจะมีบางส่วนที่หายไป”

 

“ข้าไม่แน่ใจ เจ้าวางพวกมันไว้ที่อื่นหรือเปล่า?”

 

“นั่นมันเป็นไปไม่ได้หรอก…”

 

สิ่งของทุกชิ้นมีความสำคัญต่อการอยู่รอด ดังนั้นฉันจึงจำตำแหน่งของสิ่งของแต่ละอย่างได้อย่างดีไม่เว้นแม้แต่ก้อนกรวดชิ้นสุดท้าย

 

การที่เสื้อผ้าขาดหายไปอย่างอธิบายไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสงสัยเป็นอย่างมาก

 

‘หรือว่าจะเป็นเพราะขโมย?’

 

แต่มีบาเรียอยู่ที่นี่นะ แล้วจะมีใครเข้ามาข้างในได้อย่างไร?

 

ถึงแม้จะงุนงง แต่ฉันก็ตัดสินใจซักเสื้อผ้าก่อน

 

ฉันหยิบเสื้อผ้าและมุ่งหน้าไปที่บ่อน้ำพร้อมกับโซเฟีย

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

ซู่!

 

ฉันกระโดดลงไปในบ่อน้ำและเงยหน้ามองโซเฟีย

 

เธอจ้องมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าแข็งทื่อจากความประหลาดใจ

 

“โซเฟีย ลงมาสิ”

 

ฉันยื่นมือออกไปเพื่อช่วยโซเฟียที่ไม่ถูกกับน้ำ

 

อย่างไรก็ตาม เธอถอยหลังออกไปโชว์ฝ่ามือของตัวเอง

 

“ข้าไม่ชอบน้ำ”

 

“…แต่คุณเป็นฉลามไม่ใช่เหรอ?”

 

“เพราะถ้าลงไปสัญชาตญาณของฉลามก็จะกลับมา มันจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา”

 

สัญชาตญาณของฉลามเป็นอะไรที่ดูค่อนข้างน่ากลัวมาก

 

“โซเฟีย เธอไม่แม้แต่ที่จะอาบน้ำเลยเหรอ?”

 

อึ๊ย

 

แม้แต่ตัวฉันเองยังอาบน้ำเลย

 

ฉันขมวดคิ้วให้กับความคิดนี้อย่างอดใจไว้ไม่ได้

 

“…อาบน้ำน่ะไม่เป็นไรหรอก ที่อันตรายน่ะคือความรู้สึกที่ได้ว่ายน้ำต่างหาก”

 

อ่า อย่างนี้นี่เอง

 

หมายความว่าแค่เปียกก็ไม่เป็นไรนี่เอง

 

ฉันยื่นผ้าให้โซเฟียซึ่งยืนอยู่เหนือฉัน

 

“ถ้างั้น คุณช่วยฉันจากด้านบนนั้นได้ไหม?”

 

“ข้าช่วยได้ แต่ว่า…ซักผ้าที่นี่มันจะไม่เป็นอะไรจริง ๆ งั้นเหรอ?”

 

“ไม่เป็นอะไรหรอก ที่นี่มีเวทย์มนตร์ชำระล้างน้ำอยู่น่ะ เพราะงั้นถ้าในน้ำเกิดมีสิ่งปนปเปื้อนขึ้นมา มันก็จะถูกชำระล้างออกไปอย่างรวดเร็ว”

 

“น่าสนใจ”

 

โซเฟียแสดงความอัศจรรย์ใจออกมาและนั่งลงตรงขอบบ่อน้ำ

 

เมื่อข้อเท้าของเธอแตะโดนน้ำ ฉันก็เห็นได้อย่างชัดเจนแบบวิต่อวิเลยว่าผิวของเธอดูดีขึ้น

 

‘เธอมีความสัมพันธ์กับน้ำ’

 

น้ำสำหรับเธอ แล้วอะไรคือสำหรับฉันล่ะ?

 

ฉันไตร่ตรองกับคำถามนี้ในขณะที่เริ่มซักผ้าไปด้วย

 

จ๋อม—จ๋อม—

 

เสื้อผ้าเริ่มสะอาดขึ้นทันทีหลังจากที่ล้างเสื้อผ้าที่สกปรกด้วยน้ำ เรื่องนี้ต้องขอบคุณเวทย์มนตร์ชำระล้างที่ถูกร่ายเอาไว้ในบ่อเลย

 

‘แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ยังควรใช้สบู่อยู่ดี’

 

หลังจากที่ล้างผ้าอย่างดีแล้ว ฉันก็เอาพวกเสื้อผ้าออกมาไว้ข้างบ่อน้ำและเริ่มถูพวกมันด้วยสบู่อย่างระมัดระวัง

 

โซเฟียที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ก็ช่วยฉันถูพวกมันด้วยสบู่อีกแรง

 

ในขณะที่พวกเรากำลังตั้งใจซักเสื้อผ้า ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ก็เริ่มบ่น

 

“ดูสิ พวกเด็ก ๆ กำลังซักเสื้อผ้าด้วยมือ”

 

“เฮ้อ…ฉันอยากซื้อเครื่องซักผ้าให้พวกเธอ…”

 

เมื่อได้ยินคำว่า ‘เด็ก ๆ ’ โซเฟียก็ตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด

 

ฉันเองก็หงุดหงิดอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อเห็นโซเฟียยังคงใจเย็นอยู่ ฉันจึงซักผ้าต่อไป

 

ยังไงซะ ฉันก็ไม่กล้าไปโมโหใส่พวกเขาหรอก

 

“โซเฟีย พวกเขาคิดว่าคุณเป็นเด็ก”

 

“…ซักผ้าต่อไป”

 

“โอเค…”

 

จ๋อม—จ๋อม—

 

ฉันจับตาดูโซเฟียในขณะที่ฉันกำลังล้างน้ำ

 

สิ่งสกปรกทุกอย่างที่อยู่บนเสื้อผ้าถูกชำระล้างออกไปอย่างหมดจด ต้องขอบคุณเวทย์มนตร์ชำระล้างที่ถูกร่ายเอาไว้ในบ่อเลย

 

เสื้อผ้าเกือบดูเหมือนใหม่

 

ในขณะที่ฉันกำลังตรวจเสื้อผ้าที่ถูกล้างแล้วอย่างมีความสุขท่ามกลางแสงแดด ยอรึมก็เดินมาหาพวกเรา

 

“ว้าว คยออุลซักผ้าเหรอ?”

 

“ใช่ ตอนนี้ฉันกำลังพยายามใช้ชีวิตอย่างคนมีอารยธรรมอยู่”

 

“โอ้ พี่ตื้นตันใจมาก…”

 

ดวงตาของยอรึมมีน้ำตาไหลออกมา

 

ทำไมเธอถึงได้รู้สึกตื้นตันใจเพียงแค่เพราะซักผ้ากัน?

 

ฉันมองเธอด้วยความสับสน

 

“คยออุล ทำไมเธอถึงไม่ใช้เครื่องซักผ้าล่ะ?”

 

“เครื่องซักผ้ามันแพงเกินไป…”

 

“มีห้องซักผ้าอยู่ในตึกกิลด์ ราคาแค่สองพัน…ไม่สิ แค่ห้าร้อยวอนต่อหนึ่งครั้งเอง”

 

ห้าร้อยวอนต่อหนึ่งครั้ง

 

มันก็ยังแพงอยู่เลย แต่ถ้านับเวลาในการซักเสื้อผ้าแล้ว มันก็ถือว่าคุ้มค่าอยู่

 

แถมในตอนนี้รายได้ต่อวันของฉันอยู่ที่สี่หมื่นวอนแล้ว

 

“ฉันก็ใช้ได้เหรอ?”

 

“ได้แน่นอนอยู่แล้ว ก็พวกเราเป็นเพื่อนบ้านกันนี่นา”

 

เพื่อนบ้าน

 

หางของฉันแกว่งไปมาเพื่อได้ยินคำพูดที่ไพเราะนั้น

 

ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันกลายเป็นคนธรรมดาไปแล้ว

 

‘ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฉันควรใช้เครื่องซักผ้า’

 

เอาเวลาตรงส่วนซักผ้าไปทำอย่างอื่นเพื่อประหยัดเวลาได้ด้วย

 

ในขณะที่ฉันกำลังบิดผ้าที่เปียกอยู่ ยอรึมก็หยิบมันไปออกไป

 

“เดี๋ยวพี่ทำให้เอง พี่แรงเยอะกว่า”

 

“โอเค”

 

บิด—

 

ฉันเงยหน้ามองยอรึมในขณะที่เธอบิดเสื้อผ้า

 

ฉันมีคำถามที่อยากจะถามเธอ

 

“เอ่อ บ้านของพวกเรามีบาเรียกางอยู่ใช่ไหม?”

 

“คือว่า…จริง ๆ แล้วเรายังไม่ได้กางบาเรียเลย”

 

“โอ้…ถ้างั้นก็คงจะมีคนมาขโมยมันไป”

 

“ขโมย?”

 

ยอรึมตัวแข็งทื่อและมีน้ำหยดลงมาจากศอกของเธอ

 

“ใช่ ฉันเก็บเสื้อผ้าไว้ในเต็นท์ และดูเหมือนว่าจะมีคนหยิบมันไปหลายตัวเลย”

 

หนึ่งในนั้นมีเสื้อผ้าที่ฉันชอบอยู่

 

ต้องมีคนมาขโมยสิ่งเหล่านั้นไปแน่ ๆ

 

ในขณะที่ฉันกำลังสะบัดผ้าด้วยความเสียใจ ฉันก็ได้ยินเสียงฉีกขาดดังออกมาจากมือของยอรึม

 

เธอฉีกเสื้อผ้าตัวโปรดอันดับที่สองของฉันด้วยความแข็งแรงของเธอ

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━