I Was Kidnapped By The Strongest Guild - ตอนที่ 28 บ้านที่ดีที่สุดเท่าที่เคยอยู่

ล่ามอนสเตอร์ ฝึกยิงธนู กลับเต็นท์ไปทำงานบ้าน

 

ปัญหาใหม่ในชีวิตประจำวันของฉัน: ความโปรดปรานที่ไม่สามารถอธิบายได้จากคนแปลกหน้า

 

พวกเขาหยิบยื่นอาหาร เสื้อผ้าใหม่ บางครั้งก็ให้หนังสือนิทานที่ไร้ประโยชน์

 

ฉันเกลียดการรับของอะไรก็ตามมาแบบฟรี ๆ เพราะงั้นในสถานการณ์นี้ฉันจึงรู้สึกหงุดหงิด

 

‘พวกเขาคิดว่าฉันเป็นขอทานงั้นเหรอ?’

 

แต่ฉันจ่ายเงินเพื่ออาศัยอยู่ที่นี่อย่างถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่แบบฟรี ๆ

 

ฉันใช้ไม้เท้าของโซเฟียกระแทกลงพื้นด้วยความรู้สึกไม่ยุติธรรม ทันใดนั้นโซเฟียก็เดินมาหาฉัน

 

“คยออุล ของทั้งหมดตรงนี้คืออะไรเหรอ?”

 

“ฉันไม่รู้ พวกเขาเอาแต่ของเหล่านี้มาทิ้งไว้ที่นี่”

 

พวกเขาแอบทิ้งของไว้ทีละชิ้นในตอนที่ฉันไม่อยู่

 

ของกองทับถมกันจนเกินสิบชิ้นแล้ว

 

“คยออุลอณุญาตให้พวกเขาทิ้งของไว้ตรงนั้นงั้นเหรอ?”

 

“ไม่ใช่นะ ฉันเกลียดเรื่องแบบนี้มาก…”

 

ฉันควรทำยังไงกับของเหล่านี้ที่ไม่ได้ใช้ดี?

 

ยอรึมลูบของตัวเองและจมอยู่กับความคิด

 

“ฮืม…ฉันเข้าใจจุดประสงค์ของพวกเขานะ แต่นี่มันก็ดูอันตรายเกินไปหน่อย”

 

“ใช่ ฉันหวังว่าพวกเขาจะไม่ทำแบบนี้อีก”

 

ทำไมถึงล่อใจฉันด้วยอุปกรณ์ตั้งแคมป์ที่จำเป็นสำหรับความอยู่รอดกัน?

 

ราวกับกำลังทดสอบความโลภของมนุษย์อยู่ ซึ่งฉันไม่ชอบเลย

 

“เอ่อ…คยออุล พี่กังวลเรื่องของคยออุลมากเลย คยออุลเคยคิดที่จะย้ายไปอยู่ที่อื่นบ้างไหม?”

 

“ย้ายไปอยู่ที่อื่น?”

 

“ใช่ ก็อย่างเช่นภายในตึกของกิลด์หรือไม่ก็เช่าบ้านหลังเล็ก ๆ ”

 

ค่าใช้จ่ายขั้นต่ำในการอาศัยอยู่ภายในตึกของกิลด์ก็คงจะอยู่ที่ราว ๆ หนึ่งล้านวอนต่อเดือน

 

และถ้าจะเช่าบ้านอยู่ ฉันก็จำเป็นต้องมีบัตรประจำตัวประชาชน

 

ทั้งสองอย่างเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับฉัน

 

เพราะงั้นแล้ว ทั้งสองอย่างจึงเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สำหรับฉัน

 

“เรื่องนั้น…ฉันชอบที่นี่…”

 

“อย่างนั้นเหรอ?”

 

“อืม”

 

ฉันพยักหน้าอย่างรวดเร็วให้กับยอรึมที่กำลังพึมพำอยู่

 

เพื่อแสดงให้เห็นว่าฉันชอบที่นี่มาก ๆ

 

“ฮืม…ถ้างั้นอันนี้เป็นไง?”

 

“อะไรเหรอ?”

 

“ซื้อบ้านสำเร็จรูป เต็นท์อันนี้มันเปิดเผยมากเกินไปแล้วก็อันตรายด้วย”

 

บ้านสำเร็จรูป?

 

มันราคาแพงไม่ใช่เหรอ?

 

ฉันจ้องมองไปที่เต็นท์เก่า ๆ และถามออกมาอย่างระมัดระวัง

 

“บ้านสำเร็จรูปราคาเท่าไหร่เหรอ?”

 

“ราว ๆ หนึ่งล้านวอนล่ะมั้ง?”

 

“หนึ่งล้าน…!”

 

เป็นเงินก้อนใหญ่มาก

 

และแน่นอนว่าฉันมีถึง

 

แต่การอยากเอามันออกมาใช้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งเลย

 

สำหรับฉันแล้วมันเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะต้องใช้เงินหนึ่งล้านวอนไปในครั้งเดียว

 

สำหรับตอนนี้เต็นท์ดีที่สุดแล้ว

 

แต่ถ้าหากมีเรื่องอันตรายเกิดขึ้น ฉันก็สามารถใช้ที่ลี้ภัยของฉันได้

 

ในขณะที่ฉันกำลังจะปฏิเสธ ฉันก็นึกถึงโซเฟียที่อยู่ในเต็นท์ขึ้นมาได้

 

เธอสุขภาพไม่ดีต่างกับฉัน

 

แค่จะเดินเธอยังต้องใช้ไม้เท้าช่วยค้ำ

 

ในช่วงเวลาที่อันตราย เห็นได้ชัดเลยว่าระหว่างฉันกับโซเฟียใครกันที่จะได้รับบาดเจ็บก่อน

 

ดูเหมือนว่าการมีบ้านที่เหมาะสมจะเป็นเรื่องที่ดี ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อโซเฟียไม่ใช่เพื่อตัวฉันเอง

 

“แค่หนึ่งล้านวอนจริง ๆ ใช่ไหม?”

 

“ใช่ พี่สาวของพี่รู้จักคน ๆ หนึ่งที่ช่วยได้”

 

“โอเค ถ้างั้นก็เอาแบบนั้นเลย”

 

ฉันไม่รังเกียจเลยที่จะต้องใช้เงินเพื่อโซเฟีย

 

เธอเป็นคุณยายที่ดีและเป็นผู้ที่สอนอะไรหลาย ๆ อย่างให้กับฉัน

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

หลายวันต่อมา

 

มีบ้านสำเร็จรูปตั้งอยู่ ณ จุดที่เต็นท์เคยตั้งอยู่

 

เป็นบ้านสำเร็จรูปอันเล็ก ๆ ที่เอาบ้านสำเร็จรูปสองอันมาต่อกัน

 

“อืม…”

 

ยอรึมเคาะผนังบ้านสำเร็จรูป

 

มันดูปลอดภัยแต่ก็เก่าและขึ้นสนิมแล้ว

 

มันเป็นของมือสองที่ซื้อมาเพื่อปกปิดความจริงที่ว่าบ้านสำเร็จรูปมีราคาหลายสิบล้านวอน

 

นี่คือบ้านที่ฉันเตรียมไว้ให้คยออุล

 

ฉันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความเสียใจ

 

‘หรือว่าฉันควรซื้ออันใหม่ไปเลยดี?’

 

มันมีคำพูดแบบนั้นอยู่ไม่ใช่เหรอ?

 

การโน้มน้าวใจนั้นยาก แต่การให้อภัยนั้นง่าย

 

ฉันน่าจะซื้ออันที่ดี ๆ มาก่อน แล้วค่อยแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทีหลัง

 

ยอรึมรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อมองดูบ้านสำเร็จรูปอันเก่า ๆ

 

“คยออุล…?”

 

เธอผิดหวังเพราะมันเก่างั้นเหรอ?

 

ยอรึมมองดูคยออุลอย่างกระวนกระวาย แต่แล้วยอรึมก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นดวงตาที่เป็นประกายของคยออุล

 

เธอดูเหมือนกับเด็กที่ได้รับของขวัญในวันคริสต์มาสเลย

 

“ว้าว…!”

 

หางและหูของคยออุลชูขึ้น

 

เป็นปฏิกิริยาที่จะแสดงออกมาเมื่อเธอตกใจหรือตื่นเต้นเท่านั้น

 

ดูเหมือนว่าเธอจะชอบบ้านสำเร็จรูปหลังเก่าอันนี้มาก

 

ยอรึมจ้องมองลงไปที่พื้น

 

“ชอบมันไหม?”

 

“ชอบ! ฉันไม่เคยนึกไม่เคยฝันเลยว่าฉันจะมีบ้านเป็นของตัวเอง…!”

 

มีบ้านเป็นของตัวเอง?

 

สำหรับคยออุลแล้ว บ้านหลังนี้ก็เหมือนกับฝันที่กลายเป็นจริงงั้นเหรอ?

 

ยอรึมเปิดประตูบ้านสำเร็จรูปด้วยความรู้สึกขมขื่น

 

“คยออุลอยากเข้าไปข้างในไหม”

 

“อืม…!”

 

เมื่อคยออุลเข้าไปด้านใน เธอก็มองขึ้น ๆ ลง ๆ สลับกันไปมาระหว่างพื้นกับเพดาน

 

คยออุลอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

 

“ว้าว…!”

 

บนพื้นก็เป็นแบบไวนิลไม่ใช่ดิน

 

ส่วนเพดานก็ถูกปิดสนิทโดยที่ไม่มีรูให้เห็น

 

คยออุลค่อนข้างพอใจกับบ้านสำเร็จรูป สีหน้าของเธอตอนที่อยู่ด้านนอกกับด้านในแตกต่างกันอย่างชัดเจน

 

“มีหน้าต่างตั้งสองบาน…”

 

“อ-อืม”

 

บ้านก็ต้องมีหน้าต่างอยู่แล้ว

 

ยอรึมยิ้มอย่างเก้งก้าง และเฝ้าดูคยออุลที่กำลังสังเกตบ้านสำเร็จรูปอยู่เป็นเวลานาน

 

‘ถึงแม้มันจะน่าผิดหวังไปนิดหน่อย แต่ก็ดีแล้วที่คยออุลชอบมัน’

 

สำหรับตอนนี้ ฉันควรพอใจกับสิ่งนี้

 

ยอรึมแตะไหล่ของคยออุลเบา ๆ

 

“พวกเรามาเริ่มขนของเข้าไปข้างในกันเลยดีไหม?”

 

“อืม แต่จะทำยังไงกับเต็นท์อันเก่านั่นดีล่ะ? หรือว่าควรใช้เป็นที่เก็บของดี?”

 

“โอ้ อืม”

 

คยออุลยังคิดที่จะใช้เต็นท์อันเก่าอยู่เลย

 

ยอรึมอยากแนะนำคยออุลให้ทิ้งมันไป แต่เมื่อเห็นหางของคยออุลที่กระดิกไปกระดิกมาแล้ว เธอก็อดใจที่จะไม่พูดมันออกมา

 

ยอรึมรู้ดีว่าการแนะนำให้คยออุลทิ้งเต็นท์อันนั้นไปจะทำให้คยออุลรู้สึกใจสลาย

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

ด้วยความช่วยเหลือจากทุกคน เราจึงหยุดพักหลังจากที่ย้ายของเสร็จ

 

ฉันเดินไปรอบ ๆ บ้านสำเร็จรูปอย่างไม่สิ้นสุด ต่างจากโซเฟียที่นั่งจิบชาอยู่

 

ตึบ—ตึบ—

 

เมื่อลองเคาะบ้านสำเร็จรูป ก็มีเสียงของโลหะที่แข็งแรงตอบกลับมา ราวกับว่ามันสัญญาว่าจะปกป้องฉันจากทุกสิ่งไม่เว้นแม้แต่หมูป่า

 

“เจ้าชอบมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

“ใช่ เพราะนี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันจะได้อาศัยอยู่ในบ้านหลังดี ๆ แบบนี้”

 

ถ้าจะพูดให้ถูกต้องก็คือเป็นครั้งแรกในชีวิตนี้

 

แต่ไม่มีใครพูดถึงประสบการณ์ของตัวเองในชาติที่แล้วหรอก

 

ฉันตัดสินใจไปแล้วว่าฉันจะไม่พูดถึงประสบการณ์ในชาติก่อนกับผู้คนในโลกนี้

 

“เจ้าคงเหนื่อยมามาก”

 

“นั่นมันก็…”

 

คำชมของโซเฟียทำให้ฉันรู้สึกอาย

 

ฉันเกาหลังศีรษะอย่างงุ่มง่าม และสังเกตเห็นยอรึมพามนุษย์สัตว์ทั้งสองตนมาหาฉันจากระยะไกล

 

ยังไงซะ เธอก็ดูเหมือนกับหัวหน้าของเหล่ามนุษย์สัตว์อยู่แล้ว

 

“คยออุล พวกเราเหลือแค่การตกแต่ง คยออุลช่วยพวกเราหน่อยได้ไหม?”

 

“ตกแต่ง?”

 

“ใช่ ในทางเทคนิคแล้วคยออุลคือผู้ที่เป็นเจ้าของของทรัพย์สินชิ้นนี้ และเราก็ไม่อยากให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญเข้าไปด้านในได้น่ะ”

 

สมเหตุสมผล

 

ตามกฎของโลกแล้ว แม้แต่เจ้าบ้านเดิมก็ไม่สามารถเข้าไปได้โดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตตราบใดที่ยังมีสัญญาเช่าอยู่

 

ถึงแม้ว่าที่โลกนี้จะมีองค์ประกอบของความแฟนตาซีอยู่ด้วย แต่กฎข้อนี้ก็คงมีเหมือน ๆ กัน

 

“ใช่ และมันคงจะดีกว่านี้ถ้าหากไม่มีคนมาที่นี่เลย”

 

“ใช่แล้ว เพราะงั้นพวกเราจึงต้องกางบาเรีย”

 

“บาเรีย?”

 

เวทย์มนตร์บาเรีย

 

แม้แต่ฉันที่ไม่คุ้นเคยกับเวทย์มนตร์ก็ยังรู้เลยว่ามันเป็นเวทย์มนตร์ที่ทรงพลังขนาดไหน

 

แค่เวทย์มนตร์ป้องกันขั้นพื้นฐานที่สุดที่ถูกร่ายโดยนักเวทย์มือใหม่ในพื้นที่ล่าก็มีราคาสูงถึงห้าหมื่นวอนแล้ว

 

“คยออุลจำจองยูนาได้ไหม? เธอให้สิ่งนี้เป็นของขวัญแก่คยออุลน่ะ เธอบอกว่าขอโทษที่ใจร้ายแล้วก็ทิ้งสิ่งนี้เอาไว้”

 

ยอรึมแสดงลูกปัดแก้วโปร่งแสงที่ล้อมรอบไปด้วยออร่าที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ให้ฉันดู

 

“แล้วฉันต้องช่วยอะไรเหรอ?”

 

“ยิ่งกว่าความช่วยเหลือซะอีก พี่จำเป็นต้องได้รับการอนุญาตจากคยออุลน่ะ”

 

“การอนุญาต?”

 

“ใช่ พี่อยากรู้ว่าคยออุลจะคิดยังไงถ้าหากพวกเราอยากติดป้ายที่เขียนว่า ‘ห้ามเข้า’ เอาไว้น่ะ”

 

ยอรึมยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ฉัน

 

มันถูกเขียนไว้อย่างประณีต

 

━━━━━

 

มนุษย์สัตว์ชอบอยู่ร่วมกับธรรมชาติ

 

เด็กคนนี้ไม่ต้องการความช่วยเหลือ ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นของขวัญหรือว่าความเมตตาจะยอมรับไว้ด้วยแค่ใจเพียงเท่านั้น

 

※ประกาศ※

 

จากจุดนี้เป็นต้นไปคือเป็นทรัพย์สินส่วนตัวของเด็ก

 

คาถาบาเรียถูกกางแล้ว ดังนั้นกรุณาอย่าเข้าใกล้

 

[กิลด์รุ่งอรุณ]

 

━━━━━

 

“ว้าว”

 

ฉันถูกอธิบายไว้ว่าเป็นคนชอบอยู่กับธรรมชาติ

 

เมื่อลองคิดดูแล้ว ฉันก็ไม่ได้ไม่ชอบมัน

 

ฉันชอบเก็บของและการล่า

 

“เป็นไงบ้าง? มันโอเคไหม?”

 

“อืม ตราบใดที่พวกเขาไม่เข้ามาใกล้บ้านของฉัน จะอะไรก็ได้หมดเลย”

 

“โอเค ถ้างั้นเดี๋ยวพี่จัดการให้เอง”

 

ยอรึมเขียนอะไรสักอย่างบนกระดาษพร้อมกับยิ้มแก้มปริ

 

ในขณะที่ฉันกำลังยืดตัวและรู้สึกว่าทุกอย่างลงตัวแล้ว ยอรึมก็หัวเราะเบา ๆ และพูดอย่างสนุกสนานว่า

 

“ในเมื่อคยออุลมีบ้านที่เหมาะสมแล้ว พวกเรามาแจกเค้กข้าวเพื่อเป็นพิธีสำหรับขึ้นบ้านใหม่กันดีไหม?”

 

“แจกเค้กข้าวเพื่อเป็นพิธีสำหรับขึ้นบ้านใหม่?”

 

“ใช่ เป็นวิธีการที่ดีในการผูกมิตรกับเพื่อนบ้าน”

 

เธอคงกำลังพูดถึงกิลด์รุ่งอรุณที่อยู่ตรงข้ามกับพวกเรา

 

ฉันไม่อยากทำแบบนั้นเลย แต่เพื่อการมีชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว ฉันเลยเลือกที่จะทำตามคำแนะนำของเธอ

 

ยังไงซะ การใช้ชีวิตให้เหมือนกับคนธรรมดาในโลกนี้ก็คือเป้าหมายในชีวิตของฉัน

 

‘บางทีฉันควรจะลองดู’

 

จริงอยู่ที่กิลด์นั้นน่ากลัว แต่ก็เป็นความกลัวที่ฉันจะต้องเอาชนะให้ได้ภายในสักวันอยู่แล้ว

 

ฉันตัดสินใจและกำหมัดแน่น

 

“โอเค ฉันจะทำ”

 

“จริงเหรอ?”

 

“ใช่”

 

สำหรับในอนาคตแล้ว การใช้ชีวิตอยู่อย่างคนปกติมันไม่ใช่เรื่องที่ไกลตัวเลย

 

มันเป็นสิ่งที่ฉันควรเริ่มทำให้เร็วที่สุด เริ่มต้นตั้งแต่วันพรุ่งนี้เลย

 

ฉันพยักหน้าให้ยอรึมด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

 

และไม่นานหลังจากนั้น ฉันก็รู้สึกเสียกับการตัดสินใจของฉัน

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━