I Walk Among Zombies - ตอนที่ 4
I Walk Among Zombies VN
ผู้แปล : คนเหงาและง่วง
Chapter : 4 คุโรเสะ
.
.
.
“…”
เธอไม่ได้ใส่ใจเขาเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าเขาจะเดินเข้าไปใกล้แล้วก็ตาม เธอเพียงยืนและจ้องไปที่พื้นอย่างว่างเปล่า
ความรู้สึกของเขายังคงประทับใจเช่นเดิม ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ นอกจากนี้ หน้าอกของเธอยังใหญ่อีกด้วย อกที่อุดมสมบูรณ์นั่นราวกับจะระเบิดออกมาจากเสื้อถักไหมพรม
เขาเอื้อมมือซ้ายไปที่หน้าอกของเธออย่างเบามือ
มือของเขาได้พบกับสัมผัสกับความเด้งอันนุ่มนวล เขาสัมผัสได้ถึงการตอบสนองอันหนักแน่นของเสื้อชั้นในผ่านเสื้อไหมพรม
เขาเพิ่มแรงบีบมากขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ว่าจะบีบเท่าไหร่ เธอก็ยังคงยืนนิ่งและจ้องไปที่พื้น
การแสดงออกของเธอไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย
ยูสุเกะพ่นลมหายใจที่กลั้นเอาไว้แล้วยกมือออก
“บ้าเอ้ย…”
ล็อกประตูอพาร์ตเม้นไว้แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกลัวว่าจะถูดขัดจังหวะ
เขาจูงมือคุโรเสะที่เดินโซเซเบาๆ และพาไปที่ห้องนอน
เขาพลักเธอลงที่เตียง
มัดมือของเธอไว้ด้วยกันกับผ้าขนหนู และผูกไว้กับด้านบนหัวเตียง
เผื่อโอกาสที่เธอจะกัดเขา เขาจึงถอดเข็มขัดและมัดปากเธอไว้
คุโรเสะไม่ขัดขืนราวกับทุกอย่างนี่เป็นการกระทำเพื่อเธอ
ยูสุเกะยืนขึ้นเพื่อชื่นชมร่างท่อนบนที่ถูกมัดของเธอ
“อย่างกับหลุดมาจากหนังผู้ใหญ่แหน่ะ…”
ภาพที่ผู้หญิงอยู่ในห้องนอน และเธอถูกมัดไว้บนเตียง
มันดูเหลือเชื่อมาก
คุโรเสะจ้องมาที่เขาด้วยดวงตาไร้ชีวิต บางครั้งเธอก็ขยับราวกับต้องการจะลุกขึ้น
เขาตรึงขาเธอ ปลดกระดุมกางเกงยีนส์แล้วดึงลงมา
จุดลับอันเรียบเนียนของเธอถูกปกคลุมด้วยชุดชั้นในลูกไม้สีม่วง
ต้นขาอันอวบอิ่มของเธอถูกปลดปล่อยออกมา
ความแตกต่างระหว่างชุดชั้นในอันเรียบร้อยของเธอกับความลามกที่เผยออกมาทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น
เขาวางมือลงบนต้นขาและลูบไล้มัน สัมผัสอันเรียบเนียนราวกับต้องการดึงดูดเขาเข้าไป
เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่อีกต่อไปและกระโดดขึ้นบนเตียง
โอบกอดตัวเธอเขามาในอ้อมแขน
เขาสัมผัสได้ถึงก้อนบางอย่างที่กระแทกเข้ามา และเด้งกลับราวกับยาง เหมือนกับเป็นเบาะที่ยอดเยี่ยม
“แฮ่ก…ใจเย็น…”
เขาไม่ได้รู้สึกเหมือนกับกอดศพหรือตุ๊กตาเหมือนที่จินตนาการไว้
เธอนุ่มนวลและอ่อนโยน มีปฏิกิริยาตอบสนองเป็นครั้งคราวราวกับหมอนที่มีชีวิตขยับได้
“…”
คุโรเสะไม่สนใจสิ่งที่ยูสุเกะทำ เพียงจ้องเพดานอย่างว่างเปล่า
เขามองหน้าเธอขณะสอดมือเข้าไปใต้ชุดไหมพรม และปลดตะขอชุดชั้นในออกแล้วยกขึ้น
เขาเริ่มนวดคลึงหน้าอกของเธอภายใต้เสื้อไหมพรม มันนุ่ม และใหญ่เกินกว่าจะพอดีกับมือ มันสั่นกระเพื่อมทุกครั้งที่เขาขยับ
หลังจากพอใจ เขาก็ยกเสื้อไหมพรมขึ้นข้างหนึ่ง หน้าอกดินระเบิดของคุโรเสะล้นทะลักออกมา
“ว้าว สีชมพูล่ะ”
[TL : รูปในดิสคอร์ด]
เขาจับหัวนมของเธอด้วยหว่างนิ้วและเริ่มเอ็นดูมัน แต่ไม่ว่าจะบีบแรงแค่ไหน มันก็ยังคงนุ่มนวลอยู่
“อืม ใช่ว่าพวกเธอจะรู้สึกเจ็บได้สักหน่อยนี่นะ…”
แม้จะนอนราบลง รูปทรงหน้าอกของเธอก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก มันยังคงเด้งดึ๋ง และคงรูปร่างที่สวยงามไว้
เมื่อถึงจุดนี้ ยูสุเกะก็หยุดมือและยืนขึ้น
“เกือบไป เผลอตัวไปซะได้”
เขาเพียงตั้งใจจะมัดเธอไว้เท่านั้น แต่เมื่อเห็นเธอในสภาพยุ่งเหยิงทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่
“เอาล่ะ งั้นมาค้นสักหน่อยดีกว่า”
เขาพึมพำกับตัวเองขณะค้นข้าวของของคุโรเสะ
“จริงสิ ทำไมเธอถึงไม่หนีไปล่ะ?”
เขาเป็นเพียงแค่คนรู้จัก จึงอยากรู้ว่าเธอเป็นคนแบบไหน แล้วทำไมเธอถึงมากลายเป็นซอมบี้ได้
เขาดึงเอกสารออกมาจากชั้นวางแล้วเริ่มอ่านผ่านๆ
เขากางมันออกมาเพื่อที่จะมองในภาพรวมกว้างขึ้น
ชื่อเต็มของเธอคือ คุโรเสะ โทกิโกะ อายุ 23 ปี
เมื่อเดือนเมษายนนี้ เธอเริ่มเข้าทำงานที่บริษัทขนาดกลาง และเป็นพนักงานใหม่
บัตรพนักงานของเธอมีรูปของคุโรเสะในชุดสูทและสวมแว่นตา ขณะมองกล้องอย่างไร้รอยยิ้ม
“เธอเป็นพนักงานขายงั้นเหรอ? ไม่ลำบากสำหรับเธอไปหน่อยเหรอ โทกิโกะจัง?”
ยูสุเกะสันนิษฐานจากรูปลักษณ์ของเธอ
ทุกครั้งที่เธอทักทายเขา เธอมักจะดูเซื่องซึมอยู่ตลอด ดังนั้นยูสุเกะจึงไม่คาดคิดว่าเธอจะเป็นพนักงานขาย
“งั้นเธอก็อาศัยอยู่คนเดียวสินะ หืม? พ่อแม่ทั้งสองของเธอยังมีชีวิตอยู่ แล้วก็มีน้องสาวด้วย…สงสัยจังว่าจะน่ารักแบบเธอไหมนะ?”
“…”
คุโรเสะดูราวกับศพที่อยู่บนเตียงในสภาพกางเกงยีนส์ที่ถูกดึงลงมาที่เข่า
“ถ้าเธอใส่คอนแทคเลนส์สักหน่อย คงมีผู้ชายมาจีบไม่ขาดแหงเลยนะรู้ไหม?”
ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอก็ไม่ตอบสนอง
หลังอ่านเอกสารส่วนตัวของเธอจนหมด เขาเปิดแล็บท็อปของเธอ และเมื่อเข้าสู่ระบบก็พบกับวอลเปเปอร์รูปแมว
ดูเหมือนว่าในเครื่องจะมีแค่แอปพลิเคชั่นพื้นฐานในเดสก์ท็อป
เขาคลิ๊กไปที่ไอคอนบราวเซอร์แล้วมองไปที่ประวัติของเธอ
สิ่งสุดท้ายที่เธอเข้าไปดูเมื่อไม่นานมานี้เป็นเพียงแค่เว็บประจำวันปกติ
ขณะที่เขามองไปที่บุ๊คมาร์กของเธอไปทีละอัน ก็พบกับสำนักงานให้คำปรึกษาเรื่องการล่วงละเมิดทางเพศ
“อะไรล่ะเนี่ย?”
เขาคลิ๊กเข้าไปที่ลิงก์
“ดูเหมือนเธอจะติดต่อกับกระทรวงความยุติธรรมเกี่ยวกับการโดนล่วงละเมิดทางเพศงั้นเหรอ? น่าสงสารเป็นบ้า!”
จากนั้นเขาก็กดดูไฟล์ล่าสุดของเธอ
ไฟล์บนสุดคือไฟล์ที่มีชื่อว่าบันทึก เขาเปิดมันขึ้นมา
ข้างในเป็นรายละเอียดรายการของเรื่องที่คุโรเสะโดนล่วงละเมิดทางเพศในที่ทำงาน โดยแต่ละรายการจะมีบันทึกข้างๆกับวันที่
ผู้ชายจับขาเธอในรถแท็กซี่ หรือโดนจับที่ด้านหลังขณะต่อแถวใช้เครื่องพิมพ์
แม้กระทั่งไปถึงระดับบังคับให้เธอให้มาร่วมสนุก คุโรเสะก็ได้บันทึกเอาไว้ทั้งหมด
“นี่มันแย่ชะมัด แล้วก็นี่คือพวกผู้ชายที่เธอต้องคอยระวังสินะ หืม?”
ยูสุเกะมองรายชื่อพวกไอ้แก่สกปรกพวกนั้น
เธอคงจะลำบากที่ต้องเจอกับเพื่อนร่วมงานแบบนั้น
เขาเลื่อนลงจนกระทั่งถึงจุดล่างสุดของบันทึก
เธอบันทึกแค่เพียงข้อเท็จจริงเท่านั้น ในบันทึกแทบไม่มีอารมณ์หรือข้อเรียกร้องมาเกี่ยวข้องเลย คุโรเสะดูเป็นคนจริงจังมาก
แม้ว่าเธอจะไม่ได้เขียนลงในออนไลน์ แต่ก็ยังเก็บไว้เป็นไฟล์ข้อความ
มันคงเป็นเรื่องลำบากใจสำหรับเธอที่จะมองหาคนมาช่วย นั่นคือความรู้สึกที่แล่นเข้ามาหลังอ่านจบ
เมื่ออ่านจบ ยูสุเกะก็ปิดไฟล์ลง
“ก็นะ ฉันเดาว่าพวกเขาคงเอาเปรียบเพียงเพราะเธอดูอ่อนต่อโลกสินะ โทกิโกะจัง”
ดูเหมือนว่าเธอจะคุยเรื่องนี้กับหัวหน้าของเธอ แต่เมื่อมองจากสิ่งที่เธอบันทึกไว้แล้วคงจะไม่ได้เรื่อง
“ดังนั้นเธอก็เลยบักทึกการล่วงละเมิดทางเพศพวกนี้ไว้…เอาเถอะ เธอไม่ต้องไปทำงานที่นั่นอีกแล้ว ดีแล้วล่ะเนอะ โทกิโกะจัง?”
“…”
อาจจะเป็นเพราะขางเกงยีนส์ที่รัดขาไว้ ต้นขาของเธอจึงดูขยับเล็กน้อย
“เหมือนว่าสิ่งที่ฉันต้องการจะไม่ใช่นี่แฮะ…ไม่มีไดอารี่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเลย”
ดูจะไม่มีบุ๊คมาร์กอะไรของเธอที่น่าสนใจสักเท่าไหร่เช่นกัน
เขาเปิดโปรแกรมส่งอีเมลล์ขึ้นมา แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ใช้มันมากนัก
เขาพบสมุดบันทึกในกระเป๋าของเธอ แต่ก็ไม่มีอะไรเขียนนอกจากวันที่ ชื่อ และเบอร์โทรศัพท์ ดูเหมือนว่าจะใช้สำหรับทำงาน ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรใหม่ๆของเธอเลย
เธอมีโทรศัพท์สีชมพูเรียบๆอยู่ เขาเปิดและมองผ่าน
ไม่มีข้อมูลสำคัญในนั้นเช่นกัน
ข้อความสุดท้ายที่เธอส่งให้กับน้องสาวประมาณสิบวันก่อนก็ไม่ได้สำคัญอะไร
มีโทรศัพท์อีกเครื่องหนึ่ง ที่ดูเหมือนว่าจะเอาไว้ใช้สำหรับทำงาน เพราะส่วนใหญ่เป็นข้อความเกี่ยวกับงานและธุรกิจ
ทั้งสองเครื่องนั้นไร้สัญญาณ
โทรศัพท์ของยูสุเกะเองก็ไม่มีสัญญาณเช่นกัน และคงเป็นเพราะเครือข่ายล่ม
“มีแต่ข้อความจากครอบครัวทั้งนั้นเลย หืม? เธอไม่มีเพื่อนเลยสินะ”
ยูสุเกะเองก็ไม่มีใครที่สามารถเรียกได้ว่าเพื่อนเช่นกัน
เขาหมกตัวอยู่แต่ในอพาร์ตเม้นและหลีกเลี่ยงการติดต่อกับทุกคน
พ่อแม่ของเขาไม่ได้มีชีวิตอยู่แล้ว และญาติคนเดียวซึ่งคือปู่ก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางถนนไปเมื่อสองปีก่อน
เขาเก็บห้องขณะครุ่นคิดเกี่ยวกับข้อมูลที่รวบรวมได้
คุโรเสะอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียว ดังนั้นการอยู่ที่นี่ก็ไม่ควรจะมีปัญหาอะไร ครอบครัวของเธอก็มาที่นี่ไม่ได้ จากความโกลาหลด้านนอก
หากเธอมีคนรู้จักที่สนิทสนมบางทีพวกเขาอาจจะมาเยี่ยมเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มี
“เอาเถอะ ถึงต่อให้มีก็คงจะโดนซอมบี้กินเอาหากมาที่นี่…”
พวกซอมบี้ที่โจมตีแม่ลูกนั่นเร็วมาก พวกมันไม่ได้ช้าไปกว่าคนปกติเลย ถึงจะโซซัดโซเซสักหน่อย แต่พวกมันก็พุ่งเข้าใส่ราวกับหมูป่า และถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถจัดการพวกมันได้ หากไม่ได้ทำลายหัวมัน
พวกมันค่อนข้างเป็นศัตรูตัวฉกาจ ยิ่งกว่านั้นคือพวกมันอยู่ทุกที่
ยูสุเกะคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรหากเพลิดเพลินไปกับตัวเองสักหน่อย
“เอาล่ะ…”
————————————-
แปลผิดตรงไหนขออภัย พอดีไม่ช่ำ
ตอนหน้า Segg เพราะงั้นผมไปลงในเพจ
เนื่องจากเรื่องนี้เป็นเรท 18+ เพราะฉะนั้นตอนที่ถึงฉากนั้นผมจะไม่ลงในแมวดุ้นนะครับ แต่ถ้าอยากได้ก็เอาไปสิ ไปตามหาเอาเลย ฉันเอาทุกอย่างไปไว้ที่เพจหมดแล้ว(ถึง ณ วันที่ลงจะยังแปลไม่ถึงก็เถอะ)
คนเหงาและง่วง | Facebook
หรือจะเข้าดิสคอร์ดก็ได้
https://discord.gg/hMuzg9rz7v
และถ้าอยากได้ภาพและเสียงชัดๆก็อุดหนุนเกมใน steam เลยครับ ชื่อเดียวกัน