I Never Run Out Of Mana 91.การเติบโตในส่วนที่ไม่จําเป็นสําหรับอนาคต

 

-ชวิ่ง!

 

“ห้ะ! แม้แต่ของโกสต์ก็เช่นกัน!”

 

การรับข่าวใหม่กองกําลังโกสต์ ทําให้ซีกิลเดือดดาล

 

เพียงโบกมือครั้งเดียวก็ทําให้โต๊ะประชุมกลายเป็นฝุ่น.

 

โจ๊กเกอร์หายตัวไป

 

ตอนนี้ก็โกสต์และกองกําลังกว่า 500 คนของเขาก็อันตรธานหายไปหมด

 

ผู้นําคนเดียวที่เหลืออยู่คือดาร์กเลดี้และตัวแทนของโจ๊กเกอร์ปิเอโร่.

 

ไม่ใช่แค่เวลาเพียงเดือนเดียวเท่านั้นที่ฝายหัวรุนแรงได้เสียผู้นําไป 2 คน

 

สถานการณ์นี้ทําให้เขาทั้งตกใจและโกรธ

 

เมื่อลองคิดดู

 

วันแห่งการต่อสู้ใกล้เข้ามาแล้ว

 

ความสําเร็จของดาร์กเลดี้จากการระเบิดพอร์ทัลอาจจะช่วยเพิ่มความเร็ว

 

ยิ่งไปกว่านั้น ดาร์กเลดี้ได้เตรียมระเบิดพอร์ทัลเลเวล 30แล้ว

 

แต่ตอนนี้กลับมีบางอย่างที่ผิดออกไป

 

หลังจากหยุดพักครู่หนึ่ง ซีคิลก็พูดขึ้น

 

“ดาร์กเลดี้มันเกิดอะไรขึ้น! เธอรู้มากแค่ไหน!”

 

“ตอบฉัน!”

 

“นะ… นี่ 

ซีคิลถอดหมวกรบออกและโยนไว้ด้านข้าง

 

ดวงตาของเขาฉาบไปด้วยสีดําสนิท

 

พวกมันดูดแสงรอบๆให้หายไปราวกับหลุมดํา

 

ใบหน้าของเขามีแผลเป็นที่น่ากลัวประหนึ่งถูกเผาไหม้

มันไม่น่ากลัวถ้ารู้เห็นภาพลักษณ์ทั้งหมดของเขา แต่มันก็ไม่ได้เป็นภาพที่สวยงามนัก.

 

ไม่มีใคร แม้แต่ดาร์กเลดี้ได้เห็นใบหน้าของซีคิล

 

หลังจากที่ทุกเวลา ซีคิลมักจะซ่อนใบหน้าของเขาไว้หลังหน้ากาก

 

มีร่างสีดําของเขาเป็นวิธีเดียวที่ระบุได้ถึงตัวเขา

 

ดาร์กเลดี้ที่กําลังมองไปที่พื้นเงยหน้าของเธอขึ้นและพูด.

 

“นายท่านซี…ซีคิล.”

 

“โจ๊กเกอร์ตาย”

 

“ห้ะ?”

 

“ก่อนที่โกสต์จะมาหา เขาบอกกับฉันและพูดอย่างนั้น โจ๊กเกอร์นั้นตายไปแล้ว

 

“ทําไมเธอถึงไม่บอกเรื่องนี้กับฉัน ดาร์กเลดี้”

 

“ฉันขอโทษ”

 

“เขาเป็นใคร? คนที่ฆ่าโกสต์?”

 

ซีคิลนั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ขณะที่จ้องมองดาร์กเลดี้

 

เขาไม่มีอาวุธใดๆ แต่หมัดของเขากําจนแน่นและสั่นอย่างรุนแรง

 

หมัดของเขาเต็มไปด้วยเปลวไฟที่รุนแรง เช่นเดียวกับคลาสเพรชฆาต มันมีสกิลที่ใช้ความแข็งแกร่งของร่างกายเท่านั้น

 

ผู้นําที่ได้รับแต่งตั้งใหม่อย่างปิเอโร่ก็เกือบจะกลัวจนฉี่ราดเมื่อเขาโกรธ ไม่ต้องคิดเกี่ยวกับเหล่าผู้นําเลย.

 

อย่างไรก็ตามดาร์กเลดี้ไม่ได้แตกต่างจากปิเอโร่นัก

 

เธอพยายามอย่างมากเพื่อที่จะทําไม่ให้เขาผิดหวัง,

 

เมื่อโจ๊กเกอร์หายไป ซีคิลก็รู้สึกเล็กน้อยจากรายงานที่ว่าโจ๊กเกอร์มุ่งหน้าไปยังดันเจี้ยนอันโนว์

 

ตอนนี้ซีคิล ดูแตกต่างจากปกติอย่างมาก

 

มีสาเหตุที่ทําให้ดาร์กเลดี้กลัวซีคิลอย่างมาก

 

ดาร์กเลดี้รู้

 

เธอรู้ถึงการมองของเขาและจิตสังหารที่ไหลออกมา

 

เธอเคยเห็นท่าทางอย่างนี้มาก่อน

 

เมื่อดาร์กเลดี้เข้าร่วมฝ่านหัวรุนแรง ตอนแรกมีผู้นําอยู่ 5 คน.

 

หนึ่งในผู้นําเหล่านั้นคือซีคิล ผู้ซึ่งมีอํานาจมากเสียจนเป็นบอสใหญ่คนปัจจุบัน

 

เช่นเดียวกับฝ่ายส่วนใหญ่ มันมีความคิดเห็นที่ขัดแย้งกันมากมายระหว่างผู้นํา

 

ทั้ง 5 ได้ตัดสินใจในการเลือกหัวหน้าใหญ่

 

วิธีการคักเลือกก็เป็นไปตามหลักผู้แข็งแกร่งปกครองผู้อ่อนแอ.

 

ต่อหน้าสมาชิกทุกคน ผู้นําได้ต่อสู้กันเอง

 

ซีคิลทําให้อีก 4 คนไม่อาจต่อสู้ต่อไปได้

 

มันไม่ได้ใช้เวลานาน

 

เมื่อรู้ถึงความแข็งแกร่งของซีคิลแล้ว ผู้นําอีก 4 คนก็ร่วมมือกันเพื่อโค่นเขา แต่มันก็ไม่อาจทําอะไรได้มาก เมื่อเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งของเขา

 

ดาร์กเลดี้ไม่อาจลืมภาพที่เห็นของเขาได้ตั้งแต่นั้นมา

 

“ฉันถามว่าเขาเป็นใคร.”

“ฉันไม่มีข้อมูลนัก”

 

“เธอจะบอกฉันว่าพวกเขาถูกโจมตีจากคนที่ไม่มีใครรู้จักเลย?”

 

“ถูกต้อง คุณยังจําเด็กน้อยคนนั้นได้ไหม มันอาจจะถูกรายงานจากโจ๊กเกอร์?”

 

“ใช่…ฉันได้ยินมาว่าโจ๊กเกอร์กําลังดูแลเขา”

 

“แต่ นั้น”

 

“เป็นเขา?”

 

“เธอกําลังจะบอกว่า ผู้นํา 2/3 คนจากฝ่ายของเราถูกเด็กคนนี้จัดการ!”

 

-แกรัก!

 

มือซ้ายของชีคิลชูขึ้น

 

เขายกมือขึ้นและเหวี่ยงมันลง

 

อย่างไรก็ตามชั้นของออฟฟิศก็ถูกลมพัดผ่านจนทําให้มองเห็นได้ถึงชั้นล่าง

 

อาคารทั้งหมดถูกสร้างด้วยวัสดุนาโน แต่การทําลายล้างอย่างไร้เหตุผลก็ปรากฏต่อด้านหน้าของพวกเขา

 

นอกจากนี้เขายังไม่ได้ใช้อาวุธใดๆ

 

“อ๊าาา! ขอโทษด้วย นายท่านซีคิล!”

 

“โง่ พวกแกมันโง่ทั้งนั้น!”

 

“เราจะที่อยู่ของเขาทันที”

 

“ไม่ต้องห่วง ถ้าเราทําตามแผน เขาจะมีใบหน้าที่มั่นใจอีกไหม? หลังจากที่ทําให้โลกอยู่ใต้เท้าของเรา เราจะได้รับการดูแลจากฉันโดยส่วนตัว”

 

“เมื่อพอร์ทัลเลเวล 35 ในปูซานพร้อมระเบิด ให้รายงานมาทันที ”

 

“ค่ะ ตามคําพูดของคุณ ท่านซีคิล.”

 

“การ์ดเลดี้…ฉันจะไม่ยกโทษให้เธออีกเป็นครั้งที่สอง.”

 

“คะ ”

 

จากนั้นซีคิลก็ซ่อนตัวอีกครั้ง

 

พอร์ทัลที่ดาร์กเลดี้กําลังจะเตรียมการนั้นกว่าจะเสร็จใช้เวลาอีกหนึ่งสัปดาห์

 

พอร์ทัลที่เกินเลเวล 30 ใกล้ๆก็ถูกเตรียมไว้แล้ว

 

ถ้าสิ่งเหล่านี้ระเบิดพร้อมกัน ไม่มีทางที่อเวคของเกาหลีจะหยุดมันได้

 

พอร์ทัลต่างๆก็ทยอยระเบิดเช่นกัน

 

ถ้าสิ่งเหล่านี้ไม่ได้รับการจัดการเป็นส่วนตัว มันเห็นได้ชัดว่าเกาหลีจะถูกขับออกจากสหภาพ

 

นั่นจะเป็นสัญญาณของยุคของฝ่ายหัวรุนแรง

 

“ฟื้วว… ปิเอโร่”

 

“ครับ มาดามดาร์กเลดี้”

 

“1 อาทิตย์ อีก 1 อาทิตย์ ใช้ทุกอย่างที่นายมีเพื่อช่วยฉันในโปรเจ็คนี้”

 

“แน่นอน ผมจะออกไปเตรียมตัว…”

 

ผู้สืบทอดตําแหน่งของโจ๊กเกอร์ ปิเอโร่ ได้ออกจากห้องไป

 

เนื่องจากความตึงเครียดและความกัลวทําให้ขาของเธออ่อนแรงจนล้มลงกับพื้นตรงนั้นทันที

 

“เฮ้ยย จียอน ที่เธอยังหาข้อมูลเกี่ยวกับ A ไม่ได้อีกหรอ?”

 

“ไม่พบแม้แต่เงื่อนงําเดียว”

 

“แล้วถ้างั้น ซางโฮ,ฮเยวอน ทั้งสองคนนี้หล่ะ?”

 

“ตาเฒ่า เขาอาจจะมีมากกว่าที่ฉันคิดในตอนแรก ฉันไม่สามารถรู้สึกถึงเขาได้เลย”

“ผู้บัญชาการ ฉันไม่อาจหาข้อมูลใดๆเกี่ยวกับพวกเขาได้

เลย ”

 

“หืม…มันเป็นพอร์ทัลเลเวล 29 เลเวล 29 เลยนะ แม้แต่ชอยโซฮยอนผู้ซึ่งเคลียร์ดันเจี้ยนเลเวล 28 เพียงคนเดียวคนแรกในประวัติศาตร์ มันเป็นเรื่องยากที่เขาจะเคลียร์พอร์ทัลนั้นได้ในเวลาสั้นๆ”

 

“ตาเฒ่า คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมหรือว่าคุณไม่สงสัยเลย?”

 

“สงสัย

”

 

“นี่ไม่ใช่การงมเข็นในกองหญ้า เพราะเราจะเริ่มสืบสวนโดยไม่มีเป้าหมายได้อย่างไร?”

 

“ถูกต้อง…สําหรับตอนนี้ ทําต่อไปให้ดีที่สุด ฉันร่วมช่วยด้วย.”

นี่คือแรงค์เกอร์เมจิคเชี่ยน อันดับ 4 ที่เป็นส่วนหนึ่งของสมาคม.

 

พวกเขาใช้ความพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาบุคคลที่หยุดยั้งการระเบิดของพอร์ทัลเลเวล 29

 

หลังจาการประชุม ผู้บัญชาการออกจากอาคารของสมาคม ทันที

ใบหน้าหนึ่งโผล่ขึ้นมาในหัว

 

เขากําลังคิดที่จะไปเจอกับคิมมินชยอล.

 

“ผู้บัญชาการ ลาก่อน.”

 

“ขอให้มีวันที่ดี ผู้บัญชาการ.”

 

“ได้ ลําบากคุณแล้ว”

 

แม้ว่าเขาจะออกจากอาคาร ทั้งอเวคและพนักงานนับไม่ถ้วนต่างก็ทักทายเขา

 

มันเป็นข้อพิสูจน์ว่าตําแหน่งของเขาตรงนี้นั้นได้รับความเคารพจากสมาคมเท่านั้น แต่มันใช้ได้กับประเทศตัวเอง

 

เพื่อความยุติธรรม เขาเป็นคนแรกที่ไปและแก้ไขวิกฤตการณ์ใดๆ เกี่ยวกับมอนเตอร์ในประเทศ

 

เมื่อได้รับที่อยู่ของมินชยอล ผู้บัญชาการก็เริ่มมุ่งหน้าไปที่นั่น

 

นี่เป็นสิ่งที่ผิดกฎหมาย แต่อย่างน้อบเขาก็ต้องการเงื่อนงํา เพื่อที่จะยึดมั่นใจนจุดนี้

 

“ผู้บัญชาการ เรามาถึงแล้ว”

 

“รู้แล้ว รอที่นี่สักแปป.”

 

“ครับ ระวังตัวด้วย”

 

-แกรัก

 

เนื่องจากมันไม่มีใครรู้ เมื่อพอร์ทัลระเบิด ผู้บัญชาการมักจะสวมเกราะและอาวุธของเขาไว้ เว้นแต่จะถอดออกมาเพื่อดูแลรักษา

 

เขาไม่สามารถยืนยันได้ว่าเวลาที่ใช้สวมอุปกรณ์อาจจะถูกใช้เพื่อช่วยชีวิตของผู้คน

 

ดังนั้นเมื่อเขาปรากฏตัวที่สถานที่รอบๆก็มีเสียงดังมาก. 

 

คนที่จําได้ว่าเขากําลังประโคมข่าวว่าเขาเป็นคู่ควรกับชาติ

 

ตอบกลับด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น เขามุ่งหน้าไปที่บ้านของมินชยอล.

 

ติ้ง ต่อง

 

“ใครมาหรอ?”

 

ในเวลานี้ มินชยอลกําลังหลับหลังจากที่วิ่งไปวิ่งมาตลอดสองวัน.

 

ผู้ที่ออกมารับผู้บัญชาการคือ พัคซีราน แม่ของมินชยอล.

 

“หวัดดี อืม…ผมเป็นผู้บัญชาการ ยูนจุงขัน.”

 

“หืม?”

 

มีความแปลกใจเมื่อได้ยินคําพูดนั้น เธอมองไปที่อินเตอร์โฟนอย่างรวดเร็ว

 

ผู้บัญชาการที่เธอเห็นเป็นคนเดียวกับในข่าวจริงๆและกําลังยืนอยู่ด้านหน้าประตู

 

อีกด้าน เธอก็เป็นห่วงว่าทําไมเขาถึงมาที่นี่

 

ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความคิดมากมาย ในขณะที่เธอสงสัยว่ามินชยอลอาจทําเรื่องบางอย่าง

 

เธอยังคงพูดใส่อินเตอร์โฟนอยู่

 

“เนื่องในโอกาสอะไร?”

 

“ธุรกิจกับลูกชายของคุณ หากไม่เป็นไร เปิดประตูได้ไหม…”

 

“โอ้ได้ ฉันขอโทษ”

 

เธอเปิดประตูทันที

 

ผู้บัญชาการยังดูมีอายุ

 

เขาโค้งคํานับแล้วมองเธอ

 

“โอ้ ใช่ โปรดเข้ามา”

 

“ครับ ขอบคุณ ผมขอรบกวนด้วยนะครับ”

 

“เกิดอะไรกับมินชยอลงั้นหรอ?”

 

“โอ้ ไม่ ไม่! ไม่ นั่นไม่ใช่เรื่องเหล่านั้นเลย”

 

“แล้วเนื่องในโอกาส…”

 

“ถ้าคุณคิดว่ามันคืองานของผม ผมมักจะเยี่ยมคนที่ไม่ค่อยได้ลงดันเจี้ยนเป็นเวลานานและมีงานอดิเรกน้อยๆที่น่าชื่นชม. ”

 

“อ่า…”

 

“ผมสงสัยว่าทําไมลูกชายของคุณถึงดูหล่อ ผมเดาว่าเขาอาจจะได้มาจากคุณ โฮโฮ.”

 

“ฉัน… ฉัน…”

 

“ อ่า แต่ลูกชายของคุณ?

 

“เขาอาจนอนหลับอยู่ เขาออกไปเที่ยวและค้างคืนไปสองคืน เพิ่งจะหลับไปเมื่อกี้”

 

“เป็นอย่างนี้เอง ถ้าอย่างนั้น ผมจะรอสักพัก?”

 

“ฉันจะไปปลุกเขา มันอาจจะแปปนึง เพราะฉันไม่แน่ใจว่าเขาจะตื่นเมื่อไหร่”

 

“ไม่เป็นไร ตาแก่อย่างผมมีเพียงเวลาเท่านั้น”

 

“ต้องการชา?”

 

“ขอบคุณ.

 

หลังจากตรวจสอบของที่ได้มาแล้ว ผมก็เผลอหลับไปราวกับเป็นคนหมดสติ

 

ผมต้องเหนื่อยมากๆหลังจากการต่อสู้ครั้งใหญ่และไม่ได้หลับมาหลังจากนั้น

 

ผมลากร่างกายที่เหนื่อยล้า

 

ผมไม่อยากเสียวันหยุดของผมไปอย่างนี้

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อผมได้ยินการพูดคุยด้านนอกห้องของผม.

 

ผมรู้สึกถึงคนมีอายุจากเสียง

 

“เพื่อนของแม่มาหรอ?”

 

เมื่ออาบน้ําเรียบร้อยแล้ว ผมก็มุ่งหน้าไปที่ห้องนั่งเล่น

 

แต่ใครหล่ะคนนี้

 

คนที่อยู่ในห้องนั่งเล่นคือ ยุนจองซัน.

ขณะที่ขยี้ตา ผมพยายามรับเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้

 

มันเป็นไปได้

 

เมื่อเห็นผม เขาก็มองมาที่ผม

 

และจากนั้น ผมก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแม่

 

“ในที่สุดเธอก็ตื่นแล้ว?”

 

“ใช่ แต่…”

 

“ อ่า เขาบอกว่าเขามีธุระกับลูกและรออยู่ที่นี่สักพักแล้ว ลูกรู้ว่าเขาเป็นใครใช่ไหม?”

 

“คร้าาบ…”

 

“มันก็ดี แต่ลูกเป็นไรหรอ?”

 

“ครับ มันก็ดี

 

“คุณนาย ผมขอคุยกับมินชยอลสักพักในห้องของเขาได้ไหม…”

 

“แน่นอน ใช้เวลากันเลย”

 

เมื่อเป็นแบบนี้ ผู้บัญชาการก็ย้ายไปที่ห้องของผม.

 

ผมไม่สามารถบอกอะไรได้จากสีหน้าของเขา…

 

ในห้องของผม หลังจากที่ผมปิดประตูแล้วก็พูดว่า

 

“เด็กเอ้ย…”