คืนนี้ คุรากิ ยามาโตะ ได้รู้ว่าเซนต์มีจริง –

(TLN: เซนต์ในที่นี้หมายถึง ผู้บริสุทธิ ขาวสะอาด)

 

เวลา 22.30น

 

หลังจากออกจากร้านสะดวกซื้อ ผมก็เดินพร้อมกับซาลาเปาที่ถืออยู่ในมือในขณะที่รู้สึกเย็นจากอากาศข้างนอก

 

ขณะที่ผมเริ่มเสียใจผมไม่น่าใส่เสื้อสเวตเตอร์ออกมาข้างนอกในเวลาแบบนี้เลย ในคืนเดือนเมษายนเขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคย

 

หญิงสาวจากโรงเรียนมัธยมเดียวกันกับผม ชิราเสะ เซย์ล่า 

 

มันเป็นถนนที่มืดมิด และแม้ว่าจะใกล้พ้นเวลาเคอร์ฟิวแล้ว แต่เธอก็มุ่งหน้าไปยังย่านใจกลางเมืองอย่างชัดเจน

 

เธอไม่ได้สวมชุดนักเรียนมัธยม แต่เป็นชุดลำลองมีสไตล์ที่ประกอบด้วยเสื้อคลุมสีเทาและกางเกงขาสั้นสีดำ 

 

“… ไม่มีทาง.”

 

ผมพูดออกมา…

 

ผมซึ่งเลื่อนชั้นขึ้นมัธยมปลายเมื่อสัปดาห์ก่อน เพิ่งถูกจัดให้อยู่ในชั้นเรียนเดียวกับเซย์ล่า

 

ผมไม่เคยพูดกับเธอมาก่อน แต่ผมได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเธอ 

 

เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนโดดเดี่ยวและอยากอยู่คนเดียวมากกว่าหาเพื่อน ทุกคนเรียกเธอว่า “เซนต์” เพราะรูปลักษณ์ที่สวยงามและชื่อที่โดดเด่นของเธอ

 

ชิราเสะ เซย์ล่า เป็นเด็กผู้หญิงที่สวยมากจริงๆ ผมยอมรับเลย

 

เธอมีผมสีเทาเป็นสีอ่อนๆ ถึงไหล่ของเธอ และดวงตาที่โตของเธอนั้นสวยงามจนน่าตกใจ ข้างๆ กันคือขนตายาว สันจมูกที่ชัดเจน และริมฝีปากที่บางและมีรูปร่างดี ใบหน้าที่เรียบร้อยของเธอด้วยอัตราส่วนขนตาสีทอง ผิวสีขาวเหมือนหิมะ และรูปร่างที่เพรียวบางทำให้เธอมีความงามที่มีเสน่ห์

 

อย่างไรก็ตามเธอดูไม่หยิ่งเลย แท้จริงแล้วเธอมีบุคลิกที่เป็นธรรมชาติและเข้ากับคนง่าย นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงดึงดูดคนรอบข้างได้ง่าย

 

ผมเริ่มอยากจะรู้จักเธอมากขึ้นแล้วสิ

 

โดยปกติแล้ว ผมหลีกเลี่ยงทุกอย่างทำให้ผมเกี่ยวข้องกับคนอื่่น แต่ในกรณีนี้เป็นข้อยกเว้นละกัน

 

ผมอยากรู้ว่าทําไมเธอชิราเสะ เซย์ล่าจึงมุ่งหน้าไปยังย่านใจกลางเมืองในเวลานี้…

 

ผมวิ่งไล่ตามเซย์ล่าขณะที่เธอเดินจากไป 

 

ในที่สุดผมก็ตามเธอทัน เป็นทางเข้าย่านใจกลางเมือง ผมตัดสินใจเรียกเธอ

 

“เฮ้ ฉันขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม?.”

 

ผมพูดกับเธออย่างเรียบง่าย แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเสียงผมอาจจะอึดอัดไปรึปล่าว

 

ขณะที่ผมกำลังฟุ้งซ่าน เซย์ล่าก็หันมาทางผมพร้อมกับผมของเธอที่ปลิวไปตามสายลม

 

“เอ่อ มีธุระอะไรรึปล่าวคะ?.”

 

สีหน้าของเธอที่ส่องสว่างด้วยไฟถนนนั้นเย็นชาเหมือนกับที่ผมเคยเห็นที่โรงเรียน แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้รังเกียจผมเลย

 

ด้วยเหตุนี้ ผมจึงสามารถผ่อนคลายจิตใจและชื่นชมรูปร่างหน้าตาของเซย์ล่าได้อีกครั้ง

 

ใบหน้าของเธอดูเป็นผู้ใหญ่มากจนยากที่จะเชื่อว่าเธออายุเท่าผม สวยพอๆ กับข่าวลือนั่นเลย…

 

นอกจากนี้ เธอยังดูน่ารักและมีเสน่ห์ ผมแน่ใจว่าเธอไม่มีความรู้สึกเป็นศัตรูกับผม

 

ผมรู้สึกประทับใจว่าเธอสวยจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมสามารถเห็นใบหน้าของเซย์ล่าในระยะใกล้ ดังนั้นผมจึงรู้สึกประหม่าเล็กน้อยแต่ผมก็ไม่ได้แสดงท่าทีออกไป

 

หลังจากที่ผมจ้องมองเธอสักพัก ไม่กี่วินาที เธอก็มองออกไปราวกับว่าเธอไม่สนใจ 

 

“ถ้าไม่มีธุระอะไร ขอตัวก่อนนะคะ”

 

เซย์ล่าพูดออกมาตรงๆ และเริ่มเดินจากไปอีกครั้ง

 

ผมรีบพูดเพื่อให้เธอหยุดเดิน

 

“เดี่ยวก่อน…… เอ่อ คุณคือชิราเสะซังจากห้องเดียวกับผมใช่ไหม ผมสงสัยว่าทําไมเธอไปไหนคนเดียวในเวลานี้ ผมก็เลยตามคุณมา อ่า ผมไม่ได้หมายความว่าผมตามคุณมาเพื่อจะทําเรื่องไม่ดีอะไรแบบนั้นนะ”

 

“เปล่าหรอกค่ะ ฉันแค่จะเข้าไปในเมืองเพื่อไปเที่ยว บ้านฉันอยู่แถวนี้นะ”

 

เซย์ล่าซึ่งกำลังชี้ไปในทิศทางตรงกันข้ามจากที่ที่พวกเขากำลังจะไป 

 

“แต่มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยใช่ไหม? ตอนนี้มันอันตราย และเธอคงไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้น ผมเลยคิดว่าถ้าคุณกลับบ้านเลยซะตอนนี้ คงปลอดภัย”

 

ผมไม่อยากบอกเธอเรื่องนี้เลย แต่ ……บางทีเธออาจจะรำคาญด้วยซํ้า

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรักษาตัวเองได้”

 

แต่ดูเหมือนว่าเซย์ล่าจะไม่สนใจเลยและเดินต่อไปโดยไม่สนใจ

 

“อ่า… ผมหมายถึงว่าคุณอยากให้ผมไปด้วยไหม”

 

ผมกล่าวไปแบบนั้น…

 

“อะไรนะคะ”

 

เป็นการเชื้อเชิญอย่างกะทันหันและไม่คาดฝัน ผมลืมไปว่าเซย์ล่า ชิราเสะเป็นคนโดดเดี่ยวอยู่แล้ว 

 

ผมสงสัยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ อาจเป็นไปไม่ได้ที่เดาความคิดของเธอจากท่าทางที่เข้าใจยากของเธอ

 

เธอยืนคิดอยู่นาน ผมอยากรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ตอนนี้

 

โลกที่เธอกำลังดูอยู่ย่อมแตกต่างจากชีวิตประจำวันที่น่าเบื่อของผมอย่างแน่นอน ผมเดาความรู้สึกของเธอตอนนี้ไม่ได้เลย

 

ฮ่าฮ่า ผมคงถูกปฏิเสธแล้วละTT …ในขณะที่ผมคิดอย่างนั้น

 

 

 

 

“……แต่นายแน่ใจนะ นี่เป็นครั้งแรกที่เราจะได้คุยกัน นายคงไม่รู้สึกอึดอัดนะ”

 

แม้ว่าผมจัดได้ว่าเป็นตัวละครที่ค่อนค้างธรรมดา แต่เซย์ล่าก็ตอบโต้ด้วยท่าทางที่ไม่ได้รู้สึกรังเกียจผมเลย

 

“แต่ว่านะนายมาจากโรงเรียนเดียวกันนี่ แต่ฉันจํานายไม่ได้เลย”

 

ผมรู้สึกเจ็บกับถ้อยคํานี้ ฮ่าฮ่า คงเป็นแบบนั้นอยู่แล้วละ

 

“ขอโทษนะ ฉันจำชื่อคนได้ไม่ค่อยเก่ง”

 

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้ใส่ไรหรอก”

 

ถึงผมจะตอบไปแบบนั้น แต่ผมก็รู็สึกเจ็บไม่หายอยู่ดีTT

  

ขณะที่เธอขอโทษอยู่นั้น ผมพึ่งสังเกตว่าเธอน่ารักมากเวลาโค้งตัว

 

ผมอดยิ้มไม่ได้เลย

 

“อะ.. ฉันพูดอะไรตลกไปหรือเปล่า”

 

“ปล่าวเลยๆ ผมแค่รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เดินเล่นกับเธอนะ ผมชื่อคุรากิ ยามาโตะ ยินดีที่ได้รู้จัก ”

 

ผมแนะนำตัวเองในขณะที่ตอบรับคำเชิญ เซย์ล่ายิ้มและหัวเราะ

 

เธอยิ้มด้วยแสงไฟนีออนในย่านใจกลางเมืองที่อยู่ข้างหลังเธอ และผมอดไม่ได้ที่จะมองเธอราวกับนางฟ้า

 

เธอยิ้มอย่างกับเป็นหญิงสาวที่บริสุทธิ

 

ฉากนี้ดูมีค่ามากสําหรับผม คงเป็นหนึ่งในภาพที่สวยงามที่สุดในชีวิตผมแล้วละนะ อะ ผมพูดเกินไปรึปล่านะ

 

“ไปกันเถอะยามาโตะคุง”

 

ผมรู้สึกตัวเมื่อเสียงของเธอมาถึงหู

 

“อืม!”

 

ครั้งแรกที่เพื่อนร่วมชั้นเรียกผมด้วยชื่อจริง ผมรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรง

 

◇

 

ย่านใจกลางเมืองในตอนกลางคืนสว่างไสวด้วยแสงไฟ คนขี้เมาในชุดสูท นักศึกษามหาวิทยาลัยที่ตื่นเต้น และคนพากันเดินเตร่ของบนถนน

 

ผมหานักเรียนในเครื่องแบบไม่เจอ เป็นโลกที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากโลกในตอนกลางวัน

 

ต่างจากผมที่เริ่มสงสัยเมื่อเผชิญกับฉากที่ไม่คุ้นเคย ดูเหมือนเซย์ล่าจะสงบนิ่งขณะที่เธอเดินไปข้างหน้า

 

“อย่ามองไปรอบ ๆ จะดีกว่านะ”

 

เซย์ล่าพูดกับผมอย่างตรงไปตรงมา

 

“โอเคร…”

 

“เอาล่ะทางนี้”

 

หัวใจของผมเต้นอย่างรวดเร็วเมื่อเซย์ล่าดึงมือผม

 

ในเวลาเดียวกัน ผมก็รู้ว่าฝ่ามือของผมสัมผัสกัน

 

ปลายนิ้วของเธอบาง เรียบ และเย็น

 

ขณะที่ผมกำลังจะรู้สึกรำคาญกับเสียงหัวใจเต้นที่ดังก้องกังวาน เสียงเครื่องจักรก็กลบเสียงนั้นออกไป

 

เมื่อผมเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ผมเห็นว่ามีร้านอยู่ข้างหน้า ขณะที่ผมและเธอ ยืนอยู่ที่ทางเข้า ประตูอัตโนมัติก็เปิดออก และเสียงเครื่องจักรในห้องอาร์เคดก็รั่วออกมา

 

เมื่อผมกับเธอเข้าไปในอาร์เคด ผมเห็นว่าถึงแม้จะเป็นเวลากลางดึก แต่เครื่องเกมก็ยังยุ่งอยู่กับการหาเงินและการทำงาน

 

“ที่นี่ยังเหมือนเดิมตอนเที่ยงคืนใช่ไหม”

 

ผมพูดด้วยท่าทีตะลึง เซย์ล่าเอียงศีรษะด้วยความงุนงง

 

“จริงๆ? ปกติช่วงนี้จะว่างทุกวันนะ”

 

“อ้อ อย่างงี้นี่เอง”

 

จำนวนลูกค้ามีน้อยจริงๆ แต่การขาดนักเรียนมัธยมต้นและมัธยมปลายทำให้มีนักศึกษาวิทยาลัยที่ดูฉูดฉาด และลูกค้าคนเดียวที่ดูเหมือนจะเก็บซ่อนอารมณ์มืดไว้อย่างโดดเด่น 

 

และผมไม่ใช่แค่พูดถึงลูกค้าเท่านั้น แหล่งที่มาของความวิตกกังวลที่ใหญ่ที่สุดสำหรับ ผมในขณะนี้คือการมีอยู่ของ “เจ้าของร้าน” ตั้งแต่ตอนที่ผมเข้าไปในร้าน มีชายคนหนึ่งจ้องมองมาที่ผมอย่างตั้งใจ

 

เป็นเวลาประมาณ 23.00 น. ความกังวลของผมกำลังจะถึงจุดสูงสุดเนื่องจากผมรู้ว่าผมจะต้องออกจากร้านหากพวกเขาตรวจสอบอายุของผมและเธอ

 

——บีบ

 

ตอนนั้นเองที่เธอสัมผัสได้ถึงพลังจากปลายนิ้วของผมได้รับการเตือนว่าผมยังคงถูกเธอรั้งไว้

 

เมื่อผมเหลือบมองเธอ ดวงตาของผมก็สบตากับเธอ

 

ดวงตาของเธอเป็นประกายและเธอก็กระซิบช้าๆ ด้วยใบหน้าที่ซุกซนซึ่งทำให้ยากที่จะบอกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

 

“ไม่เป็นไร. หากนายทําตัวนิ่งๆ พวกเขาจะไม่รู้ว่านายอยู่ในโรงเรียนมัธยม”

 

การแสดงออกที่เข้าใจยากบนใบหน้าของเธอ ทำให้รู้สึกถึงความน่าเชื่อถือและคำพูดที่เธอกระซิบช่วยขจัดความวิตกกังวลของผมในทันที

 

ถ้าเธอบอกว่าไม่เป็นไร ก็ต้องไม่เป็นไร

 

ความรู้สึกปลอดภัยที่ไม่มีมูลเช่นนี้ทำให้ผมรู้สึกสบายใจ

 

 

 

จากนั้นผมก็เล่นเกมต่างๆด้วยกัน

 

เราเล่นเกมยิงปืน เกมแข่งรถ และเกมจับจังหวะ แต่ผมไม่สามารถเอาชนะเซย์ล่าได้แม้แต่เกมเดียว และชื่อเสียงของผมในฐานะผู้ชายก็พังทลายลง

 

ในกรณีของเกมต่อสู้ที่ผมอ้างว่าเก่ง ผมไม่สามารถลดพลังชีวิต เซย์ล่า ได้ถึง 10%

 

ผมแทบไม่ได้อะไรจากเกมปั้นจั่น ซึ่งผมพยายามอย่างเต็มที่ สุดท้ายผมได้พวงกุญแจแพนด้าตัวเล็กเพียงอันเดียว

 

ผลลัพธ์ของเกมน่าผิดหวัง แต่ ผมยังคงเพลิดเพลินกับอาร์เคดเป็นครั้งแรกเป็นเวลานาน

 

ผมสนุกกับการเล่นเกมกับเซย์ล่ามากจริงๆ

 

อาจเป็นเพราะว่าคู่ต่อสู้ของผม เซย์ล่า เธอไม่อ่อนข้อให้ผมแม้แต่เกกมเดียว นั่นเป็นเหตุผลที่ผมรู้สึกตื่นเต้น

 

“โอเค ฉันชนะอีกแล้ว”

 

เซย์ลาไม่ภูมิใจในชัยชนะของเธอเป็นพิเศษ และเธอพูดโดยไม่ลังเล

 

ในท้ายที่สุด ผมก็ไม่สามารถที่จะชนะเกมเหรียญที่จะเล่นในตอนท้ายของวัน ไม่ใช่ผมเล่นเกมไม่เก่ง แต่เซย์ล่าเก่งเกินไป

 

“เธอเล่นเก่งเกินไปแล้ว คุณเซนต์……”

 

“ฉันไม่ใช่เซนต์”

 

“เธอไม่ชอบชื่อเรียกนี่หรอ”

 

“แน่นอน ฉันไม่ใช่เซนต์แต่เป็นตรงกันข้าม”

 

เซย์ล่า ทําหน้าบูดบึ้งขณะที่เธอพูดเรื่องนี้

 

ผมจึงตัดสินใจแซวเธอสักหน่อยเพื่อลดความแค้นที่ผมแพ้ในเกม

 

“เซนต์คงไม่มาเล่นอะไรแบบนี้ ในเวลานี้แล้วมั้ง”

 

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ดูเหมือนว่าเซย์ล่าจะทําท่าทําทางยกแขนว่าเธอโดยไม่อารมณ์เสีย

 

ผ่านไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนเธอจะมีมติไม่เห็นชอบและยกนิ้วชี้ขึ้นเพื่อคัดค้าน

 

“ฮ่าฮ่า โทษทีนะฉันแซวเล่นน่ะ”

 

ผมสงสัยว่าเธอรู้สึกแย่กับการถูกเรียกว่าเซนต์มากไปหรือเปล่า

 

ผมรู้สึกผิดเล็กน้อย จึงตามดูท่าทีของเซย์ล่าเริ่มโดยการดูหน้าเธอโดยใช้หน้าจอโทรศัพท์เป็นกระจก

 

แต่หลังจากจ้องมองไปสองสามวินาที ดูเหมือนบทสรุปมันจะเป็น เธอไม่ได้จริงจังอะไรมาก

 

“อะ”

 

เธอสังเกตเห็นผมแปลกๆ เธอหันมาด้วยสีหน้าที่งุนงง อย่างกับหญิงสาวที่บริสุทธิ

 

เมื่อเห็นเธอเช่นนั้น ผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ไม่รู้เหมือนกันทัาไมผมถึงหัวเราะ อาจเป็นเพราะแก้เขินที่เธอหันมามอง ด้วยสีหน้าอย่างนั้น

 

เซย์ล่า ผู้ที่ถูกหัวเราะเยาะ ดูเหมือนจะไม่สบายใจกับมันและเอียงศีรษะของเธออย่างสงสัย

 

“ยามาโตะคุง นายนี่พิลึกคนจังเลยนะ”

 

“โทษทีๆ ผมแค่แปลกใจที่คุณทําหน้าทําตาอย่างนั้น”

 

“ฉันแปลกเหรอ? แบบไหนละ”

 

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เข้าใจ 

 

“ชั่งเรื่องนั้นเถอะครับ ผมอาจจะเป็นคนแปลกๆแบบนี้ก็ได้”

 

เซย์ล่าไม่พูดอะไร ผมตัดสินใจพูดแบบนี้กับเธอออกไป

 

“ถึงคุณชิราเสะซังจะเป็นคนประหลาดหรือไม่ก็ตาม  ตราบใดที่คุณชิราเสะซังไม่ถูกจับได้ว่าไปที่อาร์เคดตอนกลางดึกเหมือนที่ผมทำในวันนี้ ผมแน่ใจว่าคนที่โรงเรียนจะปฏิบัติต่อคุณซิราเสะอย่างปกติ”

 

ที่โรงเรียน เซย์ล่าได้รับการกล่าวขานว่าเป็น ‘ผู้สูงศักดิ์’ แต่สถานบันเทิงยามค่ำคืนในปัจจุบันของเธอตรงกันข้ามกับสิ่งนั้น ถ้าคนรอบข้างเธอรู้เข้า คงไม่ดีต่อตัวเธอ

 

ผมกล่าวถึงวิธีแทงเข็มเบาๆ แต่ดูเหมือนว่าเซย์ล่าจะตระหนักดีถึงอันตรายเช่นกัน

 

“ก็ไม่ใช่เรื่องดีที่จะเป็นแบบนั้นใช่ไหมละ”

 

ผมรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นเซย์ล่าตอบด้วยใบหน้าที่เป็นธรรมซาติ

 

“งั้นเราไปกันเถอะ”

 

“จะกลับแล้วหรอครับ”

 

ผมถามด้วยความเสียใจ และเซย์ลาก็ส่ายหน้าไปมา

 

“ปล่าวหรอก ไปที่อื่นกันเถอะ”

 

เซย์ล่าพูดง่ายๆ แล้วเริ่มเดิน ผมรู้สึกดีใจขึ้นมา

 

ดูเหมือนว่าค่ำคืนของผมและเซย์ล่าจะยังไม่จบ