I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 916

ปะทะราชาหยินฟูอีกครั้ง

“ยินดีด้วยนะ วิชาดาบของนายกลายเป็นระดับเทพแล้ว แกร่งมากจริงๆ”โจวเหวินมองชุดเกราะเกล็ดมังกรที่แตกออกมาแล้วพูดจากใจจริง

เฟิงชิวเยี่ยนเองก็เก็บดาบแล้วส่ายหัว “ถึงแม้ว่ามันจะเป็นวิชาดาบระดับเทพ แต่ผมก็ยังแพ้โค้ชอยู่ดีครับ ถ้าโค้ชไม่ออมมือให้ละก็ ผมเองก็คงได้ไปเกิดใหม่แล้วละครับ”

ดาบไม้ไผ่ของโจวเหวินเก็บเข้าฝักก่อนจะพูด “นับว่าเสมอเถอะ เพราะฉันใส่ชุดเกราะระดับเร้นลับอยู่ด้วย ถึงนายจะทำให้ฉันบาดเจ็บไม่ได้ แต่ถ้าฉันไม่ใส่เกราะฉันก็อาจจะเจ็บหนักเหมือนกัน

เฟิงชิวเยี่ยนส่ายหัวแล้วพูด “จากสถานการณ์แล้วยังไงโค้ชก็ยังแกร่งกว่าผมมากครับ ผมต้องฝึกหนักมากกว่านี้อีก”

โจวเหวินคิดในใจ วิชาดาบของเฟิงชิวเยี่ยนนั้นจริงแล้วมันเกินกว่าระดับของวิชาดาบของเขาไปไกลมากๆแล้ว สกิลจ้าวมังกรบินดัดแปลงของโจวเหวินที่เป็นระดับเทพก็ทำได้แค่เสมอ นี้ถ้าโจวเหวินไม่ได้มีวิชาเทพสังหารละก็ ถ้าเป็นการต่อสู้แบบจริงจังกว่านี้ ละก็คงจะลำบากกว่านี้แน่ๆ เพราะแค่เพลงดาบอนันต์จาริกอย่างเดียว เฟิงชิวเยี่ยนก็เหนือกว่าสกิลจ้าวมังกรบินแล้ว

“ดาบสุดท้ายที่ฟันออกมานั้น ไม่ใช่ส่วนนึงในเพลงดาบอนันต์จาริกใช่ไหม”โจวเหวินถาม

เฟิงชิวเยี่ยนพูด “ตอนแรกก็ไม่ใช่ครับ แต่ตอนนี้ใช่แล้วตอนนี้มันเป็นส่วนหนึ่งของเพลงดาบนั้นแล้ว”

โจวเหวินเองก็ไม่รู้เรื่องอะไรพวกนั้นเท่าไร เฟิงชิวเยี่ยนเองก็ดูจะไม่ได้คิดชื่อวิชาไว้เหมือนกัน

ตอนที่เขากำลังจะกลับไปหาหยาเอ๋อนั้นเอง แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมา “ยอดเยี่ยมยิ่งนัก หนุ่มสาวสมัยนี้อายุไม่ถึง20 ต่างก็วิชาดาบและกระบวนท่าที่ยอดเยี่ยม ยุคสมัยนี้มันช่างดีงาม หรือว่ามนุษย์ยุคสมัยก่อนนั้นมันอ่อนแอเกินไปกัน ช่างน่าอิจฉาเสียจริง”

โจวเหวินพอได้ยินเสียงนั้นขนก็ลุกซู่ทันที เขาหันกลับไปมอง แล้วเขาก็พบ ราชาหยินฟูกำลังค่อยๆเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ถึงแม้ว่าเขาจะยังอยู่ห่างไกล แต่โจวเหวินก็รู้สึกได้เลยว่าทุกๆก้าวเล็กๆนั้น มันขยับเข้ามาหาโจวเหวินอย่างรวดเร็ว เพียงไม่กี่ก้าว ระยะทางของพวกเขาก็ห่างกันไม่ถึง100เมตรแล้ว

“ราชาหยินฟู กล้าขนาดนี้เลยเหรอ ไม่กลัวท่านจักรพรรดินีโกรธรึยังไง”โจวเหวินมองแขนของราชาหยินฟูที่ตัดแขนของตัวเอง ตอนนี้แขนมันงอกกลับมาแล้ว

ราชาหยินฟูยิ้มแล้วพูด “จักรพรรดินีแข็งแกร่งก็จริง แต่นางโดนกักตัวเอาไว้ในพื้นที่ต่างมิติ ตราบใดที่ข้าไม่ได้อยู่ใกล้ภูเขาฉีซือ อำนาจของนางก็ไม่ได้มีผลกับข้าแม้แต่น้อย เจ้าเถอะ คิดจะใช้นางกำจัดข้าเหรอ เจ้าคิดตื้นเกินไปแล้ว”

“นายแน่ใจแล้วเหรอว่านางจะออกมาจากพื้นที่ต่างมิติไม่ได้น่ะ”โจวเหวินพูด

แต่ราชาหยินฟูกลับพูดออกมาด้วยความชิงชัง “ไม่ต้องมาหลอกกันดีกว่าหน่า ผนึกของภูเขาฉีซือยังไม่แตกออก ถึงนางจะเป็นระดับภัยพิบัติก็ตาม แต่ยังไงนางเองก็คงไม่อยากออกจากภูเขาฉีซือหรอก วันนี้ไม่มีใครช่วยเจ้าได้ทั้งนั้นแล้วละ”

ในตอนนั้นเองที่ราชาหยินฟูพุ่งเข้าหาโจวเหวินด้วยความเร็วสูงเหมือนกับผี พร้อมมือที่เป็นเหมือนผลึกพุ่งเข้าจับตัวของเขา

เฟิงชิวเยี่ยนชักดาบออกมาอย่างไม่ลังเลก่อนที่จะฟันเข้าไปที่ราชาหยินฟูอย่างเต็มแรงด้วยเพลงดาบอนันต์จาริก โจวเหวินเห็นเฟิงชิวเยี่ยนฟันเข้าไปหาราชาหยินฟูแล้วก็โอญครวญอยู่ในใจ แต่ที่ทำได้มีแค่ชักดาบแล้วฟันเข้าใส่ราชาหยินฟูซ้ำเท่านั้น

ทั้ง2คนฟันเข้าหาราชาหยินฟูจากทั้งด้านซ้ายและขวา แต่ราชาหยินฟูกลับจับดาบทั้งหมดด้วยมือข้างเดียว ดาบที่คมกริบนั้นไม่บาดมือแม้แต่นิดเดียว

โจวเหวินปล่อยดาบไม้ไผ่ทันทีก่อนที่จะใช้ฝ่ามือกระแทกลมปราณเข้าใส่หัวของราชาหยินฟู ส่วนเฟิงชิวเยี่ยนเองก็เรียกวิญญาณชีวิตของตัวเองกลับมาทันทีก่อนจะใช้มือเป็นเหมือนดาบฟันเข้าใส่เอวของราชาหยินฟู

ราชาหยินฟูกลับวาปหนีออกไปด้านข้าง เขวี้ยงดาบไม้ไผ่ทิ้งจากนั้นก็ใช้ฝ่ามืออัดกระแทกตัวของโจวเหวินไว้พร้อมๆกับยกขาข้างนึง เตะเฟิงชิวเยี่ยนสุดแรง

ตู้ม

โจวเหวินกับเฟิงชิวเยี่ยนกระเด็นออกมาแทบจะเวลาเดียวกัน โจวเหวินตะโกนกลางอากาศ “แยกกันหนี”จากนั้นก็หันหลังกลับไปแล้วบินตรงไปหาหยาเอ๋อให้ไวที่สุดเท่าที่ทำได้

เฟิงชิวเยี่ยนพยายามอดทนกับความบาดเจ็บหนัก ก่อนจะวิ่งออกไปอีกทาง

“ที่นี้มันห่างไกลจากภูเขาฉีซือนัก เจ้าไม่มีที่ให้หนีไปหรอก” ราชาหยินฟูพูดก่อนจะตามไล่หาโจวเหวิน

โจวเหวินเห็นว่าตัวเองกำลังโดนไล่ เขาเลยไม่ลังเลอัญเชิญอสูรปฐพีออกมาแล้วมุดดินหนีออกมาหลายรอบรวด

เหตุผลที่โจวเหวินไม่ใช้สกิลมุดดินรวดเดียวไกลๆ ก็เพราะเขาหวังจะล่อให้ราชาหยินฟูตามมาหาเขา ไม่ได้ตามไปจับเฟิงชิวเยี่ยน

ฟรุบ

อสูรปฐพีพึ่งมุดดินเสร็จมา แต่ทันใดนั้นจู่ๆมันก็ขุดไปชนเข้ากับกำแพงเหล็ก อย่างแรงจนทำให้มันกระเด็นออกมานอกหลุม เขาเกือบจะหมดสติไปด้วยซ้ำ อสูรปฐพีตอนนี้กะโหลกแทบร้าว มันบาดเจ็บสาหัสมาก โจวเหวินเลยอัญเชิญมันกลับมา

ราชาหยินฟูยิ้มแล้วไล่ตามมา “ถ้ามั่นใจก็อย่าพลีผลามหนีไปซิ แม้แต่ทุกวันนี้ข้าเองก็ยังหนีจากโชคชะตาไม่พ้นเช่นกัน”

โจวเหวินไม่ตอบแต่อัญเชิญผ้าคลุมล่องหนออกมาอย่างไว แล้วใช้ความสามารถในการล่องหนสมบูรณ์ทันที เขาอยากจะหนีออกจากตรงนี้ให้ได้ก่อน

ตุ้ม

โจวเหวินพยายามจะบินหนีขึ้นฟ้าแต่ทันใดนั้นเหมือนกับว่าร่างของเขามันไปกระแทกเข้ากับกำแพงที่มองไม่เห็นแล้วกระเด็นกลับมา

ราชาหยินฟูที่ไม่ได้มองเห็นได้แต่ยินเสียงเลยรีบพุ่งตามเสียงนั้นไปก่อนจะพูด “ไม่ว่าเจ้าจะดิ้นรนมากแค่ไหน ถึงเจ้าจะกลายเป็นวิญญาณ เจ้าก็หนีออกไปจากที่นี้ไม่ได้หรอก”

โจวเหวินไม่รู้ว่าเขตอาคมที่กั้นเอาไว้นั้นมันใหญ่แค่ไหน เขาเลยยืนอยู่นิ่งๆอย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่ากำแพงนั้นอยู่หน้าตัวของเขา

ราชาหยินฟูตอนนี้มองไม่เห็นตัวเขา ราชาหยินฟูเลยบินขึ้นไปบนฟ้าแล้วสอดส่องลงมาจากด้านบน มองทั่วทั้งภูเขาและป่าไม้ ในขณะเดียวกันก็ดึงอะไรบางอย่างมาจากแขนเหมือนกับจะหาโจวเหวินให้เจอ

โจวเหวินเองก็ไม่ขยับ เขาลองใช้เนตรกระจกมองไปทางกำแพงที่มองไม่เห็นแล้วแต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย

“กำแพงนี้มันต้องกินอาณาเขตกว้างแน่ๆ ถ้าไม่ใช่ระดับความกลัวคงทำลายกำแพงนี้ออกไปไม่ได้แน่ๆ”โจวเหวินคิดก่อนจะลองเปลี่ยนวิชาลมปราณดู เขาลองใช้วิญญาณชีวิต ไท่ฉางไค่เทียนจิง ก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังกำแพงนั้น

โจวเหวินถือดาบในมือโดยเอาดาบแหย่เข้าไปก่อน พอเห็นว่าดาบทะลุออกไปได้ โจวเหวินก็เอาตัวเองทะลุออกตามไปทันที

“เอาวะอย่างน้อยราชาหยินฟูก็ทำกำแพงนี้มาจากคำสาป ยังดีนะเนี่ยที่ยังพอมีตัวช่วย”โจวเหวินออกมาจากเขตกำแพงแล้วบินด้วยความเร็วเต็มที่

ทันทีที่โจวเหวินหนีออกมาได้ ราชาหยินฟูก็รู้สึกได้เหมือนกัน เขาหน้าเปลี่ยนสี “บ้าจริง มันหนีออกมาจากเขตอาคมซวนเทียนได้ยังไงกันเนี่ย”

แต่หลังจากนั้น ราชาหยินฟูก็หยิบอะไรบางอย่างออกมา มันดูคล้ายกับเข็มทิศที่มีเส้นและจุดไขว้กันไปมา หลังจากที่ราชาหยินฟูฉีดลมปราณลงไปแล้ว เข็มทิศนั้นก็ชี้ไปทิศทางที่โจวเหวินหนีไป

ราชาหยินฟูมุดดินตามทิศทางที่โจวเหวินหนีไปทันที

หลังจากที่โจวเหวินออกมาจากการหายตัวแล้ว เขาก็โดนราชาหยินฟูไล่ตามทันมาทัน เขาเลยทำได้แค่หลบและใช้การวาปหนีในจังหวะที่หลบไม่พ้นเท่านั้น

น่าเสียดายที่ตอนนี้โจวเหวินพึ่งใช้วาประยะไกลมา และยังรีคูลดาวน์ไม่เสร็จ ทำให้เขาใช้มันเพื่อหนีราชาหยินฟูไปไกลๆไม่ได้อีกแล้ว

การวาป10ครั้นั้นมันก็หมดไปอย่างรวดเร็ว อสูรปฐพีก็บาดเจ็บสาหัส และมันคงช่วยโจวเหวินหนีไม่รอดแน่ๆ

โจวเหวินตอนนี้ไม่ได้หนีไปทางภูเขาฉีซือ เพราะว่าตอนนี้เขาออกมาห่างไกลเกินไป ทำให้เขาไม่มีทางกลับไปที่นั้นได้ทันเวลาแน่ๆ

พอเห็นว่าโจวเหวินนั้นกำลังหนีไปเรื่อยๆ ราชาหยินฟูเองก็เห็นว่าโจวเหวินวาปต่อไปอีกไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

“หนีต่อไปซะซิ”ราชาหยินฟูพูดตอนที่ไล่ตามโจวเหวินไปยังทะเลสาบที่เขาผ่านมา