I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 809

สงสัย
โจวเหวินเงียบไปซักพักก่อนจะอธิบาย “เด็กอะไรกันละครับ ไม่ใช่ลูกผมซักหน่อย ผมเก็บเด็กคนนี้ได้ครับ”
“เก็บมาได้เหรอ นี้เด็กหรือเหรียญ5เนี่ย ฉันคิดว่าเป็นลูกสาวเธอซะอีก คิดว่าจะได้เล่นกับหลานซะแล้ว”อันหลานหยางผิดหวัง เหมือนกับว่าอยากให้โจวเหวินมีหลานเร็วๆ
“ถ้ารักเด็กมากก็ลองไปรับเลี้ยงดูซักคนซิครับ”โจวเหวินพูด
อันหลานหยางมอง “ฉันมีลูกชาย2คนลูกสาวคนนึงแล้วนะ ถ้าฉันไปรับหลานมาเลี้ยงอีกมันก็จะแปลกๆอยู่นะ อันเทียนโจเองก็เป็นคนบ้างาน อายุขนาดนั้นแล้ว ก็ยังทำแต่งานงานงานทุกวัน มีเห็นจะมีฟงมีแฟนกับเขาบ้างเลย ตอนนี้ฉันหวังได้กับแค่เธอกับลูกจิ้งเท่านั้นละ อย่าทำตามแบบอันเทียนโจนะ รีบๆหาแฟนแล้วก็ผลิตหลานออกมาให้ฉันเล่นด้วยได้แล้ว”
“ผมพึ่งปี2เองนะครับ ต้องรีบด้วยเหรอครับ”โจวเหวินพูดไม่ออก
“ทำไมถึงจะไม่รีบละ เด็กสาวในมหาลัยมันหาง่ายจะตาย ถ้าเกิดไม่รีบคว้ามาตอนเรียน หลังจากเรียนจบก็จะเริ่มหายากละนะ”อันหลานหยางพูด
“อา—“โจวเหวินไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ
“ยังไงก็เถอะ ฉันขอเชียร์ไว้คนนึงละกัน ฉันคิดว่าหวางลู่คนนั้นก็ดูดีเหมือนกันนะ แต่น่าเสียดายที่เธอต้องไปเป็นคนคุมตระกูลหวางในอนาคต จะให้มาแต่งงานคงเป็นไปไม่ได้ซินะ ถ้างั้น อีกคนนึงที่น่าจะดีก็น่าจะเป็นเพื่อนที่เรียนอยู่โรงเรียนกุ๋ยเต๋อด้วยกันกับเธอแล้วย้ายมาเรียนที่ซีหยางไง ชื่ออะไรนะ ฟางหลัวซีใช่ไหม ฉันคิดว่าคนนั้นก็ดีเหมือนกันนะ สะโพกใหญ่แบบนั้นเวลามีลูกละ…”
“ดื่มน้ำชาเถอะครับ……”โจวเหวินรีบเทน้ำชาให้อันหลานหยางเพื่อเบรกเธอซักเล็กน้อย
อันหลานหยางดื่มชาก่อนจะมองหยาเอ๋อ ที่นั่งอยู่แล้วถาม “เด็กคนนี้หน้าตาดีนะเนี่ย น่าเสียดายที่ไม่ใช่ลูกของเธอ ว่าแต่ชื่ออะไรลละ”
“ผมยังไมได้ตั้งชื่อจริงๆหรอกครับ แต่ผมตั้งชื่อเล่นให้ว่าหยาเอ๋อ”โจวเหวินตอบ
อันหลานหยางถอนหายใจ “ในสมัยนี้ มีคนตายเป็นจำนวนมากทุกวันเลย จำนวนของเด็กกำพร้าก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย โชคดีที่ในลั่วหยางมีบ้านรับเลี้ยงเด็กกำพร้า อย่างน้อยพวกเขาจะได้เรียนรู้วิธีการใช้ชีวิต ถ้าเกิดเป็นเด็กในหมู่บ้านเล็กๆละก็ ถ้าพ่อแม่ตาย เด็กพวกนั้นก็จะอยู่กันไม่เป็น พวกเขาต้องไปพึ่งพิงคนที่ใจดีแล้วสอนให้พวกเขาใช้ชีวิต แต่ในโลกแบบนี้ยุคสมัยแบบนี้ คนดีๆมีเยอะซะที่ไหนกันละ”
“เธอเองก็ยังต้องเรียน ต้องฝึกฝน เธอยังเป็นเด็กอยู่เลย จะเอาเวลาที่ไหนมาดูแลเด็ก ถึงเธอจะมีเวลา แต่เธอจะไปรู้วิธีดูแลเด็กทารกแบบนี้ได้ยังไงกัน เอางี้ไหม เดี๋ยวฉันรับเธอมาเลี้ยงไว้ก่อน ไว้เธอค่อยมีเวลาแวะมาเยี่ยมบ้างละกัน”อันหลานหยางพูด แล้วเดินไปตรงหน้าของหยาเอ๋อ
“เธอไม่ใช่เด็กธรรมดาครับ เธอเก่งมากแล้วก็สามารถดูแลตัวเองได้โดยที่ไม่ต้องให้ผมดูแลอะไรมากด้วยครับ เธอสามารถเข้าใจและทำทุกอย่างด้วยตัวเองได้ครับ”โจวเหวินรีบหยุดอันหลานหยาง
โจวเหวินเห็นความวินาศสันตโรของตระกูลเสี่ยวมากับตาแล้ว เขาเลยไม่กล้าให้หยาเอ๋ออยู่บ้านของอันหลานหยาง ถ้าเกิดมีใครในบ้านทำให้เธอหัวเสียขึ้นมา ผลที่ตามมาคือหายนะลูกเดียวเลย
“เธอรู้อะไรเกี่ยวกับเด็กทารกตัวแค่นี้ซะที่ไหนกันละ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ฉันเลี้ยงทั้งเทียนโจทั้งลูกจิ้งมาด้วยตัวเอง ฉันมีประสบการณ์ดี”อันหลานหยางพูด แล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนจะอ้าแขนแล้วพูด “ปะ ไปกัน หยาเอ๋อ กลับบ้านกับพี่สาวนะ เดี๋ยวซื้อขนมกับเสื้อผ้าสวยๆให้นะ ดีไหม?”
หยาเอ๋อที่นั่งอยู่บนโซฟามองหน้าอันหลานหยางแล้วเบือนหน้าหนีทันที
อันหลานหยางตากระตุกทันที แล้วเธอก็เดินไปข้างหน้าเข้าหาหยาเอ๋ออีกครั้งแล้วพูด “ตามฉันมาเถอะนะ มีทั้งขนมอร่อยๆ ทั้งของเล่นเลยนะจ้ะ”
หยาเอ๋อชักสีหน้าใส่อีกที
ตอนที่โจวเหวินเห็นแบบนั้นเขาก็พูดไม่ออก อันหลานหยางดูเหมือนจะหน้าเสียพอสมควร ทำให้เธอเดินฉุนออกห่างทันที เขาเลยได้เลี้ยงดูหยาเอ๋อต่อไป
“จะว่าไปแล้ว เรื่องของชูเหอที่ตามสืบเป็นยังไงบ้างแล้วครับ”โจวเหวินพูดเปลี่ยนเรื่อง เขารู้ว่าตอนนี้ต้องรีบหาเรื่องใหม่ไม่งั้นเธออาจจะได้เสียหน้ามากกว่านี้ อีกอย่าง โจวเหวินเองก็อยากรู้เรื่องราวของชูเหอในจงลู่เหมือนกันว่ามันยังไงกันแน่
“ถ้าบนพื้นผิวมันก็ดูไม่มีอะไรผิดปรกติเกี่ยวกับคนที่ชื่อชูเหอในจงลู่เลยนะ ทุกอย่างมันดูเป๊ะไปหมดเลย ถ้าเธอไม่ดันไปเจอชูเหอที่เมืองหวงฉวนละก็ คงไม่มีใครสงสัยแน่ๆว่าชูเหอที่อยู่ในจงลู่นั้นอาจจะเป็นตัวปลอม
อันหลานหยางงหยุดก่อนจะพูดต่อ “แต่เพราะว่าที่ชูเหอทำ ทุกอย่างนั้นมันสมบูรณ์แบบเกินไป มันทำให้รู้สึกว่ามันแปลกๆ เหมือนกับว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ฉันแค่ยังหาไม่เจอว่ามันคืออะไรกันแน่ เพราะงั้นฉันเลยเปลี่ยนเป้าการสืบแล้วเริ่มหาจากวงกว้างกันก่อน ทีมสำรวจทุกคนในกลุ่มจะต้องได้รับการตรวจสอบ และปรากฏว่าทุกคนในนั้น บริสุทธิ์หมดเลย ดูเหมือนว่าแค่เปลือกนอกไม่มีปัญหาอะไรเลยซักอย่าง แต่แล้วฉันก็พบจุดที่เหมือนกันอยู่ข้อนึง”
“จุดที่เหมือนกันเหรอครับ?”โจวเหวินถามทันที
“หลังจากที่คนพวกนั้นไปถึงที่จงลู่แล้ว ส่วนมากแล้วจะไม่ได้ติดต่อกลับมาหาครอบครัว หรือไม่ก็ติดต่อกลับมาน้อยมาก ถึงแม้ว่าการติดต่อจะทำได้ยาก ที่จงลู่ไม่มีสัญญาณยังไง แต่อย่างน้อยพวกเขาก็มักจะโทรไปหาหรือให้ครอบครัวโทรมาหาอยู่เสมอ แม้แต่คนที่บ้างานหรือคนที่ไม่มีญาติ ไม่มีหัวใจ ก็ยังโทรไปหาเพื่อนฝูง แต่พอไปสอบถามกับญาติของคณะสำรวจแล้วปรากฏว่าพวกเขาได้รับสายน้อยมากๆ ถึงพวกเขาจะโทรไป อีกฝ่ายก็เหมือนจะยุ่งมากๆแล้ววางสายไปอย่างเร่งรีบโดยไม่คุยอะไรเลย”
โจวเหวินขมวดคิ้ว “หรือว่าจะมีคนในคณะสำรวจที่เป็นแบบเดียวกับชูเหออีก คนที่โดนปลอมตัวไปเหรอครับ”
“มีความเป็นไปได้มากๆเลยจ้ะ”อันหลานหยางพยักหน้า
“แล้วใครกันละที่จะอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ อะไรเป็นเหตุที่พวกเขาต้องทำแบบนี้กัน”โจวเหวินพูด
“เรื่องนั้นฉันก็ยังไม่รู้หรอก หลายๆคนในคณะสำรวจเองก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในพื้นที่ต่างมิติ การจะปลอมตัวเป็นคนนั้นๆ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ยังไม่นับรวมเรื่องที่พวกเขาปลอมตัวได้อย่างสมบูรณ์แบบมากๆ เหมือนกับว่าเป็นขบวนการขนาดใหญ่ มันไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทำได้แล้ว เรื่องนี้ถูกวางแผนมาอย่างดีเลย แต่วางแผนไปเพื่ออะไรและพวกเขาทำอะไรกันแน่ๆ เราเองก็ยังไม่รู้ ทางฝั่งจงลู่ตอนนี้สำรวจจนเกือบจะหมดแล้ว มันไม่มีอะไรที่คุ้มค่ากับการที่ต้องลงมือใหญ่ขนาดนี้เลย
โจวเหวินรู้สึกได้ว่าอันหลานหยางพูดถูก แรงจูงใจในการลงมือนั้นมันน้อยเกินไปมาก ถ้าเทียบกับแผนการที่ทำ แล้วทำไมต้องเลือกที่จงลู่เป็นสถานที่ลงมือด้วยละ
โอหยางเองก็เป็นแค่นักวิจัยที่ไปศึกษาในจงลู่ พวกเขาไม่ได้มีความสามารถในการฆ่ามังกรเทียนหรือจงฉีด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่เจ้าตัวพวกนั้นเลย แค่ผีร้ายก็ยังฆ่าไม่ไหวเลย
ศัตรูนั้นมีความสามารถในการวางแผนขนาดใหญ่ และลงมือปฏิบัติการทุกอย่างอย่างเป็นระบบโดยไม่จำเป็นต้องทำตามที่หัวหน้าอย่างโอหยางบอกเลยด้วยซ้ำ
“แล้วอะไรกันละที่ผอ.เก่ามีแต่พวกนั้นไม่มี”โจวเหวินพูด
“ฉันเองก็คิดถึงคำถามนี้อยู่เหมือนกัน จากข้อมูลที่รู้ในตอนนี้ เรายังไม่ได้คำตอบอะไรเลย”อันหลานหยางพูด
โจวเหวินจู่ๆก็คิดถึงรหัสลับที่ผอ.เก่าทิ้งไว้ให้ และกล่องโลหะที่ด้านในมีเหรียญประหลาดอยู่
“หรือว่าพวกนั้นอยากจะได้เหรียญนั้นกัน”โจวเหวินแอบคิด
พอคิดแบบนั้นแล้วโจวเหวินก็คิดถึงกล่องเหล็กขนาดใหญ่ที่ถูกสัตว์อสูรโซ่เงินปิดล๊อกอยู่ในร้านของฉินซือหยวน กล่องเหล็กนั้นมันคล้ายๆกับกล่องขนาดเล็กที่โจวเหวินเจอในปราสาทมังกรเทียนเลยแถมยังมีรหัสเหมือนกันด้วย ถ้าเขาไม่ได้เห็นกล่องใหญ่นั้น โจวเหวินก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าผอ.เก่านั้นมอบรหัสลับไว้ให้โจวเหวินแล้ว
“หรือว่าจะมีบางอย่างอยู่ในกล่องใหญ่นั้นกัน”โจวเหวินพึมพำในใจ