DTH ตอนที่ 96 นี้ไม่ใช่หยงฉีในใจข้า

กองทัพโลหิตเงินออกจากเมืองโหย่ว

ข้างหลังพวกเขามีซู เซียงเดินตามอยู่ขณะมีเลือดไหลออกจากบาดแผลตรงท้อง

หลิวชวนไม่ได้เก็บซู เซียงไว้ในใจ เขากระทั่งลืมอีกฝ่ายไปแล้วด้วยซ้ําหลังออกจากเมืองมา

ในทางกลับกัน เหล่าทหารจากกองทัพโลหิตเงินยังคงมองย้อนกลับไปเป็นครั้งคราว

ชายคนนี้คงเป็นคนโง่ที่ถูกกล่าวถึงในต่านาน

เมื่อพวกเขาถึงที่หมาย เกรงว่าเวลานั้นเขาอาจจะกลายเป็นศพไปแล้ว

ทําไมถึงคิดว่าคนระดับท่านจะรับเจ้าเข้าดูแล?

ถ้าเขารับทุกคนจริงป่านนี้เขาคงถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คนมากมาย

ซู เซียงนั้นเป็นแค่ไอโง่อย่างแท้จริง

เขาหุนหันพลันแล่นเกินไป

อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่ว่าจะเดินหน้าหรือถอยหลังกล้วยแล้วไม่สามารถทําได้

นั่นทําให้เขาไม่มีทางเลือกอื่น

หากเขาเลือกยอมแพ้และกลับไป งานทั้งหมดที่เขาทําก็คงไม่กลับมาและการแทงตัวเองของเขาก็จะสูญเปล่า

เขากัดฟัน

ต่อให้ตายก็ต้องตามให้ทัน

หลังจากนั้นไม่นาน ทหารคนหนึ่งก็โยนยาให้ซูเซียง

“เจ้าน่าสนใจดี ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถอดทนต่อไปได้

หลังกล่าวจบเขาก็เพิกเฉยและติดตามกองทัพต่อไป

ซู เซียงมองเม็ดยาในมือ

“ขอบคุณ”

เขากลืนมัน

ยาเริ่มออกฤทธิ์ทําให้เลือดของเขาหยุดไหลอย่างช้าๆ มันสร้างชั้นฟิล์มบาง ๆ บนบาดแผลเพื่อปิดกั้นเลือดและป้องกันไม่ให้ไหลออกมา

“เจ้าชื่ออะไร?” ซูเซียงอยากรู้ว่าใครเป็นคนช่วยเขา และเมื่อเขาประสบความสําเร็จ เขาจะต้องตอบแทนให้ได้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตามดูเหมือนเจตนาดีของเขาจะไม่ได้รับการยอมรับจากอีกฝ่าย

“ไว้เจ้ารอดก่อนแล้วค่อยมาคุยกัน”
ตามที่คาดไว้ ค่าพูดของคนตัวเล็กที่อ่อนแอไม่ได้รับการใส่ใจเท่าไหร่นัก

เขากัดฟันเดินตามต่อไป

ณ คฤหาสน์ตระกูลเหลียง

อาการบาดเจ็บของเหลียง หยงหายดีแล้ว ช่วงเวลาก่อนหน้านี้สําหรับเขาไม่ได้เป็นมากไปกว่าการทรมาน

เขาสาบานต่อสวรรค์ว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก

เขาไปหาพ่อของเขาก่อนจะพบว่าพ่อและพี่ใหญ่ของเขาทั้งคู่กําลังอยู่ในห้องอ่านหนังสือ สําหรับเขานั่นไม่ใช่ข่าวดี

ผ่านไปเพียงช่วงสั้น ๆ แต่ความสัมพันธ์ของพี่ใหญ่และพ่อกลับใกล้ชิดกันขึ้นมาก?

แล้วแบบนี้ตระกูลเหลียงจะยังคงมีที่สําหรับเขาอยู่อีกหรือ?

ตําแหน่งหัวหน้าตระกูลจะถูกพี่ใหญ่แย่งไป?

เมื่อเข้าไปใกล้ห้องอ่านหนังสือเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากภายใน เสียงหัวเราะทั้งฟังดูสนุกสนานและสดใส พ่อของเขาไม่เคยแสดงรอยยิ้มหรือหัวเราะแบบนี้ต่อหน้าเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

สายลมพัดผ่าน

เหลียง หยงฉียืนอยู่ข้างนอกคนเดียว เขายกมือขึ้นเพื่อดันประตูเข้าไป แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาไม่ได้ออกแรงผลักก่อนที่เขาจะเขาค่อยๆลดมือลง สีหน้าของเขาดูสิ้นหวังขณะหันหลังและเดินจากไป

เมื่อเร็วๆนี้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองโหย่วไม่ค่อยเป็นมิตรกับตระกูลหยวนและเหลียงนัก

โดยเฉพาะเรื่องของราชาหรูทง

ในความคิดของพวกเขา อันตรายจากเรื่องนี้นั้นมีสูงมาก พวกเขาต่างก็คิดว่าควรจะทําอย่างไรดีหากราชาหรูทงส่งทูตมาหาพวกเขา พวกเขาควรจะเห็นด้วยหรือไม่?

นั่นคือสิ่งที่พวกเขาคิด

อย่างไรก็ตามดูเหมือนพวกเขาจะคิดมากเกินไปเพราะราชาหรูทงไม่ได้สนใจพวกเขา

กล่าวอีกนัยหนึ่งพวกเขาไม่ได้มีค่าในสายตาของอีกฝ่ายของแม้แต่น้อย

เมืองโหย่วเป็นเมืองที่อยู่ชายแดนและไม่สามารถเทียบได้กับเมืองอื่น ๆ นับประสาอะไรกับตระกูลที่อยู่ในเมืองอื่น ๆ ที่ว่านั่น

โดยสรุปแล้วตระกูลหลินค่อนข้างพิเศษ

คนอื่นอาจไม่เข้าใจ แต่ตัวราชาหรูทงเข้าใจ

คฤหาสน์ตระกูลหลิน ณ ห้องอ่านหนังสือ

“ท่านหัวหน้าตระกูล เราควรแจ้งเรื่องนี้แก่เมืองจักรพรรดิรีไม่?” อาวุโสหวี่ถาม

ที่พวกเขามาอยู่เมืองโหย่วไม่ใช่ว่าพวกเขาไร้ความสามารถหรืออ่อนแอจนอยู่ได้แค่ที่นี่ แต่มันเป็นเพราะพวกเขาแข็งแกร่งต่างหากจึงจําเป็นต้องอยู่ที่นี่

เมืองโหย่วในตอนนี้ค่อนข้างทรุดโทรมแต่ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่ต้องการปรับปรุงมันให้ดีขึ้น

มันแค่ไม่จําเป็นต้องทําก็เท่านั้น

อันเนื่องมาจากสุดท้ายแล้วยังไงพวกมันก็คงถูกทําลายเป็นชิ้นๆอยู่ดี เมื่อรู้แบบนั้นแล้วเราจะเสียทั้งกําลังคนและเงินไปทําไม? ดังนั้นสู้อยู่แบบเดิมไปยังดีซะกว่า

“มันเป็นเรื่องภายในของพวกเขา ข้าไม่อยากเข้าไปยุ่งเท่าไหร่นัก หลินวานยกล่าวจากนั้นก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ในอีกไม่กี่วันจากนี้ให้ส่งเจ้าเด็กไม่เอาไหนไปภูเขาวิถียุทธ์

“แล้วตอนนี้ใครเป็นหัวหน้าของภูเขาวิถียุทธ์?”

อาวุโสหวี่กล่าว “จางเทียนซาน”

“ดีมาก ครั้งล่าสุดเราได้ช่วยชีวิตของเขาไว้ ดังนั้นการฝากดูแลลูกชายของข้าคงไม่เป็นค่าของที่มากเกินไป” หลินวานยกล่าว

เป็นเรื่องยากมากที่จะหาใครสักคนที่พึ่งพาได้เพื่อฝากฝังลูกชายของเขาไว้

โชคดีที่เขายังมีเพื่อนเหลืออยู่ มิฉะนั้นมันคงน่าเศร้าไม่น้อย

“ท่านหัวหน้าตระกูล ท่านไม่คิดว่ามันเร่งรีบเกินไปหน่อยหรือ?” อาวุโสหวี่ถาม

เขากังวลและคิดว่ามันเร็วเกินไปที่จะส่งนายน้อยออกไปเผชิญโลกที่โหดร้าย

ที่สําคัญเลยคือเขาไม่สามารถทนได้

ในสายตาของเขา นายน้อยยังเด็กเกินไป การให้เขาออกไปโดยปราศจากที่พึ่งเขาคงไม่มีอิสระอย่างที่เขาอยู่ในเมืองโหย่วอย่างแน่นอน แล้วจะทํายังไงหากเขาถูกรังแกขึ้นมา?

หลิน วานยกล่าว “แม้เขาจะไม่เห็นด้วย ข้าก็ไม่สนใจ ส่งเขาไปและอย่าลืมให้ เชียงเหมาตามเขาไปด้วย”

อาวโสหว่ยิ้ม “ท่านหัวหน้าตระกูลดูเหมือนท่านจะยังคงห่วงใยนายน้อยมาก”

“หากข้าไม่สนใจเขาแล้วใครจะทํา? เชียงเหมาติดอยู่ขั้น 8 และกําลังจะทะลวงสู่ขั้น 9 คืนนี้เจ้าจงไปช่วยเขา” หลินวานยกล่าว

“ขอรับ ท่านหัวหน้าตระกูล” อาวุโสหปูพยักหน้า

ค่ําคืนผ่านไปอย่างเงียบสงบ

หลิน ฟานหลับสบายมากเนื่องจากไม่มีใครมารบกวนเขา แม้แต่ในความฝันก็ไม่มีเขาในตอนนี้สามารถสัมผัสได้ถึงทุกสิ่งที่อยู่ในลานบ้าน ตราบใดที่มีคนมาเข้ามา เขาก็จะสามารถตอบสนองได้อย่างทันท่วงที

แต่ระยะการรับรู้นี้ค่อนข้างเล็ก

มันกว้างสุดเพียงลานด้านหลังทั้งหมด

ขณะเดียวกันมันก็ทําให้เขายืนยันได้สิ่งหนึ่ง

พ่อแข็งแกร่งมาก ดังนั้นระยะการรับรู้ของเขาควรจะกว้างกว่าเขา อย่างน้อยก็น่าจะครอบคลุมคฤหาสน์ตระกูลหลินทั้งหมดได้อย่างไม่มีปัญหา

หารลอบเข้ามาจริง พ่อของเขาจะไม่รู้ได้อย่างไร

ดังนั้นนี่จึงเป็นเครื่องยืนยันว่าพ่อของเขาแสร้งเป็นมือสังหารมาตลอด!

สมรู้ร่วมคิด!

การสมรู้ร่วมคิดครั้งนี้มันยิ่งใหญ่มาก ลองคิดดูสิว่าแม้แต่อาวุโสหวี่ยังกลายเป็นหนึ่งในนั้น ช่างน่ากลัวจริงๆ

ในคืนนั้นด้วยความช่วยเหลือของอาวุโสหญ่ โจว เชียงเหมาสามารถเข้าสู่ขั้น 9 ได้สําเร็จ

ระดับบ่มเพาะของหลิน ฟานได้มาถึงเส้นทางต่อสู้ขั้นแปดทั้งภายในและภายนอก เพียงแต่เขาไม่ได้แสดงออกมาก็เท่านั้น

การโอ้อวดเรื่องระดับบ่มเพาะนั้นดูไม่มีรสนิยมสิ้นดี

โดยปกติแล้วเขาชอบที่จะใช้เสน่ห์ของเขาเพื่ออวดมากกว่า

เขาใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลขณะเดินเล่นในเมือง มันไม่มีอะไรสําคัญเกิดขึ้นระหว่างนี้

ณ ศาลาเสาวธารเมามาย

เหลียงหยงฉีดหดหูขณะที่เขาดื่มอยู่คนเดียว เขาส่ายหัวและถอนหายใจ ชีวิตที่รอเขาอยู่ข้างหน้าช่างมืดมนนัก

พี่ใหญ่ของเขาพลิกสถานการณ์กลับมาได้และกลายเป็นตัวตนที่ขาดไม่ได้

เขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าเกิดอะไรขึ้น มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?

“เฮ้! นั่นนายน้อยเหลียงไม่ใช่รึไงกัน? ทําไมเจ้าถึงมานั่งดื่มอยู่คนเดียวเล่า?” หลินฟานผ่านศาลาเสาวธารเมามายและเดินเข้าไปอย่างเร่งรีบเมื่อเห็นเหลียงหยง

เยี่ยม!

นานแล้วที่ไม่ได้เจอคนที่คุ้นเคย

บางทีเขาอาจจะมีโอกาสปะทะฝีปากกันเพื่อเพิ่มความสดใสให้กับชีวิตในช่วงนี้ของเขาได้

เหลียง หยงฉีเหลือบมองหลิน ฟานอย่างไม่ใส่ใจและเริ่มดื่มต่อไป

“เกิดอะไรขึ้น? ข้าจําได้ว่าเจ้าเคยร่าเริงมากกว่านี้ ใยเจ้าถึงดูไม่ค่อยร่าเริงนัก?” หลินฟานถามขณะนั่งลงข้างๆ

ตอนนี้ระดับบ่มเพาะของเขาอยู่ในระดับสูงทําให้เมื่อเขาเดินจะมีลมอยู่รอบๆตัว และตัวเขาในตอนนี้สามารถเดินไปที่ไหนก็ได้ในเมืองโหย่วตามแต่ที่เขาต้องการ

“ถ้าเจ้าอยากเยาะเย้ยข้าก็เชิญเลย หากอยากทุบตีก็ทําเลย ข้าจะไม่สู้กับเจ้าอีกต่อไป” เหลียงหยงฉีกล่าวอย่างสิ้นหวัง

สู้?

สู้เพื่ออะไร?

ตาแหน่งของเขาในตระกูลเหลียงถูกพี่ใหญ่แย่งไปแล้ว

นั่นทําให้เขาท้อแท้ในชีวิต แม้แต่จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้และความมุ่งมั่นของเขาก็หายไป

นี่ไม่ใช่เหลียง หยงฉีที่หลิน ฟานอยากเห็น เหลียง หยงคนนั้นที่ไม่กลัวถูกทุบตี และต่อต้านเขาทุกเรื่องคนนั้นไปอยู่ไหนแล้ว?

ไม่นะ..

โอ้ สวรรค์…

ได้โปรดคืนเหลียง หยงฉีตัวจริงมา ที่เขาใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานในเมืองโหย่วได้กว่าครึ่งแล้วมาจากเขาทั้งนั้น
เขาดื่มต่อ

ไม่นานหลังจากนั้น เหลียง หยงฉีก็เมาก่อนจะล้มฟุบบนโต๊ะและเริ่มกรนออกมา

“แล้วแบบนี้ข้าควรทําเช่นไรดี?”

หลิน ฟานปวดหัว
เขาคิดว่าเหลียง หยงจะกลับมา แต่ใครจะไปคิด…

เฮ้อ