I Don’t Want To Defy The Heavens - ตอนที่ 66 เอากลับไป

I Don’t Want To Defy The Heavens

 

DTH ตอนที่ 66 เอากลับไป

 

พวกเขาไม่ได้ไล่ตามมันเข้าไปในป่า แต่ยืนห่างเพียงก้าวเดียวตรงเส้นแบ่งที่เกิดจากแสงอาทิตย์ที่ส่องลงมา (TL : ตอนที่แล้วแปลว่าเข้าไปแต่จริงๆแล้วยัง ตอนนี้กลับไปแก้ให้เป็นเพิ่งมาถึงแล้วครับขอโทษด้วย)

 

ด้านหนึ่งสว่างมากขณะที่อีกด้านหนึ่งมืดจนแสงส่องไม่ถึง

 

หลินฟานไม่ได้โง่ถึงขนาดผลีผลามเข้าไปโดยไม่ยั้งคิด หากข้างหน้ามีอันตรายละแบบนั้นมันจะไม่แย่เอาหรือ?

 

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะได้รับโอกาสที่จะใช้ชีวิตดั่งนายน้อยที่ร่ํารวย

 

ถ้าหากเขาตายอีกรอบและกลายเป็นสัตว์ปีกขึ้นมามันก็ไม่ต่างอะไรจากการรอถูกเชือด

 

ดินในปาค่อนข้างขึ้น เห็นได้ชัดว่าเกิดจากการไม่ได้รับแสงเป็นเวลานาน

 

ในขณะเดียวกันก็มีหมอกสีเทาที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณโดย ค่อยๆล่องลอยไปอย่างช้าๆทําให้รู้สึกมืดมนอยู่เสมอ

 

ในตอนนั้นเองหมอกสีดําที่กําลังหลบหนีก็ปรากฏตัวออกมาและรวมเข้ากับหมอกสีเทากลายเป็นรูปร่างมนุษย์ ใบหน้าของมันไม่ชัดนักเห็นได้เพียงลักษณะคราวๆเท่านั้น

 

“ถ้าเจ้ามีความกล้าก็ออกมาเผชิญหน้ากับข้าซะ!” หลินฟานตะโกนไปยังหมอกสีดําในปา

 

มันหนี้เก่งจริงๆ

 

พวกเขาทั้งสองต้องไล่ล่ามันนานกว่าชั่วโมงก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงนี้

 

เมื่อดูจากสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว มันก็เห็นได้ชัดเลยว่าหมอกสีดําต้องการให้พวกเขาเข้าไปในปา

 

แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้เลยเพราะหากศัตรูไม่ขยับเขาก็จะไม่ขยับเช่นกัน

 

การต่อสู้ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยนั้นจะส่งผลต่อประสิ

ทธิภาพ

 

หมอกสีดําไม่ได้ขยับหรือกล่าวอะไร มันทําเพียงแค่ยืนอยู่ในหมอกสีเทาและมองมาทางหลินฟานด้วยความโกรธเกรี้ยว

 

“ความโกรธ +222

 

ด้วยความโกรธที่ได้มาอีกครั้งทําให้เขารู้สึกว่าอารมณ์ของเจ้าตัวประหลาดนี้รุนแรงกว่าคนปกติหลายเท่านัก

 

และก็แน่นอนอีกว่าหลินฟานจะไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ไป “เจ้าคนไร้ยางอาย เจ้ากล้าดียังไงถึงมาก่อปัญหาในหมู่บ้านที่อยู่ภายใต้การดูแลของตระกูลหลินของข้า ถ้าเจ้ามีความกล้าก็เดินออกมา! ข้าจะได้ตัดหัวของเจ้าและนํามาเตะเล่นเหมือนลูกบอล”

 

“เจ้ากําลังมองไปทางไหนกัน! หากไม่พอใจก็ออกมาติ! จะมัวแต่ซ่อนตัวอยู่แต่ในที่ที่มันทรุดโทรมแบบนี้ไปทําไม?”

 

โจวเชียงเหมามองไปที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาด้วยความงุนงง เขาสาปแช่งอีกฝ่ายแรงมาก

 

“ใจเย็นลูกพี่ลูกน้อง อย่ารีบร้อนไป”

 

จะไม่ให้หลินฟานสาปแช่งได้อย่างไร? ก็ในเมื่อถ้าเขาไม่ทํา เขาก็จะไม่ได้คะแนนความโกรธนะสิ

 

“ความโกรธ +333

 

มันช่างง่ายดายจริงๆ เขารู้สึกว่าระบบสนับสนุนขนาดเล็ก ไม่ได้มีไว้ให้เขาทํางานหนักเพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น แต่มีไว้ให้เขาสนุกไปกับมันเมื่อเวลาเขาเบื่อ

 

รอบๆหมอกสีดําคล้ายมนุษย์มีสัญญาของความผันผวน

 

ทันใดนั้น หมอกก็รวมตัวกันและพุ่งเข้าใส่หลินฟาน

 

หมอกสีดําเหล่านี้คล้ายงูหลามขณะที่มันเลื้อยตัวไปมา จากนั้นหมอกก็ระเบิดออกแปรเปลี่ยนเป็นปากงูสีดําพยายามจะกัดเขาด้วยฟันแหลมสองซี่

 

หลินฟานฟันออกไปด้วยกําลังภายในที่เต็มเปี่ยม ทักษะดาบสายฟ้าสี่รูปแบบนั้นดุร้ายมากและหมอกสีดําก็ดูเหมือนจะกลัวมันมากเช่นกัน

ตูม!

 

หมอกสีดําระเบิดออกและกระจัดกระจายทันที

 

“ความโกรธ +444

 

“เหอะ! แค่ลูกไม้ตื้นๆ ถ้าเจ้ามีความกล้าก็หยุดซ่อนตัวและออกมาได้แล้ว! เจ้าคิดว่ามันน่าสนใจสําหรับเจ้างั้นรึ ที่ซ่อนตัวอยู่แบบนั้น?”

 

หลินฟานกระชับดาบในมือและรอ ตราบใดที่มันกล้าออกมา เขาจะอัดมันจนถึงขั้นมันยังจําตัวเองไม่ได้

 

และถ้าเกิดเขาไม่สามารถชนะได้จริงๆเขาก็ยังมีลูกพี่ลูกน้องอยู่ข้างๆ

 

“ลูกพี่ลูกน้อง เจ้ามีวิชาที่มีคุณสมบัติธาตุสายฟ้ารีไม่?” หลินฟานถาม

 

จากการต่อสู้ก่อนหน้านี้เขาพบว่าหมอกสีดํามันกลัวสายฟ้า พวกสิ่งชั่วร้ายก็กลัวเช่นกัน งั้นก็แปลว่ามันคือสิ่งชั่วร้ายใช่ไหม?

 

“มี แต่มันเป็นเพียงเทคนิคฝ่ามือขั้นพื้นฐาน” โจวเชียงเหมากล่าว

 

“แค่นั้นก็พอแล้ว เพราะเจ้าสิ่งนี้มันกลัวสายฟ้า เพียงแค่อัดมันด้วยเทคนิคฝ่ามือขั้นพื้นฐานนั้น”

 

หลินฟานต้องการจับหมอกสีดําและรีดคะแนนความโกรธออกมาจนกว่าจะแห้ง

 

ถ้าเขาทําได้สําเร็จ เกรงว่าไม่นานหลังจากนั้นเขาคงจะทยานขึ้นสวรรค์ด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียว

 

โจว เชียงเหมาเชื่อในสิ่งที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาพูดโดยไม่มีข้อสงสัยใดๆ “เข้าใจแล้ว ข้าจะลองดู แต่ลูกพี่ลูกน้องอย่าเข้ามา”

 

แม้ว่ามันจะไม่ได้ผล แต่ด้วยความแข็งแกร่งของเขา เขาก็สามารถล่าถอยได้

 

แต่ถ้ามันมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกพี่ลูกน้องของเขาเขาจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน

 

โจวเชียงเหมารีบตรงเข้าไปในป่าและคํารามออกมาทันที

 

“ฝ่ามือสลายเทียนกัง!”

 

ครืน!

 

เสียงฟ้าร้องดังขึ้นในร่างกายของโจวเชียงเหมา จากนั้นสายฟ้าก็เข้าโอบล้อมฝ่ามือทั้งสองข้างของเขาขณะส่งเสียงดังกระหึ่ม ฟ้าร้องดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับมีสายฟ้าขนาดเท่าต้นขา โอบรอบร่างกายโดยที่มันถูกควบคุมด้วยมือทั้งสองข้างอีกที

 

“เชี่ย! นี่คือเทคนิคฝ่ามือขั้นพื้นฐานจริงดิ?”

 

“ลูกพี่ลูกน้องเจ้าพยายามจะข่มข้างั้นหรือ?”

 

ถ้าบอกว่ามันคือเทคนิคฝ่ามือขั้นพื้นฐานจริงๆ เขาคงจะไม่เชื่ออย่างแน่นอน

 

ในขณะนี้ลูกพี่ลูกน้องของเขานั้นเร็วมาก เขาพุ่งไปอยู่ด้านหน้าหมอกและตบออกไปด้วยสายฟ้าทันที

 

ปัง!

 

หมอกสีดําระเบิดออก!

 

ร่างกายของมันกลายเป็นไม่เสถียร

 

“ลูกพี่ลูกน้องสายฟ้าได้ผลจริงๆด้วย!” โจวเชียงเหมาตะโกน

เขาคิดว่าศัตรูคงจะหลบอย่างง่ายดายหรือไม่ก็ไม่สามารถสร้างความเสียหายได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าความเสียหายที่เขา ทําจะไม่น้อยเลยทีเดียว

 

หลินฟานดีใจมาก “เอาละข้ากําลังไป เราจะได้ช่วยจับมันด้วยกัน”

 

หลังจากสิ้นเสียงเขาก็พุ่งเข้าไป

 

เขาทําให้ร่างกายของเขากลับเป็นเหมือนเดิม

 

ในขณะเดียวกันเขาก็ใช้คะแนนความโกรธที่มีอยู่เพื่อเพิ่มสถานะของเขา

 

ทักษะดาบสายฟ้าสี่รูปแบบ (พื้นฐาน)

 

ทักษะดาบสายฟ้าสี่รูปแบบ (ผ่านเข้า)

 

ทักษะดาบสายฟ้าสี่รูปแบบ (รอบรู้)

 

เขาเหลือคะแนนอยู่เพียง44คะแนนเท่านั้น แต่ได้แค่นี้ก็พอแล้ว

 

ด้วยร่างกายและกําลังภายในที่มาถึงขั้นสี่เขาในตอนนี้ควรจะสู้กับหมอกสีดําได้

 

“ลูกพี่ลูกน้องโปรดระวังด้วย!” โจว เชียงเหมารู้สึกกังวล กําลังภายในที่หนาแน่นของเขาแตกออกและควบแน่นเป็นสายฟ้าในฝ่ามือของเขาขณะที่เขาตบออกไปยังหมอกสีดําที่กําลังจะแตกสลาย

 

“ตัด!”

 

หลินฟานคํารามเสียงต่ําขณะฟันออกไป ด้วยแรงส่งจากทั้งพลังกายและกําลังภายในที่แข็งแกร่งทําให้การโจมตีที่ปะทุนี้น่ากลัวมากยิ่งขึ้น

 

ฟุบ!

 

หมอกสีดําถูกตัดด้วยดาบ สายฟ้าบนใบดาบกรีดร้องสร้างความเสียหายอย่างมาก

“ปรากฏว่าข้าก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน”

 

หลินฟานพึมพํา

 

การเพิ่มสถานะให้ถึงระดับนี้นอกจากจะไร้ประโยชน์ต่อมือสังหารคนนั้นแล้วมันยังทําให้เขารู้สึกเสียใจอยู่เสมอ แต่การต่อสู้กับหมอกสีดําในครั้งนี้มันทําให้เขารู้สึกสดชื่นมาก

 

การได้ฟันนี้มันรู้สึกดีจริงๆ

 

“ลูกพี่ลูกน้องถอยออกมา ปล่อยให้ข้าจัดการเอง” โจวเชียงเหมากล่าว

 

เขาต้องการให้ลูกพี่ลูกน้องของเขาหยุดและปล่อยทุกอย่างไว้กับเขา เพราะถ้าลูกพี่ลูกน้องของเขาได้รับบาดเจ็บมันคงจะเลวร้ายมาก

 

“ลูกพี่ลูกน้องเจ้ากําลังพูดอะไรกัน? แม้ว่าเจ้าจะรับมือกับมันได้ แต่เจ้าก็ต้องปล่อยให้ข้าสนุกบ้าง หยุดพูดและโจมตีมันได้แล้ว”

 

แต่ละดาบที่ออกมาจากหลินฟานเป็นการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของเขา

 

หมอกสีดําโกรธเกรี้ยว

 

ทั้งสองล้อมรอบมัน และหนึ่งในนั้นก็เป็นภัยคุกคามอย่างมากสําหรับมัน มันอยากจะหนีแต่ก็ทําไม่ได้

 

ปัง!

 

หมอกสีดํากระแทกเข้ากับพื้น

 

ตัวหมอกที่มีสายฟ้าบนร่างกายกระตุกเป็นระยะๆ

 

“ลูกพี่ลูกน้องเจ้าสิ่งนี้มันแข็งแกร่งแค่ไหน?” หลินฟานกล่าว

 

โจว เชียงเหมาตอบ “ดูเหมือนจะอยู่ที่เส้นทางการต่อสู้ขั้น6 แต่น่าแปลกตรงที่เราต้องใช้เทคนิคพิเศษในการต่อกรกับมันมิฉะนั้นเกรงว่ามันคงจะลําบากมาก”

 

ใช้เวลาไม่นานทั้งสองคนก็ช่วยกันบดขยี้มันและทําให้มันยอมจํานนได้

 

มันช่างง่ายดายจริงๆ

 

ในตอนนั้นเองหมอกสีดําก็ได้กระจายออกไปเผยให้เห็นร่างกายของมนุษย์ แต่ผิวของมันกลับเข้มมากจนกลายเป็นสีดําซึ่งส่งเสริมให้ดูน่ากลัว

 

“ข้าก็บอกแล้วไงว่าอย่าหยิ่ง” หลินฟานเหยียบหัวและทําให้อีกฝ่ายอับอาย

 

“ความโกรธ +555

 

หมอกสีดําโกรธมากและพยายามจะคว้าหลินฟานด้วยกรงเล็บ

 

มันพุ่งเข้ามาเร็วมาก

 

ฟุบ!

 

หลินฟานสะบัดดาบของเขาและตัดแขนข้างนั้นของมันออกทําให้ของเหลวสีดําสาดกระจายไปทั่ว

 

“อย่าขัดขืน ทําตัวดีๆหน่อย”

 

หมอกสีดําสั่นสะท้าน ในตอนนี้มันไม่มีหมอกสีดําปกคลุมร่างกายของมันอีกแล้วมีเพียงหมอกสีดําจางๆลอยออกมาเท่านั้น

 

“ลูกพี่ลูกน้องท่านต้องระวังตัวให้มากขึ้นเพื่อมันใช้แรงเชือกสุดท้ายก่อนตาย” โจวเชียงเหมาเตือน

 

หลินฟานคิดถึงเรื่องนี้และพยักหน้า “ลูกพี่ลูกน้องคําพูดของเจ้าฟังดูมีเหตุผล”

 

ทันใดนั้นโจว เชียงเหมาก็จับขาของหมอกสีดําและสับมันด้วยมือของเขา

 

ซวบ!

 

ขาทั้งสองข้างขาด

 

จากนั้นเขาก็ฉีกแขนที่เหลืออีกข้างของมันออก

 

เลือดสีดํากระเซ็นลงบนใบหน้าของโจวเชียงเหมา

 

โจวเชียงเหมาเช็ดมันออกอย่างสบายๆและพูดด้วยรอยยิ้ม “ลูกพี่ลูกน้องตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”

 

สีหน้าของเขาสงบมากราวกับว่าสิ่งที่เขาทํามันเป็นเรื่องธรรมดา ไม่มีอาการตกใจหรืออารมณ์บนใบหน้านั้นเลยแม้แต่น้อย

 

หลินฟานมองไปที่ลูกพี่ลูกน้องของเขา ตอนนี้ในใจของเขามีเพียงความคิดเดียว ทรงพลังและส่วนวิธีการก็ครอบงํามาก

 

“ไม่เลว ไม่เลวเลยลูกพี่ลูกน้อง ดูเหมือนว่าข้าต้องมองเจ้าใหม่แล้วล่ะ แล้วอย่าลืมเอามันกลับไปด้วยข้าจะได้เล่นกับมันอย่างช้าๆ”

 

เทียนกง เป็นชื่อดาวโบราณที่หมายถึงด้ามกระบวยใหญ่ ซึ่งมีต้นกําเนิดมาจากการบูชาดวงดาวโบราณของชาวจีน