I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class - ตอนที่ 19 – ขอโทษครับ

บทที่ 19 – ขอโทษครับ

 

มาเอะฮาระ มากิ และ อามามิ ยู คนสองคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันโดยสิ้นเชิงกำลังคุยกันอยู่ ข้อเท็จจริงนี้ทำให้บรรยากาศที่มีชีวิตชีวาในห้องเรียนก่อนหน้านี้เงียบลงในทันที

 

“เอ๊ะ? เอ่อ…ผมเหรอ?”

 

อามามิซังเรียกชื่อของผมอย่างชัดเจน ดังนั้นมันจึงไม่มีทางเป็นคนอื่นไปได้ แต่ด้วยความตกใจ ผมจึงเผลอถามกลับไปตามสัญชาตญาณ  

 

นี่มันแย่แล้วล่ะ สถานการณ์ตอนนี้…ความอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนร่วมชั้นทุกคนพุ่งเป้ามาที่ผม

 

สำหรับคนอื่น ๆ นี่อาจจะดูเป็นเรื่องที่น่าสนใจ แต่สำหรับผม…ผมอยากให้ทุกคนในห้อง…ไม่สิ…ให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ช่วยยกโทษให้กับผมด้วยที่สาวสวยอันดับ 1 หรือ 2 ของชั้นปีมีเรื่องจะคุยกับผม  

 

“อืม…ขอเวลาไม่นานหรอก ฉันแค่อยากคุยเรื่อง…เมื่อวันศุกร์ที่แล้ว…ได้ไหม?”

 

“ได้ ไม่เป็นไร…แต่ว่า…”

 

ขณะที่เพื่อนร่วมชั้นแต่ละกลุ่มกำลังแอบคุยกันอย่างลับๆ ผมก็แอบมองไปที่อาซานางิครู่นึง

 

ผมไม่รู้ว่าอาซานางิคุยอะไรกับอามามิซังในวันหยุดที่ผ่านมาหรือไม่ แต่บางทีเธออาจบอกให้อามามิซังมาให้ขอโทษผมโดยเร็วที่สุด เพราะตอนที่ผมแยกกับอามามิซังเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว…มันจบไม่ค่อยดีนัก

 

อาซานางิแสดงสีหน้าขมขื่นและทำท่าทางขอโทษผม แสดงว่าการกระทำของอามามิซังในตอนนี้ก็อยู่เหนือความคาดหมายของเธอเช่นกัน

 

“ฉันขอโทษที่ทำให้มาเอะฮาระคุงรู้สึกแย่ในตอนนั้น ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมาเอะฮาระคุงเลย…ฉันคิดแค่ว่ามันน่าจะสนุกกว่าถ้าได้เล่นกับทุกคน ฉันจึงพูดเรื่องนั้นออกไปโดยไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของมาเอะฮาระคุงเลย”

 

“ไม่ ไม่เป็นไร ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ ผมรู้ว่าอามามิซังไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ดังนั้น…ได้โปรดเงยหน้าขึ้นเถอะ”

 

ตอนแรกผมก็สงสัยว่าอามามิซังขอโทษเรื่องนั้นจริงๆหรือเปล่า แต่พอได้เห็นสีหน้าของอามามิซัง ผมก็สามารถเข้าใจได้ในทันที

 

อามามิซังไม่มีความลังเลหรือท่าทางที่แสดงออกว่าโดนบังคับเลยแม้แต่น้อย เธอเพียงแค่ก้มลงขอโทษอย่างจริงจังและจริงใจ

 

ทั้งๆที่เธอจะทำเป็นไม่สนใจคนอย่างผมก็ได้ แต่เธอก็ไม่ทำ

 

ผมรู้อยู่แล้วล่ะ…อามามิซังเป็นคนดีมาก

 

“งั้น…นายจะยกโทษให้ฉันได้ไหม? หายโกรธแล้วใช่ไหม?”

 

“อืม ไม่โกรธแล้วล่ะ และผมเองก็สำนึกผิดเกี่ยวกับเรื่องในตอนนั้นด้วย ดังนั้น…ผมขอโทษ”

 

“อืมม ฉันเองก็เหมือนกัน ขอโทษนะ”

 

เมื่อผมและคุณอามามิคำนับพร้อมๆกัน เสียงกริ่งที่บอกเวลาเริ่มคาบเรียนแรกในช่วงเช้าก็ดังขึ้น

 

ถ้ามันเป็นแบบนี้ต่อไป มันจะกลายเป็นการต่อสู้เพื่อแย่งกันขอโทษแทน ดังนั้นแล้วเสียงกริ่งจึงมาได้ในเวลาที่เหมาะเจาะเป็นอย่างมาก

 

“เอาล่ะ~~ ทุกคนกลับไปนั่งที่ได้แล้ว…ทำไมเงียบจัง…มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า?”

 

อาจารย์ยากิซาวะที่พึ่งจะเข้ามาในห้องเรียนทำสีหน้าสงสัย แต่นักเรียนในห้องก็มีท่าทางไม่ต่างกัน

 

“งั้น…ก็เอาเป็นว่าเราผิดทั้งคู่ก็แล้วกันนะ”

 

“โอเค เอาแบบนั้นแล้วกัน”

 

“อืม~ ขอบคุณนะมาเอะฮาระคุง แต่ว่าฉันมีอะไรอยากจะคุยต่ออีกนิดหน่อย…วันนี้นายพอมีเวลาไหม?”

 

“เอ๊ะ? ไม่เป็นไร ได้สิ แต่ว่า…”

 

นอกจากวันหยุดสุดสัปดาห์แล้ว ผมไม่มีแผนจะทำอะไรอยู่แล้ว และวันนี้คือวันจันทร์…ดังนั้นผมจึงว่างอยู่

 

“งั้นตกลงตามนี้นะ ฉันจะติดต่อไปอีกทีนะว่าจะเจอกันตอนไหน เบอร์โทรศัพท์ที่ให้ไว้เมื่อวันก่อน นายบันทึกไว้แล้วใช่ไหม?”

 

“เอ๊ะ”

 

“เอ๊ะ?”

 

ขณะที่คำพูดเหล่านั้นหลุดออกจากปากของอามามิซัง ชั้นเรียนก็เต็มไปด้วยเสียงกระซิบ

 

‘เฮ้ เมื่อวันก่อน มันหมายความว่ายังไงนะ’

 

‘ทำไมหมอนี่ถึงมีข้อมูลติดต่อของอามามิซังล่ะ?’

 

‘วันนี้เจอกันครั้งแรกไม่ใช่เหรอ?’

 

‘โอ้ย น่าอิจฉาเกินไปแล้ว…’

 

พวกเขาไม่แม้แต่จะซ่อนมัน…ผมได้ยินบทสนทนาของพวกเขาทุกคำเลยด้วยซ้ำ

 

“เอ๊ะ? เอ๊ะ? ฉันพูดอะไรไม่ดีไปหรือเปล่า…?”

 

“อามามิซัง…นั่น…ควรจะเป็นความลับนะ…?”

 

“…อ๊ะ!”

 

อย่างที่ทราบ เมื่อสัปดาห์ที่แล้วที่เกมเซ็นเตอร์…ผมกับอามามิซังไม่ได้เจอกันเป็นครั้งแรกที่นั่น ที่ๆเราเจอกันครั้งแรกจริงๆก็คือบริเวณที่จอดรถจักรยาน

 

ใช่แล้ว ตอนนั้นผมกำลังแอบดูอาซานางิกำลังโดนนักเรียนชายคนหนึ่งสารภาพรัก

 

ผมได้ขอโทษอาซานางิเกี่ยวกับเรื่องนั้นไปแล้ว แต่ผมได้เก็บความลับที่ว่า…ผมอยู่กับอามามิซังในวันนั้นเอาไว้

 

ดังนั้นสิ่งที่ผมกลัวไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นที่กำลังซุบซิบนินทากันอยู่

 

“เอ่อ…ไว้เจอกันใหม่ครับ”

 

“อะ-อืม”

 

ช่วงเวลาที่อามามิซังเดินกลับไปที่นั่งของเธอด้วยท่าทางที่น่ารักมาก โทรศัพท์ในกระเป๋าของผมก็สั่น

 

ไม่ต้องบอก…ผมก็รู้อยู่แล้วว่าใครติดต่อมา

 

ผู้ที่ส่งข้อความมา…ตอนนี้กำลังเปิดหนังสือเรียนพลางจ้องมองไปที่กระดาน

 

[เรามีเรื่องต้องคุยกัน]

 

ทันทีที่ผมเห็นข้อความที่อาซานางิส่งมา ความหนาวเย็นก็ไหลไปตามกระดูกสันหลัง

 

ผมแน่ใจว่าผมจะต้องไปขอโทษเธอ แต่…อาซานางิจะยกโทษให้ผมหรือเปล่านั้นเป็นอีกเรื่อง? หรือผมควรจะทำท่า 『โดเกซะ』 ดีไหมนะ?

(TL: ท่าขอโทษแบบทุ่มสุดตัว)

 

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆

 

ปล. รู้สึกตอนมันสัั้นลงครับ เลยจัดไป 2 ตอนรวด

 

ปล2. ตอนแรกกะจะแปลเรื่องน้องฮาโรลด์ด้วยวันนี้ แต่สุดท้ายติดลมบนไปกับน้องอุมิ ยาวไปครับ(ฮา)

 

ปล3. อาจจะได้อีกตอน แต่ไม่ต้องรอก็ได้ครับน่าจะดึก