I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class - ตอนที่ 25: พรสวรรค์ที่ไม่คาดคิด
ตอนที่ 25: พรสวรรค์ที่ไม่คาดคิด
หลังจากสัญญาว่าจะกินข้าวกลางวันกันคนสามคนต่อหน้าทุกคนในชั้นเรียน เวลานั้นก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ในช่วงเช้าของการเรียนการสอนภายในโรงเรียนจะมีทั้งหมด 4 คาบ โดยเริ่มจากคาบโฮมรูมในช่วงเช้า ปกติผมจะรู้สึกว่ามันนานมากกว่าจะถึงเวลาพักกลางวัน มีเพียงแค่วันนี้ที่ผมรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปอย่างรวดเร็วและช่วงเวลาพักกลางวันก็มาถึงในชั่วพริบตา
เขาว่ากันว่ากระแสของเวลานั้นคงที่ แต่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะไม่ได้เป็นแบบนั้น ผมคิดว่าบางทีอาจจะมีใครสักคนที่กำลังใช้พลังข้ามกาลเวลาอยู่ก็เป็นได้?
“อืม~~ ในที่สุดช่วงเช้าก็จบสักที ฉันรู้สึกว่ามันนานกว่าปกตินะ…นี่ อุมิ เธอว่างั้นมั้ย?”
“ไม่เลย สำหรับฉันรู้สึกตรงกันข้ามเลยล่ะ…”
ดูเหมือนว่าทั้งผมและอาซานางิจะรู้สึกแบบเดียวกัน อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนอาซานางิจะกำลังคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้
ในขณะที่นักเรียนของห้องอื่นทยอยออกจากห้องเรียนพร้อมกันในช่วงพักเที่ยง แต่ว่าห้องของผม นักเรียนคนอื่นๆยังคงอยู่ในห้องเพื่อสังเกตการณ์พวกเรา
“นี่มมันอะไรกัน…พวกเราก็แค่ไปกินข้าวกลางวันกับเพื่อนร่วมชั้นเท่านั้นเองนะ…แล้วก็…นีน่าเก็บโทรศัพท์ของเธอเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“อึ๊ก!…เฮะๆๆ”
ทันที่ที่อาซานางิเรียกนิตตะซังที่นั่งอยู่ด้านหลัง โทรศัพท์ก็ร่วงออกจากแขนเสื้อของเธอและตกลงไปที่พื้น
เป็นคนที่ตื่นตัวและไม่เปิดโอกาสเลยสักนิด
ก็อย่างที่อาซานางิพูด การไล่ตามเรามันสนุกตรงไหน? ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตขนาดนั้นสักหน่อย
“อะฮะฮะ…แบบนี้สงสัยเราจะนั่งกินในห้องเรียนไม่ได้แน่…ถึงข้างนอกอากาศจะเย็นนิดหน่อย แต่ฉันว่าวันนี้เราออกกินข้างนอกกันดีไหม?”
“ก็ดีนะ แค่เราหาที่นั่งที่แดดส่องถึง แค่นี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว…นี่ มาเอะฮาระคุง แบบนี้นายโอเคไหม?”
“อืม ตามนั้นเลย”
ดังนั้นเราทั้งสามคนจึงเดินออกจากห้องเรียนและทำการมองหาสถานที่ดีๆที่เหมาะกับการนั่งกินข้าวกลางวัน
“นี่อุมิ เราควรไปที่ไหนดีล่ะ? ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่ เพราะปกติฉันมักจะกินข้าวในห้องเรียนหรือไม่ก็ที่โรงอาหารน่ะ”
“อืม~ ถ้าคิดตามปกติก็คงต้องไปนั่งกินที่บริเวณสนามหญ้าของโรงเรียนล่ะนะ แต่ที่นั่นคนน่าจะเยอะ แต่ถ้าเราไม่สนใจเรื่องนั้นมันก็พอได้อยู่นะ…มาเอะฮาระ นายว่าไง?”
ถึงที่สนามหญ้าคนจะเยอะแต่ก็คงไม่เยอะจนเกินไป แต่ยังไงก็ตามม้านั่งคนน่าจะจองจนเต็มหมดแล้ว แต่ก็น่าจะยังพอมีที่ว่างๆเหลือให้เราพอจะนั่งได้
ดังนั้นถ้าพวกเธอบอกว่าไม่เป็นไร ผมก็ไม่มีปัญหาอะไร
‘นี่ ผู้หญิงสองคนนั้น ใช่ที่คนดังๆที่อยู่ปีหนึ่งหรือเปล่า?’
‘น่าจะใช่นะ น่ารักทั้งคู่เลย โดยเฉพาะเด็กผมบลอนด์คนนั้น’
‘แล้วไอคนมืดมนที่เดินตามหลังพวกเธออยู่นั่นใครน่ะ? ทำไมหมอนั้นถึงเดินตามพวกเธอ พวกโรคจิต?’
แค่เดินไปตามทางเดิน ก็มีเรื่องแบบนี้เข้ามาเรื่อยๆ
ถ้าพวกเธออยู่กันแค่สอง คนอื่นอาจจะพูดแค่『น่ารักจัง น่ารักมาก』แต่…เนื่องจากมีผมอยู่ด้วย มันจึงมีคำพูดแย่ๆมากมายที่ถูกโยนเข้าใส่ตัวผมแถมมาด้วย ดังนั้น…ทั้งอาซานางิและอามามิซังน่าจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าพวกเรากินข้าวกลางวันกันที่นี่…มันอาจจะไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่
“เอ่อ..คือว่า มันจะดีกว่าไหมถ้าพวกเราไป…”
“หืม?”
“ว่าไง?”
ผมเรียกพวกเธอที่กำลังคุยกันในขณะที่พวกเราเดินใกล้จะถึงบริเวณสนามหญ้าของโรงเรียน
ในช่วงนี้ผมมักจะกินข้าวกลางวันที่ห้องเรียนเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นผมเลยไม่ค่อยมีโอกาสได้แสดงความสามารถพิเศษของผมเท่าไหร่ แต่ว่า…ตอนนี้น่าจะถึงเวลาที่ผมจะต้องแสดงพลังของมันออกมาแล้วสินะ…ความสามารถพิเศษในการค้นหาโอเอซิสภายในโรงเรียนยังไงล่ะ…
(TL:オアシス โอเอซิส)
☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆
“ว้าว～ จริงหรอเนี่ย แม้จะเป็นสถานที่แบบนี้ แต่กลับไม่มีใครอยู่เลย”
“มีแดดส่อง ถึงจะไม่มีโต๊ะ แต่ก็ยังมีม้านั่ง…แน่นอนว่าตรงตามเงื่อนไข”
“ถูกต้อง…ถือว่าโชคดี ที่วันนี้ไม่มีคนอื่น”
ในบรรดาสถานที่แนะนำที่ผมเคยใช้ในอดีต ผมเลือก「พื้นที่สูบบุหรี่สำหรับอาจารย์และเจ้าหน้าที่」มาเป็นที่กินข้าวของพวกเรา ที่แห่งนี้ตั้งอยู่ทางด้านทิศใต้ของบริเวณโรงเรียน ถัดจากอาคารที่บรรดาเจ้าหน้าที่และอาจารย์ทั้งหลายทำงานอยู่
เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ที่แห่งนี้ยังเป็นสถานที่พักผ่อนสำหรับบรรดาอาจารย์ผู้ที่ชื่นชอบการสูบบุหรี่ในช่วงเวลาพักกลางวัน แต่เนื่องจากกระแสสังคมในปัจจุบันได้มีการออกกฏห้ามสูบบุหรี่ในทุกพื้นที่ของอาคาร สุดท้ายแล้วก็ส่งผลให้ที่แห่งนี้เหลือเพียงความว่างเปล่า…มันถูกทิ้งไว้โดยไม่มีใครดูแล
ผมทำความสะอาดม้านั่งที่สกปรกและหยิบพวกก้นบุหรี่ออกไปเพื่อที่พวกเราจะสามารถนั่งได้…เมื่อเทียบกับที่บริเวณสนามหญ้าของโรงเรียน ที่นี่อาจจะแคบกว่าและก็มีหญ้าขึ้นเต็มไปหมด แต่ก็ยังถือว่าพอใช้งานได้อยู่บ้างและอีกอย่างก็คือการที่ได้อยู่ห่างจากความวุ่นวายในช่วงเวลาพักกลางวัน
เป็นที่ที่ดีที่สุดสำหรับผมที่จะได้อยู่คนเดียว
“ขอโทษนะ ผมคิดออกแค่ที่นี่น่ะ…มันไม่ค่อยดีใช่ไหม?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น! ที่นี่โอเคเลย ขอบคุณนะมากิคุง แล้วก็…อุมิ รีบขอบคุณด้วยสิ”
“ทำไมรู้สึกเหมือนถูกยูแย่งบทพูดกันนะ…เอาเถอะ ขอบคุณนะ มาเอะฮาระคุง”
ดูเหมือนทั้งสองคนจะชอบที่นี่นะ ผมนั่งลงข้างๆพวกเธอบนม้านั่ง ก่อนจะเปิดกล่องอาหารกลางวันออกทันที
“อ๊ะ ไข่เจียวของมากิคุงดูน่าอร่อยจัง ขอแลกกับไส้กรอกของฉันได้ไหม?”
“เอาสิ แต่ผมเป็นคนทำเองนะ ดังนั้นมันอาจไม่ค่อยถูกปากเธอเท่าไหร่”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร…ว่าแต่…มากิคุงทำข้าวกล่องมาเองหรอ?”
“ก็…บางครั้งน่ะ ช่วงตอนที่แม่ยุ่งๆ”
อามามิซังดูจะแปลกใจที่ผมสามารถทำข้าวกล่องได้…แต่ความจริงมันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น…มีของเหลือบางส่วนจากอาหารเย็นของเมื่อวาน เพิ่มผักที่เตรียมเอาไว้อีกนิดหน่อย แล้วก็…ถ้าผมยอมตื่นเช้าขึ้นอีกนิดก็จะพอมีเวลาทำไข่เจียวด้วย
ผมอาศัยอยู่ตามลำพังกับแม่แค่สองคน บางครั้งแม่ก็ไม่ค่อยมีเวลา ดังนั้นผมจึงช่วยเธอทำงานบ้านบ้างในบางครั้ง
“ฉันควรทำยังไงดีอุมิ พวกเราเป็นผู้หญิงนะ แต่ความเป็นกุลสตรีของเราสู้มากิคุงไม่ได้…”
“อย่าถามฉัน…ฉันแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้สู้ด้วยซ้ำ”
อาซานางิมองมาที่ผมครู่หนึ่ง เธอดูเหมือนมีอะไรบางอย่างอยากจะพูดกับผม แต่น่าเสียดายที่เรายังคุยกันตอนนี้ไม่ได้
“อุหว่า~ ไข่เจียวนี่อร่อยมาก…หวานและเค็มกำลังดีแถมเข้ากันได้ดีกับข้าวด้วย”
“เอาจริงๆนะ…มาเอะฮาระคุง ขอฉันลองด้วยได้ไหม?”
“ได้สิ”
ในขณะที่เธอเอาไข่เจียวเข้าปาก อาซานางิก็ทำตาโต
“…เป็นไง?”
“…ไม่ยุติธรรม”
จริงๆมันทำค่อนข้างง่ายนะ เพียงแค่ใส่น้ำตาลเล็กน้อย พร้อมกับเติมซอสขาวที่มีจำหน่ายทั่วไปแค่นั้นเอง…ผมรู้สึกดีใจที่พวกเธอทั้งคู่ชอบมัน
แต่ผมยังสงสัยว่า「ไม่ยุติธรรม」ที่อาซานางิพูดนั้นหมายถึงอะไร แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม…ผมจะถือว่ามันเป็นคำชมก็แล้วกันนะ
☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆
ปล. โอเคครับ ยืนยันแล้วว่านางเอกของเรื่องนี้ก็คือ มากิคุงนั่นเอง～～～～
ปล2. เสาร์-อาทิตย์ผมออกต่างจังหวัด อาจจะไม่ได้ลง หรือลงวันละตอนนะครับ (อาทิตย์ที่แล้วก็พูดแบบนี้ สุดท้ายก็ลงวันละ 2 ตอนอยู่ดี)
ปล3. ในอีก 1-2 ตอน จะเป็นตอนที่ผมค่อนข้างชอบ (ความชอบส่วนบุคคล) รออ่านกันได้เลยครับ
สุดท้ายฝากเพจด้วยนะครับ ถึงจะทำไม่ค่อยเป็น และไม่รู้ว่าจะอัพอะไรก็ตาม (ฮา)
Durimtok Channel | Facebook
ขอบคุณที่ติดตามครับ
YOU MAY ALSO LIKE
