I am a Legendary Boss ฉันคือบอสในตำนาน - ตอนที่ 77 : การพูดคนเดียวของคนที่ย้ายร่าง

เจ็ดวันผ่านไป

 

วิลเลียมออกไปทางตะวันตก ไม่มีใครไปกับเขา

 

สัปดาห์ที่แล้ว โอดอมได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา วิลเลียมไม่ได้ลงโทษเขา แต่กลับสัญญากับโอดอมว่าจะช่วยให้จักรวรรดิหุบเขาเดียวดายของเขารวมเป็นหนึ่งอีกครั้ง

 

แต่อย่างไรก็ตาม เมืองแห่งรุ่งอรุณยังไม่มีพลังอำนาจมากพอที่จะช่วยเหลือโอดอมได้

 

แต่เมื่อได้ยินท่านลอร์ดพูดด้วยวาจาที่อบอุ่นเช่นนี้ โอดอมก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง เขาทุบหน้าอกตนเองก่อนจะแผดเสียงดัง เขาต้องการตอบแทนท่นลอร์ดด้วยความภักดีตลอดกาล

 

ความสัมพันธ์ระหว่างวิลเลียมและโอดอมแข็งแกร่งขึ้น การเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหันเช่นนี้ทำให้ผู้คนตกใจเมื่อพวกเขาออกมาจากป่า

 

ช่วงปลายฤดูร้อนอุณหภูมิในป่าแบล็คลีฟกลับคืนสู่ปกติ แม้ว่าในช่วงฤดูหนาวก็ยังคงอยู่ในช่วงที่คาดหวัง

 

ป่าแบล็คลีฟให้ความรู้สึกคล้ายกับป่าดงดิบ

 

แต่นี่ไม่ใช่ป่าดงดิบนี่?

 

ไม่ มันไม่ใช่หรอก

 

แม้ว่าจะมีฝนตกค่อนข้างมาก แต่ปริมาณก็ยังไม่มากพอที่จะมีคุณสมบัติเหมือนกับป่าดงดิบ

 

แต่ฝนกำลังจะตกในอีกไม่ช้า

 

เมื่อวิลเลียมออกจากเมืองรุ่งอรุณมา ก็ถึงเวลาหว่านเมล็ดรอบที่สองแล้ว

 

ในที่แห่งนี้ ที่ซึ่งหนึ่งปีจะมีอุณหภูมิสูง 330 วัน มันจึงเป็นไปได้ที่จะหว่านเมล็ดสามรอบต่อปี

 

แต่วิลเลียมไม่เห็นด้วยที่จะทำเช่นนี้ มันจะทำให้พื้นที่เพาะปลูกเสียหายมากเกินไป

 

ภายใต้การปกครองของเขา วิธีที่ชาวไร่ชาวนาใช้นั้นแตกต่างจากเมื่อก่อน

 

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการใช้ ‘ปุ๋ย’

 

ในเมืองรุ่งอรุณนั้นมีที่อาบน้ำหลายแห่ง มีผู้คนขับถ่ายมากกว่า 60,000 คนทุกวันซึ่งเป็นจำนวนที่ค่อนข้างมาก แต่พลเมืองปกติไม่เชื่อว่าการใช้อุจจาระที่มีกลิ่นเหม็นนี้จะทำให้ได้ผลผลิตที่มีคุณภาพสูง

 

พวกเขารู้สึกหมดหนทางเมื่อคิดว่าท่านลอร์ดฟังคำเท็จของผู้วิเศษบางคน

 

พลเมืองไม่มีทางเลือกนอกจากปิดจมูกตนเองแล้วใส่อุจาจาระเน่าเหม็นนี่ลงไปซะ

 

ฝนตกหนัก

 

และเต็มไปด้วยเสียงที่ไพเราะของสิ่งแวดล้อม

 

วิลเลียมอยู่ในชุดอุปกรณ์สายฟ้า เขาไม่กล้าฝ่าพายุเพื่อเดินทางต่อไป เขาเดินไปตามถนนและพบเข้ากับต้นไม้ที่มีใบขนาดใหญ่สามารถใช้เป็นที่กำบังสำหรับม้าและตัวเขาเอง

 

“พวกเขาพูดผิดตรงไหน? ฉันแค่ไม่อยากจะแพร่งพรายออกไปเท่านั้น” วิลเลียมรู้ขอบเขตของเขา เกมดังกล่าวสมจริงมาก ดังนั้นวิธีการที่ใช้ในโลกแห่งความจริงสามารถนำมาใช้ในเกมได้เช่นกัน

 

หากเขาไม่ได้มีสถานะ NPC เขาคงเชื่อไปแล้วว่าตัวเองเกิดใหม่ในโลกอื่น

 

และไม่ได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาในโลกของเกม

 

หากสิ่งที่ไม่ได้เป็นของโลกนี้จะปรากฏขึ้น

 

หวังว่าคนอื่นๆจะไม่สอดรู้มากนัก

 

บางทีผู้เล่นในอนาคตอาจจะค้นพบประวัติและผู้ที่ให้ใช้ปุ๋ยอุจจาระ

 

จะเป็นผู้เล่นแบบใดกัน?

 

คนที่พบน่าจะเป็นผู้เล่นประเภทอยากรู้อยากเห็นไปทั่วและพวกผู้เล่นขี้เบื่อที่ทำให้พวกเขามักจะคอยสอดส่องทุกสิ่งทุกอย่างเอาไปไว้ซุบซิบและทำแต่เรื่องนอกคอก

 

วิลเลียมไม่กล้าเปิดเผยข้อมูลขั้นสูงใด ๆทั้งสิ้น เขาสามารถใช้เทคนิคในโลกแห่งความจริงได้อย่างรอบคอบ

 

โชคดีที่โลกในเกมนั้นมีการผลิตกระดาษ, การบ่มไวน์ และการใช้เข็มทิศ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องใช้ความพยายามมากเกินไปในการเพิ่มการผลิตอาหารในอาณาเขตของเขา

 

“คนปกติคงไม่สามารถเข้าใจได้ว่าฉันที่เป็นผู้เล่นได้เปลี่ยนไปเป็น NPC อย่างไรความปลอดภัยดีกว่าเสียใจแหละน่า ฉันคงต้องให้เครดิตการใช้ปุ๋ยอุจจาระเป็นของ ‘คำเท็จของผู้วิเศษ’ ซะแล้วสิ” วิลเลียมกินอาหารแห้ง ก่อนจะจิบน้ำไปสองครั้ง เขาจ้องมองสายฝนที่ตกในป่ามาจะชั่วโมงหนึ่งแล้วก่อนมันซาลง

 

จากนั้นก็นำม้าของตนเดินทางต่อไปในเส้นทางที่เต็มไปด้วยดินโคลน

 

เส้นทางที่ถูกสร้างขึ้นด้วยความยากลำบากได้กลายเป็นเรื่องยากที่จะเดินหลังจากฝนตก

 

เขาเดินไปทีละก้าวๆในขณะที่คอยกลับไปดูด้านหลังของตนเสมอ มันให้ความรู้สึกถึงความหนักหน่วง

 

เป็นเพราะเขาพยายามอย่างหนักเพื่อความอยู่รอด

 

เขาเป็นคนที่เกิดใหม่พร้อมกับความลับที่ไม่อาจเปิดเผยออกไปได้

 

ในโลกที่งดงามและเต็มไปด้วยความวิเศษอย่าง Gods วิลเลียมมีทางเลือกเพียงแค่ปลงและเอาชีวิตให้รอด เขาต้องใช้เวลาไปกับการทำให้ตนเองแข็งแกร่งขึ้นและได้รับความมั่นคงในโลกนี้

 

เขาต้องอยู่ให้เป็น

 

อาจเป็นเพราะเขากลัวตาย เขาต้องหาที่หลบภัยในขณะที่เขาอ่อนแอและเปราะบาง

 

เขาจะต้องมีความอดทน

 

เพราะเขาต้องให้ผู้ติดตามของเขารู้สึกถึงพลังของท่านลอร์ดของพวกเขา

 

เขาไม่ต้องการเป็นแกะบูชายัญในสงครามของอาณาจักรมนุษย์

 

เขาไม่ต้องการถูกครอบงำจากความมืดมิดที่กำลังจะมาถึง

 

เขาไม่ต้องการที่จะเป็นใครก็ได้ในเวอร์ชันเกมในอนาคต เขาไม่ต้องการเป็นเหมือนกับทาสที่ขอความเมตตาจากเจ้านายเหล่านั้น!

 

เพราะเขาเป็นคนเกิดใหม่ที่เต็มไปด้วยความลับมากมายมหาศาล หากเขาถูกจับได้ เขาอาจจะถูกจับ นำไปทรมานและศึกษา!

 

ดังนั้น

 

เขาจะต้องกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งและทรงพลัง

 

ในโลกแห่งนี้ มีมังกรที่สามารถกางปีกและครอบครองผืนฟ้าได้

 

ในอีกมิติหนึ่ง มีทั้งพระเจ้าและปีศาจรอที่จะปรากฏออกมายังโลกภายนอกอยู่!

 

ในใต้พื้นพิภพที่น่ากลัว มีสิ่งมีชีวิตในความมืดจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังคิดที่จะบุกรุกทวีปใหญ่

 

“หากฉันกลายเป็นตัวตนที่ทรงพลัง ฉันจะสามารถกำหนดโชคชะตาของตนเองได้ไหมนะ” ความมั่นใจของวิลเลียมเป็นเหมือนกับรอยเท้าที่ย่ำลงไปแต่ละครั้ง ที่หนักแน่นและกระชับขึ้นในแต่ละก้าว

 

ตัวตนที่ฟื้นคืนชีพและย้ายร่างทุกคนที่พบว่าตนเองอยู่ในโลกอื่นนั้นไม่ง่ายเลยที่จะอยู่ได้รอด

 

ผู้อยู่รอดนั้นจะต้องมองโลกในแง่ดีขณะเผชิญหน้ากับผู้อื่น

 

พวกเขาต้องใช้น้ำเสียงและท่าทางเพื่อแสดงให้เห็นว่าตนนั้นว่าแข็งแกร่ง

 

ใครกันล่ะที่จะเข้าใจเหล่าคนที่ย้ายร่าง? ว่าพวกเขารู้สึกยังไง, มีความสุข, โดดเดี่ยวหรือสิ้นหวัง?

 

“ดังนั้น…นั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงต้องการเป็นหมาขี้ประจบ อืมม แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว!” วิลเลียมยิ้ม

 

เขาชอบที่จะออกแบบตัวละครของเขาและใช้จินตนาการเพื่อทำให้มันสมบูรณ์แบบ มันจะเป็นรากฐานสำหรับทิศทางในอนาคต

 

สำหรับคนที่จะเติบโต

 

เขาต้องการมากกว่าเป้าหมาย

 

เขาต้องมีจิตใจที่กล้าหาญ

 

แน่นอนว่าสมองชาญฉลาดก็จำเป็นเช่นกัน

 

มันยากที่จะเดินทางบนเส้นทางที่ชุ่มไปด้วยสายฝนเช่นนี้

 

วิลเลียมเดินทางคนเดียวและเกิดอุบัติเหตุอย่างไม่หยุดหย่อน ฝนตกลงบนตัวเขาราวกับว่ามีเมฆฝนติดตามเขาไปทุกที่ ในขณะที่แห่งอื่นนั้นไม่มีฝนเลยซักหยด

 

เขาค้นพบปรากฏการณ์ประหลาดนี้เมื่อเขาปีนขึ้นไปบนต้นไม้

 

ท่านลอร์ดรู้ดีว่าตนเองมีค่าโชคเพียงแค่สามแต้ม หากเขาไม่เดินทางกับกลุ่มคนที่มีค่าโชคเยอะกว่า เขาก็อาจจะประสบเข้ากับอุบัติเหตุหลังจากอุบัติเหตุก่อนหน้า

 

“แล้วฉันควรทำยังไงดี?”

 

วิลเลียมไม่ต้องการให้ใครก็ตามพบเขาในสภาพสกปรก…

 

โชคดีที่เขามาถึงจุดหมายเพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้น

 

ก่อนจะมีใครพบเขาเข้า วิลเลียมที่เต็มไปด้วยโคลนก็รีบพุ่งเข้าไปยังทะเลสาบเล็กๆเพื่อทำความสะอาดตนเอง

 

เขาต้องดูเรียบร้อย ด้วยโบนัสของอุปกรณ์และรูปร่างทำให้ค่าสเน่ห์ของเขาเกือบ 140 แต้ม

 

ชิ้นส่วนของอุปกรณ์ที่เต็มไปด้วยโคลนไม่ได้ลดพลังการต่อสู้ของพวกมันแต่อย่างใด แต่ค่าเสน่ห์จะลดลงอย่างมาก

 

หลังจากที่ทำความสะอาดในส่วนที่จำเป็นต้องทำมากพอแล้ว

 

เมื่อเขาก้มศีรษะลงและจ้องมองลงไปในทะเลสาบ เขาก็ตกใจ

 

“ ฉันหล่อขึ้นนะเนี่ย…”

 

เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัย ความดูดีของตัวเขาเองนี่ไม่มีขีดจำกัดเลยสินะ?

 

โชคดีที่ท่านลอร์ดเต็มไปด้วยความสงบ เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเข้าไปในเมืองบลูมูนด้วยท่าทางที่หล่อเหลาและสง่างามที่สุด