I am a Legendary Boss ฉันคือบอสในตำนาน - ตอนที่ 45: แฟรี่ตัวน้อยทีโม

วิลเลียมแหวกพุ่มไม้อย่างระมัดระวัง และอย่างที่คาดการณ์เอาไว้ ตรงนั้นมีเห็ดสีฟ้าขนาดเล็กงอกเงยอยู่ใต้พุ่มไม้

 

หากให้เห็ดเหล่านั้นแก่คนธรรมดา พวกเขาจะไม่กินมัน

 

แน่นอนว่าพวกเขาไม่ใช่คนโง่ ยิ่งเห็ดมีสีสันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีพิษมากเท่านั้น

 

แต่เวทมนตร์ที่แผ่ออกมาจากเห็ดนั่นเป็นของจริง

 

เวทมนตร์คืออะไรน่ะเหรอ?

 

เวทมนตร์ก็คือโมเลกุลไอออนิกในอากาศ…

 

“ฉันสร้างมันขึ้นอีกไม่ได้แน่ๆ แต่ไม่ว่าจะเป็นค่าพลังการต่อสู้หรือค่าพลังเวทมนตร์ก็ล้วนต้องเสริมด้วยเวทมนตร์ ในโลกที่ถูกสร้างด้วยเกมคุณจะเอาตรรกะอะไรมาวัดได้ล่ะ…” หลังจากการตรวจสอบโดยละเอียด วิลเลียมพบว่ายังมีเห็ดที่อยู่ใต้พุ่มไม้อีกจำนวนมาก

 

เขาดูมีความสุข “ระวัง อย่าเหยียบมันเข้าล่ะ ดูให้ทั่วว่าที่นี่มีแฟรี่โพชั่นหรือเปล่า!”

 

แฟรี่โพชั่น

 

สิ่งมีชีวิตมหัศจรรย์ที่กำเนิดขึ้นจากธรรมชาติ

 

สิ่งมีชีวิตชนิดนี้มักมีขนาดเท่าฝ่ามือ รูปร่างเหมือนมนุษย์และมีปีกที่เกือบโปร่งใสขนาดเล็กหนึ่งคู่ มันสามารถบินได้รวดเร็วและว่องไวราวกับสายลม

 

ในที่ที่ล้อมรอบไปด้วยสมุนไพรเวทย์มากมาย ที่นั่นจะมีเอลฟ์กำเนิดขึ้น

 

นิสัยตามธรรมชาติของแฟรี่ตัวน้อยคือการดูแลสมุนไพรเวทย์เหล่านี้ พวกเธอเป็นชาวสวนที่ทำงานอย่างหนักและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้สมุนไพรเติบโตและแข็งแรงขึ้น

 

“จะมีแฟรี่ตัวน้อยจริงๆหรือ?” ลอทเนอร์ดูมีความสุข ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ดีเพราะเราไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีโพชั่นไว้ดื่มอีก

 

แน่นอนว่าแฟรี่ตัวน้อยและเอลฟ์ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่ความชื่นชอบต่อแฟรี่ตัวน้อยของเหล่าเอลฟ์นั้นมักจะเกินกว่าจินตนาการของคนทั่วไปนัก

 

ในเมืองไนท์มีแฟรี่ตัวน้อยไม่น้อยกว่าหมื่นตน เกือบทั้งหมดในนั้นใช้ชีวิตเยี่ยงกับราชาและรอคอยการปรนนิบัติจากผู้คน

 

สาเหตุหลักเป็นเพราะทั้งคู่ต่างเกิดจากธรรมชาติ โดยเฉพาะความสามารถในการต่อสู้ของเอลฟ์นั้นแข็งแกร่ง ในขณะที่แฟรี่ตัวน้อยนั้นน่ารักราวกับโลลิตัวเล็กๆที่ตัวเบาและนุ่มนิ่ม ซึ่งทำให้เอลฟ์มีความปรารถนาที่จะปกป้อง…

 

หลังจากนั้นไม่นาน

 

แฟรี่ตัวน้อยที่ซ่อนตัวอยู่ในเห็ดก็ปรากฏตัวขึ้น

 

เพื่อนตัวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือกระพือปีกสองข้างเบาๆ ก่อนที่เห็ดสีฟ้าดอกเล็กๆจะงอกขึ้นบนศีรษะของเธอ ปากบางๆเบะออกและเบิกตากว้างพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน “ท่านจะกินข้าไหม? ปล่อยข้าไปไม่ได้หรอ? ข้าไม่อร่อยหรอก แต่ท่านสามารถกินเห็ดนี่ได้นะ”

 

เธอดึงเห็ดที่มีขนาดใหญ่พอๆกับร่างกายของเธอ ยกมันขึ้นบนอากาศก่อนจะกล่าวว่า

 

“กินเห็ด แต่ไม่กินข้า โอเคหรือไม่?”

 

“พระเจ้า ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารักอะไรเช่นนี้!” เหล่าเอลฟ์เพศชายเบ่งบานหลังจากที่ได้เห็นความน่ารักของเจ้าตัวเล็กตัวนี้ ดวงตาของพวกเขาจับจ้องอยู่ที่เธอ

 

“น่ารัก อยากได้จัง…”

 

วิลเลียมมองไปยังองครักษ์คนนั้นและสั่งให้เขาปิดปากไป ก่อนจะแสดงสีหน้าที่เขาคิดว่าเป็นมิตร แล้วค่อยๆย่อตัวลงบนพื้น “เราจะไม่กินเจ้า เอลฟ์เป็นมิตรกับเหล่าแฟรี่ ทำไมเราต้องกินเจ้าด้วยล่ะ? ทำไมเจ้าต้องซ่อนตัว? หรือว่ามีสัตว์ประหลาดต้องการที่จะกินเจ้ากันล่ะ?”

 

แฟรี่เห็ดตัวน้อยพยักหน้าอย่างรวดเร็วและทำท่าด้วยมือทั้งสองข้าง ก่อนจะกล่าวว่า “มีหมาตัวใหญ่ที่มีปากกว้าง มันต้องการที่จะกินข้า!”

 

ปีกน้อยๆกระพือไปมา เธอซ่อนตัวอยู่ในหมู่เห็ด โผล่ศีรษะออกมาแล้วพูดว่า “หากข้าไม่ซ่อนตัวอย่างรวดเร็วในเห็ดเหล่านี้ ข้าคงจะถูกกินโดยหมาตัวใหญ่ตัวนั้นไปแล้ว”

 

“โอ้?”  วิลเลียมสัมผัสเห็ดอย่างงุนงง ก่อนจะตระหนักได้ว่า “มันยังไม่โตเต็มที่นี่ ไม่น่าแปลกใจที่หมาป่าสายฟ้าไม่ได้เข้ามากินเจ้า มันอาจจะรอให้เห็ดโตเต็มที่แล้วกินไปพร้อมกับเจ้าก็ได้…”

 

“แล้วท่านจะกินข้าด้วยหรือไม่…” แฟรี่เห็ดปิดปากด้วยมือเล็กๆ ของเธอและจ้องไปที่วิลเลียม หยดน้ำตาไหลรินอย่างไม่อาจห้ามได้

 

ไม่มีใครรู้ว่าเพื่อนตัวน้อยนั้นเติบโตมาอย่างไร ตัวของเธอนั้นไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่น้ำตาไหลราวกับเม็ดฝนเป็นสาย…

 

“ไม่ ไม่ เราจะกินเจ้าได้อย่างไร? อย่าร้องไห้ หากเจ้าร้องไห้ หมาตัวใหญ่นั่นจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง!” วิลเลียมอธิบายอย่างรวดเร็ว ท้ายที่สุดแล้ว อารมณ์ของนางฟ้าตัวน้อยนั้นก็มีผลต่อการเติบโตของสมุนไพรเวทย์…

 

แฟรี่ตัวน้อยจับเห็ดที่อยู่บนศีรษะของเธอก่อนจะพยักหน้าให้เขา และไม่ร้องไห้อีกต่อไป แต่เธอกลับเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในหมู่เห็ดอีกครั้ง โผล่มาให้เห็นเพียงศีรษะเล็กๆที่กำลังจ้องมองกลุ่มคนตัวสูงที่มีบรรยากาศสบายๆ

 

เขาต้องกล่าวว่า

 

เหล่าแฟรี่ก็มีหูที่เรียวแหลมเหมือนกัน

 

ลักษณะเพียงอย่างเดียวนั่นก็ทำให้ทั้งสองเผ่าพันธุ์รู้สึกดีต่อกันแล้ว

 

วิลเลียมหันไปคุยกับลอทเนอร์อยู่พักหนึ่งก่อนจะย่อตัวลงเพื่อกล่าวกับแฟรี่ว่า “ในป่าเต็มไปด้วยอันตราย ทำไมเจ้าไม่กลับบ้านไปกับเราล่ะ? เราจะช่วยเจ้าย้ายของไปอย่างไรดี?”

 

“ที่บ้านท่านมีอาหารอร่อยๆหรือไม่?”

 

“มีสิ!”

 

“ที่บ้านท่านสนุกหรือไม่?”

 

“สนุกสิ!”

 

“ที่บ้านท่านอันตรายหรือไม่?”

 

“ไม่อย่างแน่นอน!” ปากของวิลเลียมกระตุก ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดเหลือเกิน

 

แฟรี่เห็ดตัวน้อยกัดนิ้วของเธอ ก่อนจะพยักหน้าในที่สุด “ช่วยข้าเคลื่อนย้ายทีสิ”

 

วิลเลียมไม่จำเป็นต้องออกคำสั่งใดๆ กลุ่มเอลฟ์ก็เริ่มขุดดินอย่างระมัดระวังเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ทำเห็ดเหล่านี้เสียหาย ส่วนแฟรี่เห็ดตัวน้อยก็ถูกเอลฟ์สาวหน่วยลาดตระเวนจับมืออย่างอ่อนโยนและอธิบายให้เธอฟังเกี่ยวกับบ้านในอนาคตอย่างยินดี

 

วิลเลียมยืนขึ้น หันไปทางลอทเนอร์แล้วพูดว่า “เราคิดว่าเธอเป็นแฟรี่ที่เพิ่งกำเนิดขึ้นและยังไม่ฉลาดพอ ไม่เช่นนั้น เธอคงจะรีบมาหาเราในตอนที่เห็นเราแล้ว…”

 

“ถูกแล้ว ตามการสืบทอดความทรงจำจากธรรมชาติ โดยทั่วไปแล้วเหล่าแฟรี่ไม่ได้รับการปกป้องจากเรา” ลอทเนอร์พยักหน้า เอลฟ์และแฟรี่เป็นที่โปรดปรานของธรรมชาติ และพวกเขาก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาตลอดตั้งแต่สมัยโบราณ

 

“โชคดีที่เรามีมิทริล ถ้าไม่อย่างนั้น เราก็ไม่รู้เลยจริงๆว่าจะจัดอาหารให้กับเพื่อนตัวน้อยของเราได้อย่างไร!” วิลเลียมเลิกคิ้ว เหล่าแฟรี่ชื่นชอบที่จะดูดซับเวทมนตร์จากโลหะต่างๆ

 

ไม่ว่าจะเป็นมิทริล, แก่นทองคำ, โอริคัลคอส(ทองเหลือง) และอัญมณีทุกชนิด ต่างก็เป็นอาหารของแฟรี่

 

ถูกต้องแล้ว แฟรี่เหล่านี้เป็นตัวเผาผลาญเงินทอง ดังนั้นคนส่วนมากจึงไม่สามารถเลี้ยงดูเจ้าตัวน่ารักพวกนี้ได้

 

พวกเธอจะไม่กินมิทริลหรือโลหะอื่นโดยตรง แต่จะดูดเวทมนตร์เข้าไปในตัว ก่อนจะใช้เวทมนตร์ของพวกเธอไปกับการพัฒนาขนาดของสมุนไพรเวทย์

 

โดยทั่วไปแล้ว

 

การลงทุนนั้นจะไม่สูญเปล่า

 

และความสำคัญของโพชั่นก็ชัดเจนในตัวมันเองอยู่แล้ว

 

สำหรับผู้เล่นเดี่ยว โพชั่นเป็นยาที่ให้ค่าประสบการณ์สองเท่าในระยะสั้นซึ่งสามารถใช้ได้วันละครั้งเท่านั้น สำหรับเกมที่ไม่มีร้านขายอาวุธแล้ว มันก็ยากกับผู้เล่นพอสมควร

 

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือโพชั่นสามารถเพิ่มศักยภาพทางสายเลือดและเลเวลให้กับ NPC ได้อย่างช้าๆ

 

นี่เป็นวิธีสำคัญที่จะทำให้ NPC แข็งแกร่งขึ้น

 

“มันยากที่จะซื้อแฟรี่ได้ด้วยเงิน…” ในฐานะคนที่มีเหมือง วิลเลียมก็ร่ำรวยมากเช่นกัน

 

สำหรับเอลฟ์ที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ แฟรี่คือมิตรสหายญาติพี่น้อง ไม่ใช่สินค้าที่จะปล่อยให้ใครมาซื้อก็ได้ หากมีคนกล่าววาจาเช่นนี้ เอลฟ์จะถือว่าเป็นการเริ่มต้นสงคราม…

 

ความรู้สึกเช่นนี้ก็เหมือนกับมีเพื่อนของคุณมาบอกคุณว่า ‘ฉันขอยืมภรรยาแสนสวยของนายออกไปเดทเพื่อทำตัวเท่ๆหน่อยได้ไหม นายจะได้ไม่ต้องห่วงว่าภรรยาจะมีชู้รึเปล่าไง…’

 

บอกทีว่าใครจะตกลง?

 

สำหรับอาณาจักรมนุษย์ แฟรี่เป็นอาวุธประจำชาติ พวกเธอเป็นทรัพย์สินของชาติที่สำคัญกว่าเหล็กและม้าศึก

 

ไม่ว่าอย่างไร วิลเลียมก็ทำได้เพียงคว้าโอกาสนี้เอาไว้ ถ้าเขาอยากมีแฟรี่ไว้ในครอบครอง

 

“โอ้ใช่ เราจะตั้งชื่อให้กับเจ้านะ?” วิลเลียมกล่าวออกมาอย่างกระทันหัน

 

แฟรี่เห็ดตัวน้อยเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย

 

“ในอนาคตเจ้าคงจะเป็นสายสืบ… งั้นเรียกเจ้าทีโมแล้วกัน!”

 

“ทีโม?” แฟรี่เห็ดกระพริบตาและบินไปรอบๆวิลเลียมอย่างตื่นเต้น “ทีโม ทีโม ทีโม ทีโม~”