HOKAGE RYOS PATH - ตอนที่ 40 โลลิค่อนเรียว

HOKAGE RYOS PATH

 

บทที่ 40 โลลิค่อนเรียว

 

วันต่อมาเรียวได้รับภารกิจให้ไปที่โรงพยาบาล

 

2 ปีที่ผ่านมา โรงพยาบาลแทบไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย

 

ในปีที่ 42 ความสัมพันธ์ระหว่างหมู่บ้านแต่ละหมู่บ้านเริ่มตรึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ โคโนฮะเองก็ไม่มีข้อยกเว้น ดังนั้นเงินส่วนใหญ่ของหมู่บ้านจึงนําไปเป็นทุนเสบียงสงคราม โรงพยาบาลเลยไม่ได้รับทุนส่วนนี้

 

เรียวเข้าไปในสํานักงานของหัวหน้าพนักงาน แม้ว่าหลังนี้ จะไม่เห็นเขาใน 2 ปี แต่เขาจําเขาได้ทันที ความทรงจําของอัจฉริยะน้อยยังคงสดในใจของเขา

 

เรียวอยู่ในแผนกปฐมพยาบาล เนื่องจากมีคนเจ็บถูกลําเลียงมาจากชายแดน

 

ทุกๆครั้งที่มีคนเจ็บในโรงพยาบาลเรียวจึงได้ใช้วิชานินจาแพทย์ของเขา

 

หลังจากที่เขาช่วยซาคุโมะได้ ข่าวก็แพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้านว่าเด็กอายุ 5 ขวบมีทักษะทางการแพทย์เทียบเท่ากับซึนาเดะ

 

หากมีเพียงเกณฑ์เดียวเท่านั้นคือทักษะการผ่าตัดและการรักษาอาการบาดเจ็บคําพูดนั้นจะไม่ไกลเกินความจริงเท่าไหร่นัก

 

เรียวได้สะสมความเชี่ยวชาญด้านการผ่าตัดมา 5 ปีในชาติก่อนของเขา ด้วยความรู้อันกว้างขวางของวิชานินจาแพทย์ของเขาบวกกับวิชาน้ําแข็งทําให้เขามีวิชานินจาแพทย์ที่สูงมาก

 

แต่ในแง่อื่นๆระหว่างเรียวกับซึนาเดะยังต่างกัน ซึนาเดะนั้นสามารถสร้างยาต้านพิษขึ้นมาได้ และนั่นคือว่าเชี่ยวชาญของเธอ

โลกของนารูโตะนั้นแตกต่างจากโลกดั้งเดิมของเรียว หมู่บ้านนินจาทรายนั้นมีความสามารถใช้การใช้พิษ

 

เรียวยอมรับการทํางานที่นี่ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความตั้งใจของเขาที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับพิษของหมู่บ้านทราย

 

ในสงครามครั้งที่แล้ว แม่ของเขา ชินเสะ ได้รับบาดเจ็บจากการอยู่ที่แนวหน้าของสนามรบ เรียวเองก็วางแผนการที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับพิษต่างๆจากแม่ของเขา

 

ในมหาสงครามนินจาครั้งที่ 3 ที่กําลังจะประทุขึ้น เรียวจําเป็นต้องเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ของเขาทุกอย่างก่อนที่มันจะเริ่ม ถ้าเป็นไปได้เรียวต้องการเรียนรู้มากขึ้นเพื่อเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่กับทุกสิ่งที่เขาอาจพบ

 

สองสามวันถัดมาเรียวสังเกตว่าไม่มีคนเจ็บถูกลําเลียงมา เขาจึงไปถามรุ่นพี่ของเขาในโรงพยาบาล เขาเล่าว่าคนที่โดนพิษจากนินจาหมู่บ้านทรายนั้น แทบไม่มีโอการอด ดังนั้นการที่จะมีชีวิตมาถึงมือของหมอหรือเรียวจึงมีอัตราที่ต่ํามาก

 

วันที่หกเรียวได้พบกับนินจาที่มาจากชายแดนของหมู่บ้านท ราย

 

เขาคนนั้นไม่ได้รับพิษ จึงสามารถรักษาเขาได้อย่างทันท่วง

 

ในชาติที่แล้วของเขา ตอนที่เขาเรียนเป็นหมอ เขารู้น้อยมากเกี่ยวกับพิษ เขาเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาถูกแบ่งออกเป็นหมวดหมู่ เมื่อพิจารณาถึงรูปแบบของพิษที่ส่งผลต่อระบบประสาท และสารพิษในเลือด หากรู้ลึกกว่านี้มันสามารถที่จะแบ่งได้เป็นหมวดหมู่อีกเช่น พิษที่ซ่อนเร้น หรือพิษที่แสดงผลออกมาอย่างชัดเจน และหากแบ่งออกมาอีกมันก็มีอย่างพิษฉับพลันหรือพิษเรื้อรัง

 

สารพิษส่วนใหญ่ที่ใช้โดยผู้เชิดหุ่นของหมู่บ้านทรายเป็นพิษแบบเฉียบพลัน หากไม่ได้รับการรักษาในทันทีคนๆนั้นจะต้องสิ้นใจลงในเวลาไม่นาน

 

เรียวและหัวหน้าของเขาทํางานร่วมกันหลายชั่วโมงก่อนจะช่วยชีวิตนินจาผู้บาดเจ็บให้ได้ในที่สุด เลือดของเขามีสารพิษในเลือด ดังนั้นเมื่อเลือดได้รับสารพิษสู่ร่างกายของเขา สารพิษก็แพร่กระจายไปยังร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว

 

จากนั้นต่อมาเรียวก็ได้คุยกับรุ่นพี่ที่อยู่ในโรงพยาบาลส่วนใหญ่ของพิษของหมู่บ้านทรายนั้นเป็นพิษที่ส่งผลต่อเลือด

 

เมื่อเรียวรู้เขาก็โล่งใจ เรียวสามารถที่จะใช้วิชาน้ําแข็งแช่ตรงส่วนที่ถูกพิษไว้ แล้วถอนพิษมันอย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะกระจายไปทั่วร่างกายของผู้ติดพิษ

 

ในไม่อีกกี่วันต่อมาเรียวได้เรียนวิชา (ฟื้นฟู) ซึ่งสามารถที่จะสามารถล้างพิษออกจากเลือดได้

 

หลังจากที่โรงพยาบาลยุ่งมาเป็นเวลานาน ในที่สุดในโรงพยาบาลก็ได้พักเสียที บรรยากาศในหมู่บ้านก็เริ่มดีขึ้น และทุกๆวันจะมีนินจารับภารกิจแล้วออกจากหมู่บ้านไป

 

เรียวใช้เวลาเกือบครึ่งเดือนในการเรียนรู้และใช้ (ฟื้นฟู) เพื่อรับมือกับพิษ

 

เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว แล้วก็ไม่มีงานเข้ามาอีกเลย เขาถูกย้ายไปที่แผนกผู้ป่วยนอกเพื่อรับการรักษาพลเรือนและนินจาที่อยู่ในหมู่บ้านแทน

 

มีผู้ป่วยไม่มากที่มาที่แผนกของเรียวดังนั้นเขาจึงมีเวลาว่างมาก ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาอ่านบันทึกของซึนาเดะโดยหวังว่าจะพบสิ่งที่น่าสนใจ

 

ในวันนึ่งระหว่างเรียวกําลังอ่านบันทึกอยู่ก็มีโลลิน้อยน่ารักคนนึงเดินเข้ามา

 

เรียวกล้าสาบานต่อพระเจ้าเลยว่าเขาไม่ใช่โลลิค่อน แต่ว่าไม่ใช่กับโลลิคนนี้

 

เรียวเป็นไอ้หนุ่มโสดซิงที่มีอายุอานามถึง 41 ปีแล้ว ในชาติที่ผ่านมาตลอด 32 ปีเขาทุ่มเทให้กับงานขอเขาและเขาก็ไม่ได้เหลียวแลผู้หญิงเลยแม้แต่คนเดียว หลังจากที่ใช้ชีวิตมา 9 ปี ในโลกนารูโตะ เรียวก็ไม่ได้คิดอะไรกับคนสวยๆในโลกนี้

 

จนถึงวันนี้ เรียวได้มาใจเต้นอย่างรุนแรงกับโลลิหัวม่วงคนนี้ และเขามั่นใจว่าเขาชอบโลลิคนนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบ

 

“คุณนินจาค่ะ มือหนูเคล็ดตอนที่หนูฝึกไทจุตสึคะ ช่วยรักษาหนูหน่อยได้ไหมคะ?” โลลิต้าตัวน้อยเหยียดมือขวาออก เสียงของเธอนุ่มนวลและเรียวรู้สึกเหมือนกําลังอยู่บนสวรรค์

 

เรียวสวมหน้ากากพี่ชายที่แสนอบอุ่น ปลอบโยนโลลิตัวน้อยขณะที่กระซิบเบาๆ และรักษามือของเธออย่างอ่อนโยน

 

หลังจากที่ใช้ (ฟื้นฟู) อาการมือเคล็ดของเธอก็หายไป

 

“ขอบคุณนะคะคุณนินจา” โลลิตัวน้อยขอบคุณเรียวออกมาอย่างสุภาพ

 

“ไม่ต้องเกร็งไปหรอก หนูชื่ออะไรงั้นเหรอ?”

 

“หนูชื่ออุซุกิ ยูกาโอะค่ะ”

 

เป็นเธอนี้เอง! เรียวจําเธอได้ และแม้ว่าเธอจะปรากฏตัวในมังงะไม่บ่อยนัก แต่เธอก็ไม่เคยขาดความนิยม อีกอย่าง เธอก็เป็นหนึ่งในนินจาที่สวยที่สุดในเรื่อง

 

และชื่อของเธอหมายถึง “ดอกไม้แห่งดวงจันทร์” ดอกไม้ยามเย็นอันนี้เป็นสัญลักษณ์ของความรักชั่วนิรันดร์

 

ตัวละครหญิงในมังงะนั้นมักจะมีคู่ครองของพวกเธอเอง ฮินาโตะกับนารูโตะ ซากุระกับซาซึเกะ อิโนะกับไซ คุเรไนกับอาซึมะ

 

ซึ่งซึนาเดะกับยูกาโอะนั้นเป็นข้อยกเว้น

 

ซึนาเดะไม่ได้สนใจผู้ชายคนไหนเลยหลังจากที่จิไรยะเสียสละในสนามรบระหว่างหมู่บ้านฝน

 

และแฟนหนุ่มของยูกาโอะนั้น เก็กโค ฮายาเตะ ตายตั้งแต่ตอนเยาว์วัยด้วยฝีมือของบากิจากหมู่บ้านทราย

 

นี้เป็นครั้งแรกที่เรียวชอบผู้หญิงคนนึง เขาไม่มีความกลัวเลย เมื่อเผชิญกับสิ่งที่เขาต้องการโดยเฉพาะผู้หญิง

 

“ยากาโอะ เป็นชื่อที่ไพเราะมาก ชื่อของพี่คือยามานากะ เรียว ไม่ต้องเรียกพี่ว่าคุณนินจานะ ให้เรียกพี่ว่า “พี่เรียว” เรียวตัดสินใจที่จะผูกสัมพันธ์กับเธอให้เร็วที่สุด

 

“งั้นหนูขอเรียกว่าคุณเรียวแล้วกันนะคะ พ่อของหนูบอกว่าไม่ให้เสียมารยาทกับคนแปลกหน้า และไม่เรียกชื่อของพวกเขาตรงๆค่ะ”

 

แน่นอนว่าตอนที่เธอเจอกับเรียวเป็นครั้งแรกนั้นเขาเป็นแค่คนแปลกหน้า ถึงแม้ว่าเขาจะให้ความประทับใจแก่เธอก็เถอะ

 

เรียวสนทนากับยูกาโอะ แล้วรู้ว่าตอนนี้เธออายุ 4 ขวบแล้ว แล้ววันนี้เธอก็ฝึกไทจุตสีเป็นครั้งแรก ดังนั้นเธอจึงเผลอทําให้ตัวเองบาดเจ็บอย่างช่วยไม่ได้

 

เรียวจําได้ว่าเธอมีฝีมือในเรื่องดาบก่อนที่จะถามออกมาว่า

 

“เธอวางแผนจะฝึกดาบในตอนเย็นสินะ”

 

“ใช่คะ แล้วคุณเรียวรู้ได้ยังไงค่ะ?” เธอถามออกมาอย่างสงสัย

 

“เอาน่า ช่างเถอะ ชั้นรู้จักคนที่จะสอนดาบให้กับเธอได้อยู่นะ” เรียวกล่าว

 

“จริงหรอค่ะ? ใครหรอ?”

 

“จริงสิ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ให้มาที่โรงพยาบาลอีก เดี๋ยวเธอก็รู้เอง” เรียวมีบางคนอยู่ในใจแล้ว

 

“โอเคคะ คุณเรียว งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะคะ” เธอกล่าวลา

 

“อ่า เจอกันพรุ่งนี้” เรียวโบกมือกลับ