HOKAGE RYOS PATH - ตอนที่ 23 ต้นกำเนิดของดาวกระจายวงจักร

มินาโตะมองดูมือของตัวเองที่มีกระสุนวงจักรกำลังหมุนอยู่ เขารู้สึกประหลาดใจกับเรียวมากขึ้น หลังจากผ่านไปสองปีในการพัฒนาวิชานินจานี้ มันยังไม่สำเร็จเสียที เด็กคนนี้เป็นคนเดียวที่เข้าใจหลักการของเทคนิคแล้วช่วยเขาพัฒนามัน

เรียวยังประหลาดใจกับพรสวรรค์ที่น่าทึ่งของมินาโตะ นารูโตะพยายามไปเกือบอาทิตย์ในการควบคุมมัน แต่สำหรับมินาโตะนั้นเป็นแค่ช่วงเวลาไม่กี่ลมหายใจ อาจจะเป็นเนื่องจากที่มินาโตะเป็นผู้คิดค้นกระสุนวงจักรด้วยตัวเองก็ได้

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแฟนๆถึงบอกว่าหากมินาโตะยังมีชีวิตอยู่เขาจะ บดบังรัศมีอันเฉิดฉายของลูกชายเขาก็ได้

มินาโตะและเรียวต่างก็ถอนหายใจกับพรสวรรค์ของอีกฝ่าย

“เรียว ต่อไปให้ทำยังไงหรอ? บอกเราเพิ่มเติมเกี่ยวกับความเข้าใจของเธอเกี่ยวกับวิชากระสุนวงจักร และก็ให้คาคาชิเขาฝึกไปตามวิธีของเธอต่อไป” มินาโตะไม่เคยเป็นคนหวงแหนวิชา ในมังงะเขาสอนคาคาชิให้เรียนรู้วิชากระสุนวงจักรและวิชาเทพสายฟ้าเหิน

“อยากแรกคือเอาประสบการณ์จากการฝึกที่ผมได้บอกไว้ข้างต้น ทั้งการทำลายลูกโป่งกับลูกบอลยาง เมื่อพี่หมุนจักรภายในขณะที่เพิ่มปริมาณและความหนาแน่นของมันพี่ควรรวมตัวมันให้กลายเป็นลูกบอลทรงกลม ทำให้มันเสถียรดู หลังจากนั้นก็ลองวิชาได้ตามสบาย ทั้งต้นไม้ก้อนหิน อื่นๆ ยิ่งมันเสถียรมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งสมบูรณ์มากเท่านั้น” เรียวพอจำวิธีฝึกได้คร่าวๆจากอนิเมะ จากอาจารย์คิชิโมะโตะ ที่เป็นคนวาดนารูโตะ เขาไม่อายเลยที่จะพูดเรื่องพวกนี้ให้กลายเป็นของตนเอง

“เรียวเธอมันอัจฉริยะจริงๆดี แค่ดูครั้งเดียวก็เข้าใจขนาดนี้แล้ว” มินาโตะเอ่ยชม

“ก็นะพี่มินาโตะเองก็เก่งเหมือนกัน” เรียวชมกลับ

หลังจากที่ชมกันไปชมกันมาทั้งสองก็ยิ้มให้กัน

เพราะว่าเรียวได้ช่วยให้มินาโตะได้พัฒนากระสุนวงจักรจนมันสมบูรณ์ก่อนเวลา ทำให้เขามีพัฒนาการที่ดีในการพัฒนาในครั้งนี้

เรียวคิดว่า “คาถาลม ดาวกระจายวงจักร” ของนารูโตะนั้น มีรูปร่างเหมือนดาวกระจายขนาดใหญ่ เรียวนั้นไม่ได้มีความสัมพันธ์กับธาตุลม แต่ว่ากระสุนวงจักรนั้นเป็นเสมือนธาตุธรรมชาติที่สามารถใส่จักระธาตุอะไรลงไปก็ได้

เขาคิดว่าจะใส่คาถาสายฟ้าหรือคาถานํ้าแข็งลงไปในนั้น

“เอาละวันนี้ชั้นพอใจเป็นอย่างมากที่การฝึกเป็นไปได้ด้วยดี ไปกินบาร์บีคิวกันเถอะ เดี๋ยวชั้นเลี้ยงเอง!” มินาโตะเหมือนจะใจกว้างกว่าาคุชินะ จะว่าไปที่เขาทานราเมงแทบทุกวันก็ทำให้เขาเอียนหน่อยๆ การกินบาร์บีคิวเองก็เป็นตัวเล็กที่ไม่เลว

คาคาชิที่ฝึกอยู่ก็หยุดการฝึกหลังจากที่สามารถทำให้ลูกโป่งแตกได้หลายอันแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคาคาชิจะรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เขาได้เอาลูกโป่งกับลูกยางมาเก็บไว้ในม้วนคำภีร์ของตนเอง คุชินะเองก็เอ่ยปากชมที่เรียวมีความเข้าใจในกระสุนวงจักรของมินาโตะในใจ

ทั้งสี่ได้เข้าร้านบาร์บีคิวพร้อมกัน หลังจากที่หยิบเมนูเรียวก็เข้าใจแล้วว่าทำไมคาคาชิถึงได้ชอบบาร์บีคิวนัก เพราะว่ามันแพง แค่กินอาหารมื้อเดียวก็เทียบเท่ากับการทำภารกิจระดับ B แล้ว

ยิ่งเรียวที่ไม่ได้รับภารกิจอะไรเลยจากหมู่บ้านนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เขาฝันหวานว่าอยากกินอะไรแบบนี้มานานแล้ว เขาทำงานโรงพยาบาลโดยที่ไม่ได้คิดเงิน เขาเองก็ไม่มีเงินเดือนเช่นกัน ครอบครัวของเขาก็ไม่ได้รวยมากนัก ดังนั้นนี้ถึงเป็นครั้งแรกที่เขาได้มา

ในขณะที่คุชินะได้กลายมาเป็นโจนินแล้ว เธอก็แทบจะไม่มีภารกิจเข้ามาเลย ถึงแม้จะเป็นถึงภารกิจระดับ B แต่ก็แค่ไล่พวกโจรออกจากแคว้นไฟเท่านั้นเอง

คาคาชิเองก็มีภารกิจเยอะเหมือนกับมินาโตะเช่นกัน แต่ต่างกันที่ว่าเขามีแค่อายุเพียง 6 ขวบ ดังนั้นเงินทั้งหมดที่เขาได้มาจากภารกิจ จึงถูกเก็บไว้ที่พ่อกับแม่ของเขา คาคาชิเองก็จนกรอบเช่นกัน

บาร์บีคิวเป็นของอร่อยที่สุดอย่างไม่ต้องบอกก็รู้มีอาหารมากมายให้เลือก แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเนื้อ!

หลังจากที่เรียวเห็นคุชินะฟาดเนื้อเข้าปากเอาเป็นเอาตายเขาก็อดสงสารมินาโตะไม่ได้

มินาโตะที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็ทานอาหารอย่างไม่รีบร้อน ระหว่างนั้นก็มองหน้าคุชินะไปด้วยความดีใจ

นอกจากคุชินะแล้วทั้งสามคนนั้นก็ไม่ได้กินอะไรมากนัก

“ที่รัก ชั้นไม่คิดว่าชั้นจะกินมากขนาดนี้” หลังจากที่คุชินะเห็นจานพูนโตอยู่ตรงหน้าเธอ เธอก็อดหน้าเองไม่ได้ เธอจำไม่ได้จริงๆว่าเธอกินมาเยอะขนาดไหนแล้ว

“ว้าว คุชินะกินเก่งจริงๆ” มินาโตะเพียงได้แค่ยิ้มให้แก่เธอเท่านั้น

หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จทุกคนก็ไปยังสนามฝึกที่ 3 กันอีกครั้ง มินาโตะต้องการที่จะศึกษาเกี่ยวกับกระสุนวงจักรเพิ่มเติม และเขาต้องการเรียนรู้ให้เร็วที่สุด เรียวเองก็ใช้เวลาทั้งวันอยู่ในสนามฝึก ถึงคุชินะจะเบื่อๆแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามพวกเขา

“คาคาชิชั้นขอลูกโป่งหน่อย” เรียวเองก็อยากเรียนกระสุนวงจักรเช่นกัน อีกไม่นานคนเจ็บอีกเป็นขโยงจะเข้ามาที่โรงพยาบาลเพื่อรับการรักษาจากเขา เขาไม่อยากเสียเวลาไปวันๆหรอกนะ

เขารู้สึกว่าเขามีขีดจำกัดเพียงอย่างเดียวคือเขามีปริมาณจักระที่น้อย ซึ่่งมันสร้างแรงกดดันให้แก่เขา และเขาเองก็ไม่มีเวลามากพอ

การเกิดมหาสงครามนินจาครั้งที่ 3 นั้นอีกประมาณ 2 ปีถึงจะเกิดขึ้น เรียวจำเป็นต้องผลักดันตนเองให้เก่งขึ้น

คาคาชิได้ให้ลูกโป่งกับเรียว เรียวเองก็ได้เอามาจากมือของคาคาชิ เรียวได้ถ่ายเทจักระลงไป คิดหน่ะคิดได้ แต่ทำหน่ะมันอีกเรื่องเลย

เขาใช้เวลานานกว่าที่จะสามารถทำให้ลูกโป่งลูกแรกแตกได้ กุญแจสำคัญคือให้จักระมันหมุนไปในทิศทางเดียวกันทั้งหมด ดังนั้นความสำเร็จครั้งแรกของเขาจึงไม่ยากไม่ง่ายไป

ในขณะที่เรียวฝึกอยู่มินาโตะก็ได้พูดออกมาว่า

“เรียว พี่ขอเวลาสักแปปนึงได้มั้ย”

“ว่าไงครับพี่?” เรียวถาม

“เรียว ชั้นคิดว่ากระสุนวงจักรตอนนี้มันยังไม่สมบูรณ์เท่าไหร่ ของเธอเองก็เช่นกัน!” มินาโตะตอบ

“พี่หมายความว่ายังไงหรอ?”

“สไตล์การต่อสู้ของพี่มันเกี่ยวข้องกับวิชาที่ใช้ความเร็วและคาถาประเภทเคลื่อนย้ายพริบตา เหมือนกับวิชาเทพสายฟ้าเหิน หากว่าผสมกับจักระธาตุลมของชั้น มันน่าจะเพิ่มความรุนแรงให้เข้ากับสไตล์การต่อสู้ของพี่ ยังไงซะวิชานี้ก็ไม่จำเป็นต้องประสานอิน หากพวกเราเสริมจักระธาตุเข้าไปด้วยละมันจะเปลี่ยนสไตล์การต่อสู้ไปเลยนะ”

“พี่หมายความว่ายังไงที่เปลี่ยนธาตุธรรมชาติของมันครับ?” เรียวแสร้งถามออกมา

“ก็หากให้พี่แสดงให้เห็นก็นี้เลย!” มินาโตะที่มีลูกกระสุนวงจักระอยู่ในมือซ้ายก็ได้ใส่จักระธาตุของตนเองลงไป นั้นคือจักระธาตุลม

กระสุนวงจักรเริ่มที่จะกลายเป็นวงกลมแล้วก็มีใบมีดหมุนอยู่ด้านนอกของมัน แต่ก่อนที่มันจะระเบิดมินาโตะได้ย้ายมันไปที่อื่นก่อน

ในทิศตะวันตกเฉียงเหนือของสนามฝึกที่ 3 กลายเป็นหลุมบ่อเพราะกระสุนวงจักร!

“นี้เป็นอีกขั้นของกระสุนวงจักร แต่ว่ามันยากขึ้นไปอีก มันยิ่งควบคุมได้ยากกว่าเดิม” มินาโตะได้ปรากฎตัวพร้อมกับพูดออกมา

“พี่ชายน่าทึ่งที่สุด!” เรียวเองก็ตกใจในพรสวรรค์ของมินาโตะ หลังจากที่พัฒนากระสุนวงจักรเสร็จแล้ว มินาโตะก็สามารถคิดค้นดาวกระจายวงจักรด้วยตัวเอง!