Haven Online ผ่าพิภพ พิชิตออนไลน์ - ตอนที่ 41 ทักษะใหม่

หลังจากที่ซินหยากับเมลติ้งสโนว์ก้าวพ้นประตูทางออกอกกมา พวกเขาก็พบว่าตัวเองอยู่บนเกาะที่ล้อมรอบไปด้วยน้ำซึ่งเป็นที่ ๆ พวกเขามาในตอนแรก

ท้องฟ้าสดใสแสงแดดกระทบกับในหน้า ซินหยาเปิดนาฬิกาขึ้นมาดูและพบว่าผ่านไปหนึ่งวันในเกมแล้ว

 

“มันสนุกมากเลย ผมล่ะอยากมีภารกิจแบบพี่จัง” เมลติ้งสโนว์กล่าว

 

“หื้ม? เธอไม่ต้องทำเควสเพื่อที่จะได้ทักษะเหรอ?” ซินหยาสงสัย

 

“ก็มีภารกิจเหมือนกันแหละแต่ภารกิจมันน่าเบื่อมาก” เมลติ้งสโนว์ตอบ

 

“ฉันก็อยากได้ภารกิจที่ง่าย ๆ น่าเบื่อแบบของเธอบ้างจัง” ซินหยากล่าวพร้อมยิ้มเล็กน้อย

 

เมลติ้งสโนว์หัวเราะ “เอาล่ะ ออกจากเกาะนี้กันเถอะ”

 

ซินหยาหยิบแพออกมาจากคลังเก็บของเขาและวางมันไว้บนพื้น มันเป็นแพที่ทำมาจากท่อนไม้คุณภาพดี ใช้แร่ประกอบกันอย่างประณีต สามารถนั่งได้อย่างปลอดภัยแต่หากกระแสน้ำเชี่ยวเกินไปผู้โดยสารอยากมีสิทธิ์หลุดออกจากแพได้ หากเกิดในกรณีที่หลุดออกจากแพผู้ที่หลุดออกไปจะได้รับโบนัสความเร็ว +5 เพื่อช่วยชีวิต

 

เมลติ้งสโนว์เดินวนรอบ ๆ แพและมองดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

“มันดูเจ๋งมาก ผมไม่เคยนั่งแพมาก่อนเลยไม่ว่าในเกมหรือชีวิตจริงก็ตาม”

 

“ฉันก็เหมือนแต่ทุกอย่างย่อมมีครั้งแรกเสมอ” ซินหยากล่าว

 

ซินหยาพยายามผลักแพลงไปในน้ำ เขาพบว่ามันยากกว่าที่คิด เขาน่าจะวางมันใกล้ ๆ กับน้ำ ไว้คราวหน้าเขาจะระวังเรื่องนี้

หลังจากแพลอยบนน้ำเขากับเมลติ้งสโนว์ต่างช่วยกันพายแพ

 

“ถ้าอย่างงั้น” เมลติ้งสโนว์ถามอย่างไม่แน่ใจ “เราต้องพายพร้อมกันหรือพายทีละคนล่ะ”

 

ซินหยาก็ไม่มีความรู้เรื่องนี้เหมือนกัน “งั้นเรามาลองดูก่อนล่ะกัน”

 

จากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันพาย ปรากฏว่าพวกเขาพายวนเป็นวงกลม เมื่อซินหยารู้ตัวเขาได้สั่งหยุดและเปิดอินเทอร์เน็ตค้นหาวิธีพายเรือ

 

“ดูเหมือนเราจะพายผิดวิธี” ซินหยากล่าว

 

“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะ”

 

ซินหยาได้อธิบายถึงวิธีพายเรือให้เมลติ้งสโนว์ฟัง จากนั้นพวกเขาก็ลงมือพาย

ในตอนแรกยังติด ๆ ขัด ๆ เล็กน้อยแต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็พายเรือได้คล่องแล้ว

เมลติ้งสโนว์ได้ฮัมเพลงเบา ๆ ในระหว่างพายเรือเพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบจนเกินไป

 

หลังจากผ่านไปพักหนึ่งเมลติ้งสโนว์ก็ถามถึงทักษะขว้างของซินหยาว่ามันทำอะไรได้บ้าง

 

“มันก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกนะ” ซินหยาพูดขณะพายเรือ “มันช่วยให้ฉันสามารถโยนยาจากที่ไกล ๆ ได้แต่ฉันคิดว่าทักษะดาบพันเล่มของดูเท่ห์ดีนะ แม้ว่ามันจะดูอลังการไปหน่อยก็ตาม”

 

“ทำไมล่ะ ทักษะที่อลังการมันเจ๋งดีจะตาย ใคร ๆ ก็อยากได้มันมา” เมลติ้งสโนว์กล่าว

 

“จริงเหรอ…ฉันคิดว่าผู้คนส่วนใหญ่ที่ต้องการทักษะเพราะอยากแข็งแกร่งซะอีก” ซินหยากล่าวเหน็บแหนม

 

“ใช่แล้ว มันทั้งแข็งแกร่งและเท่ห์ คนส่วนใหญ่เลยอยากได้ทักษะแบบนี้”

 

“ที่เธอพูดมาก็ไม่ผิด” ซินหยากล่าวพลางหัวเราะ

 

“ทำไมผมรู้สึกเหมือนสิ่งที่พี่พูดกับสิ่งที่คิด มันไม่เหมือนกันนะ ถ้าพี่ไม่เชื่อเดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับทักษะนี้ให้ฟัง..”

 

จากนั้นเมลติ้งสโนว์ก็ถึงที่มาและวิธีการได้รับทักษะนี้ เด็กหนุ่มยังพูดคุยเรื่อนเปื่อยจนพวกเขาพายถึงฝั่ง

ซินหยาถอนหายใจอย่างโล่งอกที่จนที่สุดจะไม่ต้องฟังเรื่องเล่าของเมลติ้งสโนว์อีก

 

ตรงที่แพจอดอยู่ไม่ไกลจากป่าทึบ หากไม่เตรียมตัวให้ดีมีสิทธิ์หลงป่าได้และอีกอย่าง ตอนนี้อีกไม่กี่ชั่วโมงจะถึงเวลากลางคืนแล้ว เขาต้องตัดสินใจจะตั้งแคมป์พักผ่อนในบริเวณนี้เพราะกลัวว่าหากเดินทางตอนนี้อาจได้เจอมอนเตอร์ที่ดุร้ายระหว่างทาง

 

*ฟึ่บ*

 

ซินหยาได้ก่อกองไฟเพื่อให้แสงสว่างในตอนกลางคืน เขาต้องคอยมั่นดูกองไฟไม่มอดไหม้ไม่อย่างนั้นพวกมอนเตอร์อาจบุกเข้ามา

เนื่องจากอยู่ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำเมลติ้งสโนว์ได้นั่งตกปลา ส่วนซินหยานั่งแช่เท้าอยู่ข้าง ๆ เด็กหนุ่ม

ซินหยาไม่ได้นั่งตกปลาแต่เขากำลังอ่านบันทึกการผจญภัยของซิลแว็ค

 

[หนึ่งปีในสงคราม]

 

ฉันรักษาทหารที่ได้รับบาดเจ็บจากมอนเตอร์แทบทุกวัน นับตั้งแต่สงครามได้เริ่มต้นขึ้น ฉันรู้ดีว่าการช่วยเหลือผู้คนเป็นสิ่งที่ดีแต่ฉันไม่อาจข่มกลั้นความรู้สึกที่อยากจะออกไปเป็นแนวหน้าและจัดการพวกมอนเตอร์

แต่ความรู้ที่ฉันมี มีแค่การปรุงยาเท่านั้น ฉันจะใช้สิ่งนี้ในสนามรบได้ยังไง?

 

[สองปีในสงคราม]

 

ฉันไม่สามารถข่มความรู้สึกนี้อีกต่อไป ฉันทนนั่งดูอยู่ข้างสนามและมองดูพวกพ้องบาดเจ็บเข้ามาไม่ได้อีกต่อไป ฉันเริ่มค้นคว้าเกี่ยวกับการปรุงยาอย่างลับ ๆ เพื่อที่ฉันจะได้นำความรู้นี้ไปต่อสู้ในแนวหน้า

ในระหว่างที่ฉันกำลังปรุงยาเพิ่มเลือดอยู่นั้น มือของฉันบังเอิญไปโดนดอกไม้เรืองแสงเข้าทำให้เกิดระเบิดขึ้นมา

หลังจากนั้นฉันได้ปรับปรุงมันอยู่พักหนึ่ง ตอนนี้ฉันสามารถสร้างลูกไฟขนาดเล็กได้แล้วแต่ความเสียหายของมันไม่สูงมากนักแต่หลังจากที่ได้นำยาเพิ่มเลือดผสมกับดอกไม้บางชนิดก็ทำให้สามารถสร้างยาที่สร้างความเสียหายที่รุนแรงได้

ฉันเรียกพวกมันว่ายาต่อสู้

 

*ตึ้ง*

 

จู่ ๆ การแจ้งเตือนได้ปรากฏขึ้น มันบอกซินหยาว่าเขาได้เรียนสูตรปรุงยาลูกไฟขนาดเล็กเรียบร้อยแล้ว

เขารู้สึกตื่นเต้นมาก ในที่สุเขาก็มียาที่สามารถสร้างความเสียหายได้แล้ว

เขาสังเกตเห็นแทบทักษะต่อสู้ของเขา บางอันยังแถบสีเทาอยู่ เขาเดาว่าเลเวลของเขายังไม่สูงพอที่จะเรียนมันแต่เขาหาได้สนใจเรื่องนั้นไม่ เรื่องที่สำคัญของเขาก็คือ ตอนนี้เขาไม่ต้องใช้มีดกับส้อมยักษ์อีกแล้ว

 

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นจากน้ำและหยิบเอาชุดปรุงยาแบบพกพาขึ้นมาและเมลงมือปรุงยาต่อสู้ที่เพิ่งได้รัยมาทันที โชคดีที่เขามีวัตถุดิบต่าง ๆ พร้อมโดยเฉพาะดอกไม้เรืองแสงนั่น เขาเก็บมันตั้งแต่ตอนที่อยู่ในหมู่บ้านเริ่มต้นแล้ว