Half Line ข้ามเส้นนี้ไป ระวังตกหลุมรัก - ตอนที่ 176

มูคยอมยังคงอยู่ในชุดยูนิฟอร์มเช่นเดียวกับฮาจุนที่ยังไม่ได้ถอดเครื่องแบบโค้ชออก เสื้อท่อนบนสีเขียวเข้มที่มีคอเสื้อสีขาวกับกางเกงสีขาวซึ่งเห็นมาตลอดทั้งฤดูกาล ยูนิฟอร์มประจำทีมกรีนฟอร์ด

ฮาจุนฝังจมูกลงใกล้ๆ ลำคอของมูคยอมแล้วสูดดมกลิ่นโดยไม่รู้ตัว

นึกเสียดายที่กลิ่นเหงื่อของอีกคนหายหมดเพราะอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น กลิ่นกายที่แฝงไปด้วยความร้อนรุ่มหลังลงแข่งก็ยังส่งกลิ่นฟุ้ง

เขาเคยมีเซ็กส์โดยที่ตัวเองสวมเครื่องแบบของอีกคน แต่ไม่เคยมีเซ็กส์กับคิมมูคยอมที่ใส่ยูนิฟอร์มมาก่อน แผ่นหลังรู้สึกวาบหวิวขึ้นมาหลายครั้ง เพียงแค่แต่งตัวไม่เหมือนกับปกติเท่านั้นเอง แต่ฮาจุนก็เหมือนจะเข้าใจแล้วว่าทำไมตอนนั้นอีกคนถึงอารมณ์พลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“ทำไมมองแบบนั้น”

มูคยอมอมยิ้มแล้วถามขึ้น ริมฝีปากของมูคยอมเคลื่อนเข้ามาใกล้ ป้อนจูบสั้นๆ ให้หลายทีจนทำให้คำตอบของฮาจุนขาดๆ หายๆ

“นาย ก็… เซ็กซี่”

“ฉันเหรอ มองฉันชักให้ตัวเองแล้วนายก็มีอารมณ์เหรอ”

“อือ ยั่วดี…”

ขนตายาวของฮาจุนสั่นระริก ตอนนี้คิมมูคยอมที่เหมือนกับวิ่งเข้ามาหากันทันทีจากบนสนาม กำลังกระหายในตัวเขา ภาพลักษณ์ที่เหมือนกับม้าป่าอายุน้อยซึ่งเขาเคยทอดมองโดยไม่อาจกะพริบตาได้ในสมัยมัธยมต้น แวบขึ้นมาในหัวอย่างชัดเจน และไม่ใช่แค่ร่างกายเท่านั้น แต่กระทั่งในใจก็ร้อนวูบวาบขึ้นด้วย ตอนนั้นฮาจุนไม่รู้ชื่อเรียกที่ถูกต้องของความรู้สึกอันยากจะเข้าใจนั้น แต่ตอนนี้ เขารู้แล้วว่าคิมมูคยอมคือรักแรกของเขาตั้งแต่ตอนนั้น

ฮาจุนกัดริมฝีปากของอีกคนซึ่งละเลียดบนริมฝีปากของตัวเองอย่างอ่อนโยนก่อนตามความต้องการ มูคยอมครางเสียงทุ้มพร้อมกับออกแรงมือมากขึ้น เสียงครางกับลมหายใจหอบกระชั้นผสมปนเปกันอย่างละครึ่งท่ามกลางริมฝีปากของคนทั้งสอง

ฮาจุนผละริมฝีปากออกมาอย่างยากลำบากแล้วก้มลงมองด้านล่าง

ท่อนเนื้อที่ถูไถแนบชิดกันดูลามกมากเกินไป

“ต้องให้อยู่ชิดแบบแนบกันเลยนะ”

“อะ อือ”

ฮาจุนพยักหน้าทั้งที่ยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายว่า แล้วมูคยอมก็ปล่อยมือออก ฮาจุนขยับเข้าชิดร่างของมูคยอมตามที่อีกคนสั่ง ท่อนเนื้อของทั้งสองยังคงเบียดเสียดกันไม่ห่าง

“อ๊า…!”

ฮาจุนโยกเอวอย่างต่อเนื่องพร้อมเปล่งเสียงดังออกมาสั้นๆ แล้วปิดปากเงียบลง นิ้วเปียกชื้นของมูคยอมแหวกชั้นในตัวบางออกไปแล้วสอดเข้ามาตรง

กลางบั้นท้ายที่อ้ากว้าง เมื่อฮาจุนชะงักมือแล้วตัวสั่นไปกับสัมผัสนั้น มูคยอมก็กระซิบชิดใบหู

“ทำต่อ ฮ้าาา ทำต่อไป อย่าหยุดมือ”

ฮาจุนดิ้นเร่าด้วยความรู้สึกตื่นเต้นพร้อมกับทำตามที่อีกคนสั่ง เขาจับส่วนปลายท่อนของมูคยอมกับของตัวเองรวบเข้าด้วยกันแล้วเพิ่มความเร็วรูดรั้งอย่างลื่นไหล ยิ่งชักรูดมันแรงมากเท่าไร เอวของฮาจุนก็ยิ่งขยับโยกมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ในระหว่างนั้น เสียงสอดแทงเฉอะแฉะทางด้านหลังก็ดังขึ้นเรื่อยๆ นิ้วที่ใส่เข้ามาในตัวเขากลายเป็นสามนิ้วอย่างรวดเร็วแล้วแทรกลึกเข้าด้านใน เมื่อมูคยอมถ่ายน้ำหนักลงกับนิ้วมือแล้วกดลงตรงจุดกระสัน แรงกระตุ้นที่ปลุกเร้ามากขึ้นทั้งด้านหน้าและด้านหลังก็ฟาดลงบนหัวของฮาจุนราวกับสายฟ้า ‘เฮือก’ ฮาจุนสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่พร้อมกับส่ายหน้าไปมา

“อ๊าาา… พอ ฮื่อ… มือ ตรงนั้น…”

“ไม่ได้สิ โค้ช วันนี้นายสัญญา… ว่าจะฟังคำขอของฉันนี่ ทำต่อไป”

“อ๊า ฮึก อื๊อ”

มือที่หยุดขยับครู่หนึ่งกลับมาขยับแก่นกายอย่างเชื่องช้าอีกครั้ง มูคยอมเปลี่ยนมายกก้นของฮาจุนขึ้น จากที่เคยแทรกนิ้วเข้ามาทางด้านหลัง ตอนนั้นท่อนเนื้อสองท่อนที่แนบชิดกันถึงได้หลุดห่างกันไป

มูคยอมขยับปากช่องทางด้านหลังของฮาจุนให้ตรงกับด้านบนแกนกายที่แข็งตัวตั้งโด่ของตนเอง จากนั้นก็จับร่างที่ยกขึ้นให้ทิ้งตัวลงด้านล่างทันที

ส่วนหัวที่ชูผงาดดุนดันเข้าไปในช่องทางที่คลายออกจนนุ่มนิ่มอย่างไร้ซึ่งความลังเล ฮาจุนแหงนหน้าขึ้นสุดพร้อมเปล่งเสียงครางหวิว เขานั่งทับลงบนตักของมูคยอม ขาที่เคยลอยคว้างกลางอากาศเกี่ยวรอบแผ่นหลังของอีกคน ท่อนเนื้อขรุขระครูดกับเนื้อเยื่อร้อนรุ่มเป็นทางพร้อมกับแหวกโพรงเนื้อคับแคบออกกว้างอย่างเชื่องช้า เมื่อแกนกายใหญ่โตเติมเต็มพอดิบพอดีด้านในโพรงเนื้อที่ขยายตัวออกอย่างยากเย็น มูคยอมก็ขยับมือรองรับเอวของฮาจุนไว้แล้วหยัดร่างกายท่อนล่างขึ้นอย่างรุนแรง

“อ๊า อ๊ะ! อ๊าาา ฮ้า…!”

“เรื่องที่โค้ชจะต้องทำในวันนี้… คือไม่ปล่อยมือจากท่อนของโค้ชเองจนกว่าจะเสร็จ ทำได้ใช่ไหม”

“อื๊อ อือ…”

เมื่อฮาจุนส่งเสียงงึมงำโดยไม่รู้ว่าเป็นคำตอบหรือเสียงคราง มูคยอมก็ลุกขึ้น โดยโอบอุ้มฮาจุนที่เคยนั่งอยู่บนตักของตัวเองขึ้นด้วย ถึงอีกคนบอกว่าให้สัมผัสช่วงล่างต่อไปเรื่อยๆ แต่เมื่อถูกอุ้มขึ้นอย่างกะทันหัน ฮาจุนก็ตกใจมากจึงโอบแขนทั้งสองข้างรอบไหล่ของมูคยอม

มูคยอมเดินเนิบๆ ไม่กี่ก้าวไปตรงหน้าล็อกเกอร์ของตัวเองทั้งที่ยังสอดใส่ เมื่อแผ่นหลังของฮาจุนแนบกับประตูล็อกเกอร์ มูคยอมก็ขยับยืนติดกับฮาจุนอย่างใกล้ชิดมากกว่าเดิม อีกคนหยัดเอวขึ้นอย่างเชื่องช้าในท่านั้นพร้อมกับเร่งเร้าฮาจุน

“ฉันจะไม่ทำนายตกหรอก ไม่ต้องกลัว”

“อื๊อ อ๊ะ…! ไม่ได้…”

ทว่าแขนของฮาจุนที่คล้องรอบลำคอของมูคยอมกลับไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยออก มันยิ่งออกแรงยึดเกาะมากกว่าเดิม ท่าทางนั้นทำให้มูคยอมหัวเราะราวกับบอกว่าช่วยไม่ได้พร้อมกับขยับเปลี่ยนท่า มูคยอมเอาขาข้างหนึ่งของฮาจุนลงยืนบนพื้น ส่วนอีกข้างที่เหลือก็ยึดไว้กับท่อนแขนของตนอยู่

“ทีนี้โอเคแล้วใช่ไหม”

มูคยอมถามพร้อมกับถอนแกนกายที่ฝังคาไว้ออกมาเป็นทาง ส่วนที่หลุดออกไปเป็นแนวยาวไสจากล่างขึ้นบนแล้วแทงเข้าในจุดลึกของร่างกาย ตัวของฮาจุนซึ่งยืนพิงล็อกเกอร์อยู่ กระแทกเข้าหามันเสียงดังทั้งตัว

“ฮื้อออ…!”

“เร็วสิ”

ฮาจุนคลำมือจับลำท่อนของตัวเองซึ่งหลั่งน้ำหล่อลื่นออกมา เรี่ยวแรงของเขาเหือดหายจนปลายนิ้วสั่นไม่หยุดต่างกับเมื่อครู่นี้ ถึงอย่างนั้น มือที่จับท่อนเนื้อก็ยังพยายามรูดรั้งมันไม่ปล่อย มูคยอมเองก็สวนเอวขึ้นราวกับปรับจังหวะให้ตรงกับความเร็วนั้น เสียงหายใจปะปนกับเสียงครวญครางดังกระจายไปทั่ว

อีกคนขยับเข้าออกอย่างไม่รีบเร่งและอ่อนโยน ทว่าผนังด้านในอันร้อนรุ่มกลับรู้สึกได้ถึงสัมผัสอันเชื่องช้าทุกการเคลื่อนไหว ส่งผลให้ฮาจุนแผดเสียงร้องออกมาไม่หยุด สัมผัสของส่วนหัวมนอวบอัดซึ่งเสียดถูผนังเนื้อที่ไวต่อความรู้สึกขึ้นมาแล้วกวาดลากลง ทั้งเชื่องช้าและแจ่มชัดราวกับภาพสโลว์โมชั่น

ความเสียดเสียวอย่างหนักหน่วงยามส่วนนั้นของมูคยอมกดเข้ามาตรงจุดกระสันภายในท้องกับความเสียวซ่านอันหอมหวานยามใช้มือรูดรั้งแกนกายของตัวเอง ผสานรวมกันเป็นหนึ่งเดียวแล้วโอบล้อมทั่วทั้งร่างราวกับร่างแห ภาพตรงหน้าของฮาจุนพร่ามัวขึ้น

“-อ๊า…! อะ ฮึก มูคยอม ฉัน ไม่ไหว… ฮ้าาา… อ๊า! ตรงนี้ ไม่ได้…”

“ทำไม จะกลั้นเสียงไว้ไม่อยู่เหรอ”

ได้ยินเสียงหายใจของมูคยอมซึ่งก้มตัวลงเล็กน้อยอยู่ชิดข้างหู เมื่อฮาจุนพยักหน้า ริมฝีปากของมูคยอมก็เลื่อนลงมาบนลำคอที่สั่นระริก

“ไม่เป็นไร ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ ฉันเช็กดูหมดแล้ว”

ต่อให้ได้ยินอีกคนพูดแบบนั้นก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี ร่างกายที่ตึงเครียดยิ่งรู้สึกไวมากขึ้น สิ่งที่สอดเข้ามาอีกครั้งไม่ได้ฝังลึกสุดด้านใน เพียงแหวกโพรงเนื้อให้กว้างออกประมาณหนึ่ง จากนั้นจึงถอนออกไปด้านหลังตามความยาว

เนื้อเยื่อที่พร้อมจะรับแกนกายเข้ามา ขมิบตอดพร้อมเต้นตุบๆ เพราะแรงกระตุ้นในระดับสูงสุดซึ่งสวนกลับขึ้นไปในทิศทางที่เคยคาดการณ์ไว้ เมื่อฮาจุนตัวสั่นกระตุกพร้อมกับขยับเอวขึ้นลง ส่วนที่หลุดออกไปครึ่งหนึ่งก็รุกล้ำเข้ามาด้านในอย่างรุนแรงและฉับพลัน ‘ฮึกกก’ ฮาจุนตัวสั่นระริกพร้อมกลั้นหายใจ

ฮาจุนยกมือตัวเองขึ้นปิดปาก เสียงครวญครางแผ่วเบาลงราวกับเสียงร้องด้วยความทรมาน และมีเพียงเสียงหายใจอย่างยากลำบากเท่านั้นที่ดังก้องอยู่ในห้องล็อกเกอร์

คนร้อนใจคงมีแค่ฮาจุนเพียงคนเดียว มูคยอมจึงไม่มีทีท่าว่ารีบร้อนเลยแม้แต่น้อย ฮาจุนกลั้นเสียงร้องที่จะหลุดออกมาอยู่เรื่อยๆ ไว้หลายครั้ง เรียวขาสั่นอย่างคุมไม่อยู่ รู้สึกถึงท่อนเนื้อร้อนที่เสียดถูด้านในได้อย่างชัดเจน เหมือนกับกำลังก่อไฟในร่างกายของเขา

“ต้องรูด ฮ้า ต่อไปสิ”

“ฮื่อ ฮ้า… อึก!”

มือของมูคยอมสัมผัสกับแกนกายที่เขาได้แต่จับเอาไว้และลืมที่จะลูบไล้มันตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ อีกคนกำแล้วรูดขึ้นอย่างแรง ฮาจุนบิดเอวพล่าน ดวงดาวสีขาวกระเด็นกระดอนระยิบระยับอยู่ตรงหน้า

มูคยอมใช้มือรูดไล้แกนกายของเขา ในขณะเดียวกันก็เพิ่มแรงให้เอวที่ขยับโยก การสอดใส่อันหนักหน่วงแทรกลึกเข้ามากระแทกด้านในอย่างรวดเร็วครั้งแล้วครั้งเล่า ‘แฮ่ก ฮึก’ ทุกครั้งที่ขยับแบบนั้น เสียงร้องครางก็ระเบิดออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่แล้วดังสะท้อนไปในอากาศอย่างแผ่วเบา ถึงอย่างนั้นเสียงลมหายใจของฮาจุนก็ยังคงหอบหายใจอย่างหนัก

เป็นตอนที่ส่วนนั้นถอนออกไปจนเกือบสุดส่วนปลายแล้วสวนกลับเข้ามาอย่างแรงจนเสียงดัง ปั้ก ฮาจุนต้านทานแรงกระเทือนจากความเสียวซ่านไว้ไม่ไหว มือของเขายันตู้ล็อกเกอร์ที่ตั้งอยู่ด้านหลังอย่างสุดแรง ‘ปัง’ เสียงกระแทกประตูตู้ดังลั่นขึ้นจนรู้สึกเหมือนจะเล็ดลอดไปถึงตรงทางเดิน

ฮาจุนแทบหยุดหายใจราวกับมีใครมาบีบหลอดลมไว้ ลมหายใจหอบอ่อนแรงกระทบลงด้านล่างริมฝีปากที่อ้าค้างนิดๆ ราวกับหยดน้ำ

“ฮาจุน หายใจสิ”

“ฮู่ว ฮ้าาา”

“ประตูก็ล็อกแล้ว ทุกคนก็กลับไปหมดแล้ว ถึงจะแทบเป็นไปไม่ได้เลยแต่ถ้าหากมีใครสักคนมา… นายคิดว่าฉันจะยอมให้คนอื่นเห็นนายในสภาพนี้เหรอ นายจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

มูคยอมเอนตัวมาแนบชิดมากขึ้นแล้วโอบกอดฮาจุน อีกคนประทับริมฝีปากลงมาบนแก้มอย่างต่อเนื่องราวกับตั้งใจจะปลอบโยนความกังวลของเขา

ฮาจุนพยักหน้าช้าๆ แล้วฝังริมฝีปากลงบริเวณไหล่หนาแน่นของมูคยอมราวกับนึกขึ้นได้อย่างฉับพลัน เขาใช้ร่างกายกับเสื้อของมูคยอมปิดปากของตัวเองราวกับกัดที่อุดปากไว้แล้วหายใจหอบฟืดฟาด

เมื่อแขนที่โอบรอบลำคอออกแรงรัดมากขึ้น ตอนนั้นมูคยอมจึงเริ่มขยับเอวช้าๆ อีกครั้ง แรงที่หยัดเข้าใส่แรงขึ้นพอๆ กับลมหายใจของฮาจุนที่หนักหน่วงขึ้น ‘อื๊อออ ฮึก’ เสียงครางผสมเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาเหนือผิวเสื้อบนผิวเนื้อของมูคยอม

“ฮ้าาา ฉันจะคลั่งอยู่แล้ว”

เมื่อเสียงครางกับลมหายใจร้อนลนอยู่ตรงหัวไหล่ มูคยอมก็พึมพำราวกับความร้อนเร่าตีรวนขึ้น ฮาจุนรู้สึกได้ว่าแผ่นอกกับหัวไหล่ที่อยู่แนบติดกับใบหน้า เกร็งจนขึ้นโครงชัด แกนกายที่ผลุบโผล่ในตัวเขาก็กำลังแข็งขึงมากขึ้นด้วย

“ฮาจุน ดี ตอนนี้ฉัน รู้สึกดีมาก”

มูคยอมครางทุ้มพร้อมกับเปล่งเสียงที่เต็มไปด้วยความกำหนัดกรอกหูของเขา เอวกระแทกปั้กๆ เข้ามาอย่างไร้ความปรานี ส่วนหัวตอกเข้าถึงจุดคับแคบและอ่อนนุ่มซึ่งซุกซ่อนอยู่ลึกด้านในโพรงเนื้ออย่างต่อเนื่อง ทุกครั้งที่ผิวกายกระทบกัน เจลเหลวๆ ก็ดีดกระเซ็นจากจุดที่สอดประสาน

ฮาจุนน้ำตาไหลจนหยดแหมะอย่างรับมือไม่ได้ เสื้อของมูคยอมเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตากับน้ำลาย แขนกับมือของฮาจุนกอดรัดตัวของมูคยอมแน่นขึ้นเรื่อยๆ

“ฮื่อ อึก! อื๊อ ฮื้อออ อื้อๆ อึก…!”

แกนกายของฮาจุนซึ่งถูกรูดรั้งในอุ้งมือพ่นน้ำเชื้อสีขาวร้อนระอุออกมา ร่างที่ถูกกอดแนบชิดกับร่างกายท่อนบนของมูคยอม ทรงตัวไม่อยู่แล้วกระตุกเกร็งอย่างหนัก

เมื่อความสุขสมที่กระหน่ำซัดเข้าใส่อย่างรุนแรง ล้นทะลักออกมาเมื่อเผชิญกับปลายทางแห่งกามารมณ์ ขาของฮาจุนก็เรี่ยวแรงเหือดหายไปอย่างกะทันหัน พอฮาจุนตัวสั่นสะท้าน แขนของมูคยอมก็กอดรัดเอวกับหลังเอาไว้แน่น

แกนกายที่เคยกระทุ้งตรงจุดลึกในร่างกายอย่างดุเดือด ไถลหลุดออกไป

มูคยอมยังคงไปไม่ถึงฝั่งฝัน ในขณะที่ฮาจุนสติเลือนหาย ถึงแม้น้ำตายังไหลออกมาแต่ก็ทอดสายตามองมูคยอมด้วยสีหน้าที่ถามว่าทำไมถึงหยุดทำแล้ว

อีกฝ่ายคุกเข่านั่งลง จับโคนแกนกายของฮาจุนซึ่งยังหลั่งน้ำรักออกมาไม่หยุดแล้วรูดขึ้นยาวๆ พลางครอบปากลงตรงส่วนหัว

“อ๊า อึก ฮ้าาา!”

มูคยอมอมแกนกายที่เลอะเทอะไปด้วยน้ำรักไว้ในปากแล้วดูดมันอย่างไม่ลังเล อีกฝ่ายกลืนกินน้ำเชื้อที่ไหลออกมาตรงรอยแยกแล้วเลียลงไปจนถึงพวงเนื้อกลมกลึง

เมื่อแกนกายได้รับการกระตุ้นโดยตรงทั้งที่ยังอยู่ระหว่างการขับน้ำกาม ความเสียวกระสันในระดับที่ทรมานก็สาดซัดทั่วทั้งร่าง ฮาจุนไม่สามารถประคองร่างที่สั่นสะท้านเอาไว้ได้อีกต่อไป เขาเอนหลังพิงตู้ล็อกเกอร์แล้วไหลลงมาทรุดฮวบลงบนพื้นอย่างเชื่องช้า มูคยอมดึงฮาจุนซึ่งอยู่ในระดับสายตาเดียวกันเข้ามากอดโดยหันหน้าเข้าหา ฮาจุนยังตัวสั่นสะท้านเพราะความรู้สึกคั่งค้างจากจุดสุดยอด จึงไม่สามารถพูดอะไรยืดยาวได้

“ทำไม…”

“ถึงฉันจะทำอย่างอื่นให้ไม่ได้ แต่จู๋นายจู๋เดียว จากนี้ไปก็จะตั้งใจดูดให้เอง”

“ไม่ต้อง ทำให้ ฮึก ก็ได้…”

“ไม่ได้สิ จู๋เจ้าลูกวัวของฉันแท้ๆ ฉันก็ต้องสัมผัสให้ ดูดให้ ต้องทำให้ทุกอย่างเลย”

ฮาจุนปรับลมหายใจให้สม่ำเสมอแล้วทาบริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของมูคยอม ทันใดนั้น มูคยอมก็หัวเราะหึๆ

“นมลูกวัวอร่อยใช่ไหมล่ะ”

ฮาจุนเพียงแค่กดจูบโดยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดหยาบโลน เขาบดเบียดริมฝีปากและเกี่ยวกระหวัดลิ้นอย่างเร่าร้อนจนเกิดเสียงดังจ๊วบจ๊าบ จากนั้นมูคยอมก็อุ้มฮาจุนขึ้นอีกครั้ง แล้วก็จับเขานอนลงบนม้านั่ง

กางเกงในของฮาจุนเปียกเลอะเทอะ กระทั่งผ้าตัวแคบก็ยับย่น ทั้งยังถูกดันออกจนทำหน้าที่เป็นชุดชั้นในไม่ได้และเผยให้เห็นช่องทางรักกับแกนกายที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำรักหมดทุกซอกทุกมุม กางเกงในสีดำกับผิวขาวๆ เป็นสีที่ตัดกันจนเจ็บตา

แน่นอนว่าหว่างขาที่อ้าออกกว้างอย่างอ่อนแรง รวมถึงด้านในโคนขาขาวกับบริเวณใกล้ๆ หัวเข่าก็เหนียวเหนอะไปด้วยน้ำรักที่ไหลลงมา เสื้อยืดปักตราสัญลักษณ์ยับไม่เป็นทรง ซ้ำยังเปื้อนน้ำรักเป็นหย่อมๆ ตรงชายเสื้ออีกด้วย

มูคยอมก้มลงมองฮาจุนในสภาพแต่งกายไม่เรียบร้อยราวกับสัตว์หลังกินอาหารจนอิ่มหนำ พร้อมกับเลียริมฝีปากของตัวเองแวบหนึ่งราวกับกำลังพิจารณาว่าจะฉีกกินชิ้นเนื้อที่เหลืออยู่ ในตอนนั้นเองมูคยอมถึงได้ดึงกางเกงในตัวจ้อยลงมาจนถึงข้อเท้าแล้วพรูลมหายใจเฮือกใหญ่ออกมาหนึ่งครั้ง จากนั้นจึงถอดเสื้อของตัวเองโยนทิ้งไปเช่นกัน ความร้อนเดือดพล่านในร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นจึงทำให้ดูตัวใหญ่โตยิ่งกว่าปกติ

มูคยอมค้อมหลังลงมาถูไถปลายจมูกของตัวเองลงตรงหว่างขาที่เปื้อนเปรอะ เหมือนกับที่ชอบใช้ปลายจมูกของตัวเองทำแบบนั้นบ่อยๆ เวลาปลุกฮาจุนให้ตื่นจากการหลับใหล เมื่อสูดฟุดฟิดราวกับดมกลิ่น ฮาจุนตื่นตกใจพลางดิ้นไปมา

“ยะ อย่าทำนะ! มันสกปรก”

“สกปรกอะไรกัน นมลูกวัวก็กลิ่นหอมดี”

มูคยอมดันตัวขึ้น จับข้อเท้าของฮาจุนซึ่งยังคงสวมรองเท้ากับถุงเท้าอยู่แล้วแยกขาออกกว้าง จากนั้นจึงจับส่วนหัวแกนกายให้ตรงกับรูรักที่ยังไม่ปิดสนิทดี

“ฮ้า… จากนี้ไป ทุกครั้งที่เข้ามาในห้องแต่งตัวสนามฝึก… ทุกครั้งที่ยืนอยู่หน้าล็อกเกอร์ จะต้องนึกถึง วันนี้แน่ๆ เลยใช่ไหม”

“อ๊า ถ้างั้น ฮึก… ทำยังไง ดีล่ะ…”

“จะทำยังไงล่ะ… ทุกครั้งที่ฝึกซ้อม… ฮู่ว… ก็คงจะมีความสุขจริงๆ นะครับ โค้ชอี”

แกนกายกดลงตรงจุดลึกในร่างกายอีกครั้ง ฮาจุนดูดกลืนท่อนเนื้อที่ทั้งแข็งและอวบเข้ามาแล้ว ตอนนี้ก็ทำได้เพียงร้องไห้ให้กับความสุขสมและแรงอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง พอมูคยอมบอกว่าทุกครั้งที่ฝึกก็คงจะนึกถึงวันนี้แล้วสุขใจ เขาเองก็ใจสั่นอย่างมากเช่นกัน

มูคยอมเปลี่ยนท่าหลายรอบแม้อยู่บนม้านั่ง ในขณะที่ฮาจุนห้อยขาลงด้านล่างแล้วนอนคว่ำรับการสอดใส่อย่างรุนแรงและต่อเนื่อง จู่ๆ ไฟในห้องล็อกเกอร์ก็ดับลงหมดทุกดวง

ฮาจุนสะดุ้งโหยงจนตัวแข็งทื่อ ช่องทางรักพลอยบีบรัดเข้าหากันไปด้วย ทำให้มูคยอมกัดฟันและส่งเสียงครางสั้นๆ ลอดไรฟันออกมา ตัวของอีกฝ่ายทาบทับลงบนหลังฮาจุน