Half Line ข้ามเส้นนี้ไป ระวังตกหลุมรัก - ตอนที่ 95

‘บอกให้ดูนายทำอย่างเดียวเนี่ย มันเป็นการทรมานกันชัดๆ’

“ฮ้า คิด…ไม่ออก…”

“เดี๋ยวสิ… มีเซ็กส์อยู่แล้วนายจะคิดอะไรล่ะ”

ปกติคนเรามีเซ็กส์กันเพื่อที่จะได้ไม่ต้องคิดเรื่องอื่น ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ว่านั่นจะเป็นเรื่องอะไร แต่น่าจะไม่ใช่ความคิดที่ได้เปรียบสำหรับเขาแน่

ต่อให้ใช้สมองคิดมากแค่ไหน เขาก็ไม่รู้แผนการในใจของฮาจุน ความกังวล และความปรารถนาอันมหาศาลที่ภาพตรงหน้านำพามาให้ราวกับจะทำให้มูคยอมคลั่งขึ้นมาเสียตอนนั้น

‘…หรือว่าไม่นานมานี้เพิ่งจะไปเล่นจ้ำจี้กับผู้ชายคนอื่นมาหรือไงนะ ถึงได้จงใจทำแบบนั้นเพราะไม่อยากให้เขาได้รับรู้สภาพของด้านหลังตัวเอง

บ้าฉิบ ต่อให้บอกมาแบบนั้นแล้วเขาจะทำอะไรยังไงได้’

มูคยอมฝืนกลั้นความคิดที่พวยพุ่งขึ้นมาจนหนาทึบ

“อ๊ะ อือ”

ฮาจุนสอดเข้าไปเพิ่มอีกนิ้วอย่างยากลำบาก การเคลื่อนไหวมือที่งอข้อมือจนสุดพร้อมทั้งกดสอดเข้าในร่างกายของตัวเอง ทั้งกระตุ้นอารมณ์และดูไม่ชำนาญในเวลาเดียวกัน

คราวก่อนมูคยอมก็รู้สึกว่าฮาจุนใจร้อนพอสมควร อีฮาจุนไม่เชี่ยวชาญในการขยายช่องทางด้านหลังของตัวเองเท่าไรนัก ตอนนั้นถ้าเขาไม่ยับยั้งอีกฝ่าย ช่องทางคงเป็นแผลไปหมดแล้ว

“อีฮาจุน ทำช้าๆ เดี๋ยวจะบาดเจ็บเอานะ”

รู้สึกเหมือนกำลังเฝ้าดูเด็กที่เพิ่งเริ่มหัดเดินอย่างกังวล มากกว่ามองดูฉากช่วยตัวเองอันเร่าร้อน มูคยอมขมวดคิ้วแล้วจับตามองการเคลื่อนไหวมือของฮาจุน จนถึงตอนนี้ก็ทำมาหลายครั้งจนนับไม่ถ้วนแล้ว แต่ทำไมยังทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังมองดูลูกวัวที่ยังเดินไม่แข็งแบบนี้นะ

เป็นไปตามที่คาด มูคยอมทนดูการขยับมือที่เคลื่อนไหวอย่างรีบร้อนขึ้นไม่ไหว จึงจับข้อมือของฮาจุนเอาไว้ ฮาจุนตัวแข็งทื่อแล้วพูดเสียงดังใส่ทันที

“ฉันจะทำ”

“รู้แล้ว นายทำ ฉันแค่ตั้งใจจะช่วยเฉยๆ”

มูคยอมขยับเข้าไปใกล้แล้วนั่งซ้อนด้านหลังของฮาจุนที่อ้าขาอยู่ เพราะข้อมือถูกจับไว้ นิ้วของฮาจุนจึงหลุดออกมาจากร่างกายครึ่งหนึ่ง มูคยอมวางมือของตัวเองซ้อนอยู่บนหลังมือข้างนั้นแล้วจับนิ้วดันเข้าไปอีกครั้ง

“อ๊ะ อ๊า!”

“ทำช้าๆ ถ้าทำเร็วแต่แรก มันจะบวม แล้วก็จะไม่คลายด้วย”

“อื๊อ อึก ฉัน ทำเอง…”

“ทำเองแล้วทำไม่ได้ก็เลยเป็นแบบนี้ไง”

มูคยอมจับมืออีกฝ่ายถอนออกแล้วสอดกลับไปอย่างเชื่องช้า พอก้มลงมองภาพมือขาวเปียกแฉะที่แนบชิดกับมือของเขา ลืมสิ้นจุดประสงค์ของตัวเอง แล้วขยับเข้าออกช่องทางรักด้วยความเร็วตามที่เขาควบคุม ความกำหนัดก็ดูเหมือนจะยิ่งขยายใหญ่ขึ้น

แต่ยังไม่ได้ ถ้าจะขยายออกให้พร้อมก็ต้องทำมากกว่านี้ เป็นโอกาสที่ไม่ได้มีมานาน เพราะอย่างนั้นก็ห้ามมีความผิดพลาดแม้แต่นิดเดียวเป็นอันขาด ถ้าสอดใส่ในสภาพที่ยังคลายได้ไม่เต็มที่แล้วเกิดเจ็บขึ้นมา ทุกอย่างอาจจบสิ้นเลยไม่ใช่หรือไง

มือของฮาจุนก็ไม่ได้เล็กอะไรเลยเมื่อเทียบกับขนาดมือของผู้ชายทั่วไป แต่ถ้าเทียบกับมือของมูคยอมก็แค่ดูจะเรียบเนียนกว่าเท่านั้น ช่องทางของฮาจุนเคยขยายกว้างจนรองรับนิ้วหนายาวเข้าไปได้ถึงสี่นิ้ว เพราะฉะนั้นก็คงจะไม่คลายตัวออกด้วยนิ้วของอีฮาจุนแค่สองนิ้ว มือของมูคยอมที่เคยทาบบนหลังมือของฮาจุนแล้วขยับหน้าหลัง กลับลื่นไหลลงไปด้านล่างมากขึ้น

“อา อ๊า… อย่า อย่าทำ อ๊า…!”

ด้านในช่องทางที่นิ้วทั้งสองของฮาจุนกำลังสอดทะลวงอยู่ มีนิ้วกลางของมูคยอมสอดเพิ่มเข้าไปพร้อมกัน นิ้วมือของคนทั้งคู่แนบสนิทราวกับหลอมรวมกันเป็นหนึ่ง และเกี่ยวประสานพร้อมสอดใส่เข้าไปอย่างพร้อมเพรียงโดยไม่มีความรู้สึกขัดแย้งหรือรู้สึกว่ามากเกินไปเลย

ทั้งสองตั้งใจกดสอดสลับถอนออก แต่ไม่ว่าอย่างไร นิ้วมือของฮาจุนก็ดูเหมือนกำลังหมุนควงอยู่ด้านในนั้นเฉยๆ จุดรวมความรู้สึกด้านในที่ควรต้องนูนขึ้นมาไม่น้อยแล้วหากทำมาประมาณนี้ ยังไม่ยื่นขึ้นมาให้ปลายนิ้วได้สัมผัสถึง มูคยอมใช้นิ้วกลางหนายาวที่สอดอยู่ในร่างกาย กดลงตรงจุดหนึ่งย้ำๆ แล้วขบเม้มใบหูนุ่มนิ่มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับบอกให้อีกฝ่ายรับรู้

“ร่างกายของตัวเอง ทำไมหาจุดไม่เจอล่ะ จุดที่นายรู้สึกคือตรงนี้นะ อีฮาจุน”

“อึก ฮ้า…! ไม่ ได้นะ อ๊ะ…”

“ต้องกดลงตรงนี้เยอะๆ มันถึงจะคลายเร็ว ดูท่านายจะกดลงไม่ตรงจุดมาตลอดเลย”

“ฮึก อือ ตรงนั้น ไม่ได้ อย่ากด… ไม่ อ๊า…!”

อย่างที่คิด ความเกร็งของร่างกายคลายลงอย่างรวดเร็ว

“โค้ชอี ลองสัมผัสด้วยตัวเองสักครั้งสิ ลองกดลงตรงจุดที่นิ้วของฉันแตะอยู่พร้อมกัน”

“อ๊า พอแล้ว… ถ้ากดตรงนั้น มากไป อื๊อออ!”

“ยังไงถ้าใส่ของฉันเข้าไปก็กดโดนทุกจุดในนี้อยู่แล้ว”

ถ้าใส่ท่อนเนื้อร้อนเข้าไป ด้านในก็จะเต็มแน่น เพราะอย่างนั้นก็คงจะหลีกหนีไปไหนไม่ได้ พยายามหนีไปก็ไร้ประโยชน์ เมื่อมูคยอมกดลงและบดบี้ตรงจุดจุดหนึ่งไม่หยุด นิ้วของฮาจุนซึ่งฝังคาไว้ด้านในก็จะกระตุกไปพร้อมกันทุกครั้ง และเหมือนจะครูดไปทั่วโพรงเนื้อเลยด้วย

ในระหว่างที่ทำแบบนั้น ช่องทางก็ขยายกว้างขึ้นด้วยนิ้วของมูคยอมซึ่งเพิ่มเป็นสองนิ้ว ฮาจุนตัวสั่นเบาๆ ในขณะที่พิงหัวลงบนไหล่ของมูคยอม ตอนนี้เสียงครวญครางอย่างกระสับกระส่ายถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากอ้าค้างราวกับคุมไม่อยู่

“ฮา อ๊า! ฮึก ฮ้า อา… พอ แล้ว เอาออก…”

ถ้าเป็นไปได้ก็อยากส่งอีกคนถึงฝั่งฝันอีกสักครั้งด้วยมือเพียงอย่างเดียว แต่หากทำแบบนั้น เขาก็นึกกังวลว่าอีกฝ่ายจะขอให้พอแค่นี้จริงๆ

เมื่อฮาจุนเอวสั่นสะท้านทั้งที่ยังนั่งอยู่ แถมยังกระตุกราวกับเริ่มรู้สึกมากแล้ว ตอนนั้นมูคยอมถึงได้ถอนนิ้วของตัวเองซึ่งใส่เพิ่มเข้าไปเป็นสองนิ้วในระหว่างนั้น รวมถึงมือของฮาจุนออกพร้อมกัน

“แฮ่ก ฮ้า อา”

ถึงแม้ว่าช่องทางจะว่างโล่ง แต่ฮาจุนก็ยังเอนหลังพิงแผ่นอกของมูคยอมโดยที่ตัวยังสั่นและขยับไม่ได้อยู่พักหนึ่ง มูคยอมตั้งใจจะจับอีกฝ่ายพลิกตัวนอนลงทั้งอย่างนั้น แต่ฮาจุนกลับรีบเอนร่างกายท่อนบนโน้มคว่ำลงแล้วใช้แขนยันเตียงไว้ เสียงอ่อนระโหยถูกเปล่งออกมาปะปนกับลมหายใจหอบกระชั้น

“ทำ…เลย…”

เขาอยากมองหน้าแล้วทำไปด้วยแท้ๆ มูคยอมกักเก็บความขัดเคืองเล็กน้อยไว้ในใจ แต่วันนี้เขาตัดสินใจว่าจะทำตามความตั้งใจของฮาจุนเป็นอันดับแรก เพราะแค่เปลี่ยนท่าทางในระหว่างที่ทำก็พอแล้ว

มูคยอมเดินเข่าไปนั่งเหนือร่างของอีกฝ่ายใกล้ๆ ท่อนเนื้อที่มีน้ำหล่อลื่นไหลออกมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้วกดเข้าไปในปากช่องทางทันที ปากช่องทางที่เพิ่งคลายตัว บีบหดเข้ามาเล็กน้อยในระหว่างนั้น

“ผ่อนคลาย โค้ชอี”

“ไม่ได้เกร็ง… สักหน่อย”

มูคยอมปิดปากสนิทและผ่อนลมหายใจยาวออกมาทางจมูก ในขณะเดียวกันมือข้างหนึ่งก็ลูบแผ่นหลัง ส่วนมืออีกข้างก็ลูบสะโพกของอีกฝ่าย ทุกครั้งที่มือปัดผ่านผิวกาย ฮาจุนก็จะส่งเสียงครวญครางออกมาพร้อมกับตัวสั่นเบาๆ

มือที่เคยลูบไล้ผิวเนื้ออย่างรักใคร่และปลอบประโลมผละออกไป แล้วเลื่อนไปจับตรงแถวๆ กระดูกเชิงกรานของฮาจุนพลางหยัดเอวเข้าอย่างเชื่องช้า ท่อนเนื้อแข็งชูชันถูกดูดกลืนเข้าไปในผนังเนื้ออ่อนนุ่มแล้วสอดใส่เข้าไปสำเร็จได้โดยไม่ยากเย็น ช่องทางด้านหลังที่กลืนกินท่อนเนื้อร้อนซึ่งยังเข้าไปได้ไม่หมดขมิบรัดเข้ามาแน่นโดยไม่เหลือแม้แต่ช่องว่าง

“อา อือ… อึก อา…”

โพรงเนื้อขมิบไม่หยุดอย่างไม่ได้ตั้งใจ เสียงร้องครางปนเสียงลมหายใจก็สั่นระรัวเช่นกัน ฮาจุนโก่งโค้งตัวในท่าคว่ำ ใบหน้าของฮาจุนเชิดขึ้นไปด้านหลังจนมองเห็นกระหม่อมสีดำขลับ

กระหม่อมอย่างนั้นเหรอ น่าเสียดายจริง’ มูคยอมชื่นชอบสีหน้าของฮาจุน ผู้ซึ่งมีทั้งความสุขสม ความรู้สึกที่ร่างกายรองรับสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเองเข้ามา และบางทีก็มีความเจ็บปวดปะปนอยู่ด้วย ยามรับการสอดใส่ครั้งแรกเข้าไป

แกนกายของเขายังคงเข้าไปได้ไม่ถึงครึ่ง มูคยอมโน้มร่างกายท่อนบนลง แล้วทาบตัวกดลงด้านบนหลังของฮาจุน เพียงแค่อดทนต่อความรู้สึกจากการสอดใส่หลังจากที่ไม่ได้รับมานาน ร่างกายของฮาจุนก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว ฮาจุนจึงนอนคว่ำราบไปบนเตียงโดยไม่สามารถเอาชนะน้ำหนักของเขาได้

“…ฮา อ๊าาา…!”

แกนกายไถลเข้าไปจนถึงจุดที่ลึกโดยอัตโนมัติแล้วทั่วทั้งร่างของฮาจุนก็ถูกกดไว้ด้วยน้ำหนักตัวของมูคยอม เสียงแผ่วเบา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเหมือนมีเสียงกรีดร้องหลุดออกมาจากปากของฮาจุนสั้นๆ

ต้นขากับท้องน่องที่แนบชิดกันแข็งเกร็ง ส่วนก้นก็ขมิบเกร็งเข้าหากันเช่นเดียวกัน “อา อ๊า” หัวไหล่กับแผ่นอกเริ่มขยับโยกปะทะอีกฝ่ายดังปั้กๆ พร้อมกันกับเสียงครางหวิว

มูคยอมกุมคางของฮาจุนแล้วรั้งใบหน้าของอีกฝ่ายให้หันมาหาตัวเอง ฮาจุนออกแรงเกร็งลำคอให้หันไปอีกฝั่งเพื่อขัดขืน ราวกับไม่อยากเห็นเขาอย่างสิ้นเชิง ทว่าเมื่อหมุนควงเอวจนแกนกายที่สอดเข้าไปจนสุดโคนครูดผนังเนื้อด้านใน ฮาจุนก็ตัวสั่นไปหมดทั้งร่างราวกับถูกไฟดูดแล้วการขัดขืนก็สูญสลาย

จากนั้นมูคยอมถึงได้มองเห็นใบหน้าของฮาจุน ใบหน้าที่หลงลืมการต่อต้านเขาไปชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าที่แยกไม่ออกว่ารู้สึกเสียวซ่านหรือทรมาน ใบหน้าที่ขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยและอ้าเผยอปาก ใบหน้าที่สายตาล่องลอยเพราะความสุขสมทางเรือนร่าง เพียงชั่ววินาทีที่มองเห็นใบหน้านั้น มูคยอมก็รู้สึกเหมือนจะไปถึงจุดสูงสุดของห้วงอารมณ์ขึ้นมา

“ฮ้าาา อีฮาจุน… ดีชะมัด…”

“อา ฮ้าาา… ฮึก!”

เดิมทีเหมือนเคยสบายๆ กว่านี้ แต่ตอนนี้ในหัวกลับหมุนคว้างและสติหลุดลอยไปกับความหฤหรรษ์ที่เหมือนกำลังโหมซัดทั่วทั้งร่าง เพราะร่างกายทับซ้อนกันทั้งตัว มูคยอมจึงเริ่มขยับโยกเอวโดยเร่งความเร็วได้ในทันที

“ฟู่ว อา”

“-อา อ๊า ฮึก!”

แกนกายที่เคยเข้าไปถึงจุดลึก ถอนออกมาจนเกือบสุดหัวป้านแล้วหยัดกลับเข้าไปในโพรงเนื้อคับแคบอย่างรวดเร็ว ส่วนหัวอวบหยักกดลงตรงจุดรวมความรู้สึก ส่วนเส้นเลือดปูดโปนก็ครูดช่องทางรักด้านหลัง ท่อนเนื้อของเขาอัดแน่นเต็มในท้อง

เสียงเนื้อกระทบกันดังป้าบๆ กังวานไปทั่วห้อง ท่อนเนื้อแข็งขึงของมูคยอมสอดกระแทกอย่างรุนแรงไปจนลึกด้านในตัวฮาจุนรวดเร็วกว่าเสียงนั้นหนึ่งจังหวะ

“อา อ๊า! อ๊าาา อ๊ะ!”

ท่อนเนื้ออวบเติมเต็มผนังเนื้อคับแคบแล้วจ้วงเข้าออกครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่มีจังหวะจะให้หยุดพักแม้เพียงชั่วครู่ ทุกครั้งที่ส่วนหัวกระทุ้งจุดที่ลึกที่สุดย้ำๆ อย่างหนักแน่น ก้นของฮาจุนก็เกร็งเครียด ในขณะเดียวกันร่างกายก็จะถูกกระแทกจนตัวโยน

ร่างกายของทั้งคู่ไม่ได้สอดประสานกันมาเนิ่นนาน ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยยาก เข็ดขยาด อีกทั้งยังผลักไสความสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงกับหัวใจ แต่ฮาจุนก็ยังยอมรองรับเขา และมูคยอมยังรู้สึกได้ว่าฮาจุนยังเป็นเช่นเดียวกับเมื่อก่อน มูคยอมมองใบหน้าของอีกฝ่ายและซึมซับสัมผัสจากเนื้อเยื่อที่ขมิบถี่ๆ ตอดรัดและกลืนกินท่อนเนื้อของเขาอย่างแนบแน่น ในที่สุดเขาก็จมอยู่ในความรู้สึกวางใจ

เมื่อความสบายใจกลับคืนมา เอวที่เคยขยับอย่างรวดเร็วจนเรียกได้ว่าดุดัน ก็ค่อยๆ เชื่องช้าลงในภายหลัง มูคยอมรั้งไหล่ของฮาจุนขึ้นมากอดจากด้านหลังราวกับจองจำ พร้อมทั้งหยัดเอวขึ้นช้าๆ ตามความยาว

“…ฟู่ววว อา อา…”

เพราะง่วนอยู่กับการถูกตอกกายเข้าออกอย่างรวดเร็ว โพรงเนื้อนุ่มจึงร้อนระอุและรู้สึกไวขึ้นสุดขีด โพรงเนื้อร้อนสั่นระริกราวกับรู้สึกถึงความสุขสมที่ต่างออกไปจากการเคลื่อนไหวอันแสนอึดทน

มูคยอมขยับตัวแนบสนิทจนขนสีเข้มบดเบียดอยู่บนก้นของอีกฝ่าย แล้วหมุนวนเอวอย่างเชื่องช้า จากนั้นก็หยัดกายเข้าออกเบาๆ อย่างต่อเนื่องโดยที่ร่างยังคงฝังคาลึกในกายของอีกคน มูคยอมสัมผัสได้ว่าส่วนที่แคบลงของจุดลึกด้านใน บีบขมิบส่วนปลายลำท่อนของตน แล้วแขนที่โอบกอดฮาจุนไว้ก็เกร็งขึ้น

เมื่อลดแขนข้างหนึ่งลงโดยที่ยังกอดอีกฝ่ายไว้ แล้วควานมือหาบริเวณสะดือที่น่าจะมีส่วนปลายลำท่อนของตนฝังอยู่พลางกดลงอย่างแนบแน่น ฮาจุนก็เชิดตัวขึ้นพรวดพราด เพียงแค่มือเปล่าก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงการมีอยู่ของสิ่งแปลกปลอมด้านในหน้าท้อง

มูคยอมยกยิ้มบาง ในร่างกายนี้เต็มไปด้วยตัวตนของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ

“อ๊า! ฮึก ฮ้า อ๊า ปล่อย นะ ปล่อย อา อ๊า…”

ร่างกายที่แผ่ใต้ร่างเขา ดิ้นทุรนทุรายราวกับหายใจไม่ออก

“ฮ้าาา” มูคยอมพรูลมหายใจออกมาชิดใบหูของฮาจุนพร้อมกับขยับเอวออกไปด้านหลังตามความยาว แล้วเสือกกายกลับเข้าไปโดยทิ้งช่วงห่างพอๆ กับที่ถอนกายออก ทุกครั้งที่ก้นกระแทกกับกระดูกหัวหน่าวจนเกิดเสียงดังแนบเนื้อ เนื้อเยื่อที่โอบหุ้มส่วนปลายหัวมนก็จะกระตุกตอดรัด และหากมูคยอมถอนแกนกายออกไปด้านหลังยาวๆ ผนังเนื้อด้านในก็จะบีบตัวบดเคล้าลำท่อนทั้งลำราวกับดูดรั้งไว้

การเคลื่อนไหวเข้าออกที่เคยเชื่องช้าลงกลับเร็วขึ้นเรื่อยๆ ราวกับคล้อยตามไปกับการเคลื่อนไหวของผนังเนื้อด้านใน

“อ๊ะ อ๊า! อ๊า! อ๊า!”

“อา อีฮาจุน ดี ดีมาก นายดีมากจริงๆ”

“ฮึกกก ฮ้า อา อ๊ะ!”

มูคยอมพรูลมหายใจออกมาครั้งหนึ่งทั้งที่ยังไม่ถอนแกนกายที่สอดแทงลึกสุดโคน เขาลดความเร็วของเอวที่บดขย่มอยู่พักใหญ่แล้วคราวนี้ก็ดึงตัวออกอย่างเชื่องช้า

“อื๊อ อ๊า ฮาาา…”

การขยับเข้าออกที่ความเร็วเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง จากเร็วอยู่ก็ช้าลง แล้วกลับมาเร็วขึ้นอีกครั้ง ทำให้โพรงเนื้อของฮาจุนอ่อนนุ่มขึ้นราวกับถูกฟอกหนังจนนิ่ม ช่องทางนั้นตอดรัดแน่นแล้วคลายออกซ้ำๆ พร้อมทั้งขมิบดูดกลืนท่อนเนื้อร้อนอย่างต่อเนื่อง

เอวของฮาจุนสั่นกระตุก แผ่นหลังกับก้นที่แนบสนิทกับร่างกายท่อนบนของเขาบิดเกร็งกว่าเมื่อครู่ที่โหมกระแทกเข้าใส่ ราวกับว่าแบบนี้ทำให้รู้สึกได้มากกว่า ปลายเท้าลื่นไถลบนผ้าปูที่นอน ชนเข้ากับขาของมูคยอมแล้วเฉียดผ่านไป

ยิ่งบดเอวซ้ำๆ มากขึ้นเท่าไร ความดีใจอื่นที่ต่างกับความสุขทางกาย ก็แผ่ซ่านไปในหัวใจของมูคยอมมากเท่านั้น

โล่งอกไปที เซ็กส์กับอีฮาจุนยังไม่มีอะไรเปลี่ยนไป

ถ้าแม้แต่ร่างกายก็ไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อน ก็อาจจะหมดหวังไปแล้วจริงๆ ก็ได้

มูคยอมจมอยู่ในความรู้สึกวางใจ พร้อมทั้งทำให้ใบหน้าของอีกฝ่ายขยับมาทางเขาอีกครั้ง คราวนี้เขากดริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของฮาจุน ราวกับถูกชังจูงไปตามจิตใต้สำนึก

“อา ไม่เอา อย่า…”

กระทั่งคำปฏิเสธ ซึ่งอีกฝ่ายโพล่งออกมาครั้งสองครั้งตามธรรมชาติในระหว่างมีเซ็กส์กัน ในตอนนี้กลับเป็นเหมือนเครื่องปรุงที่ช่วยชูรสชาติให้ความกำหนัดเท่านั้น มูคยอมกำลังจะใช้ลิ้นดันให้ปากของอีกฝ่ายอ้าออกเพื่อที่จะสอดเข้าไป

“-บอกว่า ไม่เอาไง!”

บรรยากาศที่เคยร้อนรุมกลับกลายเป็นแสบร้อนในชั่วพริบตา ร่างกายที่เคยดิ้นทุรนทุรายด้วยความซาบซ่าน แข็งเกร็งขึ้นในชั่วขณะแล้วผลักตัวมูคยอมออกอย่างแรง

ถึงอย่างนั้น มูคยอมก็ไม่มีทางที่จะถูกดันออกอย่างไร้เรี่ยวแรงได้จริง ทว่าปัญหาคือคราวนี้ การต่อต้านนั้นเป็นสิ่งที่ออกมาจากใจจริง

‘ฉันทำอะไรลงไปนะ’

มูคยอมรีบร้อนยกตัวขึ้นแล้วก้มลงมองฮาจุนซึ่งยังคงนอนราบอยู่ใต้ร่าง แต่ตัวฮาจุนเองกลับมีสีหน้าตกใจยิ่งกว่าเขาเสียอีก ฮาจุนเบิกตากว้าง ค้างอยู่ในท่าตะแคงตัวนอน และกำลังเงยหน้ามองมูคยอมซึ่งเจ้าตัวเป็นคนผลักออก

จากนั้น ทั้งที่ความร้อนบนใบหน้ายังไม่จางหาย แต่ฮาจุนก็ปิดปากลงอย่างยากลำบาก ลูกกระเดือกเคลื่อนขยับราวกับกำลังกลืนน้ำลาย แล้วเจ้าตัวก็ทำท่าจะดันตัวขึ้นอย่างทุลักทุเล คราวนี้มูคยอมไม่ห้ามปรามการเคลื่อนไหวเพื่อหลีกหนีเขา ทั้งที่แกนกายยังฝังคาไว้ในร่างอีกฝ่ายอยู่ครึ่งหนึ่ง จากนั้นก็ยอมขยับเอวถอยออกให้

ฮาจุนยันตัวขึ้นได้แล้วนั่งพิงหมอนซึ่งวางไว้ตรงหัวเตียง เจลกับน้ำหล่อลื่นที่ไหลลงมาตรงหว่างขา สะท้อนแสงไฟในห้องจนมองเห็นความมันวาวได้อย่างชัดเจน ฮาจุนดึงผ้าห่มยับยู่ยี่ขึ้นมาคลุมร่างกายเปล่าเปลือยแล้วพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา

“…น่าจะไม่ได้แล้วละ”

เสียงเปล่งออกมาอย่างอ่อนระโหยราวกับคนที่หมดแรงลงอย่างเห็นได้ชัด ตอนนั้นมูคยอมถึงได้เบิกตากว้างให้กับคำพูดนั้นพลางขยับตัวไปนั่งใกล้ๆ

“อะไรไม่ได้”

“ลองทำแล้วก็…ไม่รู้อยู่ดี”

“เป็นอะไรไป นายก็รู้สึกดีนี่ เหมือนเมื่อก่อนเลย ไม่มีอะไรต่างจากเดิมเลยสักอย่าง”

ฮาจุนส่ายหน้า มูคยอมทอดมองฮาจุนอย่างงงงัน เขานิ่วหน้าเล็กน้อย

ฮาจุนบอกว่ามีเรื่องที่อยากยืนยัน อยากยืนยันเรื่องอะไรกัน ตอนนี้ได้ยืนยันแล้ว เพราะอย่างนั้นก็เลยบอกว่า ‘น่าจะไม่ได้แล้ว’ หรือเปล่า

ปัญหาคืออะไรกัน ฮาจุนกำลังรู้สึกดีจนแทบบ้าเหมือนกับทุกครั้ง ตอนแรกอีกฝ่ายบอกแล้วว่าไม่ให้จูบ แต่เขาก็ดื่มด่ำไปกับห้วงอารมณ์ตัวเองจนจะทำตัวเอาแต่ใจ เรื่องนั้นเป็นความผิดของเขาเอง