God of illusions ตอนที่ 46 เลี่ยงหลบภัยพิบัติด้วยเงิน!

 

ในคืนราตรีที่เงียบสงบ เมื่อศีรษะของป่ายเสี่ยวเฟยถึงหมอนเขาก็หลับลึกราวทุกสิ่งทุกอย่างในโลก ไม่มีความเกี่ยวข้องอันใดกับเขา

“พี่ใหญ่เฟย! ได้เวลาตื่นแล้ว!” สุ่มเสียงคุ้นเคยดังกังวานอีกครา ปายเสี่ยวเฟยรีบกระโดดเหยงขึ้นจากเตียงเพราะ “คาบเรียนเสริม” เมื่อวานยังตราตรึงอยู่ในจิตใจ!

 

หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย พวกป่ายเสี่ยวเฟยวิ่งเข้าไปในห้องเรียนก่อนที่ระฆังจะดัง เมื่อเขานั่งลงก็พลันถอนหายใจโล่งอกออกมา

 

การไม่ถูกลงโทษเป็นลาภอันประเสริฐ

 

“หม ไม่เลว ไม่มีใครมาสายวันนี้” เสวี่ยอิ่งดูราวกับเป็นอสูรร้ายต่อหน้านักเรียนทั้งสิบหกขณะที่นางยืนอยู่ที่แท่นวางหนังสือใบหน้าเปื้อนยิ้ม

 

“เป็นเช่นไร? เมื่อยขาหรือไม่?”

 

เมื่อครั้นได้ยินคําถาม นักเรียนทั้งหมดเผยสีหน้าเจ็บปวดเพราะขาทั้งสองไม่เพียงแค่เมื่อย ตั้งแต่วินาทีที่พวกเขาตื่นนอน พวกเขาเพียงหวังอยากสลับขาของตนกับผู้อื่นเหลือเกิน

“พี่หญิงเสวี่ย ท่านบอกว่าวันนี้จะไม่วิ่ง!” เสียงบ่นโอดครวญดังจากปากโม่ข่าเปิดเผยให้เห็นความในใจของทุกคน อาจต้องมีคนเจ็บตายกันบ้างหากต้องวิ่งอีกในวันนี้

 

“แน่นอน ข้ารักษาคําพูด อีกอย่างข้าไม่ใช่คนที่จะสอนพวกเจ้าในคาบเช้า อาจารย์ประวัติศาสตร์จะมาสอนแทน ถึงแม้มันจะน่าเบื่อ แต่อย่าให้ข้าจับได้ว่ามีใครไม่ตั้งใจเรียน!” เสี่ยยิ่งเอ่ยเสียงเย็นชา ในใจทุกคนระรื่นชื่นมื่นขึ้นมาทันที เพราะเพียงพวกเขาไม่ต้องวิ่งพวกเขายินดีทําทุกสิ่ง!

 

หลังจากนางเอ่ยจบ ชายชราหนวดขาวพลันเดินเข้ามาในห้องก่อนจะทักทายเสวี่ยอิ่งภายใต้สายตาคาดหวังของศิษย์นักเรียนทุกคนในห้อง

 

“ข้าคืออาจารย์รับผิดชอบสอนประวัติศาสตร์ หูซานตัว ข้าหวังว่าพวกเราจะเข้ากันได้ดีในระหว่างสามเดือนนี้” หูซานตัวเอ่ยตามมารยาทก่อนจะเริ่มการสอน แต่เพราะชื่อเสียงของห้องเรียนคนเถื่อน เขาไม่มีมุมมองที่ดีเกี่ยวกับนักเรียนสิบหกคน พวกนี้นักมารยาทของเขามาจากหน้าที่การงาน

 

แต่เขาก็ต้องตกใจ เพราะไม่มีใครสักคนในหมู่สิบหกคนที่ไม่ตั้งอกตั้งใจฟังเขาสอน สายตาของพวกเขาที่ราวกับจ้องมองผู้มีพระคุณช่วยชีวิตยิ่งทําให้เขาประหลาดใจกว่าเดิม

 

“อาจารย์หู มีบางสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจเกี่ยวกับสงครมระหว่างหลิงเฟิงกับสื่อจิง” ปายเสี่ยวเฟยยกมือขึ้นขัดการสอนของชายชรา แต่หูซานตัวกลับไม่ได้รู้สึกไม่พอใจแต่อย่างใด เพราะเมื่อมีศิษย์ถามคําถามหมายความว่าอย่างน้อยก็มีคนสนใจเรียน

 

“พูดมา”

 

“เทือกเขาไร้ขอบเขตกีดกั้นระหว่างหลิงเฟิงและสื่อจิงเอาไว้ ไม่มีทางที่พวกเขาจะเดินทางผ่านมาได้ มีเส้นทางเดียวคือหุบเขาวีรบุรุษที่อยู่ตรงจุดศูนย์กลางเทือกเขาไร้ขอบเขต แต่ข้าได้ยินว่าที่นั้นเป็นเขตหวงห้ามมานานแรมปีจึงเป็นไปไม่ได้ที่ทหารจํานวนมากจะผ่านทางนั้น พวกเขาสู้รบกันอย่างไร?”

 

สีหน้าประหลาดใจของปายเสี่ยวเฟยไม่มีร่องรอยเสแสร้งแม้แต่น้อย แต่เรื่องพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาได้ยินมาเพราะความเข้าใจเกี่ยวกับหุบเขาวีรบุรุษของเขาล้ําลึกกว่าทุกคนในที่นี้แน่นอน

 

“ทางทะเล หลิงเพิ่งค้นพบเส้นทางปลอดภัยในทะเลมรณะ พวกเขาเดินทางผ่านอาณาจักรพันเกาะในทะเลมรณะ ยึดครองอาณาจักรเล็กน้อยบางแห่งแล้วจึงเริ่มสงคราม”

 

ปายเสี่ยวเฟยนั่งลงหลังจากได้รับคําตอบ บรรยากาศในห้องสดชื่นขึ้นทันทีเมื่อได้เขาเป็นผู้นํา คําถามมากมายหลังจากนั้นทําให้หูชานตัวอดไม่ได้ที่จะยิ้มแก้มแทบปริเพราะเรื่องเช่นนี้แทบไม่เกิดขึ้นใน “บริเวณคนรวย”

 

คาบเรียนช่วงเช้าไม่อาจเรียกได้ว่าสั้นหรือยาว ศิษย์จากห้องคนเถื่อนใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการถกเถียงเรื่องราวต่างๆ หลังจากพวกเขาได้รับการ “ฝึกสอน” จากเมื่อวานช่วงเช้าแล้ว คาบเรียนประวัติศาสตร์ที่น่าเบื่อสําหรับใครหลายคนไม่ต่างกันใดไปจากคําอวยพรจากสรวงสวรรค์

 

ในอีกด้าน ภาพลักษณ์ของห้องเรียนคนเถื่อนในใจหูซานตัว เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เมื่อเขาเดินออกจากห้อง

 

“พี่ใหญ่เฟย จะดีแค่ไหนหากเราได้เรียนเช่นนี้ทุกเช้า!” โม่ข่าอดทอดถอนใจไม่ได้ขณะที่พวกเขาจับกลุ่มอยู่รอบๆป่ายเสี่ยวเฟย ทั้งหวู่จื่อและสือขุยเอ่ยเห็นด้วยแทบจะทันที

 

“หากเจ้าเอาแต่เรียนแค่ประวัติศาสตร์ เจ้าไม่กลัวกลายเป็นเหมือนอาจารย์หูซานตัวในอนาคตรึ?” ป่ายเสี่ยวเฟยเหลือบมองโม่ข่าอย่างเหยียดหยามก่อนจะลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นเสวียอิง

 

“อาจารย์หูซานตัวชื่นชมพวกเจ้ามากและข้าเป็นคนที่ให้รางวัลคนดีทําโทษคนผิด เพราะฉะนั้นพวกเราจะไปกินมื้อเที่ยงที่บ้านร้อยรสกัน!” เสียงโห่ดีใจดังทั่วห้องเมื่อนางกล่าวจบ

 

ทางสถาบันมีอาหารแจกให้แต่เมื่อเทียบกับอาหารที่ต้องจ่ายเงินแล้วมันช่างต่างราวฟ้ากับดินชนิดที่อาหารพวกแรกแทบจะกลืนไม่ลง อย่างไรก็ตามหากไร้ทรัพย์ก็ต้องอดทนกันไป นอกจากฟางเย่ไม่มีใครในห้องคนเถื่อนที่ร่ํารวยสักคน

 

ทุกคนจึงตอบตกลงทันทีเมื่อมีคนเลี้ยงมื้ออาหาร

 

“ข้าขอใช้โอกาสนี้ปาวประกาศแต่งตั้งป่ายเสี่ยวเฟยเป็นหัวหน้าห้อง และเพื่อเป็นการขอบคุณทุกคนที่สนับสนุนเขา ป่ายเสี่ยวเฟยขออาสาเป็นเจ้ามือเลี้ยงทุกคน”

 

วินาทีแรกป่ายเสี่ยวเฟยมีรอยยิ้มเต็มหน้า วินาทีต่อมาเหลือเพียงใบหน้าซีดไร้สีเลือด

 

เขาคิดไว้ว่าจะกินให้เยอะเพื่อสะสมพลังงานสําหรับเคล็ดวิชากลืนโลกา แต่ความจริงช่างโหดร้าย ไม่เพียงเขาไม่อาจกินอาหารโดยไม่ต้องจ่าย เขายังต้องเสียเงินชนิดแทบกระอักเลือด

 

แต่เขาไม่อาจหาเหตุผลมาโต้แย้งเสวี่ยอิ่งได้

 

ภายใต้ข้อเสนอแนะของเสวี่ยอิ่ง ป่ายเสี่ยวเฟยนําทางกลุ่มใหญ่ไปยังบ้านร้อยรสอย่างไม่เร่งรีบเพราะสถานที่อย่างบ้านร้อยรสไม่มีทางคนเต็มแน่นอน

 

ป่ายเสี่ยวเฟยทอดถอนใจอยู่ภายในเมื่อกลับมายังที่คุ้นเคย แตกต่างจากเสี่ยวเอ้อที่ตื่นเต้นสุดขีดในอ้อมแขนเขา

 

“เจ้าเห่าอะไร? หากเจ้ากินเยอะในมื้อนี้อย่าหวังว่าจะมีอาหารสุนัขให้เจ้าเดือนหน้า!” ป่ายเสี่ยวเฟยตบเสี่ยวเอ้อเข้าที่ศีรษะทําลายฝันหวานของมัน

 

“สวัสดี พวกท่านมาทั้งหมดกี่คน?” หลังจากเดินเข้าไปในบ้านร้อยรส ดรุณีน้อยงามเยิ้มเดินมาต้อนรับ ผู้ที่สามารถมาทํางานที่นี่ได้มีเพียงนักเรียนในสถาบัน กล่าวได้ว่านี่เป็นหนึ่งในเอกลักษณ์ของสถาบันชิงหลัว ศิษย์นักเรียนสามารถทํางานภายในสถาบันได้เพื่อจ่ายค่าเล่าเรียน

 

แถมยังไม่ต้องเคารพนบนอบศิษย์พี่ในสถานที่เช่นนี้

 

“สิบเจ็ดคนกับหมาหนึ่งตัว” ป่ายเสี่ยวเฟยยืนอยู่ข้างหน้าเลือดแทบไหลรินจากหัวใจขณะกล่าว ศิษย์พี่ผู้นั้นตกตะลึงเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือน

 

“เจ้าคือคนเมื่อวันก่อนที่1” ศิษย์พี่หญิงกลืนคําพูดที่เหลือลงคอ เพราะในมื้อนั้นที่ฉินหลิงหยานเป็นคนจ่าย มันไม่ได้มีแค่ฉินหลิงหยานที่หมายหัวเขาไว้ กระทั่งบริกรก็ยังจดจําเขาไม่

 

เป็นเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นหรือได้ยินคนที่สามารถเขมือบอาหารได้มากขนาดนั้น

 

“พวกเราไม่ได้มากินเยอะเช่นวันนั้น ไม่ต้องกังวลว่าพวกท่านจะเหนื่อย” หลังจาก “ปลอบ” ศิษย์พี่หญิง ป่ายเสี่ยวเฟยเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวภายใต้การนําทางของนาง เสวี่ยอิ่งทําตัวราวเจ้าบ้าน มือหยิบยื่นรายการอาหาร ปากพูดสั่งชื่อมากมายหลากหลายโดยไม่ยั้งคิด

 

“เอาล่ะ เมื่อสั่งอาหารเสร็จแล้วก็เข้าเรื่องกันเลย” ใบหน้าเสวี่ยอิ่งพลันแปรเปลี่ยนเป็นข็งขัง ทุกคนในห้องสังหรณ์ใจไม่ดีทันที

 

ป่ายเสี่ยวเฟยกลืนน้ําลายอีกใหญ่กล่าวถามแทนทุกคน “อะไรหรือ?”

 

“เรื่องช่วยเหลือเจ้าจากภัยพิบัติ!”