God of illusions ตอนที่ 44 หนอนกลืนกําเนิด

 

ภายใต้สีหน้าตกตะลึงของศิษย์พี่ที่ถูกจับกุม เสวี่ยอิ่งส่งผ่านแรงเข้าไปเล็กน้อย พร้อมกับเสียงกระแทกศิษย์พี่คนนั้นพลันหมุนตัวตีลังกาปากจุมพิตพื้นห้อง

 

ในขณะเดียวกัน ลูกน้องที่เหลืออีกสามคนรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดไป พวกมันพุ่งเข้ามาพร้อมเรียกหุ่นเชิดสําเร็จภายในช่วงสองย่างก้าว

 

แต่เสวี่ยิ่งมีหรือจะให้เวลาพวกมันได้ใช้งานหุ่นเชิด ก่อนที่พวกมันจะทันได้ทําอะไร นางเคลื่อนตัวผ่านทั้งสามภายในชั่วพริบตาราวภูติผี ไม่นานนักพวกมันนั่งลงเข่าถึงพื้นมือกุมท้องน้อยกันถ้วนหน้า

 

เสวี่ยิ่งแสดงความสามารถโดดเด่นที่นาง ได้สอนทุกคนในห้องเรียนคนเถื่อน ภายในพริบตานักเชิดหุ่นระดับปรมาจารย์สี่คนได้พ่ายแพ้ไม่อาจทําอันใดได้อีก เหลือเพียงศิษย์พี่หน้ามืดหม่นคนนั้น

 

“เจ้าคงเป็นหัวหน้าพวกมัน? ข้าไม่สนว่าเจ้าคือใครแต่เจ้าได้ทําให้ข้าโกรธแล้ว!” เสี่ยยิ่งกําหมัดแน่นขยับเรือนร่างไร้ที่ติอีกครา เกือบจะในเวลาเดียวกันประกายแสงสีม่วงห่อหุ้ม ร่างของศิษย์พี่คนนั้นไว้ เขาพลันหายตัวไปจากเก้าอี้ในบัดดล ในยามที่เสวี่ยอิ่งตระหนักรู้ว่าสิ่งใดได้เกิดขึ้น เขาก็ปรากฏกายอยู่ข้างป๋ายเสี่ยวเฟยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

หุ่นเชิดระดับม่วง! เคลื่อนย้ายข้ามมิติ!

 

“ถึงแม้เจ้าจะแข็งแกร่ง แต่ในฐานะอาจารย์เจ้าได้ทําผิดกฎของสถาบันโดยการลงมือกับศิษย์จากอายุของเจ้า เจ้าคงเพิ่งเข้ามาในสถาบันได้ไม่นาน น่าเสียดายที่เจ้าคงต้องเก็บสัมภาระกลับบ้านในไม่ช้า” ศิษย์พี่กล่าวอย่างมั่นใจหลังจากจับกุมป๋ายเสี่ยวเฟยได้สําเร็จ

 

“ปล่อยเขาไป มิเช่นนั้นเจ้าเตรียมตัวลาออกจากสถาบันได้เลย!” เสวี่ยิ่งหันหลังกลับไม่สนใจคําขู่ของศิษย์พี่ นางปลดปล่อยรังสีสังหารออกมา

 

“เจ้าจะลองดูก็ได้ว่าระหว่างเราใครเร็วกว่า เจ้าคงไม่อยากให้เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับเจ้าหนุ่มลอกเลียนแบบนี้ ใช่หรือไม่?” ศิษย์พี่ยิ้มเยาะ สีหน้าเผยให้เห็นความมืดมน เสวี่ยอิ่ง สังเกตถึงความอิจฉาริษยาที่ลึกล้ําในใบหน้านี้

 

บางทีเขาอาจไม่ได้มาที่นี่เพราะอันดับค่าหัว แต่เป็นเพราะป๋ายเสี่ยวเฟยมีหุ่นเชิดลอกเลียนแบบในครอบครองต่างหาก!

 

ในใจของเสวี่ยิ่งอดไม่ได้ที่จะสลดลงเมื่อรู้เช่นนี้ เพราะหากสิ่งที่นางคิดเป็นจริงเขาอาจทําตามที่พูดก็ได้

 

“ศิษย์พี่ ท่านเคยได้ยินเกี่ยวกับหนอนสายพันธ์พิเศษที่อาศัยอยู่ในเทือกเขาไร้ขอบเขตหรือไม่?” ปายเสียวเฟยพูดออกมาไม่มีปี่มีขลุ่ยขณะที่ทั้งสองเผชิญหน้ากัน สุ่มเสี่ยงสงบนิ่งประดุจโสตประสาทไม่รับรู้ถึงอันตรายใกล้ตัว

 

“ไอ้หนู เจ้าไม่มีสิทธิ์พูดอันใดทั้งสิ้น หากเจ้าขยับตัวเล็กน้อยชั่วชีวิตของเจ้าจะไม่มีวันได้โคจรปราณกําเนิดอีก!” ศิษย์พี่ไม่มีเจตนาจะฟังคําพูดไร้สาระของป๋ายเสี่ยวเฟย ความสนใจทั้งหมดอยู่ที่ตัวเสวี่ยอิ่ง

 

“ไม่เลยศิษย์พี่ ข้าคิดว่าท่านควรจะฟังสิ่งที่ขากําลังจะพูดเพราะหนอนชนิดนี้มีชื่อว่าหนอนกลืนกําเนิด” ป๋ายเสี่ยวเฟยยิ้มเย็นพลางกล่าว บนใบหน้าของศิษย์พี่ปรากฏความตื่นตะลึง

 

หนอนกลืนกําเนิดเป็นหนอนที่เติบโตด้วยปราณกําเนิด ตัวของมันเล็กเท่าด้ายไหม ยากเย็นต่อการมองเห็นด้วยตายิ่งนัก หลังจากหนอนกลืนกําเนิดเข้าไปในตัวเหยื่อ มันจะกลืนกินปราณกําเนิดภายในอย่างบ้าคลั่ง แต่กระบวนการนี้สัมผัสรู้ได้ยากเอาการ ตัวเหยื่อจะรับรู้ก็ต่อเมื่อหนอนกําเนิดเติบโตเต็มที่ หลังจากนั้นมันจะออกไข่เพื่อที่ลูกหลานของมันจะได้กลืนกินปราณกําเนิดในร่างเหยื่อต่อไป

 

เมื่อถึงตอนนั้น ทุกอย่างก็สายเกินไป

 

“หนอนกลืนกําเนิดทั่วไปใช้เวลาเพียงสามวันเพื่อออกไข่ แต่หนอนกลืนกําเนิดที่ผ่านการฝึกฝนสามารถย่นระยะเวลานี้ได้อย่างเช่นครึ่งชั่วโมง! ข้าใส่มันเข้าไปในตัวท่านตอนที่ท่านสัมผัสข้า”

 

สีหน้าของศิษย์พี่เปลี่ยนจากตกตะลึงไปเป็นหวาดกลัวอ ย่างล้ําลึก

 

“อย่าใช้ปราณกําเนิดเพื่อสํารวจข้างในร่างของท่านมิเช่นนั้นมันจะยิ่งเติบโตไวกว่าเดิม” ด้วยคําพูดของป๋ายเสี่ยวเฟย ปราณกําเนิดที่กระวนกระวายภายในร่างศิษย์พี่พลัน สงบลงทันที ความเจ็บปวดทรมานจากการถูกหนอนกลืนกําเนิดกัดกินมีบันทึกไว้ในหนังสือ สามารถบรรยายได้เพียงสี่คํา

 

ตายดีกว่าอยู่!

 

“เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ!? เจ้าจะไปเลี้ยงหนอนกําเนิดได้อย่างไร” สุ้มเสียงเคลือบแคลงดังแว่วข้างหูเปรียบได้ดั่งป้อมปราการต่อต้านสุดท้ายของเขา

 

“ไม่เชื่อก็แล้วแต่ท่าน แม้แต่จะหักคอข้าท่านก็สามารถทําได้ แน่นอนว่าผลที่ตามมาคงไม่ต้องให้ข้าบอก” ป๋ายเสี่ยวเฟยยิ้มหยันพลางจับมือขวาของศิษย์พี่ที่กุมคอเขาอยู่ ศิษย์พี่ส่งผ่านแรงมากกว่าเดิมตามสัญชาตญาณทันที

 

“เชิญ ข้าไม่ต่อต้านท่านหรอก” ป๋ายเสี่ยวเฟยเอ่ยจบก็เป็นศิษย์พี่ที่ยั้งมือเนื่องเพราะอิริยาบถของเขาสุขุมเยือกเย็นเกินไป เขาสงบนิ่งเสียจนศิษย์พี่ไม่อาจมองเห็น ได้ว่าเขาโกหก

 

“บริเวณที่มือข้าสัมผัสคือจุดที่ปราณกําเนิดบรรจบกัน หนอนกลืนกําเนิดอยู่ตรงนี้ ท่านสามารถลองค้นดูได้”

 

ศิษย์พี่หันเหความสนใจไปยังข้างในกายตามที่ป๋ายเสี่ยวเฟยบอก ในใจเขาไร้ข้อสงสัยอีกต่อไปเหลือเพียงความหวาดกลัวอย่างล้ําลึก ความเร็วที่ปราณกําเนิดสะสมในบริเวณนี้เร็วขึ้นกว่าเดิมมาก!

 

“ข้าไม่ได้หลอกท่าน ใช่หรือไม่?” ป๋ายเสี่ยวเฟยหัวเราะในลําคอก่อนจะรู้สึกถึงแรงบีบที่รุนแรงอีกครา

 

“เอามันออกไป!” ศิษย์พี่เอ่ยตะโกนดังลั่น ไม่ว่าคนผู้นั้นจะแข็งแกร่งเพียงใด เมื่ออยู่ต่อหน้าหนอนกลืนกําเนิดก็ไม่ต่างอะไรไปจากสารอาหารให้แก่มัน

 

ป๋ายเสี่ยวเฟยขาดอากาศหายใจใบหน้าแดงก่ํา เขาเอ่ยคําพูดออกมาอย่างยากลําบาก “ปล่อยข้า!”

 

เขาไม่มีความคิดจะยอมแพ้

 

ยิ่งเวลาผ่านพ้นไปป๋ายเสี่ยวเฟยยิ่งหายใจลําบากขึ้น เสวี่ยยิ่งที่อยู่ด้านหน้าเขาเตรียมกระทําการทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือป๋ายเสี่ยวเฟย เป็นเวลานี้เองที่สีหน้ามืดมนของศิษย์พี่จางหายไป

 

เขาถอนกําลังจากฝ่ามือช้าๆ พลางกล่าวเสียงต่ําลึก

 

“เอามันออก ไม่งั้นเจ้าตาย!”

 

คําขู่ของศิษย์พี่ล้ําเส้นเกินไปมาก แต่ป๋ายเสี่ยวเฟยไม่สนใจสักนิดเพราะเขารู้ว่าศิษย์พี่ไม่มีทางเลือกอื่นอีก

 

แน่นอนว่าครูต่อมาศิษย์พี่ก็ปล่อยตัวป๋ายเสี่ยวเฟย

 

“เอามันออก!” เขายื่นแขนไปทางป๋ายเสี่ยวเฟยพลางเอ่ยเน้นย้ํา น่าแปลกที่ป๋ายเสี่ยวเฟยยังนิ่ง

 

“จะว่าไป ข้ายังไม่รู้ชื่อท่านเลย” ป๋ายเสี่ยวเฟยเปลี่ยนเรื่องคุย เมื่อศิษย์พี่ได้ยินเขาหวังเพียงอยากจะฉีกกระชากป๋ายเสี่ยวเฟยเป็นชิ้นๆ แต่เขากลับทําได้เพียงอดกลั้นไว้เพราะหวาดกลัวต่อหนอนกลืนกําเนิด

 

“เหอเมิ่ง” ศิษย์พี่กัดฟันแน่นกรอดพลางกล่าวออกมาสองคํา เขาเตรียมตัวพร้อมลากป๋ายเสี่ยวเฟยลงไปด้วยแล้ว

 

“โอ ศิษย์พี่เหอเมิ่งไม่ต้องเป็นกังวล ข้าป๋ายเสี่ยวเฟยเป็นคนน่าเชื่อถือไม่กลับคําพูดแน่นอน” เหอเมิ่ง ผ่อนคลายเล็กน้อยเมื่อได้ยิน

 

“แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะมีบางสิ่งที่ต้องทําเสียก่อน” ป๋ายเสี่ยวเฟยยิ้มกริ่มก่อนจะขยับตัวไปด้านข้างเปิดทางให้เสวี่ยยิ่งที่ยืนกําหมัดแน่น เหอเมิ่งสังหรณ์ใจไม่ดีทันใด

 

“อย่าลืมว่าท่านห้ามขัดขึ้นเพราะการใช้ปราณกําเนิดจะกระตุ้นให้หนอนกลืนกําเนิดเติบโตไวขึ้น” ก่อนที่เหอเมิ่งจะทันได้ตอบกลับ กําปั้นที่สยบคนมากมายก็พลันง้างขึ้น

 

หากมีแค้นแล้วไม่ชําระ เจ้าก็ไม่ใช่ผู้ชาย…เอ่อ ผู้หญิง!