God Bless การเดินทางของผู้ไร้เส้นทาง - ตอนที่ 8 - เวทย์มนต์
โชคดีที่เซเล่มาห้ามไว้ก่อน ดิงเงอร์เกือบจะโดนฉันเลียเท้าแล้ว ที่เธอพูดมาแค่ล้อเล่น ไม่คิดว่าฉันจะทำ
“ฉันจะสอนเวทมนต์ให้นายก่อนละกัน” ดิงเงอร์
“พื้นฐานเลยก็ในโลกนี้มีมานาอยู่ทั่ว ให้เอามาใช้เวทมนต์ได้ วิธีการก็จะขึ้นกับแต่ละคน ไม่ว่าจะเป็นวงเวทย์ คำสาป คำร่าย สื่อเวทย์ แล้วแต่คนจะเรียนวิธีใช้มายังไง”
มานาแรกเริ่มจะเป็นไร้ธาตุที่จะนำมาใช้ใด้กับทุกประเภทของเวทย์ และย่อยลงมาก็มานาธาตุที่ใช้ได้เฉพาะธาตุนั้น ๆ
“แค่นี้แหละ พื้นฐาน”
“แล้วเธอจะสอนอะไรฉันต่อ” ชินพูดขึ้นแล้วโดนเตะใส่หน้าเน้น ๆ ชินเหว๋อไปสักพัก
“ครั้งต่อไปเรียกฉันว่าอาจารย์”
เตะถึงได้ไงเนี่ย
“ต่อไปฉันจะให้นายสัมผัสถึงมานา แต่นายคงทำไม่ได้”
“ฉันยังไม่ลองเลยนะ”
“ฉันจะอัดมานาโดยตรง วิธีนี้ได้ผลแน่”
“เดี๋ยวสิเธ- อาจารย์จะทำอย่างนี้ไม่ได้”
“เชื่อฟังฉันซะ พอใกล้ตายนอกจากสัมพันธ์มานาได้ ก็คงเริ่มใช้เวทย์มนต์เป็น”
“มั-” ดิงเงอร์จับหน้าชินแล้วยกขึ้นเหนือพื้น
“ตอนนั้นนายก็รอดตายมาได้เพราะสัญชาตญาณ แล้วฉันก็เป็นคนรักษานาย”
เธอไม่เห็นต้องทำอย่างขนาดนี้เลย แต่ก็จริง ตอนจะตายเพราะพวกหมาป่าฉันก็ใช้เวทมนตร์ออกมา ถึงจะเป็นแค่ครั้งเดียวก็เถอะ
“ดิ้นรนไปก็เปล่าประโยชน์ อยากจะพูดคำนี้นะ แต่ดูนายไม่ตื่นตัวเลย ต้องมาก็แค่ไหนกันถึงความใจเย็นของนายจะหายไป” ดิงเงอร์บีบหน้าแรงขึ้น และเริ่มปล่อยมานา
ฉันสัมผัสได้ถึงจิตสังหาร และสิ่งที่น่าจะเป็นมานา มันเหมือนเข็มพันเล่มเจาะทะลุเข้ามาในร่างกาย และไหลไปตามเลือด
“อ่าา”
“แค่อ่าแค่เนี้ย คนอื่นเขาร้องดังกว่านี้อีก น่าเบื่อซะจริง”
“นายมีคงมีสกิลอยู่สินะ ใช้มันซะสิ บทเรียนส่วนตัวข้อที่ 1 ของฉัน อย่าลืมว่าทำอะไรได้ และอย่าลืมใช้มันให้เกิดประสิทธิภาพที่สุด”
ฉันลืมสกิลของฉันไปเลย
สกิลปรับตัว:
ผล: รับรู้อันตราย ฟื้นฟู คงทน วงจรเวทย์ เพิ่มความแกร่งแข็งระบบภายใน ดูดซับมานา การปล่อยมานา
มีความสามารถที่เพิ่มมา และหายไป ถ้าไม่ใช้งานจะหายไปสินะ แล้วปล่อยมานาต้องทำยังไง ถึงจะทำได้แต่ก็ทำไม่เป็น
พูดตามฉัน เสียงที่ไม่รู้ที่มาได้ดังขึ้น แต่ฉันกลับไม่แปลกใจ แบะไม่รู้เหตุผลว่าทำไมถึงไม่แปลกใจ
เธอได้ปล่อยฉันลง
“คงสัมผัสได้แล้ว เอาล่ะปล่อยมันออกมาสิ ขอให้ทำได้นะ” อาจารย์หยิบมีดออกมา สายตาของเธอไม่หวั่นไหว อาจารย์คงมีประสบการณ์มานาน
“สายตานายก็ใช่ได้ ไม่หวั่นไหวกับสิ่งต่อหน้าเลย หวังว่าจะมีฝีมือเหมือนสายตานั่นนะ”
ก่อนที่ฉันจะถูกแทงอีกรอบ อีกรอบ…. นี่ฉันเคยโดนมีดแทงหรอ ไม่เห็นจำได้เลย แต่รู้สึกได้
“ความหนาวเหน็บจะเริ่มขึ้น”
“เมื่อความตายเข้ามาใกล้”
“เวลาจะเหมือนหยุดลง”
“เส้นทางของชีวิตจะหยุดตรงนี้”
“Set to ZERO”
พริบตาทั่วทั้งที่ก็ปกคลุมด้วยแท่งน้ำแข็งที่พุ่งขึ้นมา และฉันก็ลืมสิ่งที่พูดไป พอรู้ตัวก็ตื่นขึ้นมาในเตียงที่คุ้นเคย อาจารย์ที่ปอกแอปเปิ้ลข้าง ๆ ได้บอกว่าฉันโดนสับหัวไปจนสลบหลังจากยินเสาน้ำแข็งธรรมดา และยินดีที่ใช้เวทย์ครั้งแรกได้ แต่ฉันกลับรู้สึกแปลก ๆ นี่ฉันใช้แค่เสาน้ำแข็งไปก่อนสลบหรอ
“เวทย์น้ำแข็งงั้นเหรอก็ใช้ได้ แถมเวทย์ที่ใช้ไปยังแรงด้วย เอาจริง ๆ ก็ไม่คิดว่าทำให้ใกล้ตายจะใช้เป็นด้วย หรือว่าฉันจะเป็นอาจารย์ที่เก่งกันนะ ไม่สิ คำร่ายเป็นเวทย์ที่ต้องไปเรียนกับพวกโรงเรียนนี่น่า อยู่ ๆ ก็พูดได้แปลกจังแฮะ ช่างเถอะฉันไม่จำเป็นต้องยุ่ง แต่ก็ไม่คิดว่าจะทนการอัดมานาของฉันได้ คนที่สอง ไม่สิ คนแรกมันแรงกว่านี้ ที่รอดได้ ฉันทำเละมากี่ศพแล้วนะ” ดิงเงอร์