ฝูงก็อบลินจำนวนหนึ่ง ได้ถูกเผาจนเป็นธุลี ด้วยสายฟ้าสีเหลือง สีเดียวกับสีผมของชิยุ นั้นแสดงให้เห็นว่าตัวตนที่เป็นเพียว นั้นแข็งแกร่งแค่ไหน 

ดิงเงอร์: ไอ้เxี้ยชิยู เผาแบบนี้ แล้วจะเอาอะไรไปขายห่ะ! 

ดิงเงอร์ตบหัวชิยุด้วยพับกระดาษ ที่มาจากภายใต้เสื้อคลุม 

ชิยุ: นี้เธอไปเอาพับนั้นมาจากไหนกัน 

ดิวเงอร์: อยากโดนถาดด้วยไหมหล่ะ 

ชิน: หยุดทะเลาะกันก่อน พวกก็อบลินพาพวกมาแล้ว 

ดิงเงอร์: เงาดาบนับพัน 

เงาของดิงเงอร์ได้เคลื่อนที่ไปหาพวกก็อบลิน เงาเหล่านั้นต่างก็พุ่งทะลุเหล่าก็อบลินจนตาย เหมือนเป็นดาบที่พุ่งมาจากพื้นดิน 

ดิงเงอร์: ชิน 

ชิน: ค- ค- ครับ 

ดิงเงอร์: ฉันไม่เคยสอนให้นายท่องกลอนก่อนใช้เวทเลยนะ 

(แล้วเธอสอนฉันอะไรบ้าง นอกจากอาวุธ กับยิงเป้า 1 ครั้ง คงต้องโทษหน้าต่างที่ขึ้นข้อความมา เพื่อใช้เวทแล้ว) 

ชิยุ: จากหนังสือต้องห้ามที่ฉันเคยอ่าน สิ่งนี้เรียกว่า เบียว 

(ฉันจะจดจำวันนี้ว่าเป็นวันที่น่าอายที่สุด) 

หลังจากที่ล่าก็อบลินทั้งวัน พวกเราก็กลับไปส่งภารกิจที่กิลด์ แล้วฉันก็กลับบ้านพัก 

เซเล่: ยินดีต้อนรับกลับนะ~~ 

เซเล่พูดต้อนรับ ในขณะที่กินข้าว

(ล่าพวกก็อบลินมาทั้งวัน เจอแบบนี้ก็รู้สึกดีขึ้นเลย นึกถึงครอบครัวเลยแฮะ) 

ชิน: ขอบคุณนะ นี่คือฉันขอถามได้ไหม ครอบครัวเธอด้วยไหนหรอ 

เซเล่: ฉันมีแค่คุณแม่ ถึงจะไม่ใช่แม่แท้ ๆ ก็เถอะนะ ฉันออกจากบ้านมาผจญภัย แล้วก็ได้มาเจอพรรคพวก นึกถึงตอนมาแรก ๆ เลย 

เซเล่: แล้วครอบครัวนายล่ะ 

ชิน: พ่อแม่ฉัน… ไม่รู้สินะ ฉันยังไม่ได้บอกลาพวกเขาเลย 

เซเล่: …. มาทานอาหารก่อนดีกว่า การจากลาโดยที่ยังไม่ลากัน สักวันนึงต้องได้มาเจอกันแน่ สักวัน… 

เซเล่: แล้วซื้อเตียงมาแล้วใช่ไหม 

ชิน: เอ่ะ เอ่ะ อ่ะ… 

(ขอให้ค่ำคืนนี้ผ่านไปได้โดยไม่เจ็บตัว)