God Bless การเดินทางของผู้ไร้เส้นทาง - ตอนที่ 4 แค่รู้สึกถูกชะตา

เซเล่: เป็นไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นไหม?

ชิน: ดีขึ้นแล้วแหล่ะ 

หลังจากพักอีก 1 วันมา บาดแผล และความรู้สึกล้าก็หายไปหมดแล้ว 

ชิน: ขอถามอะไรหน่อย นี่คือห้องของใครหรอ 

จากเตียง โต๊ะ หนังสือ และสิ่งทีาเหมือนหลอดไฟ ทำให้คิดได้ว่านี่มันห้องส่วนตัวของใครสักคน 

เซเล่: ห้องของฉันเอง 

ชิน: ถ้านั้น… เตียงนี่เป็นของเธอ แล้วเธอนอนตรงไหน 

เซเล่: ก็โซฟาด้านล่าง 

โซฟา? ดูเหมือนอารยธรรมโลกนี้ก็ไม่ได้แย่นะ จากสิ่งที่เหมือนหลอดไฟแล้ว คงจะเป็นพวกหินเวทย์ที่แค่ใส่มานาลงไปก็สว่างได้ และน่าจะมีก๊อกน้ำที่มีหินเวทย์ธาตุน้ำแน่ (ฉันเคยเห็นในอนิเมะอยู่) แต่มาแยกที่นอนเธออย่างนี้ รู้สึกแย่นิด ๆ แฮะ

เซเล่: ไม่ต้องกังวน โซฟาก็ไม่ได้แย่น่า ถึงแม้จะไม่ได้เอาไว้ใช้นอนก็เถอะ

เฮือก… รู้สึกแย่กว่าเดิม  

ชิน: ขอบคุณสำหรับหลาย ๆ สิ่ง 

หลังจากที่พูดก็ลุกออกจากเตียง และเตรียมจะออกไป 

เซเล่: แล้วนายมีจุดหมายหรอ

ชิน: ไม่มีหรอก แต่ฉันรบกวนเธอมากไปแล้ว 

เซเล่: เดี๋ยวก่อน! ฉันมีข้อเสนอนะ 

ชิน: ข้อเสนอ? 

เซเล่: สนใจมาทำงานกับฉันไหม ไม่ใช่งานที่ไม่ดีหรอกนะ ฉันเป็นนักผจญภัย เอ่อ… ก็ค่อยรับงานง่าย ๆ จากกิลด์มาทำ ไม่มีอะไรมาก 

ชิน: งานที่ว่าเป็นงานเกี่ยวกับอะไร 

เซเล่: ก็แค่เก็บของตามที่จ้างมา คุมกันคน ไม่ก็กำจัดมอนสเตอร์น่ะ และนั้นงานหลักพวกฉันเลยล่ะ 

ชิน: กำจัดมอนสเตอร์ มันอันตรายใช่ไหม มีโอกาสเสียชีวิตใช่ไหม งานที่เสี่ยงอย่างนี้มันไม่คุ้มค่ากับฉันหรอกนะ แค่ที่ผ่านมาฉันก็ไม่อยากเสี่ยงไปกว่านี้แล้ว 

ฉันพูดออกไปอย่างเย็นชา โดยสนใจแค่ตนเอง นั้นสินะ ชีวิตก่อนหน้าของฉันไม่ได้เสี่ยงชีวิตอะไรเลย แม้จะไม่ได้มีชีวิตดีเท่าไหร่ก็เถอะ 

เซเล่: …. นั้นสินะ มันก็เสี่ยงจริง ๆ แต่ฉันไม่ยอมให้นายตายหรอกนะ! เมื่อนายกำลังตกอยู่ในอันตราย ฉันจะช่วยนายเอง ถึงแม้นายจะปฎิเสธข้อเสนอฉัน ฉันก็จะยังช่วย

ชิน: … ห่ะ? ขอบคุณ?

เซเล่: นายก็ลองเก็บไปคิดก่อนนะ ฉันจะรอเอง พอกลางคืนก็กลับมาพักได้นะ ฉันต้อนรับเสมอ 

ชิน: ขอบคุณอีกครั้ง แต่ทำไมเธอถึงช่วยฉันขนาดนี้ 

เซเล่: แค่รู้สึกถูกชะตาน่ะ แค่นั้นเอง

ด้วยเหตุผลแค่นั้นก็ช่วยคนแปลกหน้าขนาดนี้ จะเรียกว่าเป็นคนยังไงดี 

ชิน: เธอนี่แปลกจริง ๆ 

เซเล่: ฮ่า ๆ ก็จริง กับคนอื่นไม่เคยเป็นอย่างนี้เลย แปลกจริง ๆ 

เซเล่พูดด้วยน้ำเสียงสดใส ไม่รู้ถึงความหวังร้ายอะไรเลย ถ้ามีเธอเป็นเพื่อนคงดีมากเลย เพื่อนที่ช่วยกัน เพื่อนที่ไม่ดูถูกกัน เพื่อนที่… 

เซเล่: ว่าแต่นายพูดขอบคุณหลายครั้งแล้วนะ

ฉันได้ยิ้ม(และเขินเล็กน้อย) แล้วเดินออกจากห้อง ลงบรรไดมาห้องนั่งเล่น มีโซฟาขนาดกลางสีแดงอยู่(ไม่มีทีวีแฮะ) หาประตูออก ไม่นี้มันห้องน้ำ มีห้องครัวด้วย 

เซเล่: ทางออกอยู่ตรงนั้นน่ะ 

ฉันเดินออกจากบ้านไป แล้วเดินกลับมา เพราะฉันไม่รู้เรื่องโลกนี้เลย 

จากที่เซเล่บอกมา ก็ไม่ได้ต่างจากโลกที่จากมาเลย แต่อารยธรรมไม่ได้เท่ากัน