บทที่ 53 การโจมตีของสัตว์ร้าย, ธรรมชาติของมนุษย์!

มีคนมากเกินไปในโลกนี้ และเป็นไปไม่ได้ที่เย่จนจะช่วยได้หมด

ถ้าพบเห็นก็ช่วย ถ้าไม่เห็นก็ลืมไป

ช่วยได้แค่ครั้งเดียว ไม่ใช่ 10 ครั้ง

ในเกมนี้เขายังต้องพึ่งพาตัวเอง

ตอนนี้ภัยพิบัติยังไม่ผ่านพ้นไปอย่างสมบูรณ์ เย่จนไม่มีเวลามาดูแลความปลอดภัยของคนอื่น

ทะเลได้เริ่มมีพายุอีกครั้ง

เย่จนต้องยกสมอขึ้น

เรือโจรสลัดแล่นไปตามลมและคลื่น และในไม่ช้าก็หายไป!

ยังคงมีของที่มีประโยชน์มากมายบนเรือโจรสลัด และปืนใหญ่ที่ผุพังหลายสิบกระบอกสามารถสกัดเหล็กได้มากมาย หลังจากหลอมในเตาหลอม

เรือพึ่งลอยออกไป เย่จนรู้สึกว่ามันน่าเสียดายจริงๆ

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่มีค่าที่สุดบนเรือโจรสลัดคือ เหล้ารัม 3 ถังใหญ่ แผนที่ขุมทรัพย์ของโจรสลัด และเหรียญทองของพวกนี้ล้วนตกไปอยู่ในมือของเย่จุน แต่สิ่งของทั่วไปบางรายการก็สูญหายไป

เสบียงมากเกินไปบางครั้งก็อาจกลายเป็นภาระได้

ลมและคลื่นเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และฝนก็เริ่มตกอีกครั้ง

แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะความแรงยังห่างไกลจากพายุลูกใหญ่ในวันแรก

เย่จนนั่งอยู่ใต้เพิ่งเพื่อซ่อนตัวจากสายฝน และเก้าพันปีก็กลิ้งไปมาอยู่ตรงหน้าเขา ราวกับลูกข่างเล่นอยู่คนเดียวอย่างมีความสุข

เยู่จนไม่สนใจเพื่อนที่ไร้หัวใจผู้นี้ หลังจากเข้าสู่คืนที่มืดมิด เย่จุนก็มีพลังมากขึ้น

ตอนนี้เป็นวันสุดท้าย ตามหลักเหตุผลแล้ว จะมีวิกฤตที่ใหญ่กว่านี้ และเขาจะไม่ต้องไม่ประมาท

ในเวลานี้ผู้เล่นคนอื่นๆ ได้ประสบกับวิกฤตแล้ว

วิกฤตวันที่ 3 กลับกลายเป็นว่ามาจากสัตว์ร้าย

ในโหมดป่าฝน ในที่สุดผู้เล่นคนหนึ่งก็พบโพรงต้นไม้ขนาดใหญ่ที่จะใช้เป็นที่กําบัง เมื่อเขาผล็อยหลับไปในความงุนงง ทันใดนั้นก็มีสิ่งที่เย็นยะเยือกคลานไปมาบนร่างกายของเขา

“งู… งูหลามตัวโตอะไรอย่างนี้…” ผู้เล่นถูกงูหลามรัดคอ โดยพูดไม่ทันจบด้วยซ้ํา

ในเวลาเดียวกัน สัตว์ป่าทั่วโลกเริ่มโจมตีผู้เล่นอย่างต่อเนื่อง

“มีหมาป่ามากมาย…มันจบแล้ว มีหมาป่ามากมายที่อยู่ด้านนอกที่พักพิงของฉัน พวกมันจะยังไม่หนีไปแน่!”

“ฉันด้วย มีหมีสีน้ําตาลอยู่ด้านนอกที่พักพิง แต่ฉันฆ่ามันแล้ว! ฉันต้องบอกว่า หมีสีน้ําตาลแข็งแกร่งมาก!” โมทอฟสกีพูดอย่างใจเย็น

“ฉันอยู่ที่ทุ่งหญ้า และกลุ่มไฮยีน่าก็ออกมาข้างนอก ฉันอยู่เลเวล 3 แล้ว ฉันรู้สึกว่าพวกมันน่าจะเป็นอาหารได้” ผู้เล่นที่มี ไอดี โหมดถิ่นทุรกันดาน ทริสพอลกล่าว

“ไฮยีน่าเพียงตัวเดียวไม่ได้ทรงพลังมากนัก แต่พวกมันมีชื่อเรียกว่า นักฆ่า ระวังพวกมันแอบโจมตีจากด้านหลังล่ะ…”

ทริส พอล รู้สึกหนาวที่สะโพกทันที และใช้หลังพิงกําแพงทันทีโดย ไม่กล้าโชว์กันของเขาออกมาแม้แต่น้อย

ยังมีผู้เล่นบางคนที่โชคดีมาก ที่ที่พวกเขาอยู่นั้นไม่มีสัตว์ร้ายอยู่รอบๆ มีเพียงแค่สัตว์เล็กๆ บางตัวเท่านั้น

“พวกนายเคยเจอหมาป่ากับสิงโตเปล่า? ฉันมีฮันนี่แบดเจอร์(1] ไอ้ตัวใหญ่แสนตดเหม็นมันอยากจะกัดฉัน ฉันก็เลยเตะมันทิ้งไปแล้ว!” ผู้เล่นที่ชื่อรี รีซียิ้ม อย่างมีชัย

เป็นผลให้ช่องเงียบไปครู่หนึ่งแล้วก็มีเสียงตามมา

“พี่ใหญ่เก่งมาก!”

“แม้แต่น้องชายผู้หัวแบนก็ยังกล้ายั่วโมโห ชายคนนี้เขาเป็นคนโหดเหี้ยม!”

“พี่ชาย นายเรียบร้อยแล้วรี…”

รีชีตื่นตระหนกเล็กน้อย และพูดด้วยความไม่เชื่อ “มันไม่มีทางเกิดขึ้น ฉันแค่เตะมันออกไปให้พ้นสายตาก็เท่านั้น!”

“จบแล้ว นายรอการแก้แค้นได้เลย! วิ่งไปให้สุดขอบโลกซะ น้องชายหัวแบนจะไล่ล่านายแน่!”

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงอุทานของรีซี ก็ดังขึ้นอีกครั้งในช่องแชท: “มันคือฮันนี่แบดเจอร์ มันกลับมาอีกแล้ว พร้อมกับผึ้งมากมาย… มันกลับมาพร้อมกับรังผึ้งจริงๆ แล้ว…อ่า…”

เสียงร้องที่น่าสังเวชทําให้หนังศีรษะของทุกคนรู้สึกชา

สมควรเป็นน้องชายแสนดื้อรั้นที่สุด จอมฉุนเฉียว ยั่วยุไม่ได้…
ผู้เล่นทั่วโลกกําลังประสบปัญหา

บางคนถูกสิงโตรายล้อม บางคนออกไปฉีและพบกับเสือโคร่งไซบีเรีย และบางคนเจอช้างเผือกเหยียบย่ําที่พักพิง และต้องกลายเป็นปติมากรรมน้ําแข็งท่ามกลางสายฝน ผู้เล่นบางคนที่หลบภัยในทะเลทราย จู่ๆก็มีแมงป่องเข้าไปในที่พัก และเสียชีวิตขณะนอนหลับทีละคน บางคนก็บังเอิญเหยียบงูหางกระดิ่ง

นอกจากนี้ยังมีผู้เล่นที่โชคดีที่ไม่มีสัตว์ร้ายขนาดใหญ่อยู่ใกล้ๆกับที่ที่พวกเขาอยู่ และพวกเขาไม่ถูกโจมตีในสภาพแวดล้อมแบบนี้ส่วนใหญ่จะเป็นหมู่เกาะทะเลทรายที่ห่างไกล

แต่บนเกาะร้างใกล้กับอาร์กติกเซอร์เคิล หยางเทียนซิงและคนอื่นๆ โชคไม่ดีนัก

ไม่ใช่ทุกเกาะที่จะปราศจากสัตว์ร้ายขนาดใหญ่

บนเกาะร้างหลายแห่งใกล้อาร์กติกเซอร์เคิล มีหมาป่าอยู่ชนิดหนึ่ง

หมาป่าเหล่านี้ตัวเล็กกว่าหมาป่าบนบก กินอาหารทะเลเป็นอาหาร และชอบไปหาปลาที่ทะเล

ในเวลานี้ หยางเทียนซิงและคนอื่นๆ ได้พบเข้ากับหมาป่า

ข้างนอกที่พักพิง หมาป่าส่งเสียงคํารามทีละตัว และในความมืดมิด ดวงตาคู่หนึ่งก็โผล่ออกมาจากป่า เริ่มเข้าใกล้ที่พักพิงของพวกเขา

หยางเทียนซิงเห็นฝูงหมาป่าหนาทีบอยู่ด้านนอกทางหน้าต่างของที่พักพิง

หมาป่าเหล่านี้ตัวไม่ใหญ่ พวกมันเหมือนกับหมาเทอร์เรีย และมากไปกว่านั้น พวกมันคือสัตว์ร้ายเลเวล 2

แต่พวกมันมีจํานวนมหาศาลจนไม่ได้ เมื่อมองแวบเดียวก็บอกได้ว่ามีหลายร้อยตัว

“เกิดอะไรขึ้น?”

เสือทนฝูงหมาป่าไม่ได้!

“อย่ากังวล บ้านไม้ของเราแข็งแรงมาก หมาป่าเหล่านี้ไม่สามารถทําลายมันได้ และพวกมันจะถอยกลับตามธรรมชาติในตอนเช้า!” หยางเฉิงเฉิงดันแว่นตาของเธอ และพูดอย่างใจเย็น

“ฉันหวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น!”

อย่างไรก็ตาม พวกเขาเพิกเฉยต่ออีก 3 คนที่เหลือ

ในขณะนี้ หวังหยุนจือ, หยางหมิง และ เหยียนจื่อ มองไปที่หมาป่าด้านนอก สีหน้าพวกเขาซีดด้วยความตกใจ

ที่พักพิงของพวกเขาทั้งหมดถูกสร้างขึ้นชั่วคราว และไม่แข็งแรงนัก หลังจากผ่านไป 2 วัน จากพายุฝนและพายุหิมะ พวกเขาไม่สามารถต้านทานการโจมตีของหมาป่าได้เลย

“ทําได้แค่รอความตายแบบนี้?”

ทั้ง 3 มองหน้ากันและคิดหาวิธี

ตราบใดที่พวกเขาสามารถเข้าไปใน บ้านไม้ของหยางเทียนซิง พวกเขาก็จะสามารถปิดกั้นหมาป่าได้

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ทั้ง 3 เดินออกจากที่พักพิง หมาป่ากล้อมพวกเขาไว้

“ไปให้พ้น…” หวังหยุนจือถือไม้เท้า และขับไล่หมาป่า แต่ทันใดนั้นหมาป่าประมาณสามสี่ตัวก็พุ่งเข้ามาหาเขา

ผู้หญิงที่ชื่อเหยียนจื่อยิงลูกไฟออกมาได้ทันเวลา แม้ว่ามันจะไม่ได้ทรงพลัง แต่ก็ทําให้หมาป่ากลัวได้

แต่ในไม่ช้าหมาป่าก็กระโจนเข้าใส่ พวกเขามากขึ้น

“พี่หยาง…ช่วยด้วย ช่วยด้วย..”

“พี่หยาง ฉันผิดไปแล้ว ฉันกลับใจจริงๆ เราเป็นเพื่อนกันมาหลายปีแล้ว ช่วยด้วยฉัน…”

เสียงกรีดร้องนั้นดังออกมา

หยางเทียนซึ่งไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป และเขาก็ลุกขึ้นเพื่อเปิดประตูและ ยหยิบขวานขึ้น

“พี่ชาย…” หยางเฉิงเฉิงคว้าตัวเขาส่ายหัวและกล่าวว่า “ข้างนอกมีหมาป่าเยอะเกินไป”

“เธอจะดูพวกเขาตายหรอ?” หยางเทีย นซิงค่อนข้างยากที่จะยอมรับ

ในขณะนี้ที่นอกประตู หวังหยุนจือถูกหมาป่า 2 ตัวกัดที่ต้นขาของเขา และก็ยากที่จะหลุดพ้น เมื่อเห็นว่าไม่มีความหวังที่จะอยู่รอด หวังหยุนจือจึงพูดอย่างขมขื่นว่า “พวกสกุลหยาง นายอยากซ่อนตัวใช่มั้ย มันไม่ง่ายขนาดนั้น ถ้าฉันต้องตาย ทุกคนจะต้องตายด้วยกัน และฉันก็จะฝังนายลงไปด้วย!”

หลังจากนั้น หวังหยุนจือก็ยิงลูกไฟไปทางบ้านไม้

“ฮ่าฮ่าฮ่า…หยางเทียนซิง พวกนายต้องการซ่อนตัว และปล่อยให้พวกเราเป็นอาหารหมาป่างั้นหรอ ฉันจะเผาบ้านของนาย…”

บ้านไม้ที่ทําจากไม้สนที่อุดมไปด้วย ไขมันเริ่มลุกไหม้อย่างรวดเร็ว…

[1] ฮันนี่แบดเจอร์ : มันคือสัตว์ที่ปล่อยกลิ่นที่ทวาร คล้ายสก๊งค์ ทําให้ศัตรูมึนงงและหนีไปได้ มันเป็นสัตว์สายบวกที่ไม่กลัวสิงโต และการต่อสู้มันชอบหลบอยู่ใต้ท้องสิงโต แล้วกัดอวัยวะเพศ