Global Online Survival เอาชีวิตรอดในโลกออน…

บทที่ 43 คนที่ต้องทนทุกข์

เขาแก้เชือกแล้วแพที่ดูธรรมดาที่ก็ลอยมาแต่ไกล

บนแพมีไม้และแร่เหล็กอยู่บ้างซึ่งไม่มีประโยชน์เลยในเวลานี้

ใต้ท้องเรือมีของอยู่พอสมควร ถ้าย้ายของพวกนี้ไปไว้บนเรือ อย่าว่าแต่วางลงเลย เมื่อพายุมา เรือก็อาจคว่ําได้

และแร่ไม้ และเหล็กพวกนี้ไม่มีมูลค่าซื้อขาย

 

ขณะนี้มีช่างตีเหล็กเพียงคนเดียวในโลก และแร่เหล็กก็เหมือนกับหินธรรมดาสําหรับผู้เล่นทั่วไป

ไม้ก็คล้ายกัน ถ้าไม่ใช่เพราะเตาหลอมของเย่จุน เขาก็ไม่ต้องการไม่มากนัก และผู้เล่นคนอื่นๆก็ไม่ต้องการมันเช่นกัน

 

หลังจากจัดการกับของพวกนี้เสร็จ เย่จุนก็เดินก็มาถึงท้ายเรือ

 

ตอนนี้เหลือแค่ปลา 4 ตัวนี้เท่านั้น

 

เมื่อปลากระเบนไฟฟ้าเห็นเย่จุน มันยังคงส่ายหัวส่ายหางไปมาราวกับสุนัข

 

ฉลามยังคงจ้องไปที่เย่จุนอย่างดุร้ายพยายามโจมตี

 

ผลที่ตามมาคือปลากระเบนไฟฟ้าได้ฟาดหางของมัน มีแสงกระแสไฟฟ้ากะพริบออกมา และฉลามก็ได้หงายท้องของมันอีกครั้ง

 

“เพื่อนคนนี้ ฉันไม่รู้ว่าไอคิวของเขาต่ําหรือเขาพยาบาทเกินไป”

มันถูกสอนด้วยปลากระเบนไฟฟ้าทุกวัน และเป็นความทรงจําที่

ทรมาน

ปลากระเบนไฟฟ้ามองมาที่เย่จุน ราวกับว่าต้องการคําชม

 

“เพื่อนคนนี้!”

 

เย่จุนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เขายื่นมือออกมาแล้วแตะที่หัวของมัน

 

หลังจากเลี้ยงดูมานาน เขาก็พัฒนาความสัมพันธ์จนดีขึ้นไม่น้อย

 

บางที่อาจเป็นเพราะอาหารสัตว์เลี้ยงวิเศษ ควบคู่ไปกับการให้อาหารทุกวัน ไอคิวของปลากระเบนไฟฟ้าก็ดีขึ้นมาก เช่นเดียวกับเจ้าตัวเล็ก

ทําให้เย่จุนไม่อยากฆ่ามันจริงๆ!

“ลืมมันไปซะ!”

 

เย่จุนยอมแพ้

 

แม้ว่าปลากระเบนไฟฟ้าจะเป็นบอสบอส แต่ก็มีเลเวล 4 เท่านั้น คาดว่ามันคงให้ค่าประสบการณ์กับเขาได้ไม่มากนัก

 

สําหรับอุปกรณ์ระดับเงิน ตอนที่เย่จุนฆ่าบอสปลากระไฟฟ้าเลเวล 5 ในตอนแรก แต่เขาเป็นคนที่ฆ่าบอสเป็นคนแรก ถึงได้อุปกรณ์ระดับเงิน

เพื่อนนี้คนนี้สามารถดรอปอุปกรณ์ที่ทรงพลังกว่านี้ได้หรือไม่?

 

เย่จุนถอนหายใจเบาๆ คลายเชือกที่ผูกกับปลากระเบนไฟฟ้าออก ตบหัวมันแล้วพูดว่า “ไปเถอะ!”

 

แทนที่มันจะจากไป ปลากระเบนไฟฟ้าส่ายหัวและยิ้มให้เขา

 

“เจ้าหมางี่เง่า!” เย่จุนโมโหและอดตลกไม่ได้ เขาเตะมัน: “ไปให้พ้น! ไม่อย่างนั้นฉันจะตุ้นนาย!”

 

ปลากระไฟฟ้าทําให้เย่จุนทุกข์ใจ และค่อยๆจมหายไปในทะเล

 

เย่จุนหันไปดูฉลาม เพื่อนคนนี้กําลังหงายท้องอยู่ และมันยังไม่ตื่น

 

ด้วยความมีมนุษยธรรม เย่จุนหยิบมีดและจัดการมันอย่างเร็วรวด ปล่อยให้มันตายโดยไม่เจ็บปวด

 

เขาลากฉลามขึ้นเรือแล้วแยกส่วนทั้งหมด

 

ครั้งนี้ เย่จุนไม่ได้ทิ้งอะไรเลย

 

ไม่ว่าจะเป็นเลือดปลา เครื่องใน หรือแม้กระทั่งหนังปลาก็ตาม

 

ในช่วงสองสามวันที่จะถึงนี้ เย่จุนต้องจัดการกับภัยพิบัติด้วยพละกําลังทั้งหมดของเขา และไม่มีเวลาตกปลา สิ่งเหล่านี้สามารถใช้สําหรับการซื้อขายได้

 

เมื่อเย่จุนกําลังนั่นปลา หยางเทียนซิงก็ส่งข้อความมาะ

“พี่ชายเย่ ภัยพิบัติกําลังจะมาถึงเร็วๆนี้ พี่เตรียมตัวยังไง” สีหน้าของหยางเทียนซิงดูกังวล

อันที่จริง หยางเทียนซึ่งไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเย่จุนในตอนแรก

 

ในสายตาของใครหลายๆคน ตอนนี้ เย่จุนคือผู้นําด้านการเอาชีวิตรอด ไม่ว่าจะเลเวลหรือวัสดุการเอาชีวิตรอด หรืออาหารอยู่ไกลจากทุกคน ไม่มีการขาดแคลนสิ่งของ และเขาสามารถเอาชีวิตรอด จากภัยพิบัตินี้ได้อย่างง่ายดายอย่างแน่นอน

 

แต่น้องสาวของเขา หยางเฉิงเฉิงได้วิเคราะห์มันอย่างชาญฉลาด และกล่าวว่า ไม่ใช่เย่จุนจะรอดจากภัยพิบัติได้อย่างง่ายดาย แต่ตรงกันข้าม เย่จุนต้องเป็นคนที่ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายมากกว่าใครอย่างแน่นอน

 

เพราะเย่จุนอยู่ในโหมดมรณะ

 

หยางเฉิงเฉิงคาดว่า โหมดมรณะไม่ได้มีเวลาคุ้มครองผู้เล่นใหม่ และเสบียงฟรี 3 วัน ดังนั้น ภัยพิบัติที่ผู้เล่นทั่วไปต้องเผชิญจะเพิ่มเป็น 2 เท่า ในโหมดมรณะอย่างแน่นอน

 

การวิเคราะห์นี้สมเหตุสมผล

หยางเทียนซิงอดไม่ได้ที่จะโทรหาเย่จุนทันที บอกการวิเคราะห์ของหยางเฉิงเฉิง และถามว่า: “พี่เย่ พี่ต้องการอะไร พี่บอกได้เลย พี่ยังขาดอะไรอีกไหม?”

เย่จุนยิ้มและพูดว่า: “นายไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน ฉันว่ามันค่อนข้างพอแล้วที่จะช่วยชีวิตฉัน แต่พวกนายเตรียมอาหารเพียงพอรึยัง?”

 

หยางเทียนซิงเห็นว่าหน้าอกของเย่จุนยังมั่นคง และเขาก็ผ่อนคลายทันที พยักหน้าซ้ําๆ “ตั้งแต่แรก น้องสาวผมวางแผนไว้หมดแล้ว เราเลยเก็บอาหารไว้ทุกวัน ต่อให้ไม่ได้ออกไปล่าซักอาทิตย์เดียวก็พอเหลือให้กินได้ ผมพึ่งเสริมความแข็งแกร่งให้กับบ้านไม้ และผมไม่กลัวที่จะถูกสัตว์ร้ายโจมตีแล้ว”

“ทําไมมีบ้านไม้อยู่ข้างหลังนายเยอะจัง” เย่จุนพบว่าด้านหลังหยางเทียนซิง ไม่ได้มีแค่บ้านไม้หลังเดียว แต่มีอยู่เป็นแถว และมีคนอย่างน้อย 3 หรือ 4คน!

“นั่นคือหวังหยุนจือ หยางอี้หมิงและคนอื่นๆ” ร่องรอยของความผิดหวังได้ปรากฏอยู่บนใบหน้าของหยางเทียนซิง และเขาก็ได้เล่าเรื่องทั้งหมด

 

ทีมของหยางเทียนซิงเดิมเป็นทีม 5 คน

 

(TL : หยางเทียนซิง หยางเฉิงเฉิง หวังหยุนจือ หยางอี้หมิง เหยียนจื่อ จําตัวละครพวกนี้ไว้มีบทหลังจากนี้อยู่)

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อไม่นานมานี้ หยางเฉิงเฉิงได้รับบาดเจ็บ และด้วยเหตุผลหลายประการ อาหารจึงขาดแคลน

จากนั้นทั้ง 5 ได้แยกทางกัน

หวังหยุนจือ หยางอี้หมิง และสาวผมสั้นที่ชื่อ เหยียนจื่อ ได้เอาอาหารที่เหลือไปทั้งหมด

การแยกทางเป็นเรื่องปกติทั่วโลก

 

อย่างไรก็ตาม หยางเทียนซิงและคนอื่นๆ อยู่บนเกาะร้างเล็กๆ

 

แม้ว่าทีมทั้ง 3 ของหวังหยุนจือ จะจากไป แต่พวกเขาก็ยังไปได้ไม่ไกล ยิ่งกว่านั้น ความสามารถในการเอาชีวิตรอดของ 3 คนนี้ก็ไม่แข็งแกร่ง หญิงสาวที่ชื่อ เหยียนจื่อ ยังพอล่าสัตว์ได้ หวังหยุนจือและหยางอี้หมิงเป็นนายน้อยหนุ่มบริสุทธิ์จากสังคมสมัยใหม่ พวกเขาไม่ค่อยรู้เรื่องการเอาชีวิตรอดในป่ามากนัก ทุกวันพวกเขาก็จะหาถั่วและขุดผักป่า

 

ชีวิตทั้ง 3 คนไม่ค่อยดีนัก บางวันพวกเขาก็หิวจนแทบขาดใจ

เมื่อทั้ง 3 คน เห็นโพสต์ การปลุกสายเลือดของหยางเทียนซิง เมื่อไม่กี่วันก่อน ในเวลานั้น พวกเขารู้ว่าหยางเทียนซิงมีอาหารเพียงพอ และพวกเขาต้องการกลับมา

 

แต่เป็นเพราะละอายใจ พวกเขาไม่รู้จะพูดยังไง

 

คราวนี้เมื่อได้ยินว่าภัยพิบัติกําลังจะเกิดขึ้น พวกเขาทั้ง 3 ก็ถอยกลับไปไม่ได้แล้ว

จากมุมมองของพวกเขาทั้ง 3 หยางเทียนซึ่งจะไม่มีทางทิ้งพวกเขา ถ้าเขาเจอกับอันตรายจริงๆ!

 

หยางเทียนซิงไม่ยอมรับการกลับมาของทั้ง 3 เลยในตอนแรก

“เมื่อพวกนายจากไป พวกนายก็เอาอาหารส่วนใหญ่ไปด้วย ทําไมพวกนายไม่คิดว่าทุกคนก็เป็นเพื่อนกันบ้างล่ะ?”

 

ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฉิงเฉิงหยุดเขา หยางเทียนซิงก็คงไล่พวกเขาไปแล้ว

แต่หยางเฉิงเฉิงพิจารณาอย่างรอบคอบและแอบท้อใจ: “เกาะนี้ ไม่ใช่อาณาเขตของเรา พวกเขาไม่สามารถทําอะไรได้ถ้าไม่ออกไป นอกจากนี้พี่ต้องแสร้งเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าวายร้าย ถ้าขับไล่พวกเขาออกไปตอนนี้และรอภัยพิบัติที่จะมาถึงโจมตีเรา ถ้าพวกเขาจงใจสร้างปัญหา เราจะทํายังไงหลังจากนั้น? ปล่อยให้พวกเขาอยู่ ใต้จมูกของเรา การกระทําเล็กๆน้อยๆของพวกเขา ไม่สามารถอนจากเราได้!”

หยางเทียนซิงก็คิดแบบเดียวกัน แถมมีหลายคนที่เป็นเพื่อนกันมานานหลายปี จากนั้นเขาก็ยอมให้ทั้ง 3 อยู่ต่อ

 

หลังจากฟังคําอธิบายของหยางเทียนซิง เย่จุนก็ส่ายหัวเล็กน้อย เขาเห็นว่าหยางเทียนซึ่งไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจของเขายังคงคิดถึงความรู้สึกของเพื่อนๆ

 

“ถ้ามีนิสัยแบบนี้ กลัวว่าเขาคงจะต้องทนทุกข์ทรมาน!”